Deze bouwvakker jaagt in zijn vrije tijd op pedofielen

Justin Payne is een bouwvakker die zijn brood verdient met het storten van beton in de buitenwijken van Toronto. In zijn vrije tijd doet hij zich op internet voor als een minderjarig jongetje of meisje.

De 28-jarige Payne ziet zichzelf als een vrijwillige pedofielenjager. Op elk moment van de dag is hij ingelogd op drie verschillende datingsites, waar hij zich voordoet als een kind van negen tot dertien jaar oud. Al binnen een paar minuten nadat hij online gaat, wordt hij overspoeld met berichten van volwassen mannen die soms wel zestig jaar oud zijn, vertelt hij.

"Ik val gelijk met de deur in huis en zeg gewoon: 'Hé, ik word over een paar dagen tien. Is dat oké?' Negentig procent van de tijd hebben ze daar geen probleem mee," zegt Payne.

Volgens hem worden de gesprekken al snel seksueel. Mannen vragen hem of hij nog maagd is en of hij naaktfoto's wil sturen. Payne doet dit nooit. Hij heeft verschillende foto's van kinderen die volledig aangekleed zijn (oude foto's van de kinderen van vrienden), die hij als profielfoto's gebruikt. Maar de mannen waarmee hij chat laten zich niet zo makkelijk afschepen.

"Ze sturen eerst foto's van hun ontblote bovenlichamen, en daarna foto's van hun penis," zegt hij, terwijl hij me een waslijst aan voorbeelden laat zien waar mijn maag van omdraait. We rijden door de stad in zijn Kia Spectra die vol staat met de spullen die hij nodig heeft voor zijn bizarre hobby: afluisterapparatuur, brillen met verborgen camera's en een laptop met een soundboard, waarmee hij audioberichten met een kinderstem kan versturen.

Payne heeft bruin haar en een olijfkleurige huid. Hij is aantrekkelijk en mannelijk, maar niet op een intimiderende manier. Hij praat zacht, rookt als een ketter en heeft een tatoeage van drie Chinese tekens die staan voor "liefde, vrede en loyaliteit". Hij lijkt geen man die graag de confrontatie aangaat, maar ongeveer een keer per week spreekt hij af met mannen die zijn minderjarige alter ego willen ontmoeten, om ze op camera vast te leggen.

"Of ik ga of niet hangt ervan af of ze het eerder hebben gedaan, en of het al langer een fantasie van ze is," zegt hij.

Hij kiest voor openbare, maar verlaten plekken voor zijn ontmoetingen, zoals parkeerterreinen van winkelcentra na sluitingstijd. Gewapend met printjes van zijn chatgeschiedenis en een camera ontmaskert hij zijn doelwitten. Later zet hij de video's van de ontmoetingen op Facebook of YouTube, waar zijn duizenden volgers ze kunnen bekijken.

Naast de video's waarin hij vermeende pedofielen confronteert, zet Payne ook sketches op YouTube

Op de parkeerplaats van een winkelcentrum in North York, ten noorden van Toronto, wijst Payne naar een appartementencomplex aan de overkant van de straat. Hij zegt dat er een 51-jarige man woont, die dacht dat hij een tienjarige jongen met de naam Christopher was. Hij laat de chatgeschiedenis zien, waarin de man voorstelt om orale seks te hebben, foto's van zijn pik stuurt, en toegeeft dat hij al eerder seks met een veertienjarige jongen heeft gehad.

In een opname van hun pijnlijk ongemakkelijke ontmoeting, is te zien dat Payne een foto van 'Christopher' omhoog houdt en schreeuwend aan de man vraagt: "Windt dit je op? Word je hier geil van?" De man zegt herhaaldelijk dat het hem "heel erg spijt" en belooft het nooit meer te doen. Payne antwoordt met overslaande stem: "Dat lost verdomme helemaal niets op. Elke nacht nachtmerries, je godganse leven in therapie, relaties geruïneerd." Aan het einde van de video is te zien dat de man – bijna in tranen – Payne om medelijden smeekt. Payne vertelt me dat dit vaker gebeurt.

Payne rapporteert zijn bevindingen meestal aan de politie, maar dat heeft tot nu toe nog niet tot een strafrechtelijk onderzoek geleid. Hij is ervan overtuigd dat een verdachte van seksueel misbruik van een minderjarige, wiens foto laatst door de politie werd vrijgegeven, in een van zijn eerste video's zat. "De politie deed niks," zegt hij. "Mensen zijn blij dat er mensen als ik zijn die actie ondernemen, omdat er geen regels zijn." Hij vindt het gebrek aan actie erg frustrerend.

