Zo is het om vechtsporter te zijn met een borstvergroting

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Zo is het om vechtsporter te zijn met een borstvergroting

"Ik heb er genoeg klappen op gehad en het ziet er nog goed uit."

Begin vorig jaar interviewden we Mellony Geugjes over haar kickbokstitel in Japan, haar droom van de UFC en de baarmoederhalskanker die haar twee keer had getroffen. Maar er was één onderwerp waar Mellony het toen liever niet over wilde hebben. Ze had net een borstvergroting gehad, wat als vechtsporter best ingewikkeld kan zijn.

Tegenstanders zouden bijvoorbeeld kunnen proberen er gebruik van te maken, door erop te gaan rammen. De kans op een gescheurde implantaat is ook groter bij een vechtsporter dan bij mensen met een kantoorbaan. Vandaar dat Mellony het nog even stil wilde houden. Inmiddels is het meer dan een jaar geleden dat Mellony haar operatie onderging, en heeft ze meerdere partijen gevochten. Daarom vindt ze het nu wel goed om haar verhaal te vertellen.

Advertentie

VICE Sports: Ha Mellony, de laatste keer dat we elkaar spraken wilde je even aankijken hoe de eerste gevechten na de operatie zouden verlopen. Hoe is dat gegaan?
Mellony Geugjes: Klopt, ik wilde eerst zelf weten hoe het zou voelen. Maar het is eigenlijk prima gegaan.

Wilde je weten hoe het voelde in het algemeen, of in de vechtsport?
In de sport zelf. In het leven boeit het me niet wat mensen ervan vinden, want ik doe het voor mezelf. Maar in de kooi en in de ring wilde ik wel weten of ik last zou krijgen of niet. Als ik het toen wel in een interview had verteld, en een tegenstander dat had gelezen, dan had ze daar misschien op kunnen mikken met haar stoten en trappen. Dat weet je niet. Dus ik dacht: laat ik eerst maar even kijken. Al viel het toch wel op. Ik had ze eerst niet, toen opeens wel.

Heb jij je, voordat je besloot geopereerd te worden, ingelezen over de risico’s die eraan kunnen zitten in de vechtsport?
Ja, ik wou het al heel lang. Kijk, ik heb altijd veel getraind en als vechtsporter moet je veel afvallen voor de wedstrijden. Ik weeg normaal gesproken zo’n 58 kilo, maar vecht vaak op 50 kilo. Je borsten en billen gaan dan helemaal weg. Het werd er daardoor gewoon niet mooier op. Vooral de tweede keer dat ik in Japan vocht op 50 kilo, voelde ik me tijdens de weging net een jongetje. Het voelde alsof er iets miste.

Dus op een gegeven moment dacht ik: ik wil ze gewoon, fuck it.Toen ben ik een jaar lang research gaan doen. Ik kwam erachter dat Pearl Gonzalez en Miesha Tate van de UFC ook een borstvergroting hadden gehad. Pearl is ook van mijn gewicht en ze zei er geen last van te hebben. Daarna ben ik bij verschillende klinieken geweest. Toen ik een plastisch chirurg tegenkwam bij wie ik me vertrouwd voelde, besloot ik ervoor te gaan.

Advertentie

Bij zo’n kliniek besprak je natuurlijk ook jouw werk als vechtsporter. Wat zeiden zij daarover?
Ze zeiden allemaal dat het kon. Maar een chirurg, degene bij wie ik mijn operatie heb gedaan, ging er dieper op in. Hij legde uit dat je de siliconen achter, voor of tussen de spier kunt laten zetten. Maar als je de implantaat achter of tussen de borstspier zet, wordt je borstspier deels kapot gemaakt en verlies je veel kracht in je bovenlichaam. Die kracht heb ik nodig als vechtsporter. Dus ik zei: “Als dat het geval is, wil ik het niet.” De implantaat kan alleen vóór de borstspier als je daar genoeg huidweefsel hebt. Dat kon gelukkig bij mij.

Hoe lang moest je van de operatie revalideren voordat je weer kon trainen?
Als de implantaten zijn ingebracht, moet je eigen littekenweefsel eromheen groeien, zodat het zich kan nestelen in je lichaam. De eerste drie dagen na de operatie deed het zo’n pijn dat ik ze eruit wilde halen. Het voelde alsof er de hele tijd kleine mesjes in mijn lichaam staken. Ik kreeg daar allemaal zware pijnstillers voor. Zes weken lang moest ik een sport-bh dragen zodat het zich kon vormen, en mocht ik niks doen met mijn bovenlichaam. Ik mocht niet eens een bord optillen, dus ik heb alleen maar zitten netflixen. Na twee maanden ging ik weer trainen.

Dat klinkt pittig. Hoe was het om weer voor het eerst te gaan trainen?
Spannend. De jongens in de sportschool wisten het natuurlijk allemaal, dus die maakten al grappen. “Hebben we twee boksballen erbij,” zeiden ze. Eerst, toen we nog niet aan het sparren waren, dacht ik dat het wel ging. Daarna gingen we sparren, met knieën naar de buik en stoten naar het lichaam. Soms schoten de jongens weleens uit tijdens het sparren en raakten ze m’n borsten. Dat was wel gevoelig. Ik voelde een pijn aan de binnenkant van mijn borsten.

Advertentie

Tijdens de kickbokstraining sparde ik in het begin dus niet op het lichaam. Bij de MMA-training had ik ook een tijdje last, want echte borsten zakken mee als er druk op komt, en neppe borsten niet. Die blijven staan, dus als iemand op me kwam liggen en druk gaf op mijn borst, deed dat wel pijn. Gelukkig is die beurzigheid na een tijdje weggegaan. Na drie, vier maanden heb ik het sparren overal pas weer echt opgepakt. Ik was eerst te bang dat het mis zou gaan.

Wat was je grootste angst?
Ik heb geen ronde, maar druppelvormige implantaten. Dat is een wat natuurlijkere vorm. Ronde implantaten kunnen in de borsten draaien wat ze willen, dat maakt niet uit. Maar als een druppelvormige gaat draaien, dan ziet het er niet uit. Dus als er druk op kwam tijdens een training was ik daar wel bang voor. Die angst is nu verdwenen. Ik heb er genoeg klappen op gehad en het ziet er nog goed uit.

Pearl Gonzalez, de MMA-vechter die je net noemde, is een keer tijdelijk van een evenement geschrapt omdat ze een borstvergroting had. Wat vond jij daarvan?
Ik vond het terecht dat die beslissing werd teruggedraaid. Tegenwoordig hebben steeds meer vrouwen in de vechtsportwereld nepborsten. Het is nog niet fout gegaan. En mocht het toch fout gaan, dan heb ik een kaartje bij me waarop precies staat wat ik in mijn lichaam heb gestopt. Dan weten de artsen wat ik daar heb, dat ze niet zomaar beginnen te snijden.

Advertentie

Wat zei jouw trainer Mike Passenier eigenlijk toen je vertelde dat je deze operatie zou ondergaan?
Ik vertelde eerst dat ik een operatie zou krijgen, toen vroeg Mike waaraan. “Ik koop er twee vriendinnetjes bij,” zei ik. Mike gaf me gelijk en vond het helemaal niet erg. Het is sowieso mijn leven, daar heeft niemand wat over te zeggen. Veel mensen hebben me wel gevraagd waarom ik het niet na mijn carrière als vechtsporter heb gedaan. Maar ik ben nu in de bloei van mijn leven. Waarom zou ik wachten?

Na de operatie stond je titelverdediging bij Krush in Japan op de planning. Hoe ging de voorbereiding op dat gevecht?
Ik moest weer afvallen natuurlijk. En ja, met zo’n operatie stop je iets in je lichaam. Ik ben van een B-cup naar een D-cup gegaan. Dat weegt een kilootje extra, wat misschien weinig lijkt, maar in de vechtwereld is dat echt veel. 500 gram is al veel. Dus ik moest extra werken om die weging op 50 kilo te halen. Dat lukte. Ik woog 49,5 op de weging, maar daarna werd ik ziek. Ik kon niks meer binnenhouden, ook niet op de dag van de wedstrijd. Meestal kom je tussen het moment van de weging en de wedstrijd wat aan, maar ik stapte met maar 48 kilo de wedstrijd in.

Was je tijdens de wedstrijd nog bezig met de operatie?
Totaal niet. Je denkt er niet aan en gaat gewoon vechten. Ik heb ook geen idee of ik er tijdens het gevecht stoten of trappen op heb gehad. Op dat moment voel je het gewoon niet door de adrenaline. Ik heb drie rondes vol geknokt en vond eigenlijk dat mijn tegenstander te weinig deed om die titel te krijgen, maar de jury gaf haar de winst. Maar ja, het was in Japan, tegen een Japanse, dus ik wist dat ze haar die titel wilden geven. Ik heb haar sindsdien lopen uitdagen, maar ik krijg geen gehoor. Na de wedstrijd heb ik trouwens ook helemaal geen last van de operatie meer gehad.

Wat merk je er nu nog van?
Ik ben er nu helemaal niet meer mee bezig, dat is eigenlijk best gek. Het enige is dat ik tijdens het vechten nu altijd twee sport-bh’s draag, zodat ze er niet uit vallen. Na elke wedstrijd voel ik wel nog even of alles op zijn plek zit. Dat zal ik ook blijven doen.

Het klinkt in ieder geval alsof je geen spijt hebt van je keuze om deze operatie tijdens je carrière te ondergaan.
Ik ben er echt blij mee. Vijf meiden die ik ken hebben me sindsdien gevraagd of ze het mochten zien, en daarna hebben ze allemaal bij dezelfde arts een borstvergroting gedaan. Dat zegt wel wat over hoe het eruitziet. Veel meiden uit de vechtsport hebben me er ook naar gevraagd, omdat er horrorverhalen op internet staan, over gescheurde implantaten en zo. Maar zo hoeft het helemaal niet te zijn. Bij mij heeft het goed uitgepakt.