We vroegen Jonathan Tah hoe het is om volwassen te worden als profvoetballer
Foto's via Imago

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

We vroegen Jonathan Tah hoe het is om volwassen te worden als profvoetballer

Jonathan Tah was op zijn zestiende al de grote hoop van Duitsland in het centrum van de verdediging van het nationale elftal.

We spraken de international over het leven onder constante bewaking en waarom de invloed van supporters op profvoetballers enorm is.

Eerst gaan we terug naar 2012. Jonathan Tah is dan net zestien jaar geworden en woont in een kleine kamer in het jeugdinternaat van Hamburger SV. Er is een cameraploeg op bezoek. “Hier zitten vier jongens, de grootste talenten van hun jaargang” – met die woorden begint de zesdelige Sky-documentaire Projekt Profi. De docu gaat over Tah en drie andere jeugdinternationals. Vijf jaar later heeft hij 64 Bundesliga-wedstrijden, 11 Champions League-duels en drie A-interlands achter zijn naam staan.

Advertentie

“Het is duidelijk dat ik een gewoon leven vanaf het begin heb opgegeven,” zegt de nu 21-jarige voetballer, die tussen de interviews, handtekeningsessies en tv-documentaires door ook volwassen moet worden. Maar is dat wel zo makkelijk als jong mens? Tah vertelt in dit interview met VICE Sports waarom hij zichzelf verbiedt uit te gaan, hoe een sliding voor HSV het beslissende moment in zijn carrière is geweest en waarom fans moeten begrijpen dat profvoetballers ook gevoelens hebben.

VICE Sports: Ha Jonathan, je tekende op je zeventiende een profcontract en moest je direct bewijzen voor een miljoenenpubliek. Hoe is het om volwassen te worden als profvoetballer?
Jonathan Tah: Ik woonde al heel vroeg alleen en leerde al snel op mezelf te leven. Misschien dat je daardoor veel dingen wat sneller leert dan andere mensen. Maar ik vond het niet heel zwaar om als jonge profvoetballer volwassen te worden.

Ik had als amateur vaak het probleem dat ik op wedstrijddagen naar de kloten was van het uitgaan de avond ervoor. Heb jij de bloemetjes nooit buiten gezet?
Ik had altijd een doel voor ogen: ik wilde hoe dan ook profvoetballer worden. Dat betekent dat ik ook niet uitga als dat niet in het programma past. Maar ik zie dat niet als iets dat ik enorm heb gemist. Ik heb natuurlijk af en toe teamgenoten gehad die graag de club in gingen, maar dan ging ik niet mee. Maar het is ook weer niet zo dat je helemaal niet kunt uitgaan. Het moet gewoon net passen. Je moet voor elke wedstrijd volledig gefocust zijn. Dat betekent dat je als profvoetballer in veel situaties ook meer beperkt bent dan andere mensen.

Advertentie

Wat voor dingen verbied jij jezelf?
Als we een wedstrijd verloren hebben, ik boos ben en zin heb om uit te gaan en andere mensen te zien, moet ik tegen mijn vrienden en mezelf zeggen: ik kan nu niet uitgaan en mijn hoofd leegmaken. Wie weet kom ik dan fans of de pers tegen, die dat dan niet begrijpen en er een ander verhaal van maken.

Je verdient miljoenen. Vraag je jezelf weleens af of dit leven je dat waard is?
Ik heb van het begin af aan een gewoon leven opgegeven. Maar de prijs is niet zo hoog: ik weet hoe het is om uit te gaan, maar ik weet ook hoe het is om in het stadion te staan voor duizenden fans die uit hun plaat gaan. Dat kan je niet met elkaar vergelijken. Er is geen discussie over mogelijk wat ik liever heb.

De supporters juichen niet aan een stuk door. Soms keren ze zich tegen je en beledigen ze je. Hoe ga je daarmee om?
Dat is moeilijk en kost in eerste instantie veel energie om te verwerken, vooral als je wat jonger bent. Maar ik heb snel geleerd hoe ik ermee om moet gaan: ik probeer me niet te laten beïnvloeden door alles van buitenaf, of het nou positief of negatief is. Ik zorg ervoor dat ik niet naast mijn schoenen ga lopen als mensen een lofzang afsteken, maar ik ga ook niet denken dat ik er niks van kan als ik beledigd word. Zo heb ik mijn weg gevonden. Ik blijf op mijn eigen pad en doe mijn eigen ding.

Voor Timo Werner worden t-shirts met beledigingen gedrukt en in de strijd tegen degradatie zong afgelopen seizoen een heel stadion dat Mario Gomez een hoerenzoon is. Moeten fans wat gevoeliger worden?
Er zitten grenzen aan. Ik begrijp dat fans zich opwinden. Ze staan volledig achter hun club en haten misschien ook andere clubs. Maar ik vind wel dat ze wat gevoeliger kunnen zijn. Ik wil supporters niet over een kam scheren, maar sommige fans denken er niet over na dat wij ook mensen zijn, die ook fouten maken en gevoelens hebben. Maar het hoort bij onze baan om daarmee om te gaan.

