Ik nam een jaar vrij van mijn werk om te zoeken naar liefde

Eind 2015 besloot Yvonne Eisenring om haar baan op te zeggen, haar appartement te verlaten en de wereld rond te reizen om naar liefde te zoeken. Tel Aviv, Havana, New York, Hamburg, Rome ̶ in een jaar tijd bezocht ze 12 landen, had ze meer dan 50 dates, en toen ze terugkwam schreef ze een boek over haar ervaringen. Ik nam contact met haar op om uit te zoeken of het daadwerkelijk makkelijk is om verliefd te worden als daten je fulltime baan is.

VICE: Was je zo druk met je werk dat je echt even vrije tijd nodig had om een date te vinden?
Yvonne Eisenring: Ik begon met werken toen ik 20 was. Ik was een van de jongste tv-presentatoren in Zwitserland. Toen ik 27 werd realiseerde ik me dat ik al een tijdje niet meer verliefd was geweest, en ik vroeg mezelf waar dat door kwam. Ik wilde zien of de kans groter was om verliefd te worden, wanneer je vrije tijd hebt en geen verantwoordelijkheden draagt. Sommige vrienden vonden dat het een dapper ding was om te doen, anderen waren bang dat ik mijn carrière op het spel zette.

Als ik een jaar vrij had genomen om een cursus te volgen had niemand er twee keer naar omgekeken, aangezien zoiets goed is voor je carrière. Maar met verliefd worden weet je van tevoren natuurlijk nooit of het de moeite waard gaat zijn.

We zijn dus kapitalisten als het gaat om liefde?
Nou, we zijn vooral erg georiënteerd op prestaties. Alles wat we doen moet resultaat opleveren. En aangezien je van liefde niet meteen de resultaten kunt plukken, kiezen we ervoor om die tijd aan onze lichamen, carrières en socialmediaprofielen te besteden. Je hebt eigenlijk alleen tijd om iemand te ontmoeten als je je werk verlaat en naar de sportschool fietst.

Is het niet ook heel erg prestatie-georiënteerd om 'verliefd worden' als een project te behandelen?
Maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb me niet aangemeld bij een of andere datingsite, om daar 'de ware' te vinden. Ik begon gewoon begonnen met reizen om te zien wat er gebeurt wanneer je meer tijd en denkruimte hebt. Vrienden regelden de dates met mannen ̶ of ik werd aangesproken op straat. Het verschil met normaal was dat ik dan dus tijd had om te reageren. Ik heb eigenlijk alleen in New York en Hamburg Tinder gebruikt. Zonder Tinder zou ik in Hamburg niemand ontmoet hebben.

Waren er mannen bij die aan een nationaal stereotype voldeden?
Om algemene dingen te kunnen zeggen, zo van dat "Cubanen zo zijn" en "Duitsers juist weer zo ", had ik vijfduizend mannen moeten daten, niet vijftig. Maar bepaalde clichés werden wel bevestigd. In Cuba heb ik veel salsa gedanst en mijn date zei binnen vijf minuten dat ik de mooiste vrouw was die hij ooit had ontmoet. New Yorkers wilden nooit iets vasts ̶ ze willen altijd de deur openhouden voor als er ooit misschien iets beters te krijgen zou zijn. Daten leek meer een hobby voor hen. De Italianen die ik heb ontmoet waren heel open en gaven me onophoudelijk complimentjes. Ze praatten ook daadwerkelijk veel over hun moeders. Ze zeiden dingen als: "De carbonara in dit restaurant is goed, maar die van mijn moeder is beter." Het viel me ook op dat in Italië de verschillen tussen geslachten duidelijk zichtbaar zijn: mannen en vrouwen lijken een soort mysterie voor elkaar te zijn, maar dat lijken ze juist ook wel weer leuk te vinden.

De clichés over Duitsers bleken dan weer niet te kloppen. Veel van mijn Duitse dates waren grappig en redelijk cynisch. Ze konden om zichzelf lachen en ze zagen er allemaal goed uit. Ik denk dat mensen in Centraal-Europa onterecht een slechte reputatie hebben op het gebied van romantiek.

Wat vond je van de Britten?
Ik heb maar een paar mensen uit Londen ontmoet. Een van hen is me daarna nog een weekend komen opzoeken in Wenen. Hij was beschaafd en vriendelijk, een echte heer. Nadat we een hele dag uit waren geweest, deed hij een witte blouse aan voor ons diner in een restaurant. Ik vond dat erg schattig, maar wel een beetje overdreven. Verder was Londen voor mij net als alle andere grote steden ̶ mensen hebben heel weinig tijd en te veel keuzes.

Over het algemeen was ik verbaasd om te zien dat mannen overal ter wereld op zoek waren naar liefde. Er bestaat een cliché dat mannen niets geven om het vinden van liefde, maar daar geloof ik totaal niet in. Sommigen boekten zelfs vluchten om me opnieuw te kunnen zien en deden erg hun best voor me.

Wat was de ergste date die je afgelopen jaar hebt gehad?
Ik zat een keer met mijn date te praten over hoe we allebei van zingen houden. Hij begon midden in het café een Italiaanse aria voor te dragen. Zijn stem was eigenlijk best goed, maar het was vier uur 's middags en we hadden geen druppel alcohol op.

Wat heb je geleerd van je jaartje vrij?
Het belangrijkste dat ik heb geleerd, is dat het het waard is om het risico te nemen om je een tijdje helemaal op je privéleven te focussen. Sommige mensen zijn bang om de controle te verliezen, of pijn gedaan te worden. Hoe dan ook, het is eigenlijk heel raar dat mensen zoveel moeite in hun carrière stoppen, maar niets willen investeren in liefde.

Heb je uiteindelijk liefde gevonden?
Dat zeg ik niet, want dan verklap ik het einde van mijn boek. Alles wat ik kan zeggen is dat ik op het moment erg gelukkig ben.

Veel romantische comedy's zijn gebaseerd op het idee dat verliefd worden alleen gebeurt op het moment waarop je het het minst verwacht. Klopt dat?
Je kunt niet jagen op de liefde, maar het helpt wel als je je ogen openhoudt. Natuurlijk kun je de liefde van je leven tegenkomen in de supermarkt. Maar je hoofd is op zo'n moment gevuld met andere gedachten, dus loop je gewoon door. Je moet de tijd nemen om dit soort dingen te laten gebeuren. Je moet de ruimte openen om liefde binnen te laten.