Dit artikel verscheen eerder op VICE US.Het collectieve geheugen van de Verenigde Staten is gevuld met gruwelijke beelden. Velen van ons hebben de beelden gezien van zwarte levens die worden verwoest. We hebben de video's meerdere keren gezien. Maar wat is de impact van het meerdere malen bekijken van filmpjes waarin mensen worden vermoord? Wat is de invloed van het feit dat we met beelden van moorden in ons hoofd rondlopen, beelden die in ons geheugen staan gebeiteld?
Advertentie
Ik zag Eric Garner stikken, Tamir Rice sterven en Michael Brown uren op straat liggen. En deze week zag ik Alton Sterling, overmeesterd door agenten, liggend op straat met een pistool tegen z'n borst gedrukt. En ik zag Philando Castile, bloedend in z'n auto, terwijl een agent een pistool op hem richt en z'n vriendin schreeuwt. Op het moment dat Castiles dochter van vier jaar oud haar probeerde te troosten hield ik 't niet meer. We hebben enorm veel gruwelijke beelden van gewelddadige moorden gezien, die de kwetsbaarheid van het zwarte lichaam aantonen. Ze tonen hetzelfde aan als de vaak in twijfel getrokken foto's van lynchpartijen ooit deden – ze herinneren iedereen eraan dat zwarte lichamen wegwerplichamen zijn.Toen ik jong was, kon je bij de videotheek van die video's van Faces of Death huren, voor in het geval je zin had om een paar mensen op gruwelijke wijze te zien sterven. Ik hoefde die video's nooit te zien. Wie wil er nou zo veel gruwelijke beelden op z'n netvlies hebben gebrand? Maar tegenwoordig voelt het alsof ik gedwongen wordt om de macabere en zwarte versie van Faces of Death te zien.En toch moeten we de beelden zien – ik althans wel. Want ik moet het weten. Ook al maakt de enorme hoeveelheid het overweldigend, ik moet op de hoogte zijn van wat er gebeurt. Ik moet de pijn en de woede voelen. In deze tijd is dat noodzakelijk. Maar hoeveel kan een land hebben? Hoeveel kan de zwarte bevolking nog hebben?
Advertentie
Ik zie in de video's die ik kijk geen abstracte gebeurtenissen. Dit zijn dingen die mij ook zouden kunnen overkomen. Ik kijk ernaar en het voelt alsof wat ik zie met mijn eigen lichaam gebeurt. Met elk nieuw filmpje sterf ik, steeds weer. En misschien jij ook wel. Ik moet het zien, maar wat doet het met me? Waarschijnlijk bekrast het mijn beschadigde ziel alleen nog maar meer. Afro-Amerikanen zijn in shock. We zijn als Castiles vriendin Diamond Reynolds, die Jezus met de woorden don't let him be dead smeekt dat hij nog leeft. Maar hij bloedt. Steeds weer opnieuw. Onze nachtmerrie is werkelijkheid geworden.De gruwelijke moord op politieagenten in Dallas is het bewijs van een verscheurd land, dat toegang heeft tot te veel oorlogswapens. Ik heb een probleem met hoe Amerikaanse politieagenten hun werk doen, maar allemachtig, ik wens ze niet dood. Ik wens een efficiëntere, rechtvaardigere en empathische politiemacht. Maar om dat te bereiken moeten we onze visie op de zwarte bevolking in Amerika herzien. We worden gezien als het probleem. We worden gezien als prooi. We zijn vervangbaar en worden misbruikt. Dat resulteert erin dat de politie zwarten anders behandelt dan witte mensen. Totdat daar geen verandering in komt zal er geen einde komen aan deze politiecrisis.Deze crisis duurt al langer dan ik leef, maar voelt luguberder, door al het videomateriaal van tegenwoordig. En de crisis zal doorgaan als de broken windows-theorie het politie-optreden blijft bepalen. De broken windows-theorie gaat er vanuit dat wanneer je kleine overtredingen agressief aanpakt, je ernstigere misdaden voorkomt. Garner verkocht sigaretten op straat, Sterling verkocht cd's, en Castile had een kapot achterlicht. Als de broken windows-aanpak niet was gehanteerd hadden ze de politie op die fatale dag niet eens gesproken.Deze crisis blijft voortduren zolang er in Amerika een overvloed aan wapens is, waardoor politieagenten werken in angst. Sterling en Castile droegen allebei legaal een wapen – wat hen uiteindelijk juist kwetsbaarder heeft gemaakt. (Verwacht niet van de NRA dat ze het voor hen zullen opnemen, de NRA is er om het recht op wapenbezit voor blanken te verdedigen.)Deze crisis zal voort blijven bestaan zolang politieagenten geleerd wordt dat zwarten een doelwit zijn en gearresteerd moeten worden. Het idee dat dit probleem gevormd wordt door een paar rotte appels is een misvatting. En ja, de overgrote meerderheid van de politieagenten zijn goede mensen die hun werk serieus nemen, maar de instructie die ze van bovenaf krijgen is dat Afro-Amerikanen een doelwit zijn en dat ze gearresteerd moeten worden. Op zwarte mensen kunnen ze winst maken. We zijn de lammetjes die worden geschoren en naar de slachtbank worden gevoerd.Er is een mentaliteitsverandering nodig in hoe Amerika de zwarte bevolking ziet en aanpakt. De strijd is verhard sinds Michael Brown werd vermoord. Er is een broodnodige verandering ingezet, met als doel dingen te verbeteren. Bodycams zijn een eerste stap. De Black Lives Matter-beweging groeit. Ik ben bang dat het bloedbad in Dallas deze beweging in diskrediet zal brengen, zal doen ontsporen en nog verder dan ooit van vooruitgang zal verwijderen. We zijn een verdeeld land, en die verdeling zal alleen maar toenemen.