Ik was naar Lente Kabinet aka het paradijs op aarde

Om te beginnen, voor iedereen die er niet bij was op Lente Kabinet: sorry man. Echt balen. Misschien moet je hier maar gewoon stoppen met lezen. Want afgezien van gedoe met die RFID-chips waar je mee moest betalen, wat resulteerde in een rij bij de kassa die niet mals was, denk ik dat Lente Kabinet 2017 in een boekje mag met mooie sierletters erboven waar dan zoiets staat als 'ja, dit is wel ongeveer hoe elk festival zou moeten zijn.' Overigens ook een volslanke s/o naar de weergoden, want dat het zo perfect was kwam voor een groot deel door het meest onberispelijke zomerweer dat we in Nederland kunnen hebben: dik dertig graden, een hemel zo blauw als in Bob Ross' mooiste werk en een lekker briesje.

Als ik om een uurtje of half twee 's middags het terrein op loop is het nog rustig. Ik geloof eerlijk gezegd ook niet dat ik ooit zo vroeg al op een festival ben geweest, maar het blijkt een uitstekende keuze. Ik breng eerst een uurtje door in de schaduw bij Red Light Radio, waar Orpheu en Zaltan een knappe set draaien, met vooral veel vrolijke Afrikaanse funk met maffe baslijntjes. Bijzonder hoe ze het zo strak weten te mixen, want dat soort oude platen lijken me best lastig qua verschil in volume en geluidskwaliteit en weet ik het. Hoe ze het ook doen: het werkt, en ik ben meteen in een opperbeste stemming. Vervolgens pak ik een stukje mee van Arif en Luc Mast, wiens podium in de volle zon staat. Dat hou ik niet langer dan een half uurtje uit, maar dat is potverdorie wel echt een lekker half uurtje. Ook hier is het nog erg rustig, dus ik heb lekker de ruimte om te dansen met m'n blote voeten in het gras (omg zo chill).

Tussen een rijtje bomen hangen een paar hangmatten (te weinig als je het mij vraagt, maar goed, bestaat er zoiets als 'genoeg hangmatten'?) en grote kratten waar je in of op kan zitten. Hier zal ik later op de dag nog veel tijd doorbrengen, maar nu ga ik kijken bij Bruxas. Dat kende ik van tevoren nog niet, en ik wilde het opzoeken op internet, maar daar stond niks. Op de website las ik dat het een nieuw elektronisch project is van Jacco Gardner. Hij zal ook wel gemerkt hebben dat de markt voor psychedelische rockmuziek inmiddels niet echt meer bestaat, maar wow, echt een goede zet van hem om dansmuziek te gaan maken. Er is iemand bij die zeer funky op wat bongo's en dergelijke slaat en Jacco zelf speelt vrolijke en gekke melodietjes op een Korg MS-20 (geloof ik hoor, pin me er niet op vast). Nou ja, verder zeg ik er niks over, maar je ziet ze vast binnenkort bij De Wereld Draait Door of op alle festivals die dit jaar nog komen.

Na een lekker frietje (serieus, waarom heeft Friethoes geen permanente vestiging ergens?)* blijk ik Soichi Terada te hebben gemist, wat jammer is, maar ach, Max Abysmal draait ook superleuk. Inmiddels is het wel drukker, denk ik, maar het terrein is heel fijn ingedeeld zodat je nergens echt hoeft te dringen, dus het lijkt nog steeds best rustig. Klinkt dat logisch? Wat ik wil zeggen is: het is chill. Ik hou niet van enorme mensenmassa's.

Mijn persoonlijke hoogtepunt van de dag is Silver Apples, een oude man met een cowboyhoed die echt hele gekke maar ook leuke muziek maakt. Hij zingt er overheen alsof het een soort elektronische countrymuziek is. Voor zo'n oude man kan hij ook verrassend hard knallen. Ik had hem al een keertje eerder gezien op Incubate in Tilburg, maar dat was in het eeuwig saaie poppodium 013, en toen vond ik er niks aan. Hier in het zonnetje? Fucking sick.

Het tweede hoogtepuntje is David Vunk, die direct na Silver Apples speelt. Hij draait niet alleen extreem catchy, het is ook nog eens een genot om gewoon naar hem te kijken. Hij gaat helemaal op in zijn werk, en heeft af en toe wel wat weg van een tennisser (die maken ook altijd van die handgebaartjes als iets goed gaat), maar dat komt misschien ook omdat hij een zweetband om zijn kale knar heeft. Ik denk er hard aan om een petitie te maken op change.org met als titel 'op elk feestje moet David Vunk verplicht een setje draaien, al is het maar vijf minuten'.

Na David Vunk ben ik dronken en weet ik niet meer wat ik allemaal zie. Ik sta in elk geval een tijdje bij de enige stage die nergens aangekondigd stond, een klein, wit kerkje van hout. Ik geloof dat ik daar Jan van Kampen heb zien draaien, maar ik kan me vergissen. Na nog wat rondjes lopen vind ik het eigenlijk alleen nog bij het kerkje leuk. Helena Hauff en Objekt draaien me te ongezellig, The Black Madonna kan me niet bekoren en ook Palms Trax voel ik niet op deze avond. Ik denk dat ik verzadigd ben, na een volle dag bloedhete zon, bier en waanzinnige muziek. Een half uurtje voordat het feest officieel klaar is, zit ik op de fiets richting huis, met een hoofd vol fijne dingen en een lach op mijn gezicht.

*blijkbaar heeft Friethoes wel degelijk een permanente vestiging, maar die is in Haarlem en daar kom ik nooit.