Eten

Niemand neemt mijn chipsverslaving serieus

Als ik mensen vertel dat ik chipsverslaafd ben, beginnen ze vaak te lachen. Het enige wat ze willen weten is wat mijn lievelingsmaak is. Je vraagt een alcoholist toch ook niet of hij lekkerder gaat op wijn of pils? Blijkbaar wordt een chipsverslaving niet serieus genomen.

Zelf heb ik het ook jaren gebagatelliseerd, maar ik denk dat mijn verslaving eigenlijk al begon toen ik mijn allereerste chipje at. Lay’s waarschuwde de chipsgevoeligen begin jaren tachtig al met een reclamefilmpje waarin borrelend vet nog aantrekkelijk werd gevonden: “No one can eat just one.” En dat bleek voor mij meer dan waar.

Videos by VICE

Ik eet elke dag minimaal één zak chips. Geregeld word ik wakker met ontzettend veel zin in chips en ga ik zonder te douchen naar de supermarkt om chips te kopen. Om mijn verslaving een beetje in de hand te houden heb ik met mezelf afgesproken dat ik alleen nog maar na één uur ‘s middags chips mag eten; tenzij ik een kater heb, want dan is chips het enige wat ik kan verdragen.

Chips is de ideale snack. Maar echt. Heb je ooit iemand horen zeggen: ik hou niet van chips?

Vera met Wokkels
Alle foto’s van de schrijver en haar object van affectie zijn gemaakt door Bibian Bingen. Geen enkel chipsmerk heeft bijgedragen aan dit verhaal, overigens.

Mijn moeder probeerde mij vroeger altijd chips uit een bakje te laten eten, zodat de porties een beetje gedoseerd bleven. Strontvervelend vond ik dat. Maar zodra mijn moeder even niet keek vulde ik snel mijn bakje bij met meer chips, en propte ik ook nog een hand chips in mijn mond.

Ik realiseerde me dat mijn verslaving uit de hand begon te lopen toen ik zakken chips begon te verstoppen – net als een drankverslaafde een pak sap leeggooit en deze stiekem vult met wijn. Twaalf jaar geleden was ik al genoodzaakt om mijn chips te verstoppen voor mijn zusjes en ouders, en nu doe ik het nog steeds voor mijn huisgenoten. Vroeger verstopte ik het in een lade onder mijn bed, waar ook mijn dagboeken lagen. Pas geleden kwam ik erachter dat mijn zusjes wisten dat ik dit deed. Ik weet niet wat ik erger vind: dat zij toen misschien mijn dagboeken hebben gelezen, of weleens chips hebben gegeten van mijn geheime voorraad.

Mijn huisgenoten hebben ook wel eens mijn chips opgegeten, toen ik het per ongeluk in de keuken liet liggen. Er is weinig erger dan thuiskomen en geen chips in huis hebben.

Eten is belangrijk voor mijn familie, tijdens gezamenlijke etentjes hebben we het er altijd over. Meestal zit ik dan misselijk aan tafel omdat ik mezelf daarvoor al volgestouwd heb met chips. Ik hou zelf ook best van koken, maar ik hou meer van chips.

Cheese union eten-vera
Dit is ook een beetje goor.

Ik zie mensen in de supermarkt vaak lang nadenken over wat ze nu in godsnaam weer moeten klaarmaken. Voor mij is de belangrijkste vraag: welke smaak chips moet ik halen? Als ik dat niet van tevoren heb bedacht kan ik lang staan twijfelen voor het chipsschap. Na mijn jarenlange verslaving zijn de keuzes wel beperkt tot een aantal favorieten: eergisteren at ik paprikachips, gisteren Wokkels en vandaag Doritos. En als ze te krijgen zijn neem ik Croky bolognese hula hoops. Nibbits kan ook nog wel – lekker luchtig en een onduidelijke smaak die het spannend houdt. Serieus, welke smaak heeft Nibbits? Ik hou ook van cheese onion, maar die smaak blijft zeker twee dagen in je mond hangen.

Ik heb niet één absolute favoriet. Het maakt me niet meer zoveel uit, zolang ik maar chips kan eten. Zou een alcoholist bier afwijzen als hij eigenlijk alleen maar wijn drinkt? Maar er is één smaak die ik echt liever niet eet: naturelchips. Mensen die dat kopen zijn raar. Waarschijnlijk zijn dit dezelfde mensen die pizza Hawaii eten omdat ze denken dat dit gezonder is. Ik vind het goor.

Als ik een dag geen chips eet voelt het echt alsof ik iets mis. Ik kan het oprecht jammer vinden als ik een avond te druk was met andere dingen en naar bed ga zonder chips gegeten te hebben.

Het zijn vooral de momenten alleen die het beste zijn: onderuitgezakt als een aardappel op de bank en met mijn hand in een zak chips. heerlijk. Mensen die chips eten op straat heb ik nooit begrepen. Chips eet je binnen, zittend of liggend.

Vera eet chips in bed
Mensen die chips op straat eten heb ik nooit zo goed begrepen.

Ik heb weleens een jongen gedist voor een zak chips. Maar niet alleen jongens. Zelfs mijn vrienden kan ik laten zitten omdat ik liever thuis chips eet. En als een avond eindigt in de snackbar, doe ik nooit mee. Hoe dronken ik ook ben, ik ga niet in tl-licht een bamischijf eten terwijl ik thuis in bed chips kan eten.

Ik zou graag iets zeggen tegen mensen die ‘tjips’ zeggen in plaats van ‘sjips’. Of nog erger: ‘chips’ zeggen in plaats van ‘shit’. Hou hiermee op. Iedereen weet toch wel wat je bedoelt als je dat zegt? En belangrijker: het is een belediging naar de chips.

Ik wil niet stoppen met het eten van chips, ook al weet ik dat het niet gezond is. Er zitten belachelijk veel e-nummers in, en zout natuurlijk. Maar ik eet meestal wel drie best gezonde maaltijden per dag en voel me zónder chips een stuk slechter.

Misschien dat ik op den duur ga proberen minder chips te kopen en alleen chips ga eten op feestjes, of alleen een handje chips biets bij mijn vrienden. Voor de meeste mensen is chips namelijk toch iets wat je deelt, en delen kan ook leuk zijn. Denk ik.