Selfies uit de jaren zeventig laten een kunstenaar zien die haar seksualiteit ontdekt

Tijdens haar jeugd op Long Island in de jaren vijftig en zestig, leidde Meryl Meisler het typische leventje in een voorstad van New York: scout bij de meisjes, ballet en tapdans lessen, en het schoolbal. Maar hoewel ze van haar familie en vrienden hield, was ze er toch niet helemaal op haar plek. Ze kwam er al vroeg achter dat ze niet een huisvrouw, lerares, verpleegster of secretaresse wilde worden — eigenlijk de enige opties die je als jonge vrouw had in die tijd.

Toen Meisler volwassen werd, begon ze haar lesbische seksualiteit te ontdekken en zichzelf te zien als een kunstenares. “Fotografie zit in mijn genen,” zegt Meisler. Haar opa, Murray Meisler, haar om Al en haar vader Jack waren ook fotograaf.

Meisler kreeg haar eerste camera toen ze in groep vier zat, maar pas toen ze in de jaren zeventig voor haar kunstmaster studeerde aan de Universiteit van Wisconsin in Madison, begon ze fotografie serieus te nemen. Tijdens schoolvakanties ging ze terug naar haar ouders en daar schoot ze zelfportretten die haar verleden, heden en toekomst weergaven. Op dit punt had Meisler nog niet gehoord van Cindy Sherman, maar ze hadden hetzelfde instinct. Ze was op zoek naar de constructie van het vrouwelijke gender — de gebruiken, poses en persoonlijkheden.

Een selectie van deze foto’s is te zien in Purgatory & Paradise: SASSY 70s Suburbia & The City (Bizarre), terwijl anderen pas recent zijn uitgegeven omdat Meisler bezig is met haar nieuwe boek. Met VICE spreekt ze voor het eerst over deze vruchtbare periode van haar leven en deelt ze een zelfportret van een jonge kunstenares die klaar is om de wereld te bestormen.

VICE: Kun je ons vertellen hoe het was om op toe groeien in Long Island tijdens de jaren vijftig en zestig?
Meryl Meisler: Ik kom uit Massapeque. Het werd toen “Matzo Pizza” genoemd omdat er zoveel Joodse en Italiaanse families woonden. Er waren ook Ieren, Duitsers, Grieken en misschien een enkele Chinese en Cubaanse familie. Het was, en is nog steeds, een erg gesegregeerde plek.

Toen ik daar opgroeide was iedereen een eerste en tweede generatie Amerikaan. Veel van onze ouders kwamen uit de Bronx, Brooklyn en Queens en kochten hun huizen voor minder dan 12.000 euro. Alles was nog op gang aan het komen. Op het platteland werden al snel huizen gebouwd.

Mijn ouders, Sunny en Jack Meisler, genoten van de suburban levensstijl. Ze zorgden ervoor dat mijn broers en ik alles konden doen wat zij vroeger niet konden omdat ze erg arm waren. Ik had pianolessen, zat op ballet en tapdansen — alles behalve kunst! Ik was een actief lid bij de Brownies en de meisjes scout — zelfs helemaal tot aan de cadetten.

Het was allemaal erg provinciaal. Ik had geluk dat mijn ouders ons ook wel eens meenamen naar de stad. Mijn vader had daar een printbedrijf en mijn moeder was gek op theater. We gingen vaak naar shows op Broadway. Ik denk dat je dat ook terugziet in mijn werk — het is erg theatraal.

Op welk moment had je door dat je daar toch niet helemaal op je plek was en niet een volwassen leven in de voorstad wilde leiden?
Als je het wilt hebben over mijn seksualiteit: ja, had ik gevoelens. Maar ik ging ook op dates en ging naar schoolfeesten, sweet sixteens, en ik had vriendjes — ik genoot van al die dingen. Ik wist dat ik anders was, maar ik wist niet wat dat was.

Mijn broers en ik waren de eerste generatie van mijn familie die de luxe had om naar de universiteit te gaan. Ik ging naar Buffalo State. Ik dacht niet na over wat ik wilde gaan doen. Op de eerste dag kregen we een lading aan testen en daar kwam uit dat ik in het onderwijs of de kunsten terecht kon. Ik volgde een college voor beginnende kunststudenten en ik vond de opdrachten geweldig. De docent vroeg of ik er ooit over had nagedacht om een kunstopleiding te volgen en ik voelde mijn hart echt een sprongetje maken.

