Stripclubs, Cadillacs en poolparty's

De afgelopen vier jaar legde Ivar Wigan de levens van mensen in het diepe zuiden van Amerika vast, waar mensen uit arme buurten leven alsof ze sterren zijn. De mensen die hij ontmoette spenderen hun dagen in de sportschool, met het opknappen van lowriders en in de club. Hun dagelijkse leven noemt Wigan the high life – omdat het volgens hem vergelijkbaar is met de levensstijl van de Griekse goden uit de oudheid. Hij noemde de serie daardoor ook The Gods.

Wigan werd zelf geboren in het groene, grijze Schotland, waar de ene mistige heuvel overloopt in de andere, dus gek is het niet dat hij geïntrigeerd raakte door het droge, vlakke en extreem zonnige zuiden van Amerika. Ik sprak hem over zijn fotoserie en voorliefde voor het zuiden.

VICE: Hoi Ivan. Wat is het verhaal achter deze fotoserie?
Ivar Wigan: Toen ik in Miami was, was ik op het Caribische carnaval, en daar maakte ik foto's van een van de vele poolparty's. Toen het afgelopen was en ik de foto's bekeek, moest ik voor mijn gevoel terug voor de rest. Ik wilde die hele levensstijl die daar heerst vastleggen, en dat heb ik toen vier jaar lang gedaan. Ik probeerde zoveel rond te reizen als mijn portemonnee toeliet.

Vier jaar is een behoorlijk lange tijd. Wat heb je zoal geleerd van je ervaringen daar?
Ik was echt nog nooit in een club geweest zoals ze die daar hebben. In Londen komen alleen zakenmannen en vrijgezellenfeesten naar stripclubs, maar in Amerika gaan ook gewoon vrouwen, mensen op dates, of groepen die basketbal willen kijken naar de stripclub; het maakt echt deel uit van de cultuur. Het was voor mij een compleet andere wereld.

Als een rapper een nieuwe single heeft, dan gaat die als eerst naar de dj's in de stripclubs. Als het nummer het daar goed doet, dan heeft het potentie en ontstaat er meteen een hype omheen.

Veel meisjes die ik tegenkwam wilden enorm graag stripper worden – de danseressen in de club worden namelijk steenrijk. Elke nacht lopen de dames weg met een vuilniszak vol biljetten. Ik heb veel tijd met ze doorgebracht; ze verdienen op een goeie avond makkelijk vijfduizend dollar.

Als je de danseressen fotografeerde, was je dan nooit bang om ze te objectificeren?
Mijn foto's leggen puur vast wat er te zien was, dus ik vind het niet objectificerend of juist bevorderend voor de vrouw of zo – het is gewoon wat het is, er is niks gemanipuleerd. De dames zijn trots op hun vak en worden erg graag gefotografeerd. Ik laat ze op hun beste momenten zien, terwijl ze doen wat ze het liefst doen.

Sommige danseressen studeren aan Georgia Tech – anderen komen uit arme buurten en doen dit in de hoop op een betere carrière, door veel te netwerken. Het is heel competitief. Het is niet zo dat ze alleen even wat lapdances komen uitdelen, hoewel die tenten er natuurlijk ook zijn.

Wat is het dat je juist op dit soort plekken zo graag foto's maakt?
Veel van de plekken waar ik kom zijn achtergestelde gebieden, aan de rand van de grootstedelijke samenleving. Uit de strijd in die arme buurten komt voor mijn gevoel een intense creativiteit voort.

Zo zijn heel veel mensen enorm toegewijd met hun auto's bezig. Mensen restaureren oude lowriders die ze op schroothopen vinden en jagen al hun geld er doorheen om ze nieuw leven in te blazen. Het gaat ze allemaal om de nostalgie, de voelbare kwaliteit van de oude auto's, de geur van het leer. Ik heb één foto waarop ze met z'n allen trots rondom een kersrode lowrider staan. Die passie en creativiteit reflecteert natuurlijk in de muziek, maar ook in het uiterlijk vertoon; de mode en de tatoeages en zo. Je kan er echt een soort lokale beroemdheid worden door jezelf op de juiste manier te presenteren.

Heb je veel vrienden gemaakt tijdens je werk?
Absoluut. Ik heb één foto van een forse vrouw, een danseres met de naam Juicy, die ik ontmoette in een van de clubs. Ze was een beroemde lokale danseres: iedereen uit de buurt kende haar en kwam voor haar naar de club. Op de foto kijkt ze erg somber, terwijl ze eigenlijk altijd aan het ouwehoeren en aan het lachen was. Haar heb ik echt goed leren kennen; ik kwam bij haar thuis en ik heb foto's van en voor haar familie gemaakt. Ik heb met de meeste mensen nog goed contact, met uitzondering van de mensen op de grote groepsfoto's dan.

Waarom heb je de serie The Gods genoemd?
Ik heb lang nagedacht over vergelijkbare levensstijlen. Het beste wat ik kon bedenken waren de klassieke Grieken en Romeinen. De Romeinen leefden een schijnbaar eeuwig leven dat draaide om uiterlijk vertoon, luxe eten en avontuurlijke liefdeslevens, en de mensen uit deze serie streven op een vergelijkbare manier naar een spectaculair leven en een sterrenbestaan.

We gaan verhuizen naar een andere facebookpagina! Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: