Vier Vlamingen vertellen hoe ze gisteren via social media mensen in Brussel hielpen

Bij de terroristische aanslagen in Brussel vielen gisteren minstens 31 doden en 230 gewonden, en daarmee veranderde een doordeweekse dinsdag in een gitzwarte pagina voor de geschiedenisboeken. Terwijl de stad op lockdown ging, zetten de Belgen massaal hun schouders onder een grootschalige liefdadigheidscampagne om de mensen in Brussel te helpen.

Taxi's vervoerden mensen gratis naar het ziekenhuis of naar huis, hotels boden gratis bedden aan, en verschillende grote hallen werden geopend om gestrande vliegtuigpassagiers op te vangen. Daarnaast togen mensen massaal naar social media om op alle mogelijke manieren hulp aan te bieden. Nadat de eerste tweets met hashtags als #ikwilhelpen en #brusselsopendoors verschenen, werd de actie al snel op grote schaal opgepakt en omarmd. Op Twitter, Facebook en Instagram verschenen volgens Buzzcapture in de loop van de dag 13.000 berichten van mensen die wilden helpen, door bijvoorbeeld anderen een lift te geven of een slaapplek aan te bieden.

Ik sprak vier mensen die onder de hashtag #ikwilhelpen een tweet de wereld instuurden, en vroeg hen op welke manier ze iemand een helpende hand hebben geboden.

Dennis: Ik had gisteren twee afspraken in Brussel en was al onderweg toen de ontploffingen in de metro gebeurden. Ik ben toch verder gereden, zonder te weten dat Brussel in lockdown zou gaan. In de namiddag hoorde ik dat ik het gebouw niet mocht verlaten, maar ondertussen had ik al getweet dat ik vier mensen mee naar Antwerpen kon nemen in de namiddag. Ik had vrijwel meteen tien reacties gekregen, dus ik dacht: fuck it, ik ga toch vertrekken.

Ik ben de vier mensen die het dichtst bij mijn werk waren gaan ophalen. Ze waren allemaal met de trein naar Brussel gekomen die dag, en konden dus niet terug thuis geraken. De een had mijn tweet gezien na enkele retweets, de ander had het weer doorgestuurd gekregen van een collega. In de auto hadden we het over wie we zijn, de jobs die ons naar Brussel gebracht hadden, en natuurlijk de aanslagen. Die hebben ons de hele rit beziggehouden. Zoals je kunt zien op de foto waren we allemaal ontzettend blij dat we een manier hadden om veilig thuis te komen. Het was vreemd om onder zulke omstandigheden nieuwe mensen te leren kennen, maar dankzij een simpele carpooling konden we een droevige dag toch enigszins positief afsluiten.

Berg: Ik stond gisteren net klaar om naar een teamvergadering te vertrekken toen mijn vriendin sms'te: "Twee bommen ontploft in luchthaven. Ik ben bang!" Ik stuurde haar snel een antwoord dat ik ook bang was, niet alleen voor terrorisme, maar voor ook de publieke opinie en wat dit verder zal veroorzaken: nog meer bommen, en nog meer haat jegens moslims. Ik deelde via social media met mijn familie dat ik veilig was, maar ik kon me helemaal niet meer concentreren tijdens de vergadering. De kinderateliers die we normaal geven werden afgelast, en gedurende de middag kregen we gratis eten zodat we het gebouw niet hoefden te verlaten.

Toen ik online de hashtag #Brusselsopendoors zag voorbijkomen, dacht ik: wat een goed initiatief. We moeten sociale media veel meer gebruiken voor positieve acties en minder om haat en woede te ventileren. Mijn vriendin en ik besloten ook ons huis open te stellen. We hebben een groot appartement in centrum, dus daar kunnen best wat mensen slapen. Helaas heeft er niemand op gereageerd. Maar ergens ben ik daar natuurlijk blij mee, want dat betekent dat iedereen zijn weg naar huis gevonden heeft.

Tim: Ik woon en werk in Leuven, maar na alle nieuwsberichten kon ik me helemaal niet meer concentreren. Ik las dat zoveel mensen vastzaten en dacht: het enige dat ik kan doen om te helpen is op mijn motor springen, naar Brussel rijden, en iemand die naar Leuven moet naar huis brengen. Ik tweette dat ik met mijn motor iemand kon ophalen, en een Spaanse vrouw reageerde vrijwel direct nadat een kennis haar mijn tweet had doorgestuurd.

Ze werkt en woont tijdelijk in Brussel voor een project, maar omdat ze in de Europese wijk woont en het gerucht de ronde deed dat die wijk tijdelijk afgesloten was, wou ze niet naar huis. Ze was bang dat ze helemaal naar de overkant van de stad zou reizen om dan weer vast te komen zitten. Daarbij stond ze al uren op de bus te wachten, maar die kwam niet. Ze had een vriendin in Leuven waarbij ze kon logeren.

Voordat ik vertrok vanuit Leuven, stuurde ze een foto van haar bagage door: een trolly en twee laptoptassen. Ik bracht een hoop spanbanden mee en we puzzelden de hele boel op de motor. Het was behoorlijk avontuurlijk, want ze had ooit één keer achterop een motor gezeten in India, en daar had ze erg schrik opgelopen. Toch durfde ze nu wel, en vond ze het al met al heel leuk.

Ian: Nadat ik gisterochtend hoorde dat er aanslagen gepleegd waren in Brussel, wilde ik iets doen om te helpen. Ik belde het Rode Kruis op om bloed te doneren, maar de lijnen waren overbelast. Ik wilde toch helpen, op welke manier dan ook – een verblijfplaats, een lift, een bemoedigend gesprek – en dat heb ik getweet. Toen reageerde een soldate uit Amerika dat ze op zoek was naar een Britse collega die gisteren in Zaventem geland zou zijn. Ze kon haar niet bereiken via haar telefoon (logisch, want het gsm-verkeer lag volledig plat) en was ongerust. Ze vroeg mij of ik vanuit België met haar contact kon leggen.

Ik ging op zoek via Facebook en Twitter, en ontdekte via-via dat ze haar weg naar een hotel had gevonden. Toen ik haar contacteerde was ze helemaal van slag. Ze zei dat ze al een hoop ervaring had met crisissituaties, maar dat die lang niet zo overweldigend waren geweest als de aanslagen in de luchthaven. Ze stond bij een Starbucks op het vliegveld toen stukken van het plafond naar beneden kwamen en glasscherven haar om de oren vlogen.

Ze had alleen haar familie laten weten dat ze oké was. Ik zette een groepsgesprek op en bracht de twee vriendinnen op die manier met elkaar in contact. De Amerikaanse vrouw was gerustgesteld en de Britse soldate kon bij mij terecht voor een gesprek als ze dat wilde. Ik wou dat ik meer had kunnen doen, maar soms is het goed genoeg om iemand even niet alleen te laten voelen.