"Maar er zijn wel regels," zegt rechercheur Kim Gross, die onderdeel is van een opsporingseenheid in Toronto die zich richt op het onderzoeken van kindermisbruik. Gross wijst erop dat iemand zonder training het proces van bewijsvergaring zou kunnen verpesten door uitlokking, of een verdachte ervan bewust zou kunnen maken dat de autoriteiten achter hem aanzitten.

Door de tactieken van Payne worden verdachten zich ervan bewust dat er volwassenen op internet zitten die ze in de val proberen te lokken door zich voor te doen als kinderen, legt Gross uit. "Wat als hij ze daarmee zo afschrikt, dat wij ze nooit meer te pakken krijgen?"

Wanneer een van de zeventien politieagenten van Gross een undercoveroperatie uitvoert, is er een zorgvuldige planning nodig om alle juridische protocollen te volgen. Als een agent bijvoorbeeld iemand in de val lokt door diegene aan te moedigen om een misdaad te begaan die hij of zij anders niet begaan zou hebben, is dat een overtreding van de Canadese grondwet. Ondanks dat ze Payne bewondert om zijn goede bedoelingen, is het risico op het verknoeien van zelfs de meest elementaire protocollen de reden dat Gross tegen de burgerwacht is. Zelfs als zijn activiteiten tot een arrestatie leiden, zou een goede advocaat hem "compleet verslinden" op de getuigenbank, en dat brengt een zaak in gevaar. "Zou het niet beter zijn om dit soort delinquenten in de gevangenis te krijgen?" vraagt Gross.

Volgens Arun Maini, een strafrechtadvocaat uit Toronto, kunnen de acties van Payne een aantal juridische en maatschappelijke gevolgen hebben. Het openbaar maken van iemands identiteit zou een schending van privacy kunnen zijn, en Payne zou aangeklaagd kunnen worden voor laster (hij is nog niet aangeklaagd, maar heeft wel doodsbedreigingen ontvangen). Hij kan ook in de problemen komen als hij per ongeluk met een undercoveragent aan het chatten raakt.

Daarbij is het niet aannemelijk dat zijn opnames gebruikt kunnen worden om iemand te arresteren. "Het is problematisch, omdat het geen bewijs is dat door de politie is verzameld. Een mogelijk argument in de rechtbank zou dan kunnen zijn dat dit een schending van de procesgang is."

Maini is ook bang voor lynchpartijen, als de volgers van Payne een van de beschuldigde mannen zouden herkennen.

Cliff Ford, een vader uit Toronto, werd als een held gezien toen hij zich vorig jaar online voordeed als zijn tienerdochter en gegevens verzamelde over een man die haar probeerde te 'groomen'. Hij vertelde aan de media dat hij toentertijd de neiging had om het huis van de man in de fik te steken. Hij hield zich in, en in plaats daarvan droeg hij het onderzoek over aan de politie, wat resulteerde in een gevangenisstraf van 22 jaar. Maar niet iedereen heeft die zelfbeheersing.

In het Verenigd Koninkrijk zijn mensen die ervan beschuldigd werden dat ze online kinderlokkers zijn in elkaar geslagen , met de dood bedreigd, en soms ondergedoken, ook in gevallen waarbij er geen formele aanklacht was.

"Het is moeilijk om dingen van internet te wissen," zegt Maini.

In het geval van de 51-jarige man uit North York hebben de familieleden van de man Payne benaderd, en gezegd dat zijn beschuldigingen ongegrond zijn. De video staat echter nog steeds online. Toen we Payne vroegen of hij zich ooit zorgen maakt dat hij mensen vals beschuldigt, zei hij dat hij altijd een back-up van al het bewijs dat hij heeft verzameld maakt op zijn computer.

Hij lijkt weinig te geven om zijn eigen veiligheid, hoewel hij vertelt dat zijn moeder zich zorgen maakt omdat hij zijn missies alleen onderneemt. Rechercheur Gross deelt die bezorgdheid.

"Hij gaat er blind in," zegt ze. "Sommige van deze mensen zijn echt wrede roofdieren. Je weet niet wie je tegenover je hebt."

Hun vrees is niet onterecht. Hoewel zijn motto 'Stay vigilant and bring the Payne' is, vermijdt Payne fysieke confrontaties. Hij heeft echter wel verdachten achtervolgd. Hij vertelt me dat een van de mannen hem eens heeft overreden: "Hij ging joyriden terwijl ik aan zijn auto hing."

Het is duidelijk dat Payne het gevoel heeft dat hij een openbare dienst verleent, maar het is moeilijk te begrijpen wat hem motiveert om bijna al zijn vrije tijd te besteden aan het chatten met potentiële pedofielen.

