Waarom is de gemeente Amsterdam wél snel als het om kunst slopen gaat?

De gemeente Amsterdam staat niet bekend om snelheid. Vraag een parkeervergunning aan in Oud-West en je hebt ruim honderd wachtenden voor je en kan mooi een jaar wachten voordat je je auto ergens mag parkeren. En voor een nieuw paspoort moet je eigenlijk al een vakantie op zich boeken, want je kampeert waarschijnlijk een aantal dagen in de wachtruimte van het o zo gezellige gemeentehuis.

Eigenlijk is elke gemeentelijke procedure een bureaucratische nachtmerrie. En precies daarom is het verwonderlijk dat de gemeente afgelopen vrijdag een straatkunstwerk van de Italiaanse voetballer Francesco Totti verwijderde, zo’n vijf minuten nadat kunstcollectief Kamp Seedorf het had gemaakt. Hoe kan dat in hemelsnaam? Op een vrijdagmiddag?! Wij probeerden het uit te zoeken. Wat volgde was de bureaucratische hel die we van de gemeente gewend zijn. Gelukkig maar.

Het kunstcollectief Kamp Seedorf is anoniem, maar de kern bestaat uit drie leden. Je kent ze misschien van bakjes kibbeling, Vader Abraham met een gouden ketting of hun kunstwerk van Eberhard van der Laan, dat in maart door een GVB-medewerker werd verwijderd. Eus van Kamp Seedorf vertelt me dat ze afgelopen vrijdag hun twee meter hoge Totti nog maar net op Instagram konden zetten. Terwijl een van hen de foto maakte – de anderen zaten te wachten in hun busje – kwam er al een busje aanrijden met de legendarische slogan “Graffiti verdwijnt waar Marcella verschijnt”. En zo spoot Marcella de Schoonmaakspecialist in één luttele minuut ongeveer anderhalve dag werk aan gort. “Dat was wel zuur,” lacht Eus. “Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt.”

Het is ook verbazingwekkend snel. Laat ik die snelheid eens illustreren met de moeite die het kost om antwoord te krijgen op de vraag: hoezo zijn jullie zo snel? Ik hang alleen al langer in de wacht bij de gemeente – zonder gezellig muziekje – dan deze schoonmaaktaak kostte. Vervolgens ontstaat er een potje pingpong, waarbij ik van de ene naar de andere afdeling stuiter waar overal net even niemand aanwezig is. Uiteindelijk wordt er een melding gemaakt van mijn vraag, en kan ik rekenen op een welverdiende ‘gemeentelijke verwerkingstijd’ van drie werkdagen.

Maar ik heb nog geluk. Zeeger Ernsting, gemeenteraadslid voor GroenLinks, vroeg zich ook af: Hoe kan dit zo snel zijn gegaan? Hij vertelt me dat het wel zes weken kan duren voordat hij antwoord op die vraag krijgt.

In de hoop wél een antwoord te krijgen, besluit ik Marcella de Schoonmaakspecialist – het schoonmaakbedrijf in kwestie – te bellen. Wie weet wil Marcella haar succesvolle graffitibestrijdingstactieken met me delen. Hebben ze een mol bij Kamp Seedorf? Of een soort graffitiradar? We zullen het nooit weten. “Er is afgesproken dat we niets over de kwestie loslaten,” krijg ik te horen.

In een laatste potje telefoonpingpong krijg ik iemand van de gemeente aan de lijn, die mijn melding inmiddels heeft ontvangen en niet gelukkig wordt van de aandacht. Het ligt “bestuurlijk gevoelig” en daarom wordt er geen uitspraak over gedaan. Of het kunst is valt volgens hem ook te betwisten. “Je kunt het noemen zoals je wilt,” zegt hij.

Gezien de moeite die de gemeente heeft om simpele vragen te beantwoorden, denk ik dat ze deze keer tijdens het rondrijden gewoon geluk hebben gehad. Ik hoopte dat ze plotseling enorm efficiënt waren geworden, maar daar bleek niks van waar. Maar gelukkig gaat Kamp Seedorf vrolijk verder. Ze willen Amsterdam leuker en grappiger maken en vinden het logisch dat er ook schoongemaakt wordt. “Dat is ook de charme van ons werk. Mensen fietsen ervoor om, maar het werk kan ook ineens weer verdwenen zijn.”

Meer werk van Kamp Seedorf zie je op hun instagrampagina of op hun website.