Liefde en eenzaamheid in de voormalige Sovjet-Unie

De Australische cameraregisseur Edward Goldner legde voor zijn serie All I Had I Gave een behoorlijke afstand af. Vorig jaar vloog hij naar Moskou, en reisde hij daarna door Siberië, tot aan de grens met Mongolië, en daarna naar Kirgizië, Kazachstan en Georgië om het leven op deze plekken, die ooit allemaal bij de Sovjet-Unie hoorden, vast te leggen. Ik sprak met hem over zijn foto's.

VICE: Hoi, Edward. Wanneer ben je met All I Had I Gave begonnen?
Edward Goldner: Ik begon de serie te schieten toen ik vorig jaar naar Rusland ging. Rusland voelde voor mij altijd als een totaal ander sociaal en politiek gebied dan Australië. Zelfs toen ik er aankwam, weet ik nog dat ik dacht: ik heb geen idee hoe deze plek eruitziet en voelt.

Waar komt de naam van de serie vandaan?
Van een tekst die ik op de muur van een leegstaand huis in Teriberka zag. En ik vind de dubbelzinnigheid ervan mooi: aan de ene kant kan je het lezen als alles in het leven stoppen, aan de andere kant als uitgeput zijn nadat je alles hebt gegeven wat je had.

Waarom schiet je veel portretten?
Het klinkt een beetje afgezaagd, maar ik voel me aangetrokken tot interessante karakters, vooral oudere mensen wier levensverhaal in hun is gezicht gekerfd. Er was ook een behoorlijke taalbarrière, wat ergens wel prettig was omdat de mensen daardoor een beetje een mysterie bleven voor me. Ik heb fantastische mensen ontmoet – een van mijn favorieten was een man, een oudgelovige, die op een binnenschip in de buurt van Ezhey werkte. Om er te komen moest ik twintig uur in de trein zitten naar Abakan, en daarna nog acht uur in een marshrukta [een gedeeld bestelbusje] om bij de republiek Toeva te komen, bij de grens met Mongolië. We konden elkaar niet verstaan, dus gebaarde ik of het oké was om een foto te maken. Hij nam toen een heel formele pose aan. Ik vond die man echt fascinerend.

All I Had I Gave is volledig met zwart-witfilm geschoten. Hield je daar rekening mee bij het uitkiezen van de momenten?
Wat ik mooi vind aan zwart-witfilm is dat het niet gebonden is aan een bepaalde tijd of tijdperk. Ik vind het leuk dat sommige van deze foto's ook dertig jaar geleden gemaakt hadden kunnen worden. Als het gaat om de compositie en inhoud, dan hou ik meer van portretten dan van landschappen.

Er zitten een paar erg intieme portretten in de serie. Hoe heb je die momenten weten te vangen?
Ik heb veel geluk gehad met gewoon op mensen afstappen – ik ben een beetje onhandig en sullig, en dat stelt ze denk ik op hun gemak. Rusland was soms wel lastig omdat mensen vaak niet op de foto wilden. Georgië en Kirgizië waren makkelijker.

_All I Had I Gave wordt tot 21 december tentoongesteld in de Fox Darkroom & Gallery in Melbourne in Australië. Meer informatie over de expositie vind je hier._