Een kijkje in de magische wereld van Lolita’s

Nadat ik door de entree loop van een van de kleinste stripconventies waar ik ooit ben geweest – in de Canadese stad London (in de provincie Ontario) – ga ik op zoek naar de pruiken en de met kant opgesmukte jurken van de vrouwen die ik vandaag zou ontmoeten. Na tien minuten rondlopen langs de kraampjes waar ze stripboeken, beeldjes en muismatten met neptieten verkopen, realiseer ik me waar ze zich moeten verstoppen: het damestoilet. Mijn vermoeden klopt. In een openbaar toilet staat een handjevol jonge vrouwen, verkleed in pastelkleurige jurken, gezellig te kletsen terwijl ze elkaar helpen met hun uitbundige uitrustingen.

Misschien heb je de term 'lolita' wel eens vaker gehoord – mogelijk uit een boek van Vladimir Nabokov, over de seksuele relatie tussen een man en zijn 12-jarige stiefdochter. Wat ik vandaag ga doen heeft daar niks mee te maken. De lolita's met wie ik rondhang maken deel uit van een subcultuur die zich baseert op een Japanse kledingstijl die in de jaren negentig populair was.

Lolita's worden door vaak vergeleken met porseleinen poppen, maar dat is nogal ongenuanceerd. Hun stijl is beïnvloed door de Victoriaanse en Edwardiaanse periodes. Het komt in drie verschillende stijlen: schattig, gothic en klassiek. Lolita's geven tussen de honderden en duizenden euro's uit aan jurken die worden geïmporteerd uit Azië, waar ook nog gigantische douanekosten bij komen. Er is een hele cultuur gewijd aan lolita-mode, en daarbinnen aan de stijlen uit bloeiende westerse samenlevingen uit het verleden. Zo heb je de Zuid-Ontariaanse lolita's, een groep waarin meer dan vijfhonderd leden zitten, en de kleinere maar hechtere London Ontario Lolitas, met wie ik vandaag rondhang.

Oh, het is trouwens absoluut niet iets seksueels – eerder het tegenovergestelde.

Terwijl ik me in een hoekje van de badkamer prop, en me de saaist geklede persoon op aarde voel, zet ik mijn voicerecorder aan en leg hem bovenop een vuilnisbak. De Lolita's zijn in een gesprek verwikkeld over de misvattingen die er over hun clubje heersen.

"Ze hebben een verschrikkelijke naam gekozen voor deze mode. De Japanners dachten dat het woord schattig, vrouwelijk, meisjesachtig was," legt een lolita met de naam Oasis (haar echte naam) uit terwijl ze haar outfit in de spiegel bekijkt: een pastelgroene jurk met rozen erop, samen met een bijpassend mandje en een bos nepbloemen erbij.

"Er zijn mensen geweest die tegen ons zeiden: 'Door jullie zijn er pedofielen,'" zegt Shalane terwijl ze de laatste aanpassingen doet aan haar kimono-'kostuum'. "Ze komen naar je toe, [tillen je rok op], en zeggen: 'Hey, wat zit hieronder?'"

Die bizarre seksualisering die de lolita's beschrijven kunnen niet verder afstaan van hetgeen waar ze voor staan. Als het even kan, laten ze zelfs hun knieën niet zien, als ze hun outfit aan hebben – ook wel 'coords' (afgekort van 'coordinates') genoemd. Een vaak gehoord motto in de gemeenschap is "Modest is hottest", oftewel hoe bescheidener, hoe beter en sexyer. Desalniettemin krijgen Lolita's als Oasis en Shalane veel aandacht op straat, en moeten om de haverklap op de foto met mensen die het er allemaal maar bijzonder uit vinden zien.

Hoewel sommige lolita's hun schattige outfits dagelijks in het openbaar dragen, dragen de vrouwen die ik vandaag spreek ze alleen maar tijdens speciale gelegenheden. Vandaag trekken ze hun coörds aan voor een modeshow en een theekransje.

Na de puntjes op de i te hebben gezet, gaan de dames via de conventieruimte naar de backstage. Daar vertelt Enith, die als internationale student vanuit Panama naar Canada is gekomen, waarom deze fash haar zo aantrekt. "Als je lolita draagt, draag je het echt voor jezelf: om je vrouwelijk te voelen, of elegant. We leven in een samenleving waar vrouwelijke mode wordt gemaakt die voor mannen aantrekkelijk is. Dat is eigenlijk gewoon triest." Enith laat me haar coörd zien; een gestreepte, lichtbruine en crèmekleurige jurk.

Meagan, een van de leden van de administratie en oprichters van de Ontario Lolita-groep, is net klaar met het aankondigen van de lolita's en is bezig met een vraag-antwoord-interview met het publiek. Ik krijg de tijd om met haar achter het gordijn te praten over het ontstaan van de London Ontario Lolitas.

"Mijn vriendin Sophia was een van de mensen die de gemeenschap vijf jaar geleden oprichtte [op de middelbare school]. Ik was een van de eersten die betrokken raakten bij deze stijl, en ik heb veel geholpen om de groep te laten worden wat het nu is," vertelt de 20-jarige Meagan. "Iedereen die bij onze gemeenschap komt, maakt deel uit van de familie; we zorgen altijd voor elkaar en behandelen elkaar met respect." Meagan zegt dat ze ook probeert om alles kindvriendelijk te houden. Vooral aangezien sommige leden jonge kinderen hebben.

Toch hebben ze soms serieuze problemen ondervonden. Na een ongeluk onderweg naar een bijeenkomst bij Ripleys Aquarium in Toronto, moesten ze een nieuw lid verbannen. Ze had racistische dingen geroepen naar een zwarte bewaker.

"Ze werd bijna gearresteerd," zegt Meagan. "Ik wist dat ze mentale gezondheidsproblemen had en ik heb er later met haar over gepraat. Ik legde haar uit dat ze meer dan welkom was om de mode te dragen, maar dat we binnen de gemeenschap niet dit soort incidenten kunnen toestaan, aangezien we dan de media over ons heen zouden krijgen."

Hoewel de gemeenschap een strikt beleid heeft als het gaat om drama, zowel online als in het echte leven, kunnen leden soms flink kattig tegen elkaar zijn. Meagan en andere admins zijn verantwoordelijk voor alle drama in hun facebookgroep, van circa zestig mensen. Victoria, die een beheerder is en al drie jaar bij de gemeenschap hoort, sust vaak online ruzies. "Meestal is het al snel verholpen, maar als het niet op te lossen is, vragen we of ze het in ieder geval beschaafd willen houden," zegt ze. Ondanks de incidentele ruzies, zegt ze dat er veel hechte vriendschappen in de gemeenschap zijn. Toch gebeurt het soms dat mensen elkaar voor rotte vis uitmaken – ook weleens buiten de veilige omgeving van de eigen facebookgroepen.

Milky Swan, een 28-jarige lolita en onderwijsassistente, nodigde me uit in haar appartement in London, zodat ik haar indrukwekkende collectie van veertien jurken en talloze accessoires kon aanschouwen. Alles bevond zich in een kamer waar ook hun huisdier – een of andere vogel – en de game-pc van haar vriendje zich bevonden. We praatten over het cyberpesten dat ze heeft moeten verduren.

"Een hoop lolita's [buiten hun gemeenschap] kunnen online heel gemeen zijn," vertelt Milky Swan terwijl haar kat om ons heen begint te spinnen. Ze noemt als voorbeeld de Livejournal Behind the Bows, waar lolita's anoniem foto's plaatsen van andere lolita's. Ze noemen diegenen dan een "ita", de lolita-term voor een noob. Dit gebeurt redelijk vaak. Maar, zo zei ze, het kan nog erger. Ze is namelijk ook een keer belachelijk gemaakt door een hater die een foto van haar in haar non-lolita kleding had geplaatst.

Vlak voor acht uur, vrijdagavond, wanneer andere jongvolwassenen zich klaarmaken om naar de club te gaan, komt de lolita-gemeenschap samen bij hun lokale Comic-Con voor een theekransje. Er is geen drama wanneer de dames – en zelfs een paar mannen, zogenaamde 'brolitas' – onder elkaar zijn en driehoekige kleine boterhammen en roze bitterkoekjes op hun bord leggen. Ze zitten de volgende paar uur aan ronde tafels, te kletsen en te lachen, terwijl er ondertussen Japanse popmuziek aan staat.

Nadat we de hele dag hebben rondgehangen met de lolita-gemeenschap, en de fotograaf en ik net de deuren sluiten van dit magische theekransje, roept Victoria ons na: "Je moet snel een keer terugkomen; volgende keer trekken we jullie ook iets moois aan!"