Advertentie

Over voetballers heerst vaak het stereotype dat ze niet zo intelligent zijn, de hele dag FIFA spelen en hun geld aan dure auto’s uitgeven. Wat vind jij als voetballer van dit stereotype?
Ik ken het stereotype natuurlijk, maar het is totale onzin. Dat is net als wat men zegt over modellen, dat die er alleen goed uit kunnen zien. Nee, dat slaat nergens op. Wat Heidi Klum bijvoorbeeld heeft opgebouwd met haar tv-shows, dat verdient een hoop respect. Ja, sommige voetballers zijn misschien wat eenvoudiger, maar dat heb je in elk beroep.

Heb je het gevoel dat je de wereld moet bewijzen dat je meer dan alleen de voetballer Tah bent?
Nee, ik wil mezelf hooguit bewijzen dat ik meer kan dan alleen voetballen. Ik was op school niet bijzonder goed. Dat kwam deels doordat ik alleen maar aan voetbal dacht en me daardoor niet goed op andere dingen kon concentreren. Maar ik weet dat ik niet dom ben en ook wat anders had kunnen bereiken met mijn diploma.

Media en fans ontleden elk onderdeel van het leven van een profvoetballer. Ben je er weleens bang voor dingen in het openbaar te bespreken?
Ik moet natuurlijk oppassen met wat ik zeg, helemaal als ik vol emotie zit. Ik heb een keer na een wedstrijd gezegd: “We moeten onze kloten laten zien.” Die uitspraak heb ik later nog vaak teruggekregen, maar dat is gewoon wat je zegt als je het op het veld niet hebt laten zien.

Had je een plan B voor als het voetbal niet ging lukken?
Mijn plan B was het uitvoeren van plan A. Je moet natuurlijk wel een plan C hebben, voor als je bijvoorbeeld zwaar geblesseerd raakt. Maar ik heb altijd gezegd dat ik daar niet aan wilde denken zolang ik gezond was. Dat ben ik godzijdank gebleven.

Advertentie

Veel jeugdspelers halen de stap naar de profs niet. Wat is voor jou beslissend geweest in die stap?
Ik geloof niet dat zoiets toevallig gebeurt. Maar naast talent en hard werken hoort er ook een beetje geluk bij. Dat bij een wedstrijd de juiste persoon langs de lijn staat te kijken en je een indruk achter kunt laten. Had je die wedstrijd niet zo goed gespeeld, dan had diegene misschien wel gedacht dat je er niks van kunt. Ik heb mijn kansen altijd gepakt als het erop aankwam.

Heb je nu een specifiek moment in je hoofd wat beslissend was?
Mijn tweede profwedstrijd was in de tweede ronde van de DFB-Pokal, thuis met HSV tegen Greuther Fürth. Ik was extreem zenuwachtig. Ik herinner me een moment waarop we bijna de 1-1 tegen kregen, dan was het heel lastig voor ons geworden. Niclas Füllkrug schoot op goal en onze doelman, René Adler, stond niet in zijn doel. Ik zette een sliding in en haalde de bal net op tijd van de lijn. Toen ik opstond, gingen alle supporters helemaal uit hun dak. We wonnen de wedstrijd met 1-0 en ik zal dat moment nooit meer vergeten.

Zijn dit ook de momenten waarop een speler beseft hoe belangrijk supporters zijn?
Zeker. De supporters in het stadion spelen een heel grote rol voor de spelers. Dat gevoel is niet te beschrijven. Ik vind het nog steeds ongelofelijk als ik met een verdedigende actie het team red en de reactie van de fans hoor. Dat is ook zo als je een goal maakt. Dat mocht ik in de eerste speelronde van het afgelopen seizoen voor het eerst ervaren.

Je hebt voor HSV tegen Werder Bremen gespeeld en voor Leverkusen tegen Köln. Kunnen profvoetballers zulke rivaliteiten wel net als de supporters beleven?
We gaan erin mee. Voor mij was de wedstrijd tegen Köln ook bijzonder, alhoewel ik helemaal niet uit Leverkusen kom. Maar we kregen de bijzondere sfeer in het stadion mee. Het bezoek van de supporters aan de laatste training voor de wedstrijd gaf ook aan hoe belangrijk de wedstrijd was. In Hamburg was het anders. Daar had ik in de jeugd al tegen rivalen Bremen en St. Pauli gespeeld. Dat was al een derby voor mij toen ik klein was. Vooral tijdens derby’s besef je als speler hoe hard je de supporters nodig hebt.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.