Bloed, zweet en geiten: Welkom in het leven van legende Tyrone Spong

In Parkland, een peperdure wijk in Florida, staat een kast van een huis. Het is een soort dierentuin. Rondom wonen geiten, emoes, toekans, ara’s, amazonepapegaaien, honden, kalkoenen, leguanen, schildpadden, paarden, en nog een hele hoop andere dieren. 

Het huis is van Tyrone Spong. 

Spong is een sensationele vechter, een van de beste die we ooit gehad hebben in Nederland, maar door een samenloop van omstandigheden heeft hij nu al anderhalf jaar niet gevochten. Hij zit op een grote bank te chillen als we elkaar spreken via Zoom. Op zijn schoot zit een piepklein hondje, een shih tzu. “Dit is Charlie”, lacht Spong. Charlie is de hond van zijn vrouw. “Zij is een weekendje weg met de kids, dus ik ben alleen met Charlie. Hij is nu mijn beste maatje.” Spong is een grote dierenvriend. Over het algemeen voelt hij meer liefde voor dieren dan voor mensen. “Dieren zijn niet fake”, legt hij uit. “Als een hond niet van je houdt, merk je dat meteen. Die gaat niet doen alsof.”

Op de achtergrond kraait een haan. Spong heeft zoveel dieren rondom zijn huis verzameld, dat hij speciaal iemand in dienst heeft genomen om te helpen met de zorg voor de dieren. Hij vertelt trots over het leven dat hij in Florida heeft opgebouwd voor zijn familie. “We wonen in een hele goede wijk. Helemaal als ik kijk waar ik zelf vandaan kom: geboren in Suriname en opgegroeid in de Bijlmer. Nu woon ik hier in Parkland. Het is altijd mijn doel geweest om mijn vier kinderen meer te bieden dan ik zelf heb gehad. Niet dat ik het superslecht heb gehad trouwens, want ik heb een hele lieve moeder en zusters.”

Spong werd in 1985 geboren in Paramaribo en verhuisde op zijn vijfde naar Nederland met zijn familie. Ze gingen wonen in de Amsterdamse Bijlmer. Daar begon hij met vechtsport. Spong schoot als een komeet omhoog en vocht al profwedstrijden op zijn zestiende. Hij werd met de jaren steeds een maatje groter, en daarmee zijn tegenstanders ook. Spong vocht tegen reuzen als Alistair Overeem, Jerome Le Banner en Ray Sefo. Maar na een reeks van tien ongeslagen partijen, tegen onder meer Melvin Manhoef, Peter Aerts en Remy Bonjasky, ging het in de lente van 2014 helemaal mis met Spong, in Istanboel.

Daar vocht Spong voor de wereldtitel in het lichtzwaargewicht van de organisatie Glory, tegen de Turkse Nederlander Gokhan Saki. In de eerste ronde landde Spong een harde lowkick met zijn rechterbeen, maar Saki blokte die. Toen het been van Spong terug zwaaide, bewoog het onderste deel van zijn onderbeen een andere kant op dan het bovenste. “Zijn been bungelt rond als een natte spaghettisliert!”, riep de commentator. Spong ging naar de grond en keek beduusd naar zijn onderbeen. Dat was snoeihard doormidden gebroken. De partij was voorbij, Saki kreeg de wereldtitel.

Dit was vooralsnog de laatste partij die Spong vocht als kickbokser. Hij stopte vervolgens met de sport, ook al was hij pas 29. Na de blessure belandde Spong naar eigen zeggen in een depressieve periode, waarin hij zelfdestructief gedrag vertoonde. “Ik was op jonge leeftijd begonnen met de sport. Je ontwikkelt een deel van je brein en je fysiek dan als vechter, als atleet. Maar ik vond niet dat ik mezelf als jongeman genoeg ontwikkelde op andere gebieden. Daarin ben ik tekortgeschoten”, vertelt hij. “Ik viel in een soort gat.”

Spong vond dat hij niet zo sterk was in persoonlijke relaties, omdat hij zich tot dat moment non-stop op vechten had gericht. “Ik raakte gedeprimeerd”, zegt hij. “Ik vroeg me af waar ik het allemaal voor deed. Ik heb het dan niet over jezelf van kant maken, maar ik was onzeker op dat moment. Ik wist niet of ik zou herstellen, of ik nog bepaalde wedstrijden en inkomsten kon krijgen. Die onzekerheid verspreidt zich in je lichaam, je hoofd. Op dat moment krijgen de mensen die het dichtst bij je staan het meeste te verduren. Ik maakte om me heen meer relaties kapot dan me lief was, waarmee ik uiteindelijk ook mezelf pijnigde.”

Spong stopte na de blessure met kickboksen, maar herpakte zich mentaal en keerde toch snel terug in de topsport. Na zijn revalidatie stortte hij zich vol op het boksen. “Ik zag die blessure als een teken van God om een nieuwe uitdaging aan te gaan. Het kickboksen begon een sleur te worden”, zegt hij. Spong won zijn eerste veertien wedstrijden in het boksen allemaal, dertien daarvan op knockout. Zo werkte hij zich de afgelopen jaren razendsnel omhoog in de bokswereld. In oktober 2019 moest hij er zijn grote doorbraak krijgen, in een gevecht tegen de ongeslagen Oleksandr Usyk. Maar dat gevecht werd kort van tevoren afgelast, omdat Spong niet door een dopingtest kwam. Hij werd positief bevonden op clomifeem, een prestatiebevorderend middel. 

Spong heeft altijd beweerd dat hier niks van klopt. “Ik deed die dopingtests vrijwillig. Dat doe je niet als je doping gebruikt”, zegt hij. “Ik heb er geen verklaring voor dat dat middel is gevonden. Ik had er nog nooit van gehoord.” Spong ging met zijn team op onderzoek uit, hoe dit kon gebeuren. “Het verhaal klopt van geen kanten”, gaat hij verder. “Dit is een substantie die vier maanden in je bloed zou moeten zitten. En ik ben meerdere keren getest. De eerste tests was ik clean, in een paar tests daarna werd die stof gevonden, en de test daarna was ik weer clean. Dan klopt dat toch niet?” 

In de media was Spong meteen vocaal over de zaak. Hij suggereerde dat de organisator van het gevecht, Matchroom Boxing, bang was geworden dat hij hun ster Usyk zou verslaan, en dat ze van Spong af wilden komen met een neppe dopingschorsing. “Dat zei ik uit emotie”, zegt Spong nu. “Maar goed, Usyk is een wereldvechter. Ik wens hem het beste toe. Hopelijk kunnen we toch nog een keer knokken, want ik heb wel een appeltje met hem te schillen. Het is zonde. Dit was mijn grote kans.” Wat er ook debet is aan de positieve dopingtest, het imago van Spong heeft een knauw opgelopen. “Maar ik hou me niet bezig met de opinie van mensen”, zegt Spong. “Alleen de opinie van mijn vrouw, kinderen en zusters is belangrijk.”

Sinds het gevecht niet doorging, is Spong op zoek naar een nieuwe tegenstander. Nu sluit hij zelfs een terugkeer naar het kickboksen niet uit. Bij Glory zijn Badr Hari, Rico Verhoeven en Jamal Ben Saddik nu de grote sterren. Tegen alledrie zou Spong wel willen vechten. “Er was grote interesse van Glory”, zegt hij. “Ik zei tegen ze: geef me een datum, een tegenstander, en niet te vergeten een goede cheque.” Maar van een deal tussen Glory en Spong is het niet gekomen. Het is geen geheim dat de organisatie in financieel zwaar weer zit. Glory trok de afgelopen maanden vooral jonge talenten aan. Grote namen zijn er niet bij gekomen.

Hoewel Spong niet meer vocht sinds de zomer van 2019, kwam zijn naam afgelopen jaar nog wel in het nieuws, toen er een poema los liep in Florida. De wilde kat lag te zonnen op een oprit in Parkland, toen bewoners van de wijk hem daar zagen en zich rot schrokken. Uiteindelijk werd het dier met verdovende pijltjes neergeschoten door rangers. Spong werd al snel als schuldige aangewezen. De wilde kat zou van hem zijn, ontsnapt van zijn grondgebied. Spong kreeg 23 aanklachten aan zijn broek. “Omdat ik een dierengek ben, dacht iedereen dat hij bij mij vandaan kwam”, zegt hij. “Ik werd ervan verdacht, maar ik wist van niks. Het is klaar nu.”

Tijdens het gedoe rondom de poema kreeg Spong een telefoontje vanuit Londen, om de bokser Anthony Joshua te komen helpen in zijn voorbereiding op een gevecht met Andy Ruiz. Joshua is een wereldster, een van de grootste namen in het boksen. “Ik was verbaasd dat hij zelfs documentaires over mij had gekeken”, vertelt Spong. “Hij stelde me vragen over Suriname en vertelde dat hij daar ooit naartoe wou. Soms had hij technieken van me gezien in gevechten en vroeg hij hoe ik dat deed. Hij was heel humble, echt een goede gozer.” Spong hielp Joshua maandenlang in Londen, waarna Joshua het gevecht van Ruiz won.

Spong wacht intussen nog altijd op zijn volgende partij. Hij houdt zich nu thuis bezig met trainen, en de zorg voor zijn gezin en de dieren om hem heen. Door de pandemie is hij ook al meer dan een jaar niet in zijn geboorteland geweest. “Ik mis Suriname”, zegt hij. “Vooral in de jungle daar ben ik graag. Als alle luxe om je heen weggenomen wordt, weten mensen niet meer wat ze moeten. Je zag het in de pandemie, mensen gingen zelfs toiletpapier inslaan. Ze kunnen niet jagen of vissen. Ik kan dat wel. Mensen leren hun kinderen hoe ze een Instagram-profiel maken. Ik denk dat ze zichzelf daarmee distantiëren van wat belangrijk is. Twitter kan je niet op een broodje smeren.” 

In Suriname steunt Spong al jaren verschillende weeshuizen financieel, waaronder een project voor gehandicapte kinderen, en kinderen die met hiv zijn geboren. Ook steunt hij projecten die zich bezighouden met behoud van de natuur. Spong heeft verschillende hoge Surinaamse onderscheidingen gekregen voor wat hij allemaal doet in het land. Daar is hij trots op — maar het is tijd dat hij weer een partij gaat draaien. “Dat komt wel goed. Binnenkort vecht ik weer”, besluit Spong. Dan pakt hij shih tzu Charlie op. “Ik ga even met hem naar de puppystore, mijn maatje verwennen.”

-

Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: