FYI.

This story is over 5 years old.

Creators

Tjeerd Posthuma schrijft elke week een kunstbijschrift voor iets dat helemaal geen kunst is

Wat hij omschrijft als installatie die "de effecten van klimaatverandering laat zien", is in werkelijkheid een verwaarloosde skicabine in Schotland.
MOURNING BECOMES CARN MORN DEARG 

Vorig jaar zomer maakte Tjeerd Posthuma een metamodernistisch gebbetje, dat uiteindelijk resulteerde in de tentoonstelling Studio Cheered die nu op het Fringe Festival te zien is. Het ging zo: Tjeerd was met vrienden op vakantie in Schotland, waar ze op een berg liepen. Hij zag een vreemde installatie staan, wat een machine bleek te zijn die een skilift aandreef. Tjeerd maakte er een foto van en poste die op Instagram, met de tekst dat hij erg blij was met de kunstinstallatie die hijzelf met een paar ingenieurs in de Schotse Hooglanden had gemaakt. Deze vorm van kijken beviel hem, en hij begon daarop een facebookpagina: Studio Cheered, waar hij wekelijks een poëtische beschrijving bij een beeld plaatste. Voor Fringe Festival schreef hij zes van zulke teksten in en rondom de Brakke Grond, die bij heel ‘gewone’ tafeleren zijn geplaatst zoals informatiebordjes bij kunstwerken in musea. We stelden hem de vraag die dit alles oproept: waarom?

Advertentie

Creators: Tjeerd, wat heb je precies gedaan voor deze tentoonstelling?
Tjeerd: Ik verzin al een jaar lang elke week een kunstwerk. Simpel gezegd: als er een scheur in de muur zit, verzin ik er een tekst bij waarom die scheur meer is dan alleen een scheur. Ik wil het doodgewone eigenlijk kunstzinnig maken en in een nieuwe context plaatsen.

Wat heb je dan hier bij De Brakke Grond gedaan?
Tijdens Fringe Festival staan hier buiten op het plein altijd heel veel fietsen opgesteld. En daar bij een bankje zie je mijn tekst hangen, als een bordje bij een museum. Ik heb daar iets geschreven over het feit dat hiervoor altijd zoveel fietsen staan. Toen ik dat zag, moest ik denken aan hoe sommige woorden altijd meervoudig zijn, zoals suiker, of water. En toen dacht ik: met fietsen kan het ook zo werken. Als er genoeg fietsen staan, wordt het hier een zee aan fiets. Op het toilet is ook een werk te zien. Er zijn daar naast het wasbakje om je handen te wassen twintig met alabaster gevulde gaatjes in de muur. Dat zijn twintig redenen geworden waarom ik van je houd.

20 THINGS I LIKE ABOUT YOU. Refilled holes in a wall are spread out like freckles on a face. Remember counting those on your lover’s cheeks, neck, and maybe even other places? This wall is a lover too, for it has partaken in many make out sessions. Touched up by a hand seeking support. We created these ‘freckles’ to suggest marks, like wounds that remind you of hurt and the things you want to fight for. I love how they focus slightly on the power socket. As they sing in Grease: ‘it’s electrifying’.

Wat wil je bereiken als mensen die teksten lezen bij die door jou gekozen taferelen?
Ik wil mensen opnieuw laten kijken en denken. Het is leuk als je anders, nieuw, tegen de werkelijkheid aan kan kijken. In feite is wat ik doe trouwens ook niet zo anders dan wat romanschrijvers doen. Als personages in een café zitten, of in een andere omgeving, dan probeert de schrijver die omgeving ook onderdeel van het verhaal te maken, iets met die personages te laten doen. Maar het is wel een gevecht geweest tegen mijn eigen clichés, dit project.

Advertentie

Waarom?
Omdat ik de neiging heb om steeds weer over liefde, depressie en verstikking te schrijven. Ik moet me er echt van weerhouden niet steeds die interpretaties op het werk te projecteren. Ik ben nog single.

Och. Waar komt dat vandaan, denk je?
Het is een beetje van mezelf, en een beetje van het personage dat ik voor Studio Cheered aanneem. Ik stel me vaak voor dat ik een depressieve Duitse mimekunstenaar ben als ik deze teksten schrijf. Ik schrijf ze daarom ook een beetje in gebroken Engels.

ROAD OF COATS. Back in the day, if there was a puddle of mud, a gentleman took off his coat and laid it down as a bridge for a woman’s feet. But we live in modern times. Drainage makes no puddles and pavement makes no mud. Courtesy became insult the moment we started splitting bills. But if someone treats you as precious as you are, it’s so nice and overwhelming. So here is the big gesture, because a small one seems impossible. The street is broken open, sand is waiting to become mud. I love how we replaced the coats with plates, giving it a more industrial, modern, and tough feeling. And I love the destruction it took. The open road, for me, simulates self-sacrifice and effort. This is why we also show the working materials: pipes, machines, and stones. Chivalry is tough these days.

Dat vind ik grappig. Hoe verhoud je je tot informatiekaartjes in het museum, die naast de kunstwerken hangen?
Wat ik imiteer is vooral de duidende, projecterende taal. Dat leidt vaak tot zinnen als “I love that”, “I like the fact that” of “We chose … as a material for its …. quality.” Wat niet werkt is de materialen benoemen. Dus: “Field of bike: concrete, aluminium, rubber, elastics. Tjeerd Posthuma 2018, courtesy of the Studio Cheered Foundation.” Dan wordt het te veel een grapje. Wel een leuk spel om een keer op het terras te doen, alle materialen benoemen die ergens inzitten, een jaartal bedenken en dan verzinnen van wie het 'kunstwerk' in bruikleen is.

Is je werk ook een commentaar op kunst en de kunstwereld?
Ja, zo zie ik het wel een beetje. Het is een soort parodie op de Rietveld. Maar tegelijkertijd is het niet alleen maar een geintje. Het valt voor mij onder metamodernisme. Dat is eigenlijk een reactie op het postmodernistische idee dat iedereen een eigen waarheid heeft, en er dus geen objectieve waarheid meer is. Het metamodernisme stelt: ja, oké, dat kan wel zo zijn, maar dat is niet echt werkbaar of leefbaar. Dus laten we ons opnieuw en met ernst richten op de wereld om ons heen. Zo zie ik het: ik wil met ernst kijken, maar met een kwinkslag erbij. Het is een spel met de waarheid. Wist jij dat er 72 mensen in dienst zijn van Studio Cheered, die allemaal als razende gekken tekeer zijn gegaan om alles klaar te stomen voor deze expositie? Ze hebben die fietsen weggezet, gaatjes in de muur geboord, de weg opengebroken. Alles voor de kunst.

Advertentie

POP-UP ROTHKO. The first encounter with the paintings made by Rothko is often overwhelming. The deep colors attract you to feelings and places you haven’t been in a long while, or awaken a strong emotionality, in any case it urges you to deal with the art and yourself when you were not prepared for it. But today the day people know the work, for it is at least 48 years old. So we made a pop-up Rothko in the streets of London. When you’re on your way to work or family, in the daily flow off dull: pop-up Rothko, deal with it! The materials are based on pop-up stores and cafés: pallets. And see how the framing of the pallet is relating to the frames and blocks Mark Rothko typically uses. And the framing transcends, or breaks out of the pallet through the use of other squares around it. It grabs around itself, absorbing the street slowly. The ensemble has a typical hipster look, we think. We chose bright blue to make it scream more. Because today the day Mark Rothko wouldn’t express his feelings, but suppress them with happiness.

Ongelofelijk, wat een werk moet dat geweest zijn!
Ja, het was flink aanpoten met het team. Maar ik ben trots op ze.

Daar waar je fietsen stonden is nu een groep toeristen komen staan die naar een gids luisteren. Wil je daar eens op reageren? Hoe zou je die omschrijven?
Ah ja. Ik denk dat ik… Die gids spreekt Portugees geloof ik. O nee, Spaans. Ah, je ziet dat de groep een beetje de kleuren van de Spaanse vlag draagt. Ik denk dat ik hier een kleine ode aan de kleuren van vlaggen van over de hele wereld over zou schrijven.

Foto door de auteur.

De tentoonstelling 'Clues and Signals: an exhibition about the daily gaze of Studio Cheered' is tot en met 16 september te zien bij Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond in Amsterdam. Op de site van Fringe Festival vind je meer informatie.

PLAY WITH MIRRORS. This is a series of experiments playing with windows that mirror the objects in front of them, and blur what’s behind them. It’s a polyptych on life. If you walk past the windows one by one, starting with the one almost overgrown with nature, you’ll find a child’s potpourri of shapes and things. Tightly bound cables, a loose garden hose, the wobbly shapes of radiators, the thin lines of a dead tree. The first windows show soft warm Rothkonian brown planes, the last windows show cold grey emptiness. The very last window is blocked by a shed. A dark, mysterious place somewhat dangerous. This is where PLAY WITH MIRRORS ends. Once you’re finished looking at them one by one, take a step back and look at the whole. Every mirror positions you in the whole. All the windows make you part of the imagery, stating that you are a part of this polyptych. The question is: where in the whole are you positioned?