Hoe ik via de bank van Jong AZ met Zlatan Ibrahimovic bij LA Galaxy belandde

Niet zo lang geleden moest Kai Koreniuk (21) het als speler van Jong AZ nog doen met invalbeurtjes in de Keuken Kampioen Divisie. Maar vier maanden later staat de aanvaller ineens op het trainingsveld met Zlatan Ibrahimovic in Los Angeles. Hij speelt bij LA Galaxy, en mocht eind juli zelfs al debuteren voor het eerste elftal.

Koreniuk legde een bijzondere route af om hier te komen. Hij heeft een Nederlandse moeder en een Amerikaanse vader, en groeide op in de VS. Als puber vertrok hij in zijn eentje naar Nederland, om daar te slagen als voetballer. Hij woonde jarenlang in het Gelderse dorpje Beek-Ubbergen en kwam terecht bij Vitesse en AZ, maar tot een doorbraak in de Eredivisie zou het nooit leiden. Wel speelde hij meerdere jeugdinterlands, voor zowel Nederland als de VS. In Californië hoopt hij nu alsnog zijn dromen waar te maken. Dit is zijn verhaal.

Een tijdje terug lag ik op de massagetafel, om mezelf klaar te maken voor de training bij het tweede elftal van LA Galaxy. De prestatiecoach van de club kwam nonchalant de kamer binnengelopen en zei: “Kai, je traint vandaag mee met de grote jongens. Zorg dat je om tien uur op het veld staat.” Hij liep meteen weer weg. Ik lag daar en dacht: oké, cool. Laten we dat eens gaan doen.

Niet veel later stond ik op het trainingsveld met alle spelers van het eerste elftal. Ik was vrij zenuwachtig, al viel dat weg zodra we begonnen. Stond ik daar even op het veld met Zlatan Ibrahimovic. Ik had hem al eerder een paar keer in de gym gezien, maar ik had het niet in mijn hoofd gehaald om een praatje met hem te maken. Wat had ik moeten zeggen? “Hoi, ik ben Kai en ik speel in het tweede elftal.” Waarschijnlijk zou hij dan denken: Kai wie?

Het was indrukwekkend om Ibrahimovic van dichtbij bezig te zien. Hij was sterk aan de bal en rondde ontzettend goed af. Elke kaats die hij gaf richting de middenvelders was perfect. Het is mijn droom om ooit in een wedstrijd op de vleugel te staan, met hem naast me in de spits. Hij is met zijn 37 jaar niet meer de jongste, maar wie weet: hopelijk blijft hij nog een jaar hier, en breek ik volgend jaar definitief door bij het eerste.

Het gaat nu allemaal erg lekker, maar de route hiernaartoe was vrij apart. Ik groeide op in Ormond Beach, een klein plaatsje in Florida. We woonden naast het strand en ik was daar als kind al de hele zomer te vinden. Mijn vrienden waren vooral bezeten van surfen, maar ik kon mijn ei veel meer kwijt in het voetbal. Op mijn vijfde begon ik met voetballen bij het lokale amateurteam. Ik weet nog dat ik een stuk sneller was dan de rest: ik schoot de bal vooral naar voren en sprintte er vervolgens zelf als een gek achteraan.

Rond mijn veertiende kwam ik terecht bij Orlando City, wat destijds een gloednieuwe club was. Het eerste team speelde nog niet in de MLS en er was ook geen officiële jeugdopleiding. Het had eigenlijk meer weg van amateurvoetbal, en om daar als prof door te breken leek haast onmogelijk. Ondertussen was ik in de zomer al vaak in Nederland geweest, op bezoek bij de familie van mijn moeder, en kreeg ik stiekem het idee om het eens in Nederland te proberen.

Ik wist dat zo’n kans me niet zomaar aan zou komen waaien, dus ik besloot het heft in eigen hand te nemen. Ik zette mijn wedstrijdbeelden van Orlando City op YouTube en stuurde linkjes door naar meerdere Nederlandse clubs. De neef van mijn moeder kende een scout van Vitesse, dus daar had ik een mooie ingang. Ik mocht er stage komen lopen – ik had ook aanbiedingen van NEC, Sparta en AZ gekregen. Mijn moeder kocht een vliegticket voor me en op mijn vijftiende stapte ik in het vliegtuig richting Nederland.

Na een stageweek bij Vitesse was het meteen raak. Het ging lekker en het hoofd jeugdopleiding, Gerry Hamstra, zei dat hij me er graag bij wilde hebben. Wel moest ik flink aan mijn techniek werken. In Orlando was daar weinig mis mee, maar het niveauverschil met Nederland was enorm. Ik was heel enthousiast toen Gerry me het nieuws vertelde, omdat Vitesse van tevoren al mijn voorkeur had. Mijn opa en oma woonden in een dorpje vlak bij Arnhem, genaamd Beek-Ubbergen. Eenmaal bij hen thuis belde ik meteen mijn ouders op en vertelde ik het nieuws aan mijn vrienden. Mijn moeder zei later dat ze alleen een heenvlucht voor me had geboekt; ze zag blijkbaar al aankomen dat ik voorlopig niet meer terug naar Amerika zou komen.

Ik dacht altijd dat Ormond Beach klein was, maar toen had ik Beek-Ubbergen nog niet gezien. Er was niet veel te beleven, al kende ik gelukkig door mijn vakanties in Nederland al wel wat mensen van mijn leeftijd. Ik had vooral veel moeite met de taal. Ik verstond wel een groot deel, maar ik vond het moeilijk om mezelf goed uit te drukken. Mijn opa en oma kozen voor de tactiek om helemaal geen Engels tegen me te praten. Dat vond ik destijds helemaal niet relaxed, maar achteraf is dat wel goed geweest. Een of twee keer in de week ging ik ook met mijn oma zitten om Nederlands te leren. Dan las ik allerlei kinderboeken, zoals Nijntje. Dat kleine konijn heb ik eindeloos voorbij zien komen.

Het was niet altijd makkelijk om mijn draai te vinden, maar het scheelde dat het qua voetbal wel goed ging. Na een seizoen kreeg ik een driejarig profcontract bij Vitesse, en daarna werd ik een paar keer vervroegd doorgeschoven. Uiteindelijk kwam ik als eerstejaars A-junior bij Jong Vitesse terecht, waar ik ook nog een tijdje met Theo Janssen heb gewerkt. Theo zei altijd precies wat hij dacht. Een keer speelden we meerdere wedstrijden in een week, waarvan er een wat minder belangrijk was. De meeste trainers zouden dan zeggen dat iedere wedstrijd even belangrijk is, maar Theo niet. “Kai, deze wedstrijd doet er totaal niet toe, dus blijf maar net zo lang binnen als je nodig hebt,” zei hij. “Neem een massage en kom straks op je gemak even op de bank zitten.”

Ik trainde ook regelmatig mee met het eerste van Vitesse, maar tot een debuut kwam het niet. Ik had niet het idee dat ze me snel door wilden laten breken in het eerste elftal. Er werden ieder jaar zes à zeven spelers gehuurd van Chelsea, wat het voor de talenten lastiger maakte. Ik besloot over te stappen naar AZ, waar jonge spelers als Calvin Stengs, Guus Til en Teun Koopmeiners wel de kans kregen om door te breken in de Eredivisie. Daarnaast speelde Jong AZ in de Keuken Kampioen Divisie, dus ik kon in ieder geval ervaring opdoen in het profvoetbal.

Ik ging voor het eerst op mezelf wonen in Zaandam, en dat voelde eigenlijk hetzelfde als toen ik net naar Beek-Ubbergen was verhuisd. Alleen was ik nu ook nog verder verwijderd van mijn Nederlandse vrienden en familie. Ik wist vaak ook niet zo goed wat ik moest doen als ik vrij was. Ik begon veel op mijn PlayStation te spelen, vooral Call of Duty en Fortnite. In het eerste jaar ging het nog wel aardig en maakte ik veel minuten in de Keuken Kampioen Divisie, maar in het tweede jaar zat ik toch voornamelijk op de bank. Bij AZ lag de speelwijze me denk ik niet helemaal goed. Ik wil juist graag aan de zijkant blijven en buitenom met mijn snelheid, terwijl ze bij AZ liever spelers zagen die naar binnen kwamen.

Gelukkig toonde LA Galaxy interesse. De technisch directeur, Jovan Kirovski, zei dat hij me al meerdere keren in actie had gezien en me een interessante speler vond. Het werd vrij snel serieus toen hij me kwam opzoeken in Nederland. We spraken af in een cafeetje vlak bij het trainingscomplex van AZ, en daar vertelde hij dat ik zo in het tweede elftal van LA Galaxy kon beginnen. Van daaruit zouden er snel mogelijkheden komen om naar het eerste elftal door te stoten. Ik heb er best een tijdje over moeten nadenken, zeker omdat ik eerst juist alles had achtergelaten om in Nederland te slagen. Uiteindelijk zag ik het toch wel erg zitten om terug naar Amerika te gaan – ook om in een warm klimaat te leven – dus ik besloot om in te gaan op het aanbod.

Met het tweede team komen we uit in de USL, het tweede niveau van Amerika. De competitie is opgesplitst in oost en west, dus we vliegen maximaal drie uur voor uitwedstrijden. Ik vind het heerlijk om weer dicht bij het strand te wonen, en dan ook nog in een wereldstad als Los Angeles. Er is in LA wel iets meer te beleven dan in Beek-Ubbergen.

Ook op de club gebeurt er altijd wel wat. De faciliteiten zijn geweldig, waardoor soms ook het nationale elftal van Amerika hier komt trainen, en andere grote Amerikaanse atleten. Die spelers lopen dan bij ons rond in de gym. Laatst stond er bijvoorbeeld ineens een dikke Rolls-Royce op de parkeerplaats. Bleek die van Patrick Mahomes te zijn, die net was uitgeroepen tot beste American Football-speler van de NFL.

Tot dusver heb ik zeker geen spijt van mijn terugkeer naar Amerika. Laatst heb ik mijn debuut mogen maken in het eerste elftal, voor de Leagues Cup tegen Club Tijuana. Veel basisspelers kregen rust, waaronder helaas Ibrahimovic. Maar ik gaf wel een assist, en we gingen na penalty’s door naar de halve finale. De trainer van het tweede vertelde me later dat de directie en de trainers van het eerste het erg in me zien zitten. Dus ik hoop dat ik dit jaar ook mijn debuut in de MLS mag maken, dit keer mét Ibrahimovic.

Dit is een verhaal uit de serie VICE Sports Avonturiers, waarin Nederlandse sporters vertellen over hun ervaringen in het buitenland. Zie hier alle verhalen uit deze serie.