De Dag Dat We Een Leger Gedrogeerde Daklozen Op Sleeptouw Namen

Een tijdje terug werd de redactie opgebeld door enkele halfgare types. Ze waren ervan overtuigd dat we ze gevraagd hadden om een leuke blog te schrijven over het nemen van drugs samen met daklozen in het pittoreske Bournemouth (uiteraard niet). Ik vroeg hen om een verslag te schrijven over hun doldwaze avonturen. Gisteren hebben ze het eindelijk doorgestuurd.

Helaas hebben ze geen foto’s genomen. De fotograaf die ze ingehuurd hadden, bleek gewoonweg niet te bestaan. Ik haat het wanneer dit gebeurt. Daarom heb ik zelf een waarheidsgetrouwe digitale reconstructie gemaakt van wat ik denk dat gebeurd is. (btw ik ben nog nooit in Bournemouth geweest, heb nooit  2B-C gebruikt en heb absoluut geen idee hoe Photoshop werkt). Alvast veel plezier met onderstaand ongecensureerd verslag!

Na een lange feestnacht besloten we om op ontdekking te gaan in het dakloze milieu van Bournemouth. Eerder op de avond had een dakloze aan de bank ons smalend toegeroepen dat we het niet één dag zouden kunnen volhouden. Met de hulp van een cocktail van Ketamine, MDMA en een paar 2B-C pillen begonnen we met veel goede moed aan onze uitdaging. Na de cocktail haastten we ons naar de winkel voor enkele biertjes.

Op dat moment realiseerden we ons dat we niet geboren en getogen waren in Bournemouth. We hadden dus totaal geen idee waar we moesten beginnen. Na een moment van overleg besloten we naar het uitzendkantoor te trekken. Daar pas aangekomen, maakten we kennis met een ex-thuisloze. We legden hem met handen en voeten uit dat we de intentie hadden om een artikel te schrijven over daklozen. Onze nieuwe vriend was meteen bereid om te helpen met de queeste. De conversatie leidde vervolgens naar de achterbank van zijn auto. Naast ons zat zijn tweejarig kind. Terwijl hij rondreed rookte hij een joint. Achteraf gezien was het misschien geen goed idee geweest om deze nobele onbekende blindelings te volgen naar zijn auto. Maar op dat moment waren we niet meer in staat om nog rationele beslissingen te nemen.

We kregen van de man een uitgebreide tour langs elke trekpleister voor daklozen. Een half uur lang werden we rondgeleid in een geheim deel van het park dat schijnbaar dienst deed als dagcentrum voor daklozen. Daarnaast mochten we ook een blik werpen op de luxe verluchtingskoker van de Pizza Express, die als gezellige slaapplek ingericht was. Het moet wel gezegd worden dat de tour voornamelijk vuilnisbakken aandeed.

Na deze leerrijke ervaring introduceerden we ons aan de verzamelde meute daklozen in het park. Echt opgezet met onze komst waren ze echter niet, maar we werden gedoogd door onze blikjes verfrissend bier. Wat wij of zij op dat moment dachten is echter onduidelijk, omdat de omgeving rondom ons vreemde capriolen begon te maken. Daarom deden we wat logisch was: meer 2B-C pillen nemen.

Helaas namen we de pillen ostentatief in het blikveld van de thuislozen. Iedereen weet dat wanneer je iets nuttigt voor de ogen van een dakloze je automatisch het recht erop verspeelt. Stom dat we net dat even vergeten waren. In een fractie van een seconde werden we omringd door een handvol schooiers die drugs eisten. Om te voorkomen dat de meute bloeddorstig werd in hun drang naar onbekende pillen besloten we om aan hun eis te voldoen. We deelden de drugs uit alsof we in één of andere vreemde soepkeuken werkten.  Ondanks het feit dat we eigenlijk overvallen werden door daklozen waren we allebei toch extreem goedgemutst. We voelden ons echt klaar voor onze opdracht. Eén van de daklozen vond de effecten van drugs niet zo leuk. Angstig vroeg hij ons wat we hem exact gegeven hadden. Ondertussen had onze groep de aandacht van andere daklozen getrokken. Ze besloten zich bij ons aan te sluiten. Echt onder de indruk waren ze niet. Misschien kwam dit door de extreme staat van scheefheid die we op een ontiegelijk vroeg uur bereikt hadden. Later bleek dat ze stik jaloers waren op onze groep. Uiteindelijk werd er besloten om de spanning binnen de groep de kop in te drukken en verdeelden we onze 2B-C’s onder de nieuwkomers. We stonden nu in het milieu bekend als “de jongens die gratis drugs uitdelen”. Vanaf dat moment werden we een soort rattenvangers van Harmelen voor daklozen. Toen we even genoeg hadden van het dakloos zijn en bier gingen kopen werden we gevolgd door een lange rij hallucinerende daklozen, die uiteraard hoopten om ons nog meer gratis drugs te kunnen aftroggelen.

Met lege handen zwierven we vervolgens door de straten van Bournemouth. Ondertussen waren we overtuigd geraakt dat iedereen ons verhaal moest aanhoren. In een kleine vlaag van verlichting belden we VICE. Een uur later, na het doorlopen van verschillende keuzemenu’s en departementen, kregen we toch een journalist aan de lijn. In de tussentijd hadden we ons relaas al gedaan aan iedereen die wilde luisteren naar onze leuke avonturen. We vertelden de journalist wat we eerder die morgen hadden meegemaakt. Blijkbaar kwam ons verhaal minder coherent over dan eerst gedacht. Het leuke was wel dat de realiteit werd opgesmukt met extra details die het wat pittiger maakten. Zo waren we overtuigd dat ons gevraagd was om een artikel te schrijven met als titel “Hoe niet dakloos zijn in Bournemouth” en dat onze fotograaf de groep was kwijt geraakt .

Ook onze zin in bier verdween en maakte plaats voor suikerrijke dranken. We wilden eveneens onze volgelingen niet teleurstellen, dus pakten we onze biezen weer, op zoek naar een Subway. De Subway was een essentieel onderdeel van een idioot experiment om te onderzoeken hoelang een grote groep daklozen en twee jongeren mogen rondhangen met één hervulbare beker frisdrank alvorens verwijderd te worden uit het etablissement. We werden tot onze grote spijt niet eens toegelaten tot de broodjesketen. Dus niemand kreeg frisdrank. Deze gebeurtenis betekende het begin van het einde van onze carrière als dakloze goeroe.  Ze verloren hun interesse en respect waardoor ze terugkeerden naar hun schuilplaatsen, hopend om ons nooit meer terug te zien.

Ik ben er nog steeds niet zeker van of ik ze nu geloof of niet, maar we hebben het toch gepubliceerd. Dan kan je voor jezelf uitmaken of het al dan niet een broodje aap verhaal is.