Het is hoog tijd voor ‘Veldentaal 2’

Deze maand is het twee jaar geleden dat de Veldentaal-mixtape als een door de muziekgoden gestuurde engel neerdaalde op ons land. Het collectief – bestaande uit harde kern Bokoesam, Idaly, Nnelg, Garrincha, GRGY en ontelbaar bevriende artiesten – bracht zonder het echt aan te kondigen een tape van veertien nummers uit. In de muzikale wandelgangen der Nederlandse social media smeekt Jan en alleman al ongeveer sinds de release om een vervolg, en wat mij betreft is het ook hoog tijd dat dit wordt losgelaten – deel 1 is namelijk mijn favoriete verzameling muziek van de afgelopen jaren.

Dit extreme verlangen naar een tweede deel is eigenlijk een beetje gek. Een tape is geen film of serie met een cliffhanger. Zelfs in de muziek wordt niet per se gehint naar een vervolg. Ik wil liever geen namen noemen, maar waarschijnlijk is dit onverklaarbare verlangen volledig de schuld van Ghamte Schmidt, geestelijk vader van het project (stuur boze tweets naar hem!)(nee, grapje laat hem met rust), die eerder zei dat hij een vervolg niet ziet gebeuren, maar toch dit de wereld in slingerde:

Bedankt voor niks hè, Ghamte! Hoe dan ook: Veldentaal greep mij gelijk na de release, mede omdat het uit het niets kwam. Schrikreleases zijn heel sick om een paar redenen: je hebt een paar extreem euforische momenten nodig om te realiseren wat er precies gaande is, je hoeft niet onnodig vaak te zuchten omdat een oersaaie promotour je timeline al vier maanden van tevoren vult, en het belangrijkste: je bent niet in de mogelijkheid om onrealistisch hoge verwachtingen te scheppen die vrijwel altijd uitmonden in teleurstelling.

Maar om mezelf gelijk tegen te spreken: ook als Veldentaal wel tijden van tevoren was aangekondigd was het nooit een teleurstelling geworden. Het is namelijk de best denkbare combinatie van Nederlandse artiesten. De chemie tussen de rappers – gesmeed door een jarenlang kameraadschap en een paar duizend potjes FIFA – is ontzettend goed te horen. In de eerste single wordt benadrukt hoe oorverdovend Belangrijk het is om klaar te staan voor je team, en een mooi voorbeeld daarvan is wanneer Ronnie Flex rapt: "Idje kan een Ajax-pak aan als hij met mij is in Rotterdam", en Idaly dat terugkaatst maar dan met Amsterdam en Feyenoord. Een vriendschap die zelfs clubliefde en de angst voor hooligans overstijgt, staat natuurlijk garant voor tunes van jewelste.

Veldentaal wordt vaak in één adem genoemd met New Wave, wat compleet logisch is. Het enige wat leuker is dan een album van je favoriete jonge rappers is twee albums van je favoriete jonge rappers. Er zat precies drie maanden tussen de releases en vrijwel alle artiesten die op Veldentaal staan waren ook aanwezig op Schiermonnikoog. Het grote verschil tussen de twee albums – naast natuurlijk het ontbreken van knallende marketingkanonnen en commerciële belangen – is dat Veldentaal muzikaal meer een geheel is. Op New Wave klinkt het soms alsof artiesten te veel bezig zijn met laten zien van wat ze zelf kunnen. Dit zorgt voor harde tracks, maar niet echt voor de balans die op Veldentaal wel te horen is.

Dat het meer samenhangend is betekent overigens niet dat er op Veldentaal niemand boven het geheel uitstijgt, integendeel. Nnelgie komt met verrassende flows, Ronnie Flex is misschien wel roekelozer dan ooit, maar vooral Idaly laat hier zien hoe goed hij eigenlijk is. Misschien valt het meer op omdat de andere leden van Veldentaal ook meerdere soloprojecten hebben losgelaten, terwijl Idaly slechts één EP en wat featurings heeft gedropt. Maar elke keer als ik zijn stem op Veldentaal hoor hoop ik dat hij snel met meer materiaal naar buiten komt.

Dit komt door zijn bijdrage, zowel als producer als vocaal, maar vooral door zijn verse die op de verstopte, naamloze track die achter Love Man tevoorschijn wordt getoverd. Hierdoor zal ik altijd in hem blijven geloven als een van de meest talentvolle rappers van het land. Gelukkig doet hij dat zelf ook, blijkt uit zijn line: "Ik sta nog aan de bodem met mijn hand leeg, nog effe, maar ik geloof in mijn shit als André, forever."

Hoe mooi het ook is: ik vermoed helaas dat er toch de afgelopen twee jaar te veel is gebeurd om nu zomaar een vervolg op Veldentaal uit te brengen, en een vergelijkbaar project lijkt verder weg dan ooit. Twee jaar is niets op een mensenleven, maar als je ziet wat het heeft gedaan met de carrières van bijvoorbeeld Bokoesam, Yung Nnelg en Ronnie Flex lijkt 2015 lichtjaren geleden. Zomaar een gratis tape uitbrengen zonder enige vorm van marketing is wel leuk, maar business wise misschien niet een stap die je snel terugvindt in een goed uitgestippelde carrièreplanning.

Tot die tijd kunnen we het beste blijven genieten, en licht verontwaardigde tweets versturen naar een niet nader te noemen persoon. (@lentinithatnig)