Tien manieren om huren iets minder verschrikkelijk te maken

Is het ook jouw favoriete moment van de maand, als net je salaris of stufi is gestort, je even gelukzalig naar het positieve saldo op je bankrekening kijkt, en vervolgens de helft van je geld over moet maken aan een of andere louche huisbaas? Nee hè? Huur betalen is geen feest, maar het is nogal noodzakelijk als je een van die mensen bent die liefhebber is van de activiteit ‘wonen’.

Het zou best kunnen dat je rijke ouders hebt die zo vriendelijk zijn om een huis voor je te kopen, tegen de tijd dat ze je echt zat beginnen te worden thuis, maar verreweg de meesten van ons ontkomen er niet aan om al vroeg in ons leven – vlak na de middelbare school – de duistere wereld van de kamer- of huizenverhuur te betreden. In die wereld maken de huisbazen de dienst uit, en huisbazen zijn over het algemeen niet te beroerd om je een poot of twee uit te draaien, of bijvoorbeeld Tim Hofmans kaak te breken als je hebt besloten om samen met hem verhaal te gaan halen.

De oplossing voor huisbazen die de kaken van mensen met kapotte broeken breken ligt gewoon in het strafrecht, maar er zijn nog een boel andere dingen die beter kunnen om ervoor te zorgen dat het huren van woonruimte iets minder vreselijk wordt dan het nu is. Daarom zijn hier tien mogelijke oplossingen om huren leuker te maken. De overheid kan een rol spelen, maar je huisbaas vooral, dus stuur ‘m dit artikel eens door als-ie je weer eens mailt over een aanstaande huurverhoging.

Het is best te verdedigen als in je huurcontract bepalingen zijn opgenomen als ‘het is verboden om binnen te barbecueën’ of ‘de verhuurder stemt ermee in geen heroïne in de woning te verhandelen aan groepen groter dan 50 man’, maar voor veel huisbazen is dat niet genoeg, die verbieden je bijvoorbeeld om te koken in je eigen huis. Dat is misschien een extreem voorbeeld, maar ook als je huisbaas je verbiedt om de verwarming hoger dan 19 graden te zetten, of om een keer een feestje te geven, is dat niet oké. En als jij een kat wil, dan moet je lekker een kat kunnen nemen, ook als je huisbaas dat niet wil.

Verhuurders hebben vaak het idee dat een huis van hen is, ook als ze het verhuurd hebben. Als je huisbaas ongevraagd je woning binnenkomt, maakt hij zich schuldig aan huisvredebreuk, en dat is gewoon strafbaar, maar het is toch nogal een drempel om aangifte te doen tegen de vent van wie je het dak boven je hoofd huurt.

Maar ook als je huisbaas het netjes vraagt is het niet chill als hij (of zij trouwens, maar meestal is het een hij) constant langswipt om even polshoogte te nemen. Laat het op zijn minst even van tevoren weten als je je huurder een bezoekje komt brengen. De laatste twee keer dat mijn huisbaas onverwacht aanbelde had ik de eerste keer net drie joints gerookt, en de andere keer lag ik in bed met een vrouw, zonder kleren.

Als je een huis zonder douche hebt, en je wil dat verhuren, kan je twee dingen doen: het niet verhuren, of er een douche in bouwen. Ik had ooit twee vrienden die in een huis zonder douche woonden, en die zijn door het gebrek aan basisbehoeften zo ver van de realiteit afgedreven dat ze allebei een carrière als dichter zijn begonnen. Dat gun je niemand.

Als je als ouder van een kind dat uit huis gaat genoeg geld hebt om een appartement in de grote stad voor je zoon of dochter te kopen, dan is dat helemaal prima. Maar als je de vriendjes van je kind die ter opvulling ook in dat appartement mogen wonen 650 euro huur voor 10 vierkante meter vraagt, ben je geen haar beter dan de eerste de beste huisjesmelker.

Als je mensen honderden euro’s laat betalen om ergens op een zolder te wonen, zorg er dan op z’n minst voor dat dingen werken. Dat is zo’n beetje je enige verantwoordelijkheid als verhuurder. Als de douche lekt, stuur dan even een mannetje langs, het hoeft niet ingewikkeld te zijn. Ik woonde ooit in een huis waar het gas het vier maanden niet deed, dus ik weet preciés hoe lang het duurt voordat elke dag magnetronmaaltijden eten echt heel erg goor wordt (verbazingwekkend lang, maar beduidend korter dan vier maanden).

Dat je bang bent dat het mooie pandje dat je in de verhuur gooit gesloopt wordt door die wildebras van een student aan wie je het verhuurt, hoort een beetje bij het verhuren van dat mooie pandje van je. Het is dan ook niet helemaal onredelijk om een beetje borg te vragen voor in het geval dat er een keer iets sneuvelt. Maar als je voor 800 euro een niet gestoffeerd kamertje van 8 vierkante meter verhuurt dat voor het laatst is geschilderd in de tijd dat Van Gogh ook nog weleens met kwasten in de weer was, hoef je daar echt geen 2400 euro borg voor te vragen. Jonge mensen hebben over het algemeen geen 2400 euro over.

Als je die huisbaas wil zijn die de huur elk jaar met precies de maximaal toegestane hoeveelheid verhoogt, moet je dat lekker doen (weet wel dat er een speciale plek in de hel voor je is). Maar als je dat doet, zou je best kunnen overwegen om ook eens een keer iets aan het huis te doen. Vervang de vloerbedekking op de overloop – waar al twintig jaar mensen hun kak- en kotsschoenen aan afvegen – een keertje, deel hier en daar een lik verse verf uit, en geef je huurder een heel klein beetje het idee dat die huurverhoging méér is dan een manier om een totaal leeggewrongen spons nog ietsje verder uit te knijpen.

Niet alleen huisbazen, maar ook de overheid kan dingen doen om huren net even wat leuker te maken dan het nu is. In Amsterdam heeft een verhuurder bijvoorbeeld een vergunning nodig om een huis aan meer dan twee mensen te verhuren. Omdat verhuurders soms geen zin hebben om die vergunning aan te vragen, komt het vaak voor dat verhuurders wel gewoon meer mensen in een huis zetten, alleen kunnen die huurders zich dan niet op dat adres inschrijven, omdat zo’n huisbaas anders meteen door de mand valt. Dat heeft weer tot gevolg dat je je om uitwonenden-stufi te krijgen bij een of andere tante moet inschrijven, waar je dan weer langs moet om je post op te halen en om aan te horen dat je neef Laurens zijn propedeuse wél in een keer heeft gehaald.

Nou zal de gemeente Amsterdam die regel niet voor niets hebben bedacht, maar in steden als Rotterdam en Groningen mag je een huis aan drie mensen verhuren voordat er een verhuurvergunning nodig is. Regels zijn op zich wel oké, soms, maar maak die regels dan voor iedereen hetzelfde.

Als je woonruimte van iemand huurt, word je best wel goed beschermd door de wet. De wetmakers hadden namelijk ook wel door dat als die bescherming er niét zou zijn, verhuurders ons helemaal kapot zouden maken. Maar die wetten zijn alleen handig als je weet wat ze precies inhouden, en wat je moet doen als je denkt dat je huisbaas ze overtreedt. Helaas word je niet met die kennis geboren, en er is ook niemand die je de regels even uitlegt, voordat je begint met huren.

Daarom zou het handig zijn als alle middelbare scholieren in hun laatste jaar op school een vak zouden krijgen dat ‘het echte leven’ heet. Bij dit vak zou je dingen moeten leren als belastingaangifte doen, een fietsband plakken, en dus ook wat je rechten en plichten zijn bij het huren van een huis. Vrijwel iedereen krijgt hiermee te maken, maar niemand weet hoe het precies werkt. Dit is kennis waar je meer plezier van gaat hebben dan het verschil tussen de celwand en het celmembraan.

Tot slot: als we boeken, films en metrostations kunnen recenseren, waarom huisbazen dan niet? Je gaat best wel een heftige relatie met een huisbaas aan: je geeft hem geld, je gaat in zijn huis wonen, je moet soms met ‘m praten. Als je dat soort dingen gaat doen, is het best nuttig om te weten of deze persoon een enorme klootzak is of niet. Stel nou dat andere mensen hele vervelende ervaringen met zo iemand hebben gehad, zou ik dat als huurder best graag willen weten. Startups van Nederland, hier is een gratis idee voor jullie: maak dit.

Volg VICE op Facebook, Instagram en Twitter.