Vrouwelijke nachtfotografen vertellen hoe ze brutale bezoekers van zich afschudden

Het leven in de club gaat over flirten, drinken en dansen – omstandigheden waarbij de meeste mensen niet aan werk moeten denken. Maar natuurlijk is er ook personeel aanwezig dat een disco draaiende moet houden, en een nachtfotograaf die goeie partypics kan maken lijkt daarbij sinds een jaar of tien onmisbaar. Ieder van deze fotografen heeft een eigen stijl van aanpakken, maar een beetje brutaal moet je wel zijn.

Andersom zijn de bezoekers dat ook, hoorde ik laatst van een fotograaf met wie ik op pad was. Ze vertelde dat ze tegenwoordig zo saai mogelijke en wijdzittende kleren aantrekt als ze ‘s nachts foto’s moet maken, zodat ze wat minder in haar billen wordt geknepen.

Ik vroeg haar en nog een paar andere vrouwelijke fotografen hoe het is om te werken op een dansvloer vol dronken mensen en grijpgrage handen. Zijn er naast kleding nog andere maatregelen die ze (moeten) nemen om hun werk goed te kunnen doen én de meest feestige foto’s te kunnen maken?

Ik heb drie jaar lang gefotografeerd in het Amsterdamse nachtleven, en eind vorig jaar ben ik ermee gestopt – het werd een beetje hetzelfde, ik had in alle clubs gestaan en van woensdag tot en met zondag iedere nacht werken is best zwaar. Gayclubs vond ik het leukst: mensen zijn vrijer, ook in hun outfits. Niemand ziet er hetzelfde uit.

Mensen in de club denken vaak dat ik aan het feesten ben en ondertussen wat foto’s maak – maar ik ben gewoon aan het werk. Twee jaar geleden in een club in Amsterdam had ik een paardenstaart in, en daar begonnen mensen aan te trekken als ik voorbij liep. Ik draaide me om en vroeg waarom ze dat deden. “We willen op de foto, maar je luistert niet,” zeiden ze, en vroegen toen ook nog of ik een foto van ze kon maken. Ik ben heel boos geworden en weggelopen.

Jongens vragen vaak of ze met mij op de foto mogen, “want jij bent het leukste meisje hier”. Dat is flirterig bedoeld, maar het wordt irritant als ze het blijven herhalen. Ze beseffen niet dat ik helemaal niet zit te wachten om zelf op de foto te gaan – ík ben de fotograaf.

Een voordeel is dat ik goed overzicht heb over wat er overal gebeurt. Ik zag een keer dat twee jongens de hele tijd bij een meisje stonden, en dat ze dat niet fijn vond. De jongens zeiden dat er niks aan de hand was, maar ze bleven maar doorgaan. Ik vroeg toen aan het meisje of ik ze weg moest sturen, en ze knikte van ‘ja’, dus haalde ik de portier erbij. De jongens werden uit de club gezet.

Ik heb vijf jaar in het nachtleven van Breda gefotografeerd. Op mijn zeventiende begon ik in de kroeg, en ik eindigde op technofeesten. Door een burn-out vorig jaar doe ik dat nu minder – in het nachtleven vluchten is te makkelijk.

Ik zie mezelf als fotograaf en als entertainer – ik neem altijd een soort rol aan. Als je niet leuk meedoet, krijg je ook niet terug wat je van de mensen wil. Ik dartel door de menigte, maak snel foto’s, en loop dan snel weer weg. Ik wil niet langer dan een minuut met iemand praten.

Tien keer op een avond vragen jongens of we een selfie kunnen maken, en als ik dan zeg dat ik dat niet doe, zeggen ze dat ik een kutwijf ben. Ook word ik wel eens in mijn kont geknepen, of hard vastgepakt. Ik weet dat het niet normaal is, maar ik vind het bijna niet meer raar, omdat het veel gebeurt. Als een man de hele tijd blijft terugkomen, zeg ik wel dat hij van me af moet blijven. Meisjes doen trouwens nooit vervelend, die willen vooral op de foto met hun vriendinnen.

Het is soms wel lastig: ik kan me niet als een onbeleefd kutwijf gedragen, want ik ben aan het werk en representeer zowel het feestje als mezelf. Ik ben mijn eigen bedrijf.

Als je met een camera door een feestvierende menigte loopt, zijn mensen heel bewust van jou en de camera. Ze kunnen dan ineens heel overdreven gaan dansen, en dan heb ik al geen zin meer. Het liefst zou ik onzichtbaar zijn en de mensen observeren zonder dat ze het doorhebben.

Vijf jaar geleden begon ik met een festival in Amersfoort, daarna verhuisde ik naar Amsterdam en werd ik gevraagd bij De fotomeisjes. Mensen kunnen behoorlijk onaardig zijn: een keertje moest ik werken op een feestje waar een grimmige, beetje Berlijnse sfeer hing. Plotseling kwam er een jongen heel agressief naar me toe: “Wat denk jij wel niet – denk je dat mensen zitten te wachten op jou? Ga naar huis!” De rest van de avond was ik uit mijn vibe, en dat zie ik dan later ook terug op de foto’s.

Een andere keer was ik tijdens een oud-en-nieuw-feestje aan het fotograferen, toen een jongen aan me vroeg of ik een groepsfoto wilde maken van hem en zijn vrienden. Ik zei dat ik daar niet aan deed, en liep weg. Hij trok me aan mijn schouder terug en kieperde zo z’n biertje over mijn camera. Ik wilde tegen hem uitvallen, maar ik was alleen maar bezig met m’n camera, dus ik rende gelijk naar achter. Ik was zo geschrokken – hoe kan iemand zoiets doen? De volgende dag bleek dat mijn lens schade had opgelopen, toen was ik er helemaal klaar mee. Sindsdien ben ik gestopt.

Ik fotografeer in het nachtleven in Tilburg, en het gebeurt vaak dat jongens aan mijn kont zitten of met me willen dansen. Als fotograaf sta ik vaak op gekke plekken in de club, en daar zoeken jongens vaker toenadering.

Een halfjaar geleden zocht een jongen de hele tijd aandacht – hij vroeg of hij met me om de foto mocht en sloeg een arm om me heen. Ik zei dat ik dat niet wilde. Hij pakte de camera en draaide deze om, om een foto van ons te maken. Ik dacht: nu houdt het wel op, maar hij ging daarna verder door met z’n telefoon foto’s van mij te maken. Toen ben ik weggelopen.

Ik vind het vervelend dat jongens weten dat ik in mijn eentje aan het werk ben – daardoor voel ik me kwetsbaarder. Tegenwoordig trek ik vaak mijn tuinpak aan als ik moet fotograferen, met een trui eronder. Lekker wijd en oncharmant. Ik merk dan echt verschil – mensen kijken minder en raken me minder aan. Toen ik begon met fotograferen droeg ik nog jurkjes, dat doe ik bijna nooit meer. Als ik een jurkje draag, staren jongens meer en beginnen ze vaker tegen me te praten. Dat is irritant – ik ben aan het werk.