FYI.

This story is over 5 years old.

Stuff

In Tibet hebben ze de meest mistroostige missverkiezing op aarde

Wat zou jij doen als mensen aan de lopende band roepen dat je land geen echt land is? In het geval van Lobsang Wangyai help je jezelf dan de financiële afgrond in door de meest mistroostige missverkiezing op aarde te organiseren.

Wat zou jij doen als mensen aan de lopende band roepen dat je land geen echt land is? In het geval van Lobsang Wangyai help je jezelf dan de financiële afgrond in door de meest mistroostige missverkiezing op aarde te organiseren.

McLeod Ganj klinkt niet alleen als de naam van een Schotse rasta, het is ook de plaats waar Tibets verbannen regering zetelt en waar de meeste Tibetaanse vluchtelingen schijnen te wonen. Sinds 2002 komen de mensen uit het dorp elk jaar bijeen in het Tibetaanse Instituut voor Podiumkunsten (dat nog het meeste wegheeft van een schoolplein) om niet meer dan vier of vijf Tibetaanse dames te zien strijden om wie de meeste ‘innerlijke en uiterlijke schoonheid’ kan vertonen.

Advertentie

Op het eerste gezicht lijkt de Miss Tibet verkiezing niet veel te verschillen van andere schoonheidswedstrijden: het staat er bol van de glitter en geforceerde glamour, er wordt gedanst, er zijn lekkere wijven en een paar kleine, plaatselijke probleempjes als bijvoorbeeld constante stroomuitval. In het Westen zou een dergelijk evenement georganiseerd worden door een bende PR-mensen en onderbetaalde stagiairs, maar in McLeod Ganj pakken ze dat anders aan. Alles wordt betaald en gerund door één persoon.

Lobsang Wangyai is 42 jaar oud en een soort lokale God voor de armen. Zijn hele leven lijkt te draaien om de bevrijding van Tibet. Daarnaast is hij ook de schattigste fotojournalist, evenementenplanner, danser en grafisch ontwerper die we ooit tegenkwamen. We grepen dus gelijk onze kans toen hij ons uitnodigde om in zijn kantoor voor een bescheiden interview.

Vice: Hey Lobsang! Vandaag is de laatste dag van de verkiezing. Je bent vast doodmoe.
Lobsang Wanyai: Hoi VICE! Klopt. Vandaag is de grote finale, dus ik heb niet veel energie meer over. Maar morgen kan ik hopelijk weer een beetje relaxen.

Fijn. Zou je me -voor we het over de missverkiezing gaan hebben- misschien wat kunnen vertellen over je leven in ballingschap?
Dat is een drama. De grootste tragedie van mijn leven. Het is echt heel moeilijk voor me geweest.

Ben je in Tibet geboren?
Nee, in India. Mijn vader is in 1959 vanuit Tibet naar dat land vertrokken, en mijn moeder twee jaar later. Ze waren nog kinderen –mijn moeder was 11, mijn vader 15. Toen ze naar India kwamen, begrepen ze nog niet wat er aan de hand was. Ze dachten dat ze maar een paar jaar zouden blijven en daarna weer terug zouden keren naar Tibet. Maar toen kwam China, en Mongolië en later ook de Britten… Ze moesten vluchten en blijven vluchten. Ik ben hier al mijn hele leven, maar ik heb geen huis, geen land, niks. Ik heb alleen een hart.

Advertentie

Wat triest. Je voelt je dus nog steeds een buitenlander in McLeod Ganj?
Ja.

Het spijt me dat te moeten horen, man. Laten we het over vrolijkere dingen hebben. De missverkiezing. Hoe kwam je voor het eerst op het idee van een Miss Tibet verkiezing?
Oh, er is tegenwoordig tv en radio en we hebben tijdschriften – je hoort altijd over Miss dit en Miss dat. Miss, Miss, Miss… Dus ik dacht: waarom geen Miss Tibet? We begonnen in 2002, en die eerste verkiezing was meteen een internationale hit omdat de rest van wereld het maar vreemd vond en dacht dat we het niet voor elkaar konden krijgen. Het trok een hoop media-aandacht, journalisten uit alle hoeken van de wereld kwamen langs om verslag te doen.

Hoe zit het met de deelneemsters? Was het makkelijk om meisjes te vinden die mee wilden doen?
Nou, het was zo nieuw dat iedereen Miss Tibet wilde zijn. Iedereen wilde de mooiste, charmantste en meest begeerde vrouw worden. Als je erover nadenkt is het natuurlijk ook een enorme eer. Dus de eerste keer kreeg ik ontzettend veel inschrijvingen binnen. Uiteindelijk bleven er daar maar vier van over omdat de meeste dachten “Oh, ik moet ook nog een speech houden” of “Ah, ik moet een badpak aan”. Het jaar erop hadden we maar één inschrijving, dus zij kreeg zonder concurrentie de kroon. Vanaf die editie gaat het beter; we hebben nu elk jaar tussen de vier en vijf meisjes.