Ik belde mijn ouders en vertelde ze dat ik kunst wilde studeren. Dat mocht alleen op voorwaarde dat ik een docentendiploma zou halen zodat ik altijd mezelf zou kunnen onderhouden als het niet zou lukken. Ik vond het fantastisch en slaagde als beste van mijn klas op de docentenopleiding.

Het blijkt dat Cindy Sherman ook naar Buffalo State ging. Ze was een kunststudent daar en studeerde een jaar of twee na mij af. Ze kwam ook uit Long Island, wat ook grappig is. Maar ik heb daar nooit een fotografieles gevolgd.

Wanneer ben je je in fotografie gaan verdiepen?
Het was altijd al een deel van mijn leven. Elke keer dat ik mijn opa zag, had hij een camera en een lichtmeter bij zich. Mijn vader had een arendsoog en fotografeerde met een Rollejcord. Mijn stijl is heel erg door hem beïnvloed. Hij fotografeerde vrienden, familie en op speciale gelegenheden en was er heel goed in.

Toen ik in mijn laatste jaar op de universiteit zat, maakte mijn vriendje in Buffalo het uit. Hij zei dat ik geen echte kunstenaar was. Dus wat deed ik? Ik ging naar het MoMA en zag de show van Diane Arbus. Het was het bewustzijn van, “Ik ben een artiest. Jammer voor hem.”

Toen ik mijn Master volgde, koos ik een vak over fotografie omdat ik wilde leren hoe je een echte camera gebruikt. Ik kocht een Minolta SRT-101. Ik las de aanwijzingen op het vliegtuig naar school en hij liep vast en ik dacht dat ik hem kapot had gemaakt — sindsdien is dat een thema geworden.

Zodra ik naar huis ging, begon ik mezelf en mijn vrienden te fotografen. Ik ben nu door mijn allereerste rolletjes op 35mm film aan het zoeken voor het volgende boek. Ik ontdekte een foto waarop ik sigaretten rook voor de afwasmachine. Ik weet niet of dat op de eerste of tweede rol, maar ik heb meteen een zelfportret gemaakt.

Die foto shockeerde me. Ik heb hem nooit uitgeprint. Ik droeg niet behalve mijn moeders huisjurk en ik had haar sigaretten gepakt, ookal rook ik helemaal niet. Ik vroeg mezelf, “Ben ik een toekomstige huisvrouw?” Het is een erg persoonlijk moment.

Hoe heb je door al die zelfportretten de belangrijke transformatie in je leven ontdekt?
Ik wilde foto’s maken van het leven dat ik kende, dat ik al jaren zie en leef. Ik kwam thuis van school en zocht door alle kasten en op zolder. Daar bewaarden we alles van speciale gelegenheden. De foto’s gaan over de periode in het leven tussen de jeugd en volwassenheid. Ik vroeg mezelf af: “Wie ben ik? Wat wil ik worden?”

Naar het theater gaan heeft me erg beïnvloed. Ik belichtte de kamers in mijn huis als een podium, erg ruw en direct. Ik gebruikte de gordijnen zoals ze dat in het theater ook doen en koos objecten als achtergronden. Het huis was als een familielid omdat ik daar vanaf mijn tweede heb gewoond.

Ik was bijna 22 toen ik deze foto’s begon te maken en ik zei duidelijk, “Kom op man! Kom eruit!” (Lacht). Het gebeurde uiteindelijk ook wel, maar veel van de foto’s zitten er een beetje tussenin. Ik twijfelde aan mijn toekomst in de suburbs. Ik zag niet hoe ik daar in zou passen.

Als je nu terugkijkt, zie je iets in deze foto’s waarvan je je toen niet bewust was?
Ik zie ze als heel dapper — en ik heb ze zelfs durven uitprinten. Het verbaasde me hoe vastberaden ik was. Dat zie je ook duidelijk terug in deze foto — Untitled Film Still . Hij is geïnspireerd op een poster van Lynda Benglis waarin ze naakt poseert met een enorme dildo. Ik zie mijn camera als mijn wapen. Zo ben ik op dit zelfportret gekomen.