Is onze generatie echt de vervelendste aller tijden?

Op de middelbare school kreeg ik natuurkunde van meneer Schmidt. Het was een bijzonder nerveuze man van bijna 70 die regelmatig woedeaanvallen kreeg. Aan het einde van ieder schooljaar zwoer hij steeds dat hij met pensioen zou gaan om onze domme hoofden nooit meer te hoeven zien. “Het is de laatste keer dat jullie me zien, stelletje viezeriken! Ik ben blij dat ik wegga, jullie zijn met afstand de vervelendste klas die ik ooit heb gehad!” Ondanks zijn dreigementen zat hij ieder schooljaar weer achter zijn bureau en bracht hij de rest van het jaar door met zeuren en vernederen.

Het heeft even geduurd voordat ik doorhad dat het aan meneer Schmidt zelf lag dat hij zo’n hekel aan ons had. Jaren later hoor ik dat soort dingen nog steeds over mijn generatie — kijk maar naar de mensen die beweren dat de jongeren van nu de vervelendste generatie uit de geschiedenis zijn. Millennials worden vaak bedolven onder de vooroordelen. Soms worden we beschreven als “werkschuw”, dan weer als “ontevreden en ongelukkig”. Ze zeggen dat we “onvolwassen” zijn en “moeilijk te begrijpen”.

Zelf heb ik vaak genoeg meegemaakt dat ik voor ouderen een bron van ergernis was. Mijn middelbare school ging verre van vlekkeloos en ieder jaar was ik weer het pispaaltje van een van mijn docenten. Ik moet toegeven dat het eerder aan mij lag dan aan hen: ik vroeg ze om van alles te herhalen, of ik schreeuwde wat door de klas. Mijn wantrouwen van het gezag kwam niet uit het niets. Al toen ik heel jong was mocht ik aanschuiven als mijn ouders met vrienden dineerden. Dat was heel gewoon. Volwassenen hebben me nooit geïntimideerd. Ik mocht ze vragen stellen, zeggen wat ik dacht en ze luisterden naar mij. Maar ik heb dat later wel moeten bezuren — ook al is mijn verhaal zeker niet representatief voor mijn generatie, het is zeker ook niet zeldzaam.

Tijdens mijn stages kon ik het altijd goed vinden met de meeste van mijn collega’s. Maar er was altijd wel iemand die een hekel aan me had — of die zelfs bang voor me was, alsof ik het kwaad zelve was. Ik kwam er uiteindelijk achter dat dat was omdat die sufferds er een hekel aan hadden dat ik ze als gelijken behandelde. Als onderdrukte stagiair in het magazijn van een modeboetiek kon ik er niet tegen dat een verkoopster me de arrogantste en onbeleefdste van alle “meisjes” noemde die ze in haar leven had gezien. Ik kon er niet tegen, omdat ik het geloofde. Al die jaren van vooroordelen gaven me de indruk dat ik boette voor iets waar ik nog geen schuld aan had: mijn generatie is geboren in de tijd van het internet en de oudere generaties waren bang dat we ze zouden verdrukken en vermoorden.

De oudere generaties hebben een nog grotere hekel aan ons omdat we veel makkelijker ons privé-leven delen, of omdat we zonder enige ervaring een start-up beginnen. We hebben zelfvertrouwen. Omdat we bijna voortdurend bezig zijn informatie te absorberen vergeten we onze fouten en die van anderen. We hebben de mogelijkheid om onszelf steeds weer opnieuw uit te vinden, en we hebben trouwens niet veel keus.

Een van de angstbeelden over onze generatie is dat we pornoverslaafd zijn en dat we de hele dag alleen maar op social media zitten. We worden gezien als opportunisten, terwijl we simpelweg geen andere keus hebben dan op de korte termijn te leven: er is veel meer onzekerheid over de toekomst. Volgens oudere generaties zouden we zelf voor die onzekerheid hebben gezorgd. Maar de tijd waarin we leven is denk ik net zo goed schuldig als de manier waarop we daarmee omgaan — wij passen ons er alleen maar op aan.