Er is toch zeker wel iets veranderd sinds jullie internet hebben?
Nah, de meeste mensen hier zijn hypocriet. Je moet begrijpen dat dit hele traditionele mensen zijn. Ze hebben niet veel met de moderne wereld. Ze zijn wel onder de indruk van het hele gedoe, maar ze zouden niet willen dat hun dochter of zus meedoet. Het is wel anders met jongere generaties. Ik ben bijvoorbeeld een tweede generatie Tibetaan en best open. De volgende generaties, de vierde en vijfde, worden ook steeds vrijer; zij vinden de Miss Tibet verkiezing heel normaal. Maar de ouderen hebben nog steeds zoiets van: Wow! Hoe kan het dat wij een Miss Tibet hebben? Het gaat veranderen, hoor, maar dat duurt nog wel even. Dit jaar deden er zes meisjes mee.

Advertentie

Hebben de deelneemsters ervaring met mode en model zijn?
Sommigen wel, maar niet allemaal. Een paar zijn gewoon geïnteresseerd in alles wat met fashion, glamour en kunst te maken heeft. Ze voelen zich aangesproken door het leven wat daarbij hoort.

Welk verschil maakt zo’n titel voor het leven van een deelneemster?
Nou, dat is afhankelijk van haarzelf. Haar houding moet wat alerter en actiever worden. Als ze gewoon blijft wachten tot dingen op haar afkomen omdat ze Miss Tibet is geworden, dan werkt het niet. Sommigen proberen te ontsnappen aan het rustig voortkabbelende leven, anderen hopen ook andere meisjes te inspireren. Het is niet alsof ze denken dat ze Miss World gaan worden –de Chinese overheid blokkeert onze deelname daaraan door geen communicatie door te laten. Ze denken ook heus niet dat ze over de catwalks van Parijs gaan lopen. Het prijzengeld is trouwens best goed [ongeveer 1500 euro].

Dus China helpt niet echt mee om Miss Tibet van de grond te krijgen. Doet India meer mee?
Nee, de modemensen in India weten niet zo veel van Tibetaanse mode, cultuur en talent. We zijn een gesloten gemeenschap. Ik zou best wereldwijd willen gaan, maar met vier of vijf meiden elk jaar kan ik toch ook niet zo veel? Ik zou op zijn minst twintig meisjes moeten hebben om de besten uit te kiezen. Dit is de tiende keer dat we het doen en er is niet veel veranderd.

De tiende keer? Ik dacht dat je in 2002 begonnen was?
Dat is ook zo, maar als je op je vingers telt dan is het de tiende keer.

Advertentie

Hmm, oké.
Luister: alles is moeilijk hier, niet alleen het vinden van deelneemsters. Er bestaat hier bijvoorbeeld iet zoiets als een organisator, een producent of zelfs een directeur. Ik moet alles in mijn eentje doen, ik ren van hot naar her. Ik probeer van niets iets te maken. Iemand moet het doen.

Hoe zit het met geld? Hoe financieer je dit evenement?
Ik heb geen geld. Na de verkiezing sta ik ongeveer 7000 dollar in het rood. Ik betaal alles zelf; ik kan geen sponsors vinden en niemand betaalt voor kaartjes. Het kost maar tien roepie om binnen te komen. Er waren dit jaar een paar duizend mensen, maar tot zover heb ik maar 1000 dollar verdiend. Ik had een loterij met duizend loten georganiseerd, maar heb er niet één verkocht. Kortom, ik zit zwaar in de shit.

En de Dalai Lama dan? Kan hij je geen handje helpen?
Hij is altijd heel positief over alles. Het draait bij hem om de gulden middenweg. Hij zegt: “Uiterlijke schoonheid is belangrijk, maar innerlijke schoonheid is belangrijker.” Dus eigenlijk moet hij me wel steunen. Ik gok dat hij verwacht dat er iets goeds uit voortkomt, maar ik weet niet wat voor financiële steun hij kan geven.

Ik hoorde dat hij vandaag zou komen, is dat zo?
Nee. Ik zit toch al diep in de problemen, dus dat is prima. Tiende keer of niet, ik moet waarschijnlijk stoppen met de verkiezing. Ik kan hier niet eeuwig mee doorgaan.

Nou, veel succes Lobsang. We hopen dat alles goed komt.
Bedankt. Kom je vanavond ook? Hier zijn wat vrijkaarten. Wil je een t-shirt?

TEKST: IOANNIS MUSTAKIS FANARIOTIS, ELEKTRA KOTSONI
BEELD: MIKI ZORIC, MIKE ALRIGHT