Mijn avonturen in de Noord-Koreaanse filmindustrie

Kim Jong-il hield wel van films—zowel van traditionele film als van de pornografische variant. Hij zette bijvoorbeeld aanzienlijke hoeveelheden humanitaire hulp in bij het maken van films vol grote enge monsters. Grotendeels werden ze gemaakt om de Koreaanse mensen te laten zien dat sterven van de honger helemaal zo slecht nog niet is.

Kim Jong-il hield ook van blanke jongens in films. Niet op een foute manier, maar eigenlijk ook niet echt op een goede manier. Veel westerse jongemannen kregen een sterrenrol toebedeeld in Noord-Koreaanse producties, al moesten ze dan wel de rol van de duivel spelen. Alex Hoban, de jongen op de foto hierboven, was dusdanig roemlustig dat hij naar het hermetisch afgesloten aarsgat van de aarde afreisde om daar een ster te worden. Dit is zijn verhaal.

Ik stapte op het vliegtuig naar Pyongyang met een paar eenvoudige dromen. Ik wilde gescout worden, beroemd worden, een mooie Koreaanse vrouw vinden en een onbeperkt aanbod van rauwe octopus binnen handbereik hebben. Ik moest en zou van onschatbare waarde worden in het Noord-Koreaanse Hollywood.

Aan boord van het vliegtuig serveerde het cabinepersoneel een ‘maaltijd’ die leek op een halfgaar gestoofd babyhandje. Geen idee wat precies de garnering was, maar het rook naar verbrand rubber.

Kim Jong-un, de zoon van wijlen Kim Jong-il, heeft zijn eerste negen maanden als Opperste Leider uitermate nuttig gebruikt. Hij verzond bijvoorbeeld persberichten waarin hij zijn plannen toelichtte om nieuwe aquaria vol backflippende dolfijnen te bouwen. Ook besteedde hij extra aandacht aan de toegankelijkheid van enkele Noord-Koreaanse pretparken, waar meer mensen doodgaan dan dat ze er daadwerkelijk pret hebben.

Dit is de productiefaciliteit voor Noord-Koreaanse filmische hoogstandjes. In deze grijze doos worden—sinds het land werd gesticht in 1948—de saaiste en meest humorloze heldenverhalen gemaakt om het Koreaanse partijprogramma te rugsteunen. Kim Jong-il bezocht de filmstudio ongeveer 600 keer in zijn leven. Dat is 580 keer meer dan zijn vader Kim Il-sung deed. Laatstgenoemde was wat vaker bezig met het daadwerkelijk runnen van een land.

Dit is een replica van een oud Koreaans dorp. Er was hier absoluut niets te beleven, maar je kon wel een kleine tocht langs enkele permanente filmsets maken die ze gebruiken voor enorme historische blockbusters.

Deze set moet op het Seoul van de jaren ’20 lijken, toen Korea nog bezet was door het fascistische Japan. Dit was veruit de meest vernederende periode in zowel de Noord- als Zuid-Koreaanse geschiedenis. Maar in vergelijking met hoe Noord-Korea er vandaag de dag uitziet (zie de foto’s hieronder) leek het erg keurig en mooi:

Terwijl ik mezelf even verloor in mijn eigen fantasie, werd ik me langzaam bewust van iets dat er achter me gebeurde:

Een bruiloft! Ik keek net snel genoeg om, zodat ik een vrolijke bende feestvierders met mooie videocamera's steigerend door het park zag huppelen. Iedereen was oprecht blij en leek helemaal niet onderdrukt door een totalitaire bureaucratie.

Na een wandeling door de nostalgische straattaferelen van Seoul, ging ik terug naar het gewone Noord-Korea. Op mijn weg terug passeerde ik een filmset—deze vier witte duivels renden achter een spook met een skateboard aan.

Terwijl ik de atmosfeer in me opnam, miste ik bijna een historisch epos dat vlakbij werd gefilmd. Een schreeuwerige regisseur zwaaide met zijn armen en instrueerde de acteurs op te treden met “de passie van een man die met zijn nieuwe dure auto op een muur inrijdt, maar weet dat hij zonder kleerscheuren weg kan lopen”.

Ik vroeg mijn gids wat er allemaal aan de hand was. "Je wilt ook in de film?", grijnsde hij. "Geen probleem. Tien euro."

Waarom kost het elke keer geld als je een communist om een gunst vraagt? Ik gaf met een beetje tegenzin het geld en kreeg een rok en een hoed.

De cameraman richtte de camera op mij, de nieuwe ster van het Noord-Koreaanse Hollywood. Ik werd overvallen door mijn aanbiddende publiek en verstijfde enkele seconden. Voordat er een onvermijdelijke pijnlijke stilte viel riep de regisseur: “Ja! Zeer goed, zeer goed! Haha! Je zou een prachtige koning zijn!” Ik zuchtte. Ik kan maar beter blijven schrijven voor de kost. Later probeerden ze me nog eens veertig euro te laten betalen voor een kopie van het beeldmateriaal dat ze zojuist hadden geschoten. Ze hadden mijn video geplakt in enkele flitsende Noord-Koreaanse beelden met foute popmuziek. Ik ontdekte dat dit soort incidentele beelden van buitenlanders uiteindelijk worden gebruikt als antibuitenlanderpropaganda op de staatstelevisie. Stiekem hoop ik dat mijn beelden ooit worden gebruikt bij een geënsceneerde CIA-moord op de Opperste Leider.