Ik ging mee met een Sex and the City-tour door New York

Het is alweer elf jaar geleden dat de laatste aflevering van Sex and the City, de net zo geliefde als gehate televisieserie over vrouwen, mode, orgasmes, relaties en New York (niet per se in die volgorde) werd uitgezonden. Als Carrie Bradshaw een echt mens was, zou ze nu 48 jaar oud zijn. Zelfs de tweede Sex and the City-film is alweer vijf jaar oud. De franchise is dood en begraven – en daarmee ook de fantasieversie van Manhattan in de late jaren negentig, waar mensen nog konden roken in restaurants en genoeg geld verdienden om in appartementen te wonen waarin je vijfduizend paar schoenen kwijt kan door één artikel per week te schrijven.

Toch leeft de serie verder, in onze harten natuurlijk, maar ook in herhalingen op Net 5 en in de vorm van de Sex and the City Hotspots Tour, die je meeneemt naar de "trendy buurt MePa, die de meiden vaak bezochten." Ondanks die verschrikkelijke zelfverzonnen bijnaam voor het Meatpacking District is deze tour zo populair dat toen ik op vrijdagmiddag een kaartje probeerde te kopen (à vijftig dollar) voor die zondag, de tour om elf uur en een tour die helemaal in het Duits werd gegeven al uitverkocht waren.

Waarom zouden zoveel Duitsers anno 2015 nog op een SATC-tour door de stad willen gaan? Waarom zou iemand dat überhaupt willen? Waarom wil ik dat? Het korte antwoord is dat ik gefascineerd ben door mijn eigen onverklaarbare liefde voor Sex and the City. De serie is geen artistiek meesterwerk – hoewel het een populaire show is die meerdere generaties vrouwen heeft vermaakt, wordt SATC zelden in dezelfde adem genoemd als series zoals The Sopranos, The Wire, Breaking Bad, Game of Thrones, of Mad Men. Bovendien heeft de serie de tand des tijds niet goed doorstaan. Door het gebrek aan diversiteit en de eindeloze genderclichés die in de serie worden aangehaald en bevestigd voelt de wereld van Sex and the City erg gedateerd. Het is moeilijk voor te stellen dat een televisieserie nu nog ermee zou wegkomen om transseksuelen "trannies" noemen, zoals Samantha deed in seizoen drie, of het te hebben over "gettogoud", zoals Carrie doet in de aflevering waarin ze haar gouden naamketting aanschaft. Er is veel mis met de serie, maar toch ben ik voor Sex and the City gevallen - zoals Carrie keihard voor Big viel, ondanks zijn duidelijke tekortkomingen. Om erachter te komen waarom Sex and the City meer dan een decennium later nog steeds mensen aanspreekt, besloot ik mee te gaan met een van de SATC-bustours door New York.

Het lukte me om een kaartje te bemachtigen voor de tour die op zondagmiddag om drie uur vertrok. De bus zat zoals verwacht vooral vol met vrouwen van middelbare leeftijd – het soort vrouwen dat dingen zegt als: "Ik ben écht een Samantha" – maar ook een aantal studentes, en zelfs acht mannen (allemaal echtgenoten of vriendjes van).

"Weten jullie zeker dat jullie in de goede bus zitten?" plaagde onze reisleider. "Dit is geen Sopranos-tour."

De vrouwen die meegingen met de tour droegen geen designerzonnebrillen en torenhoge hakken. Dit was een verzameling toeristen die grote truien en spijkerbroeken droegen, en er totaal geen behoefte aan hadden om in Manhattan te wonen, laat staan om zich in vrijblijvende seksuele escapades te storten zoals Carrie en haar vriendinnen. De bus was net een vrijgezellenfeestje waar de vrouwen elkaar niet kenden, niet mochten drinken, en constant tegen ze werd gezegd dat ze het leuk moesten hebben.

Terwijl de bus vertrok van Colombus Circle in het centrum van Manhattan, liet de gids ons een scène uit SATC zien op de schermen die boven de stoelen hingen, waarin Samantha net seks heeft gehad met een veel oudere man. Als hij opstaat om naar de wc te gaan en ze zijn billen ziet, walgt ze opeens van hem. De scène was duidelijk bedoeld om het ijs te breken. "Zeg mij maar na," zei de gids. "Rimpelbillen, rimpelbillen, rimpelbillen!" We scandeerden allemaal met haar mee, als een gestoord spreekkoor dat niet een stelletje voetballers maar een bejaarde variant van de Chippendales aanmoedigt.

Toen iedereen weer stil was, vertelde de gids wat er op het programma stond voor de dag. Zoals de website beloofde, zouden we naar "MePa" gaan om "de locatie van het repetitiediner voor de bruiloft van Carrie en Big te bezoeken" en "de bar van Steve en Aidan te verkennen".

Bij die bar zouden we ook Cosmopolitans drinken, het lijfdrankje van de vrouwen van Sex and the City. "Ik snap dat een roze drankje misschien niet zo aanlokkelijk klinkt voor jullie mannen," plaagde de gids onze mannelijke tourgenoten weer. "Maar hou maar in gedachten dat als dit voorbij is, je jezelf kan trakteren op een koud biertje. Dat kan je mantra zijn de komende uren: bier, bier, bier."

Op dit punt in haar clichématige praatje begon ik me af te vragen: Wat doe ik hier? Ik draag alleen maar spijkerbroeken, kan amper mijn huur betalen, en vind het idee van meisjes en jongens die elkaar zoenen maar vies – waarmee ik maar wil zeggen, ik ben geen Carrie, Miranda, Samantha of Charlotte. Ik kan niet eens echt iets inbrengen tegen de veelgehoorde kritiek dat de vrouwen van SATC oppervlakkige mannengekken zijn die elkaar vaak behoorlijk onaardig behandelen.

Maar als je de gids moest geloven, was Sex and the City de meest geweldige en leukste serie ooit over glamoureuze vrouwen die in New York wonen, de meest glamoureuze stad op deze aardbol! Terwijl we West Village binnenreden werd tegen ons gezegd dat we goed moesten kijken of we niet ergens een beroemdheid konden spotten. Onze gids vertelde ons dat Suri Cruise vaak te vinden is in de speeltuin waar we voorbij reden, en dat ook de rest van de tour ons langs talloze plekken zou voeren waar veel celebrities komen, zoals het restaurant waar Richard Gere graag eet. Ik ben nog nooit een beroemdheid tegenkomen in al de jaren dat ik in New York woon, maar nu verscheen er opeens (alsof op commando) een filmster in het wild, in de vorm van Jesse Eisenberg die stond te mokken op een straathoek met z'n koptelefoon op.

Er waren wel behoorlijk wat tussenstops op de route. We stopten eerst bij een sekswinkel in de West Village, waar we de "kans" kregen om een Rabbit-vibrator te kopen met iets van een dollar korting. Niemand in de bus kocht er een, waarschijnlijk omdat ze geen seksspeeltje wilden kopen in het bijzijn van dertig vreemden waar ze nog een tijdje mee in de bus moesten zitten. Daarna gingen we naar het gebouw dat diende als de stoep van Carrie in de serie, en werd ons verteld dat we alleen foto's mochten maken van heel ver weg, zodat we de mensen die in het gebouw woonden niet zouden storen.

We stopten ook bij Michael Kors, waar je tien procent korting kreeg als je meer dan 300 dollar uitgaf in de tien minuten dat we er waren.

Het New York van de Sex and the City Hotspots Tour is het New York van de show: een versie van New York waarin de Lower East Side nog steeds cool is, buurten als Brooklyn en Williamsburg een niemandsland zijn waar je niets te zoeken hebt, en het openbaar vervoer alleen voor het plebs is (in één SATC-aflevering zit Carrie zo in de schulden dat ze een bus moet pakken, wat gepresenteerd wordt alsof het een vernederend lesje in nederigheid is).

"Wie heeft er weleens met de metro gereisd?" vroeg de gids, en een paar mensen staken hun hand op. "En wie zou er nooit met de metro gaan?" Na deze vragen waarschuwde de gids alle mannen aan boord dat ze hun portemonnees goed moeten bewaken als ze ooit een stap in de metro wagen.

Deze hyperbool van de GROTE, BOZE, DURE stad ging door toen we in de buurt kwamen van Onieal's, een bar in Little Italy die gebruikt werd als de set voor de kroeg van Steve en Aidan in de serie. "In Manhattan is het niet ongebruikelijk om 20, 25, of zelfs 30 dollar voor een cocktail te betalen," zei de host, die nu gewoon aan het liegen was.

"Maar we hebben een speciale deal voor jullie weten te regelen met de mensen van Onieal's, zodat jullie een Cosmopolitan kunnen krijgen voor maar tien dollar!"

Ondanks de propaganda (ik kan in mijn buurt gewoon voor drie dollar een drankje krijgen) bood de pitstop bij Onieal's me wel de kans om eindelijk te doen waar ik al de hele tijd op zat te wachten. Dit was een kans om mijn medebedevaartgangers te vragen waarom ze hier waren en wat voor hen de aantrekkingskracht van Sex and the City is.

Terwijl ik een slokje nam van mijn veel te dure Cosmo, praatte ik met Sebastian en Alex, een koppel uit Frankrijk dat in Australië woonde maar helemaal naar New York was gekomen speciaal voor deze tour. Er was ook een groep studentes uit Alaska, waarvan eentje beweerde dat haar favoriete personage uit de serie "Melinda" was. En dan was er nog het superrelaxte stel Gene en Jeannine, die uit Philadelphia kwamen en gewoon dol waren op stedentours en regelmatig half Amerika doorreisden om ergens op een bus te stappen en door een vreemde stad te worden geleid. "Het is gewoon een goede manier om een stad te leren kennen," zei Jeannine tegen me.

Waarom vonden al deze mensen SATC nou zo leuk? Dat was iets wat ze me niet konden vertellen – het enige dat ik kreeg waren antwoorden als "Het is grappig" of "Ik weet het niet, het is gewoon goed!" SATC heeft vooral gewone fans, maar trekt geen fanatiekelingen aan die elke zin uit de serie uit hun hoofd kunnen opdreunen.

Op de oppervlakte lijkt Sex and the City vooral een fantasie die kijkers de mogelijkheid biedt om even te ontsnappen in een wereld vol dure schoenen, cocktails, en aantrekkelijke mannen. Maar de serie laat ook zien hoe moeilijk het is voor vrouwen om een gezonde relatie met een betrouwbare partner te beginnen en behouden. Het lijkt misschien leuk om een zorgeloos MePa-leven te leiden; om regelmatig vijftig dollar aan cocktails en veertigduizend dollar aan schoenen uit te geven, en nooit de metro te hoeven nemen omdat je bakken met geld betaald krijgt om te schrijven over je seksleven. Maar Carries wereld is net als de stad New York voor toeristen: een leuke plek om af en toe een half uurtje te bezoeken, maar je zou er nooit willen wonen.