Zijn wij dan de vervelendste generatie? Of zijn we gewoon stille getuigen van een instabiele periode?

Volgens radiozender France-Culture, leven we met “de gevolgen van jaren aan bezuinigingspolitiek” en zijn we “de eerste generatie die armer is dan haar ouders”. In december 2016 waren er 2,8 miljoen werklozen in Frankrijk — in Nederland waren dat er 502 duizend. Onze diploma’s geven geen garantie meer op een baan: het duurt langer voor we financieel op eigen benen kunnen staan en daardoor moeten flexibeler zijn. We willen ook geen vast contract bij een shitbedrijf om op ons vijftigste weer ontslagen te worden. We willen dat er snel wat verandert, want we willen er zeker van zijn dat we een baan vinden die ons een goed leven geeft en waarmee we de economie van morgen kunnen bouwen.

Een vriend van me van 40, Romain, een zakenman uit de generatie X, zegt dat zijn leeftijdsgenoten ook last hadden van vooroordelen. “Toen ik vijfentwintig was, werd de generatie X in de media gestigmatiseerd: we zouden niet loyaal zijn tegenover onze bazen: in plaats van een baan voor het leven, wilden wij iedere drie jaar van baan verwisselen. Door massawerkloosheid en omdat we geen pensioen konden opbouwen werden we de verloren generatie genoemd. We zouden op het gekmakende af veel drinken en blowen, onveilig seks hebben en we hadden geen respect voor hiërarchie of de gevestigde orde. Dat beeld klopte wel, maar was ook een beetje onterecht — het was gewoon het gevolg van de lastige tijd waarin we zaten. Tegenwoordig zeggen we dat generatie X in vergelijking met millennials verantwoordelijk was en ijverig. Ik heb een beetje het idee dat het beeld dat men van onze generatie heeft verandert naarmate we ouder worden. Dat kan jullie weer gerust stellen.”

Maar niet alleen op het werk doen we veel verkeerd, het is blijkbaar ook nodig om kritiek te hebben op de manier waarop wij ons sociale leven inrichten.

Als ik het aan vrienden vraag merk ik dat we social media vooral gebruiken om een spannender beeld te geven van ons leven. Omdat het moeilijk is om in de echte wereld de sociale ladder te beklimmen, proberen we het op social en zitten we vaak met onze ogen op het scherm geplakt.

En toch, al dat gebruik van social kan in je voordeel werken. Volgens radiozender Europe 1 zegt 34% van de Fransen onder de 30 op Twitter naar een baan te zoeken. Daarmee is Twitter zelfs een concurrent geworden van Linkedin. 41% van de jongeren die een baan zoekt doet dat op Linkedin en 56% op Facebook. “Het kost wel een hoop energie als je steeds al je social media moet checken om geen vacature te missen,” zegt Alexia, een vriendin van me die net is afgestudeerd.

Dan moeten we het nog over porno hebben, dat andere angstbeeld over onze generatie. Onderzoekers van Florida Atlantic University hebben ontdekt dat millennials het minste seks hebben van alle generaties sinds de crisis van de jaren 30. En de Nederlandse Rutgers Stichting ontdekte dat de leeftijd waarop de helft van de jongeren seks heeft is verschoven van 17,1 naar 18,6 jaar. We zien overal seks. Al rond ons twaalfde beginnen we porno te kijken, lang voordat we voor het eerst seks hebben en we doorkrijgen dat de werkelijkheid veel minder spannend is. Als je de docu Hot Girls Wanted moet geloven kijken er meer mensen naar porno dan het aantal gebruikers van Twitter, Amazon en Netflix bij elkaar.

Dat zal ook niet veranderen met de volgende generatie. Ik bezoek weleens feestjes van veertienjarigen en ik heb me nog nooit zo oud gevoeld: ze drinken al pure wodka, ze bezoeken paardenrenwedstrijden van de business school, nemen cocaïne en besteden ontzettend veel aandacht aan hun uiterlijk. Misschien is onze generatie wel de ergste van de geschiedenis — maar de volgende zal nog veel erger zijn.

Headerfoto via Flickr.

—

Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: