Buig diep voor de nieuwe generatie rappers op Noorderslag

Op een vierdaags festival in een stad die geen sluitingstijden kent zijn er genoeg momenten dat het, sorry, volledig uit de hand kan lopen. Als je niet uitkijkt beuk je jezelf murw, met alle gevolgen van dien. Je verliest scherpte, en voor je het weet ga je dingen denken als: het lijkt me een goed idee om nu voor honderd euro te wedden dat Ronnie Flex de popprijs gaat winnen. Hij was immers te gast op het podium voor een liedje bij zowel Maan als Boef, en hoewel dat twee prachtige personen zijn leek mij één nummertje meedoen niet genoeg reden om helemaal naar Groningen af te reizen. Dat doe je niet, tenzij je de popprijs wint.

Maar goed, natuurlijk ging de prijs naar Kensington. Die gasten wonen zowat in een uitverkochte Ziggo Dome, en ze hebben ook vast ook wel iets uitgebracht dit jaar? Het zal wel. Toch was Ronnie als winnaar een reële optie. Het had prima gepast in de koers die Noorderslag nu lijkt te varen: met New Wave als winnaar in 2016, en grote shows van bovengenoemde Flexgrootheid en Broederliefde het jaar erop, is het nogal een understatement om te zeggen dat hiphopshows een enorm belangrijke rol spelen.

Ik heb op deze plek van het internet nooit iets vaker geschreven dan: het is tijd dat iedereen hiphop serieus gaat nemen, blablabla. De organisatie kan er ook niet omheen natuurlijk, als grootste genre van vandaag en morgen. Noorderslag heeft, vooral vorig jaar, bewezen dat ze dat doen, maar de line-up van gisteren was zo extreem on point dat je aan alles merkt dat er zorgvuldig is gekeken naar wie dé artiesten zijn waar het om gaat draaien de komende tijd, met Jacin Trill en Leafs voorop in deze polonaise. Zij zijn nu nog niet op het punt in hun carrière waar Broederliefde vorig jaar was, maar hebben die potentie wel. En daarom verdienen juist zij het podium dat ze kregen, daar is Noorderslag immers voor. Precies op tijd.

De kech-gate wordt eindelijk dichtgesmeten
Ludieke, fictieve facebook-evenementen worden nog eens de nagel aan m’n doodskist. In de weken voorafgaand aan het optreden van Boef werd daar afgesproken dat er massaal bier naar hem zou moeten worden gegooid, jaren nadat moreelkompas en eigenaar van de waarheid Giel Beelen zei dat we moeten kappen met die shit. Kun je het geloven? Consumpties en hooivorken werden ingeleverd bij de ingang van de zaal, maar achteraf denk ik niet dat dit noodzakelijk was.

Na zijn behoorlijk legendarische opkomst, een laatste excuus, kreeg hij namelijk zo veel bijval van het publiek dat de kech-gate in één klap dichtviel. Hij stond er sterk, op het hoge podium van de grote zaal, waarheden aan het verkondigen. De rest van z’n show was niet bijster indrukwekkend, gemakzuchtig en gehaast, maar ik ben blij dat we het nu definitief over andere onderwerpen kunnen hebben. Ronnie Flex bijvoorbeeld, of, nog beter: Joost.

.gifje via 3voor12

Een kelderzaal vol waanzin
Het is inmiddels bekend dat Joost een enigma is. Bij alles wat hij doet worden gelijk vraagtekens geplaatst – ook door hemzelf, denk ik – maar na verloop van tijd veranderen die vraagtekens vanzelf in dikgedrukte uitroeptekens. Waar geen vragen bij geplaatst hoeven te worden is zijn voorbereiding: met z’n hele waffel in KISS-schmink weet hij precies hoe hij de jonge jongens in de zaal – vooralsnog de doelgroep waar hij het van moet hebben – moet ophypen en tot een middelbareschoolfeestmoshpit geurend naar Pisang Ambon kan maken. Een maniakale volksmenner – maar wel eentje die het beste met de wereld voorheeft.

Wat Joost je leert is dat je een middelvinger op moeten steken naar iedere docent die je wijs probeert te maken dat niet alles op het internet echt is. Zonder enige moeite en zonder enige relevante podiumervaring verkoopt hij op basis van zijn eerder vergaarde faam door het hele land een tour uit, en op basis van zijn show gisteren weet ik zeker dat hij al die zalen helemaal kapot gaat maken. En ja: hij kan echt rappen. Vertrouw me, ga het zien. Of, nee: het is uitverkocht. Jammer joh.

Een bovenzaal vol toekomstige koningen
Ik weet niet of er ooit Nederlandse artiesten zijn geweest die zo idioot snel opkwamen als Jacin Trill en Leafs. Praktisch uit het niets bepaalden ze met z’n tweeën het geluid van afgelopen zomer. Iedere onbenul, serieuze muziekrecensator en alles daartussen kon blind die namen invullen op de grote-noorderslag-line-up-voorspelshow. Maar goed, diezelfde doodserieuze muzieksnob zal altijd denken (lees: hardop zeggen): eerst zien, dan geloven. En het geloof is real na gisteren, dat kan niet anders.

Niet onterecht stelt Jacin zichzelf voor als the king. “Gegroet zijn degene met blauw bloed” rapte een zekere rapper ooit, en zo geschiedde het. Vol bewondering werd-ie aangegaapt vanaf het moment dat hij het podium opkwam, en wat totaal idioot maar ook tering relaxed is, is dat een koning als hij totaal onschendbaar is. Dus als hij op 20 januari nog een kerstnummer live wil doen, doet hij dat. En als hij en z’n goons mij vol in m’n gezicht willen spuiten met een waterpistool heb ik dat maar te ondergaan. Er is niets tegenin te brengen, net als tegen de opmars van alle koningen op Noorderslag.