Hij groeide "straatarm" op, en woonde met zijn ouders en twee oudere broers in een woonwagenkamp in New Glasgow in Nova Scotia. Als kind had hij last van depressies en angsten. Hij vocht veel en werd soms door de politie thuisgebracht. Als tiener deed hij regelmatig aan zelfbeschadiging, en probeerde hij twee keer zelfmoord te plegen – eenmaal door zichzelf op te hangen en de andere keer door alle medicijnen die zijn oma slikte voor arteritis in een keer door te slikken. Hij vertelt dat hij ontmaagd werd op zijn veertiende, toen een 40-jarige vriendin van zijn moeder zijn slaapkamer binnenglipte na een feestje.

Toen hij achttien was, verhuisde hij met zijn moeder en een broer naar Ontario. Hij raakte geïnspireerd door de serie To Catch A Predator , waarin presentator Chris Hansen en zijn team zich voordeden als tieners om mogelijke pedofielen te betrappen. Anderhalf jaar geleden probeerde Payne hetzelfde. Hij werd overspoeld met positieve reacties toen hij de video op internet zette. "Veel mensen zeiden gewoon: 'Ga door, niet stoppen', en ik vond een soort van ritme."

Payne is een beetje een eenling. Hij feest nooit (hij zegt dat de emotionele katers te groot zijn) en lijdt aan angstaanvallen. In zijn dagelijks leven is hij introvert, maar in zijn filmpjes draagt hij t-shirts met zijn eigen naam en gezicht erop. Ook zet hij vaak video's op zijn youtubekanaal die niets te maken hebben met de jacht op pedofielen, zoals clipjes waarin hij een sketch opvoert of "een willekeurige goede daad" verricht. Elke video krijgt honderden, zo niet duizenden likes. Ook vertelt hij me dat hij acteur wil worden.

"Ook al heb ik angsten, ik houd ervan om die dingen te doen," zegt hij. "Ik voel me rustiger in de chaos."

Payne heeft tot nu toe ongeveer 150 mannen geconfronteerd, en heeft een behoorlijke groep van fans opgebouwd die alles wat hij doet te gek vinden.

Een van hen, de 26-jarige Alycha Reda, werd als tiener seksueel misbruikt door Mark Bedford. Bedford werd in 2008 naar de gevangenis gestuurd voor seksueel misbruik van honderden meisjes op internet.

Reda zet zich sindsdien in om slachtoffers van seksueel misbruik een stem te geven. Ze vertelt haar verhaal op middelbare scholen in Ontario en in Alberta, waar ze nu woont. Ze zegt dat ze Payne steunt, omdat hij resultaten behaalt die moeilijk te verkrijgen zijn als je je aan de regels van het strafrechtelijk systeem moet houden.

"Je ziet hem niet de pedofielen in elkaar slaan, hij filmt ze alleen maar met een camera," zegt ze. "We hebben het over twintig of dertig in een maand. Zou de politie ooit dat soort aantallen vangen in een maand? Nee, die komt daar niet eens in de buurt."

Rechercheur Gross zegt dat de hoeveelheid mannen die de online alter ego's van Payne aantrekken haar niet verbaast. "Ik zou elk van mijn agenten de hele dag met pedofielen kunnen laten praten. Het aantal mensen op internet dat geïnteresseerd is in kinderen is overweldigend."

Hoewel hij het deels zijn bedoeling is om deze mannen aan de digitale schandpaal te nagelen, probeert Payne ook bewustzijn te creëren over hoe makkelijk het is om kinderen te lokken op internet. "Ik probeer ouders te choqueren," zegt hij. "Het belangrijkste is dat ik aan iedereen laat zien – ook aan de mensen die niet geloven dat dit bij hen in de buurt gebeurt – dat dit over kan gebeuren."

Dat is wat hem drijft, ondanks de invloed die het heeft op zijn geestelijke gezondheid. Hij hoort de verhalen van honderden slachtoffers van seksueel misbruik. Recentelijk nam iemand contact met hem op die aangerand werd door haar vader. Soms zit hij alleen in zijn auto en moet hij huilen.

"Ik voel me er vaak misselijk door," zegt hij. Ook zegt hij op dat het hem niet lukt om een relatie te hebben, omdat hij "altijd denkt aan de laatste man die ik sprak of de volgende met wie ik zou moeten afspreken."

"Ik heb overwogen om het niet meer te doen en alles achter me te laten," voegt hij toe. "Maar dan denk ik aan alle mensen die ik dan in de steek zou laten."

Lees ook: Hoe ik op een pedofiel stuitte die zich voordeed als pro-anorexiacoach

Wat als je dezelfde naam hebt als een beroemde dief, pedofiel of moordenaar?

[Het verhaal van een jonge catfisher ](http://www.vice.com/nl/read/het-verhaal-van-een-jonge-catfisher-275)

Like VICE Nederland voor je dagelijkse partij prachtverhalen, want anders mis je dingen: