Hoe het is als je vriendje een bedrieger is die je geld jat

Datingfraude – iemand oplichten door hem of haar verliefd op je te laten worden en vervolgens geld van het slachtoffer te stelen – gebeurt meestal via het internet. Een oplichter palmt het slachtoffer net zolang in totdat diegene bereid is om geld over te maken. Maar sommige brutale criminelen durven je gewoon in het echte leven te versieren en te beroven. Dit overkwam ook mij. Ik werd beroofd door Roland H., en leerde dat hij voorafgaand aan mij al eerder een relatie met een vrouw had van wie hij stal. Ik nam contact met haar op en besprak onze ervaringen om erachter te komen wat voor invloed een romantische oplichter op mensen kan hebben.

Zelf ontmoette ik Roland zo’n twee jaar geleden in de bus, toen ik onderweg was naar mijn vriendin Lotte. Hij zat samen met een vriend tegenover me en knoopte een praatje aan. We hadden het over zijn master neurologie en over hoe hij het op de universiteit vond. Toevallig hadden mijn ouders op dezelfde universiteit gezeten. Toen ik dat vertelde, keek hij me met grote ogen aan.

“Mijn ouders zijn omgekomen bij een auto-ongeluk toen ik nog heel jong was. Ik heb het er niet graag over, maar het scheelt dat ik er een flinke smak geld en een huis op de Prinsengracht aan heb overgehouden. Je moet daar maar eens langskomen,” zei hij, terwijl hij me een knipoog gaf. Toen ik uitstapte, stapten de jongens ook uit. Ze vroegen waar ik heen ging. Ik zei dat ik met een vriendin had afgesproken in een café, waarna ze erop aandrongen een drankje voor mij en mijn vriendin te kopen. Omdat ik Roland wel slim, knap en gevat vond overkomen, stemde ik ermee in.

Met zijn vieren zaten we rond een tafeltje in café Stella By Starlight in Arnhem. Nadat Roland nogmaals vertelde over zijn enorme pand op de Prinsengracht, en hoeveel hij wel niet verdiende met de verhuur ervan, vroeg ik of ze misschien konden gaan, zodat Lotte en ik samen konden zijn. Dat begrepen ze. Ze zeiden dat ze zouden afrekenen en gingen ervandoor. Toen ik even later ook wilde gaan, stond tot mijn verbazing de hele rekening nog open. Geërgerd rekende ik de veertig euro af. Ik had alleen maar een kop thee gehad, de jongens een boel speciaalbier – en zij hadden aangeboden te betalen. Eenmaal buiten zag ik dat Roland mij al had gevonden en toegevoegd op Facebook, wat goed uitkwam, want nu kon ik hem meteen vragen waarom hij mij in vredesnaam had laten betalen. “Maar ik heb wel alles betaald! Ik heb geld genoeg, dus waarom zou ik zoiets in godsnaam doen?” schreef hij terug. “Dat personeel moet een fout gemaakt hebben – zoiets zou ik nooit doen. Laat me het goed met je maken, ik geef je het geld terug en trakteer je op een etentje, volgende week.” Ik geloofde het, en omdat ik toch mijn geld terug wilde, besloot ik op het aanbod in te gaan. Toen hij me thuis op kwam halen, bleek hij alleen ‘toevallig’ zijn portemonnee te zijn vergeten. Omdat ik niet ook nog zijn eten wilde betalen, hebben we bij mij thuis alleen wat gedronken. Niet veel later zei ik hem weer gedag.

De volgende dag merkte ik dat de vijftig euro cash die op tafel had gelegen verdwenen was. Ontdaan liep ik naar mijn bureau, omdat ik vreesde voor het ergste, en zag dat mijn laptop ook weg was. Dat ik echt door deze jongen was bestolen vond ik moeilijk te begrijpen. Het leek totaal niet te rijmen met hoe hij overkwam. Ik stuurde Roland een bericht dat hij een lul was, dat hij mijn geld en mijn laptop gestolen had en dat ik niks meer met hem te maken wilde hebben.

Hoewel ik vrij zeker wist dat Roland van me gejat had, had ik toch geen zin om hem bij de politie aan te geven. Toevallig had ik een paar weken daarvoor wegens een ander voorval wél aangifte gedaan, waarvoor ik uren op het politiebureau had moeten zitten, zonder resultaat. Ik had geen zin en geen tijd om dit proces nog een keer te doorstaan. Bovendien schaamde ik me. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren? Roland belde me de dagen erna zo’n twintig keer per dag en stuurde me allerlei berichten. De inhoud van deze berichten varieerde: in sommige vertelde hij hoe leuk hij me vond en dat hij echt niets wist van mijn laptop en mijn geld, en in andere berichten schold hij me uit, omdat hij het me kwalijk nam dat ik hem verdacht van diefstal. Uiteindelijk gaf hij op WhatsApp toe dat hij inderdaad van me had gestolen, maar dat hij recht had op een tweede kans. Meermaals stond hij op mijn voordeur te bonken en dingen naar mijn raam te roepen. Ik negeerde het en hoopte dat het vanzelf zou ophouden.

In diezelfde tijd nam een vrouw op Facebook contact met me op: “Ik ben de moeder van Roland, ik maak me zorgen over hem. Het gaat niet goed met hem en het laatste wat ik van hem gehoord heb, is dat hij met jou naar Zwitserland is vertrokken.”

Ik wist tot op dat moment niet beter dan dat Roland geen moeder had. Hij had mij immers verteld dat ze was omgekomen bij een ongeluk. Ook was ik natuurlijk niet met hem in Zwitserland: ik was woedend op hem omdat hij me had bestolen en me stalkte. Zijn moeder vertelde me wie de echte Roland is: “Roland heeft een dubbele persoonlijkheid. Hij studeert geen neurologie en heeft geen erfenis. Hij heeft überhaupt geen huis. Er zijn al veel meisjes de dupe van hem geworden.” Van de moeder van Roland kreeg ik een naam: Tara*, een meisje waar Roland verkering mee had voordat ik hem ontmoette. Ze vertelt me dat ze Roland in de tijd dat ze haar bachelor aan het afronden was, had ontmoet in het Vondelpark. Vrij snel daarna kregen ze verkering. “Hij bleef vrijwel direct lange periodes bij me slapen,” zegt ze. “Achteraf realiseerde ik me dat dit was omdat hij zelf geen huis had. Hij kon goed acteren.”

Ze had het schrijnend gevonden dat zijn ouders omgekomen waren bij een ongeluk – een leugen die hij blijkbaar vaker vertelde – en daarom wilde ze er ook voor hem zijn. Tara zegt dat Roland niet vanaf het eerste moment van haar stal, maar dat ze in die eerste periode wel voor honderden euro’s boodschappen en andere dingen voor hem betaalde. “Hij zei altijd dat hij nog salaris moest krijgen en het later terug zou betalen. Ik vond het wel gek dat hij ondertussen voortdurend thuiskwam met allerlei dure cadeau’s – die overigens achteraf gestolen bleken te zijn. Hij was een beetje vreemd, maar ik dacht dat dat kwam omdat hij zo jong wees geworden was.”

Tara vertelt dat het echt mis ging toen ze drie maanden verkering hadden. Ze hadden samen een weekend bij haar ouders gelogeerd. De woensdag daarna belde haar vader om te vertellen dat er twee bankpassen, een gouden ring en een spiegelreflexcamera verdwenen waren. Roland was op dat moment een paar dagen in Londen. Er waren geen sporen van inbraak en de enige mensen die bij haar ouders binnen waren geweest waren Roland, zijzelf en de schoonmaker.

“Bij mij gingen alle alarmbellen af. Ik heb toen de spullen van Roland die bij mij thuis lagen doorzocht en vond twee SD-kaartjes. Daar stonden alle foto’s van de vakantie van mijn ouders op.”

Tara miste zelf ook al een tijdje een telefoon en realiseerde zich dat Roland die ook gestolen moest hebben. Ze besloot samen met haar ouders aangifte te doen. Omdat Tara en haar ouders op de bankafschriften konden zien dat er met de vermiste bankpassen onder andere bij een Albert Heijn was gepind, kon de politie de camerabeelden opvragen om te zien wie de pinner was. “Roland dus.”

Ondertussen vroeg ze Roland, die nog steeds in Londen zat, via WhatsApp of hij een idee had waar de vermiste spullen gebleven waren, maar hij ontkende alles. Toen Tara en haar ouders aangifte deden bleek dat Roland al langere tijd voortvluchtig was. Hij werd gezocht voor meerdere delicten. “De politie zei dat hij onder andere werd gezocht voor het stelen van twee laptops bij een kinderdagverblijf, openstaande facturen, het niet betalen van online bestelde spullen en onbetaald met het ov reizen. Met onze aangifte erbij zou dat vijf maanden gevangenis voor hem betekenen.” Tara sprak met de politie af dat ze meteen zou bellen als Roland weer thuis was, zodat ze hem konden komen arresteren. “Omdat ik niet alleen met Roland wilde zijn, heb ik hem toen hij terugkwam uit Londen naar het huis van mijn ouders laten komen. Toen de bel ging, belde ik de politie om te zeggen dat hij er was. Daarna liet ik Roland binnen, deed de deur achter hem op slot, zodat hij niet meer kon ontsnappen en confronteerde ik hem met alles wat ik had ontdekt. Ik zei hem dat de politie onderweg was en dat ik het wilde begrijpen.”

Tara en Roland wachtten samen huilend op de bank totdat de politie er was. “Hij had geen antwoorden. Ik vond het hartverscheurend en supermoeilijk. Hij heeft onwijs lieve ogen, hij was al drie maanden mijn vriend en ik was verliefd op hem.” Binnen een mum van tijd stonden er drie politieagenten in de kamer. “Roland gaf zich helemaal over. Hij stribbelde niet tegen.” Uiteindelijk heeft Roland vier maanden vastgezeten. In die tijd bleven hij en Tara contact houden. “Ik zocht hem op in de gevangenis en we schreven veel brieven. We wilden allebei dat hij beter zou worden.” Nadat Roland vrijkwam, stal hij echter al vrij snel 6000 euro van het cateringbedrijf waar hij na zijn vrijlating aan de slag was gegaan. “Ik kwam erachter omdat Roland ontslagen werd en ik toen verhaal ben gaan halen bij de eigenaar.” Daarna heeft Tara het contact verbroken.

Ze is er niet ongeschonden vanaf gekomen en heeft een poosje een lifecoach bezocht om haar eigen inschattingsvermogen weer te leren vertrouwen. Pas zeven maanden nadat ze de relatie met Roland verbrak, durfde ze weer eens met iemand op een date te gaan. Ook laat zij mensen niet zo snel meer in haar huis. “Pas na een date of zes misschien. Daarvoor spreek ik alleen af op een openbare plek.”

Dat geldt voor mij ook. Voordat ik Roland ontmoette, had ik er geen moeite mee om mensen in mijn huis te laten – ook al kende ik ze niet zo goed. Nu laat ik nooit meer een onbekende in mijn huis. En als ik mensen wel in mijn huis laat, zorg ik ervoor dat ik eerst zeker weet dat ze niet liegen over wie ze zijn. Met veel doorvragen en een beetje googelen kom ik meestal wel achter de waarheid. Zeg je bijvoorbeeld ergens te werken, maar is dit online niet terug te vinden? Verdacht.

Tot slot neem ik ook contact op met de vriend van Roland die erbij was op de dag dat ik hem ontmoette. Hij vindt dat er niet zoveel mis is met stelen. “Het zijn altijd van die superlinkse meisjes, die alleen maar goedheid in de mens zien. Die zijn het makkelijkst van allemaal,” zegt hij. “Als je je laat bestelen is het je eigen schuld. De verslapping van onze maatschappij. Misschien kom je ooit de juiste man tegen en ben je niet meer zo debiel links.” Hierna vraagt Rolands vriend – die niet bij naam genoemd wil worden, tenzij ik hem 500 euro overmaak – om mijn nummer. Hij zegt dat Roland inmiddels zes jaar tot twaalf jaar in de gevangenis in Spanje zit. Wat hij precies heeft gedaan weet de vriend niet, maar ik ben in ieder geval blij dat hij er zit. Dan hoef ik niet bang te zijn dat hij naar aanleiding van dit artikel weer voor mijn deur staat. Hoewel ik me daar nu sowieso minder zorgen over maak, omdat ik inmiddels wel aangifte heb gedaan. Roland bleek ook nu weer gezocht te worden voor allerlei delicten. Mocht hij op mijn stoep verschijnen, dan wil de politie dat graag weten. De agent waarmee ik sprak verzekerde mij ervan dat de politie dan gelijk mijn kant op zou komen.

* De naam Tara is wegens privacyredenen gefingeerd. De echte naam is bekend bij de redactie.

Illustraties door Titia Hoogendoorn

—

Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: