Hoe het is als je moeder bij een sekslijn werkt

Mijn moeder kreeg haar baan bij een sekslijn, nadat ze jaren geprobeerd had om een – wat zij noemt – “normale” baan te krijgen. Ze solliciteerde bij sectoren waar ze jarenlange ervaring in had, zoals in de bediening en in kledingwinkels. Vaak werd ze uitgenodigd en de sollicitatiegesprekken leken goed te gaan. Een paar dagen later kwam ze er dan achter dat er veel jongere mensen waren aangenomen. Dat gebeurde keer op keer, en ondertussen stapelden de rekeningen zich op. Op een dag klonk ze aan de telefoon veel opgewekter dan gewoonlijk, en ze zei dat ze een baan had gevonden. Ze zou zelfs vanuit haar eigen huis kunnen werken en mocht haar eigen uren indelen. “Ik werk bij een sekslijn!” zei ze. Nadat ze haar eerste loonstrookje had gekregen, kon ze het zich veroorloven om mij voor de eerste keer sinds tijden in Londen op te komen zoeken. Onder het genot van een paar glazen wijn vertelde ze me alles over de geluidseffecten die ze had bedacht om alles realistischer te laten klinken voor haar bellers. Silly Putty, een speelgoedslijm voor kinderen, werkte goed om het geluid van een natte vagina na te bootsen, en als je natte washandjes in het toilet laat vallen, klinkt dat precies als een gigantische drol. Je kunt met je lippen een scheetgeluid nadoen voor mannen die dat leuk vinden, maar je moet oppassen dat je niet in lachen uitbarst. Het leek alsof ze helemaal haar draai had gevonden bij haar nieuwe baan. Mijn moeder is niet de enige oudere vrouw die voor een sekslijn werkt. Bij sexyjobs.com, een vacaturebank voor banen in de seksindustrie, werken momenteel 2896 telefonisten van boven de veertig. Het bedrijf waar mijn moeder voor werkte, xxxpanded.com, heeft een kort sollicitatieproces waarbij je een seksverhaal moet schrijven en dat naar hen moet opsturen. Dat is vaker het geval bij sekslijnen, die schriftelijk of telefonisch sollicitaties uitvoeren waar naar niet veel meer wordt gekeken dan of je de taal goed spreekt. Het belangrijkste is je leeftijd. Iedereen die werkt voor een sekslijn is verplicht om kopieën van hun geboorteakte en een identiteitsbewijs met foto op te sturen. Ik verbaasde me erover dat sekslijnen nog steeds bestaan. Ze zijn duur en heel veel porno is gewoon gratis beschikbaar. Het schijnt belangrijk te zijn dat de ervaring realistisch is: als je het heel echt kan laten lijken, bied je ineens iets aan wat PornHub niet kan. "Ik denk dat omdat je ouder bent, je op de een of andere manier geloofwaardiger bent," zegt mijn moeder. Voordat ze begon, snapte ze het ook niet echt. "Ik had vaste bellers en soms vroeg ik me af hoeveel ze iedere maand wel niet aan mij uitgaven. Ik denk dat ik dus wel iets goed deed!” Ik sprak met drie andere sekslijntelefonisten om te vragen waarom oudere vrouwen in deze branche zo veel succes hebben, en hoe het eigenlijk is om te doen als baan. Tonya Jone Miller heeft twaalf jaar ervaring bij sekslijnen. Ze begon in 2003 en verdiende honderdduizend dollar per jaar, maar was het zat dat ze constant aan de telefoon hing en het gevoel had dat ze haar huis niet uit kon, voor het geval dat ze een telefoontje miste. Ze geeft nu een workshop dirtytalk en heeft een show met ze personages die gebaseerd zijn op haar klanten. Ze doet nog steeds aan telefoonseks, maar alleen op afspraak. Miller vertelde me dat niet iedereen die naar een sekslijn belt wil horen hoe een vrouw een scheet laat of doet alsof ze aan het poepen is. "Het eerste wat iedereen altijd vraagt is: wat is het raarste dat iemand ooit tegen je gezegd heeft?" zegt ze. “En ik vertel ze dan altijd wat, maar je hebt ook mensen die gewoon willen horen dat ik van ze houd.”

“Dus ik denk: je wil de rare dingen weten? Je wil weten over de mensen die poep eten en seks hebben met honden, maar hoe rot is het voor die mensen die bellen? Hoe rot is het dat liefde in onze samenleving net zo’n taboe wordt als sommige van die extreme fetisjen?"

Ik had dit eerder gehoord. Mijn moeder deed haar werk bij de sekslijn tegelijkertijd met haar opleiding tot therapeut, en zegt dat de twee werkgebieden meer met elkaar te maken hadden dan je zou verwachten. "Ik zie het als een soort sociale dienst", zegt Miller. "Wat raar of gek is, is subjectief, en het gaat uiteindelijk om de menselijke connectie die je met iemand hebt. Het gaat erom dat je iemand op zijn of haar kwetsbaarste moment ziet, en diegene nog steeds kan accepteren.” Alle oudere seklijntelefonisten die ik sprak, waren het erover eens dat vrouwen van hun leeftijd schokbestendiger, ruimdenkender zijn, en je eerder accepteren. "Ik heb alles gehoord, Abby!" zegt mijn moeder. "Ik schrik van niets meer. Als je een paar jaren hebt meegedraaid, zoals ik, denk je gewoon: oké … ieder zijn ding. Ik had verwacht dat de vraag naar oudere vrouwen niet verder ging dan diepgaande MILF-fantasieën, maar waarom zouden zoveel mannen er anders voor betalen?” Telefoonseks is een enorme business: de geschatte waarde staat op 4,5 miljard dollar. Maar voor de meeste vrouwen is het een tweede baan en geen volledig inkomen. Meesteres Susan, een 46-jarige sekslijntelefonist en “niet-naakte camgirl”, vertelde me dat de manier om veel geld te verdienen is door het alleen te doen. Ze zou haar eigen bedrijf willen starten, maar is te onzeker. “Het moeilijkste is om cliënten te krijgen,” zegt ze. “Er bestaan een miljoen telefoonseksbedrijven, dus hoe zorg je ervoor dat een man jou kiest? Dat is het moeilijkste. Als ik cliënten had zou ik het zo doen!” Werken voor een groot bedrijf heeft zo zijn voordelen. Naast dat het voor bellers makkelijk te vinden is, staan alle telefoontjes onder toezicht van centrale kantoren in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. Als iemand echt over je grens gaat, zal de moderator het gesprek beëindigen. Sekslijntelefonisten kopen een vaste telefoon en voorzien het bedrijf van het telefoonnummer. Wanneer ze willen werken, loggen ze in op hun profiel op de bedrijfswebsite om aan te geven dat ze beschikbaar zijn, en wachten vervolgens op oproepen. Klanten bellen een centraal nummer, en worden doorgeschakeld naar de vrouw die ze willen spreken (te vinden op de website van het bedrijf) zonder dat ze ooit toegang hebben tot het echte nummer van de vrouw. De bedrijven worden onafhankelijk bestuurd en variëren op basis van de verschillende seksuele voorkeuren, maar ze werken allemaal op dezelfde manier. Sommige bieden ook seksshows voor de webcam, maar dat is aan het individu om te bepalen. Het werk wordt gedaan door zzp’ers die elk moment vrij zijn om te stoppen, zonder dat er vervelende vragen worden gesteld.

In ruil voor de veiligheid en relatieve vrijheid wordt er een groot deel van je inkomsten afgetrokken. De meeste sekslijnen kosten tussen de 1 en 1,50 dollar per minuut. Daarvan krijgt de telefoniste gemiddeld 18 cent per minuut. Maar dat verdien je alleen als je daadwerkelijk aan het bellen bent – je wordt niet betaald voor de tijd die je doorbrengt als je inlogt en wacht. Als je echt goed bent, kun je ongeveer tien dollar per uur verdienen. Het is beter dan werken in een magazijn of in de bediening, maar het is geen pornosterrengeld. Cheryl runt Hushes, haar eigen telefoonseksbedrijf. Ze had al tien jaar ervaring met telefoonseks voordat ze het bedrijf begon, en heeft nu ook andere vrouwen in dienst. En ze verdient er goed aan. "De vuistregel in deze industrie is: als je niet minstens honderdduizend dollar per jaar verdient, verspil je je tijd," vertelt ze me. Ze betaalt haar werknemers ongeveer 60 procent van de gesprekskosten per minuut – meer dan het dubbele van wat ze krijgen bij een groot bedrijf. Volgens haar zijn oudere dames de beste sekslijntelefonisten. Oudere vrouwen zijn veel beter in telefoonseks," zegt ze. "Ik had ooit een vrouw van 42 in dienst. Ze was oma en de mannen vonden haar geweldig. Ze wilde een huis kopen en binnen twee jaar had ze het geld bij elkaar.” Miller lijkt zich geen zorgen te maken dat ze niet beschermd wordt door de veiligheid van een groot bedrijf. Ze gebruikt haar echte naam, promoot zichzelf met foto's en heeft haar vrienden en familie precies verteld wat ze doet voor de kost. Is ze bezorgd dat het haar in gevaar brengt? "Het idee van online anonimiteit is sowieso een grap," zegt ze. “En weet je, ik ken de namen van mijn bellers, hun e-mailadressen, het factuuradres voor hun creditcard, en hun diepste, donkerste fantasieën. Zij zijn degenen die zich zorgen moeten maken.” Niet veel vrouwen zijn het hiermee eens. Hoewel de meeste vrouwen met wie ik sprak trots zijn op hun werk en graag alle details met me bespreken, stonden ze niet te springen om met hun echte naam in het stuk te komen. Dat is niet zo gek: of het nu is om de gasrekening te kunnen betalen of om je droomhuis te kunnen kopen, het taboe rondom elke vorm van sekswerk bestaat nog steeds. Meesteres Susan vertelt me dat ze haar collega’s nooit zou vertellen over haar tweede baan, uit angst om ontslagen te worden. "Het wordt gelijkgesteld aan prostitutie," zegt ze. Voor Miller is dit taboe de enige reden dat niet meer vrouwen van haar leeftijd dit doen om een lekkere boterham te verdienen. De maatschappij heeft nog steeds een probleem met vrouwen die seksuele autonomie uitdrukken – en nog meer als ze het lef hebben om er geld voor te vragen – en mensen vinden het nog gekker als het gaat om een veertigjarige moeder, die haar kinderen van school haalt. "Voor mij persoonlijk was het een vorm van activisme," zegt Miller. "Om openlijk te spreken over je baan als sekswerker en de vooroordelen daarover tegen te spreken, op een intelligente manier. Als ik het kan, moet ik het doen en misschien hoeven andere mensen zich dan niet meer te schamen en te verstoppen." Mijn moeder stopte met telefoonseks nadat ze haar financiën had geregeld, en gaf de voorkeur aan haar huidige baan bij een liefdadigheidsinstelling die drugsverslaafden helpt. Heeft ze spijt van haar tijd als sekslijntelefonist? "Natuurlijk niet," zegt ze. “Ik wou dat ik er veel eerder mee begonnen was.”