Ik stuurde een week lang voor elk wissewasje een tikkie naar mijn vrienden

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.

In 2019 krijg ik mijn laatste jaar studiefinanciering. Hoewel ik het geluk heb dat ik nog onder het oude systeem val en vier jaar lang gratis geld van de overheid krijg, heb ik geen cent te makken. Mijn stagevergoeding bij VICE heeft daar helaas nog weinig verandering in gebracht.

Mijn huur en boodschappen slokken namelijk maandelijks de helft van mijn inkomen op. Daarnaast moet ik ook nog mijn telefoonrekening, reiskosten, zorgverzekering en studieboeken betalen. Dat heb ik inmiddels geaccepteerd. Maar dat ik daardoor zelden geld overhoud om me goed te vermaken, zit me dwars. Als ik bijvoorbeeld mijn geld uitgeef aan fun en aan de bar sta voor drie bier, is het op z’n zachtst gezegd klote dat er een stem in mijn hoofd opdoemt die me vraagt of ik dat nou wel moet doen. Ik moet namelijk de volgende dag ook nog ontbijten.

Goed, ik ben blut en dat is vervelend, maar ik haat het ook om geld terug te vragen voor elke scheet. Ik vind het juist leuk om rondjes te geven, en mensen af en toe eens te trakteren. Bovendien: niemand wil bevriend zijn met een gierige lul. Ikzelf word er ook bloedchagrijnig van als een vriend een tikkie stuurt voor dat ene biertje dat ik heb gedronken, maar niet zelf heb betaald.

Maar door de kille leegte op mijn bankrekening heb ik geen andere keus. Ik ga dat ene biertje terugvragen, ik ga een ritje achterop mijn fiets in rekening brengen, ik ga mijn huisgenoot een tikkie sturen elke keer dat hij een slok neemt uit mijn pak melk. Misschien eindigt dat wel in sociale zelfmoord, beland ik in een vriendschapsloze put waar ik moederziel alleen overblijf met een smak geld en slechts het zuchtende geluid van al mijn vrienden die ik zojuist een gierig tikkie heb gestuurd. Maar ik ga het risico nemen. Ook al krijg ik pijn in mijn buik bij de gedachte, het is hoog tijd om mijn bankrekening uit het slop te trekken. Daar ga ik.

De week begint niet zo lekker. Ik heb het hele weekend ziek op bed gelegen en blijf vandaag thuis. De 42,75 euro die nu op mijn rekening staat is voor mijn doen best netjes.

Ik rol veel te laat en nog grieperig mijn bed uit. Ik open de vriezer om een boterham te pakken, maar er zit niks in. Ik ram het deurtje dicht en trek scheldend mijn schoenen aan om naar de supermarkt te gaan. Als ik in mijn pyjamabroek langs de afbakpizza’s loop, herinner ik me dat ik twee weken geleden een tikkie ben vergeten te sturen. Een vriendin van mij appte destijds onverwachts dat ze bij me zou komen eten, terwijl ik al voor mezelf gekookt had. Ik gooide dus een diepvriespizza voor haar in de oven. Normaal gesproken zou ik denken: “Fuck it, het is al twee weken geleden,” maar ik verman mezelf. Ik zou nu graag een nieuwe diepvriespizza eten, maar wil eerst mijn geld terug om ervoor te kunnen betalen. Ik raap wat moed bij elkaar en verstuur het eerste betaalverzoek.

Wow, dat ging makkelijk. Ik gris de pizza uit de koeling, loop terug naar huis, eet ‘m op, en ga weer terug in bed liggen.

Ik voel me een stuk beter en gelukkig maar, want ik heb ‘s ochtends vroeg afgesproken met mijn huisgenoot. Hij studeert geneeskunde en heeft me gevraagd of hij wat testjes met mij mag doen. In de tijd dat ik het belangrijk vond dat mensen me aardig vonden maar tegelijkertijd mijn portemonnee zag krimpen, zei ik: “Ja, prima joh.” Nu vind ik het niet zo prima. Ik moest al vroeg op voor stage, maar voor dit geintje heb ik de wekker nóg eerder gezet. Ik ga op zijn bank liggen en hij luistert naar mijn longen, lever en hart. Terwijl ik op mijn rug naar het plafond staar, denk ik opeens aan mijn kennis Jelle, die als student bakken met geld verdiende als proefpersoon voor medische testen. Ik lijk wel gek dat ik dit gratis doe! Na het succes van gisteren denk ik dat een tikkie met een hoger bedrag ook wel moet lukken. Een uur later wens ik mijn huisgenoot een fijne dag en vertrek ik naar kantoor.

In de trein bepaal ik mijn tarief. Voor een uurtje op zijn bank wil ik een schappelijke tien euro hebben. Ik klik zonder na te denken op ‘verzend’. Ik begin met werken en kijk letterlijk om de twintig seconden naar mijn telefoonscherm. Hij zal me wel echt een lul vinden, en terecht. Even later verschijnt er een appje op m’n scherm. Ik grijp naar mijn mobiel en open het bericht. De euforie die ik gister voelde na mijn overwinning is nu veranderd in schaamte. Ik word totaal niet serieus genomen. Hoewel ik nog uitleg dat ik het geld echt nodig heb en hem probeer te verleiden met medelijden, kan ik fluiten naar het tikkie. Ik kan wel door de grond zakken en ben blij dat ik vanavond met twee vrienden in de stad heb afgesproken en niet alleen thuis hoef te zitten om me hier vervolgens de hele avond over te schamen.

Ik stap rond acht uur ‘s avonds de kroeg binnen en zie mijn vrienden al zitten. Ik begroet ze en loop ogenschijnlijk als een relaxte boy zonder geldproblemen linea recta naar de bar. Één van m’n vrienden roept me na: “Juul, voor mij een baco hè!” Godver, vergeten. Hij lust geen bier. Maar gezien het prijsverschil vindt hij het geen probleem als je daar geld voor terug vraagt. Dit betekent dat mijn andere vriend – die wel bier drinkt – de lul is, want de biertjes wil ik deze keer ook terug. Ik kom midden in de nacht thuis en laat mezelf op bed vallen. Ik stuur nog snel een tikkie, maak een klein typfoutje, en val in slaap.

Ik word wakker en sta echt versteld. Bij dit tikkie had ik minimaal verwacht uitgescholden te worden. Maar integendeel. Vijf minuten na mijn tikkie heb ik het geld van de biertjes terug en hij lijkt het prima te vinden, ook al heeft hij zelf ook twee rondjes betaald.

Als ik naar mijn deur loop zie ik een blauwe envelop op de mat liggen. Ik ben blijkbaar voor de derde keer vergeten de omzetbelastingaangifte van mijn oude bedrijfje te doen en heb een flinke boete. Ik heb veel zin om een stoel door mijn ruit te gooien, maar in plaats daarvan bel ik mijn moeder op om te vragen hoe ik me kan uitschrijven bij de KvK, want zij heeft er meer verstand van dan ik. Na vier minuten klagend aan de telefoon te hebben gehangen is het gelukt. Ik ben uit het KvK-systeem en m’n moeder heeft me kalmer gekregen. De schat. Daarom voelt het extra pijnlijk dat ik daarna meteen uitzoek hoeveel dit telefoongesprek me eigenlijk heeft gekost en haar een tikkie stuur.

Ik weet niet of ik me nu een winnaar of een loser voel, maar ik heb zojuist vijftien euro van mijn moeder gekregen voor een telefoongesprek van vierentwintig cent. Ik denk dat ik die vijftien euro maar even apart hou voor een bos bloemen.

Mijn moeder is bijna jarig en samen met mijn broertje koop ik kaartjes voor cabaret. Ik regel de tickets, hij maakt de helft over. Zo gezegd, zo gedaan, maar ik zou mijn nieuwe zelf alleen maar zijn als ik daar vandaag nét iets meer over zeik. Omdat ik de tickets online bestel, komen er transactiekosten bij. Mijn broertje heeft me vanmorgen keurig betaald, maar ik verzin dat ik de transactiekosten over het hoofd heb gezien. Dat heeft me wel bijna anderhalve euro extra gekost, dus ik wil zeventig cent terug.

Hoewel hij een paar uur nodig heeft om te beseffen dat ik echt om dit bedrag vraag, maakt hij het zonder te klagen over.

Die avond ga ik terug naar mijn geboortedorp Culemborg, waar ik bij mijn vader ga eten met m’n broertje. Ik vind het best spannend om mijn broertje te zien, maar ik wil desalniettemin graag weten of hij écht zo coulant is.

Dat is-ie niet.

Als ik aan tafel schuif is mijn tikkie het eerste gespreksonderwerp. “Juul, ik vind het echt lullig voor je dat je zo weinig geld hebt, maar kom op, dit is gewoon echt gierig,” zegt mijn broertje geïrriteerd, maar ook met een toontje van medelijden. Ik blijf sterk. “Weet ik, maar als student heb je het gewoon niet breed,” probeer ik. “Dat kan wel zo zijn, maar zo’n tikkie is echt triest, zeg ik je eerlijk.”

Na deze eerste echte persoonlijke afgang is het tijd voor bier en gezelligheid. Ik mag dan wel voor stage vaak op kantoor zitten, maar ik ben nog steeds student en wil de donderdagavond nog niet opgeven. Ik wil het lot van mijn collega’s, die de hele week uitkijken naar de vrijdag om zich kapot te zuipen om hun saaie, confronterende werkelijkheid te ontvluchten, nog even uitstellen. Ik ga met een vriend naar een huisfeest.

Ik sta nog met mijn tandenborstel in m’n mond als hij opbelt. Hij zegt dat-ie iets later is, omdat hij nog even langs een benzinepomp wil rijden om een gezamenlijk cadeau te kopen. Dat gaat me zeker weer een hele hoop zuurverdiende centen kosten! Ik zie een mogelijkheid om hier onderuit te komen en grijp naar mijn kerstpakket van vorige maand. Er zit nog een ongeopende fles drank in. Ik stel voor om deze mee te nemen. Mijn vriend stemt in, niet wetende dat ik daar wel wat voor terug wil. Ik heb er misschien niet voor betaald, maar het is mijn fles. Ik spuug de tandpasta uit en zoek op wat de fles kost bij de Gall & Gall. Daar gaan we weer.

Ik zit met een brakke kop op kantoor en mijn wekker gaat af. Niet om wakker te worden, maar zodat ik niet vergeet dat verschrikkelijke tikkie te sturen. Ik zucht. Na de confrontatie met mijn broertje voel ik me onzeker en heb ik het idee dat iedereen me toch wel een gierige sukkel vindt. Ik staar een minuut naar het tikkie en durf ‘m daarna pas, met mijn ogen dicht, te verzenden. Ik zet mijn mobiel meteen in vliegtuigstand en gooi ik hem in mijn tas. Een paar uur later durf ik eindelijk te kijken hoe hij reageert.

Blijkbaar schiet m’n laatste opmerking in het verkeerde keelgat, want mijn vriend negeert me de rest van de dag en ik krijg urenlang geen geld binnen. Ik besluit hem even de tijd te geven, dat tikkie komt vast wel.

Om zes uur heb ik nog steeds geen reactie, maar het is tijd voor weekend. Ik beweeg me snel naar de trein, want ik heb een eerste date vanavond. Eerlijk gezegd heb ik er weinig zin in. Na twintig minuten in de trein voor me uit te hebben gestaard omdat de wifi kut is, haal ik nog even snel een fles wijn bij de AH-to-go. Ik walg van mezelf, maar vanavond is een uitstekende kans om een vreselijk grimmig tikkie te sturen. Ik ben niet de enige die van deze wijn gaat drinken en dus ook zeker niet de enige die ervoor betaalt. Ze mag al blij zijn dat ik haar niet laat betalen voor de ov-fiets die ik pak.

Ik ben nog geen half uur de deur uit of ik zet mezelf compleet voor joker door haar de helft van de fles wijn terug te vragen.

Au.

Tijd om m'n vriend nog een laatste herinnering te sturen van die fles uit mijn kerstpakket. Helaas is hij van gedachten veranderd.

Tsja, gelijk heeft-ie. Dit experiment komt me nu wel mijn neus uit, want hoewel het in het begin goed leek te gaan, zijn m'n vrienden nu minder aardig. Maar ik zet door. Mijn beste vriend nodigt me uit om een paar gin tonics bij hem thuis te komen drinken. Tuurlijk! Daarna duiken we nog even de stad in en bestel ik twee bier. Opeens word ik gebeld mijn moeder. Shit, ik zou vanavond op haar hond passen. Ik at mijn bier weg en vertrek. Tien minuten later in de trein is het weer zover.

Het is al dik in de middag en ik lig nog lamlendig bed. Ik ben helemaal klaar met mijn leven als eikel. In een laatste poging om nog geld bij iemand af te troggelen, probeer ik het gewoon weer bij m’n broertje. Hij kwam vanmorgen m’n kamer binnen en pakte weer 'ns een shirt uit mijn kast.

Pfoe, ik ben blij dat de week voorbij is. Hoewel mijn portemonnee een klein beetje is gespekt door dit onderzoek, kan ik bewijzen dat geld niet gelukkig maakt. De 25,89 euro die ik eraan heb verdiend door een totale lul te zijn helpt zeker niet mee om mijn vriendschappen te behouden. Ik kan door het verdiende geld misschien wel weer wat rondjes geven in de kroeg, maar ik ben benieuwd wie er nog met me mee wil.