Hoe het is als je vader in de pornoindustrie werkt

Het was vroeg in de middag en er waren wat vriendjes komen spelen. Mijn zus en ik hadden een hut gebouwd van tafels, dekens en kussens. Een van onze vriendjes was een jongen; ik had een keer vijf donuts achter elkaar opgegeten zodat hij me cool zou vinden. Hij bladerde wat door mijn vaders PlayStationspellen en zag opeens een tijdschrift liggen dat op een plank lag naast de tv. Op de omslag stond een blonde vrouw met enorme opgeblazen borsten. Er waren sterretjes op haar tepels geplakt.

"Ieuw! Jouw vader leest pornoblaadjes!" Hij gooide het tijdschrift naar me en ik pakte het aan met een rood hoofd. "Nee dat hij doet niet! Hij… hij schrijft er alleen over!" De jongen pestte me er de rest van de middag mee. Ik schaamde me dood. We waren pas elf jaar oud. Ik was vooral boos dat hij dacht dat dit een soort vies geheim was – maar dat was het niet.

Behalve dat mijn vader een Burt-Reynolds-snor had in de jaren zeventig, was hij niet het type dat je verwacht in de pornoindustrie. Hij is een beetje onhandig en nerdy; noem een obscure film van decennia geleden en hij kan je er alles tot in detail over vertellen. Hij is een beetje lomp en vergeetachtig, vandaar dat er een Penthouse naast de PlayStation lag.

Mijn vader brak aan het einde van de jaren zeventig door in de Britse pornoindustrie als filmrecensent. Met een kop slappekoffie in de hand vertelt hij me dat porno in die tijd voornamelijk bestond uit "hele keurige damesblaadjes voor de mannen en erotische films zoals Emmanuelle." Naakt stond niet op de voorgrond en in obscene films werd flink gesneden om alles wat te grof was weg te halen.

Zijn carrière begon redelijk onschuldig. "Ik begon met het verkopen van normale filmrecensies aan filmmagazines. Toen vroeg de eindredacteur van een tijdschrift of ik een recensie wilde schrijven over een Electric Blue-film [een softcore serie van de Britse pornomagnaat Paul Raymon] omdat niemand zich echt op z'n gemak voelde om dat te doen," legt hij uit.

Met veel humor en een scherpe pen schreef hij een recensie, ongeveer in dezelfde stijl als hoe hij schreef over Carry On, een kitscherige en vrij tamme Britse tv-serie. "Dat beviel zo goed dat ik gevraagd werd voor een column in Video World, waar ik onder het pseudoniem D. Ross ging schrijven.

Liftend op het succes van D. Ross ging mijn vader steeds meer pornofilms recenseren in de jaren tachtig. "In de dagen voor het internet schreef niemand over pornofilms," legt hij uit. "Daarom vond ik het juist zo'n interessant onderwerp om over te schrijven."

In 1990, het jaar dat ik werd geboren, begon hij met het editen van een softcorepornomagazine, Video X. Mijn moeder, een ballet- en tapdanseres, stond ooit op de cover. Het was heel smaakvol – met kleren aan – gedaan, maar het voelde toch best gênant toen ze het aan mijn eerste vriendje liet zien.

Halverwege de jaren negentig was mijn vader redacteur bij Penthouse en zette hij Television X op, een pornokanaal dat Britse en amateurporno uitzond in het Verenigd Koninkrijk. Hij kocht films op zodat de zender ze kon uitzenden, maar hij was af en toe ook de presentator van een interviewprogramma met pornosterren. Hij interviewde types zoals Sean Michaels, een voormalig model dat pornoster was geworden, en Bill Shipton, een vriend van hem die Splosh had opgericht, een bedrijf dat zich specialiseerde in films en foto's van meisjes die onder de vla en bonen zaten.

Ik probeer me te bedenken wanneer ik besefte wat hij voor werk deed, maar ik denk niet dat er één specifiek moment was. De puzzelstukjes vielen op hun plek. Het voelde een beetje hetzelfde als dat je ineens iemands gezicht ergens van herkent, dagen nadat je diegene hebt gezien. Je denkt eens goed na en dan je ineens: "Nou ja, ik heb die chick dubbel gepenetreerd zien worden op de achterkant van een van mijn vaders' DVD's."

Voorvallen zoals met de PlayStation kwamen vrij weinig voor. Maar mijn vader maakte zich wel zorgen of wij wisten wat hij deed. Soms liep ik zijn werkkamer in en dan zag ik een verzameling huidskleurige pixels op zijn laptop voordat hij die snel dichtklapte. Hij is nooit een heel open persoon geweest. Hij is zelfs heel erg ongemakkelijk als het aankomt op seks. Zoals tijdens die ene keer dat hij in paniek begon te stamelen toen mijn zus hem een vraag stelde over ongesteld zijn. We hebben het nooit echt gehad over seks of de pornoindustrie en al helemaal niet in een persoonlijke context. Toen ik net achttien was geworden, begon ik me iets meer te interesseren in zijn werkverhalen – eerder voelde het gewoon te raar om ernaar te vragen.

In 2013 ging ik naar de SHAFTA's (Soft and Hard Adult Film and TV Awards) samen met mijn vader, stiefmoeder, vriendje en wat vrienden. Ik was 23 en het was voor het eerst dat ik naar zo'n soort evenement ging. Ik ging mee omdat ik nieuwsgierig was. Er liepen massa's vrouwen met enorme borsten, er was een man in pak die danste als een geëlektrocuteerde pinguïn, ik zat in een soort kermisattractie (de hele avond was ingericht als een soort erotisch pretpark) en ik heb een award vastgehouden in de vorm van een gouden penis.

Sommige mensen vroegen me of het ongemakkelijk was om daar te zijn met mijn vader. Het was immers een smakeloos en surrealistisch feest, waar veel gekken rondliepen die toevallig een goed gevulde broek of buste hadden. Maar toch voelde die wereld gek genoeg een beetje vertrouwd. Ik ben ook gewoon een onzekere introvert die zich graag verschuilt in grote truien en ik vind ook ongemakkelijk om langs mannen te lopen in een bh-winkel, maar op de een of andere manier voelde het oké.

"Ik vond het nooit ongemakkelijk om te praten met pornosterren omdat het mensen waren die een bewuste keuze hadden gemaakt om te doen wat ze doen, en sommigen hebben daar ook ontzettend onder geleden," vertelt mijn vader.

In heel veel opzichten zijn zelfs de A-listers onder de pornosterren een stuk rustiger dan de meeste mensen denken. "Ik heb een keer een ontzettend leuk interview gehad met Hugh Hefner waarin we onze liefde deelden voor de oude Sherlock Holmes-films van Basil Rathbone. Hij vertelde me dat ze in de Playboy Mansion elke vrijdagavond zwart-witfilms keken en hij nodigde me uit om een keertje langs te komen."

Op een gekke manier voelde het als een voorrecht dat een kijkje kon nemen in de Britse pornoindustrie. Niet veel mensen krijgen die kans. Het gaat er een stuk rustiger aan toe dan je zou denken. Laatst heb ik nog een paar van mijn vader's contacten gebruikt voor een artikel over rimjobs, en de meeste pornosterren die ik contacteerde hadden het of nog nooit gedaan of er echt een gigantische hekel aan.

"In Amerika mag alles, maar als je hier legaal een pornofilm wilt verkopen, moet het aan bepaalde voorwaarden voldoen. Sommige beelden, zoals golden showers, kokhalzen, iemand wurgen, gesprekken die minderjarige seks suggereren en andere kinky zaken zijn niet toegestaan," legt mijn vader uit. "In het Verenigd Koninkrijk moet de producer ook betalen voor deze censuur – zo'n duizend pond. Ook mag hij de film alleen maar verkopen bij erkende seksshops en de film mag niet via de post verstuurd worden. Het is daarom niet zo gek dat de Britse pornoindustrie voornamelijk draait op tv-uitzendingen."

Het was interessant om zo dicht bij de pornoindustrie op te groeien maar het was af en toe ook lastig voor het gezinsleven. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik vijftien was, wat voor een groot deel kwam omdat mijn vader in de pornoindustrie zat. Mijn moeder had het glamoureuze feestleven leuk gevonden tijdens de jaren tachtig en negentig, maar zodra wij geboren waren vond ze het verkeerd voor een ouder om zich daarmee bezig te houden.

Toch ben ik dankbaar voor de rariteiten die mijn vader's carrière aan mijn opvoeding toevoegde. Daardoor begrijpen mijn zus en ik nu wat porno echt is, in plaats er toevallig mee in aanraking te komen. Belangrijker nog: ik denk nu na over sommige aspecten van het leven die anderen misschien raar of smoezelig vinden.

Tegenwoordig is mijn vader vooral bezig met zijn eigen tijdschrift over horrorfilms, The Dark Side, en hij schrijft voor een aantal andere filmpublicaties. Schrijven is waar hij echt van houdt, wat zich bewijst in een van mijn favoriete anekdotes van hem.

Een paar jaar geleden ontmoette hij George Harrison Marks, een legendarische fotograaf die in de jaren zestig korte naaktvideo's uitbracht en werkte aan het tijdschrift Kamera. Toentertijd bracht de beruchte alcoholist ook een tijdschrift over spanken uit met de naam Kane.

Volgens mijn vader stond de lever van Mark toen op het punt ermee te stoppen, want na elf uur 's ochtends kreeg je al geen zinnig woord meer uit hem. Toch kwamen er de hele dag schoolmeesteressen en meisjes in uniform langs in zijn kantoor. Zijn zaken liepen goed.

"Persoonlijk zie ik er niet zoveel in," vertelde Marks een keer in vertrouwen aan mijn vader, tijdens zijn vierde glas cognac. "Het zijn allemaal viezeriken. Maar ja, je moet toch ergens de huur van betalen."

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.