Hij was bijna gestopt, maar Mykki Blanco heeft eindelijk zijn debuutalbum gemaakt

Alle foto's door Julia Burlingham

Nog maar kort geleden zag Mykki Blanco zichzelf niet als muzikant. "Ik wilde geen rapper worden," zegt de dertigjarige artiest, terwijl hij aan een bloody mary nipt. "Ik hield van vreemde noise, en ik ben de rapwereld eigenlijk gewoon in gestruikeld." Voor een struikelende rapper heeft Mykki Blanco redelijk wat succes gehad de afgelopen vijf jaar. Cosmic Angle: The Illuminati Prince/ss uit 2012 was een genre-overschrijdende mixtape en op Gay Dog Food uit 2014 liet Mykki zijn noise- en punk-kant nog meer zien, met features van legendarische artiesten als Kathleen Hanna en Cities Aviv.

Met groeiende hype rond Mykki volgde al snel interesse van labels. Er waren meetings met XL en Capitol, maar die leverden uiteindelijk niks op. Daarnaast begon het geld op te raken; ondanks dat Mykki regelmatig optrad. "Ontzettend demotiverend," zegt hij. "Ik kreeg zo veel aandacht dat ik er naar van werd in mijn hoofd. Ik voelde me opgesloten."

Tijd verging en de interesse rond Mykki nam af. In een bericht​ van juni vorig jaar, waarin hij vertelt dat hij hiv-positief is, zegt hij dat hij klaar is met muziek, en kiest voor een carrière als journalist en activist. Toen greep het respectabele label !K7 in. "Terwijl ik depressief was en dood wilde, zeiden ze tegen me: 'We zouden je graag helpen om een album te maken,' vertelt hij enthousiast.
Het resultaat van deze samenwerking is Mykki, een complex en fascinerend album dat ook zijn brutaalste artistieke statement tot nu toe is. De soms schokkende klanken en de feestsfeer zijn niet per se verdwenen, maar ze zijn nu te horen naast bijna orkestrale composities die gemaakt zijn door singer-songwriter en muziekvideoregisseur Woodkid, die eerder met Lana Del Rey en Katy Perry werkte.

"Toen ik zei dat ik ging stoppen met muziek, was Woodkid een van de mensen die contact met me opnam," zegt Mykki. "Hij schreef in een e-mail: 'Ik weet dat we elkaar niet zo goed kennen, maar ik denk dat jij te getalenteerd bent om te stoppen met muziek. Als je naar Parijs zou willen komen om met mij wat op te nemen, kijken we wel wat er gebeurt.' Omdat hij homoseksueel is, kan hij zich inleven met de gevoelens die ik had over homofobie. Tijdens onze sessies bedacht ik me: weet je wat? Ik ben vergeten hoe leuk muziek is. Voor de eerste keer in tijden had ik vrijheid, omdat ik niet constant achterom hoefde te kijken. Ik kon het gewoon doen."

Mykki klinkt als het werk van muzikant die doet wat goed voelt zonder na te denken over verwachtingen en reputatie. Een album dat muzikaal zowel moeilijk als uitnodigend is, en natuurlijk zou Mykki Blanco niks anders willen. "Mensen houden van Mykki Blanco omdat ze denken dat Mykki Blanco een feestbeest is," legt hij geduldig uit. "Maar ik speel geen rol. Mensen weten helemaal niet wie de fuck ik ben."

Stream de première van Loner van Mykki Blanco's debuutalbum Mykki​​.

​Noisey: De teksten op je album gaan veel over drugs.
Mykki Blanco: Ik was drie maanden nuchter toen ik het album schreef, wat best hardcore was. Nu ben ik niet meer nuchter, maar als je een lange tijd niks gebruikt, komen al je problemen naar boven. Ik had zelfs een keer een paniekaanval omdat er niks was om alle dingen die ik nog moest verwerken te onderdrukken.

Toen ik begon met touren was er niemand om een oogje in het zeil te houden. Ik wist niet beter. Ik dronk en feestte van donderdag tot zondag en ik gebruikte meer drugs en dronk meer alcohol dan ik ooit had gedaan. Het was een tijdje heel intens. Dat drugspersonage was voor mij alsof ik een baard droeg, ik kon met de jongens chillen en ik was niet 'die flikkerrapper' als ik drugs met ze deed. Dat hadden we gemeen, dus ik gebruikte drugs als manier om mijn geaardheid te verbergen. Ik moest echt uit Los Angeles weg en ontnuchteren.

Hebben mentale problemen en behandeling een stigma in de zwarte gemeenschap?
Als je in de zwarte gemeenschap zegt: "Ik ga naar een therapeut," krijg je reacties als "waar de fuck heb jij het nou weer over?" Het wordt niet als normaal gezien om over je problemen te praten. "Je moet gewoon meer gaan verdienen, dan ga je jezelf vanzelf beter voelen." Ik zie mezelf overigens niet als depressief. Ik werd toen ik vijf was al faggot genoemd, daar word je wel hard van.

De reden dat ik zo veel tatoeages heb, is omdat het een manier is om je te beschermen tegen de maatschappij. Toen ik zestien was, dacht ik: ik ga een hoop tatoeages laten zetten want ik wil niet dat mensen me nog lastigvallen. Toen ik begin twintig was vocht ik vaak, omdat ik dacht: als de maatschappij homo's haat, moet ik agressief zijn om het stereotype te bevechten en om mezelf en anderen te verdedigen. Toen realiseerde ik me dat ik niet zo verder kon leven. Mijn moeder zei ooit tegen me: "Ik ondersteun je niet zodat je gemiddeld kan zijn. Ik ondersteun je om bovengemiddeld te zijn en ik verwacht van je dat je bovengemiddeld bent." Je moet de dingen die je overkomen van je af laten glijden, anders nemen ze de controle over je leven. Dan kun je niet meer in het heden leven omdat je constant met het verleden bezig bent.

Denk je dat queercultuur overgenomen of afgepakt wordt door de mainstream?
Zeker, maar heteronormativiteit heeft daar niet per se schuld aan. Ik vind het wel walgelijk als mensen onderdelen van de cultuur gebruiken en praten alsof ze er onderdeel van zijn, maar toen de tragedie in Orlando gebeurde, hielden de mensen die geld verdienen aan de LGBT-gemeenschap hun mond dicht. Ze willen kunnen kiezen wanneer ze iets met hun homoseksuele publiek doen. Ik denk soms dat mensen alles wat ik doe zien als statement. Misschien is het een statement voor jou, omdat je niet uit een gemeenschap komt die elke dag meemaakt waar ik het over heb. Voor sommige mensen is dit de dagelijkse realiteit.

​​

We zijn van dezelfde leeftijd en High School Never Ends klinkt voor mij heel herkenbaar.
Het nummer gaat over verschillende ervaringen die ik had: opgroeien met maar één ouder, naar chique privéscholen gaan, er weer mee stoppen, naar New York verhuizen, erachter komen dat klasse niet uitmaakt, erachter komen dat klasse wel uitmaakt als je rijke vrienden hebt die je niet bij kan houden. Je bent het kind waar ze wel mee willen feesten, maar dat niet een reisje naar Parijs kan betalen.

Toen ik naar New York verhuisde waren er overal nog decadente en extreem rijke jet-setters, mensen die een soort Warhol-versie van New York wilden beleven. Er was een periode dat ik seropositief was en dat niemand het wist, ik was toen op seksueel en persoonlijk vlak teruggetrokken. Het was in het begin ongemakkelijk om veel van deze liedjes te schrijven. Ik ben het niet gewend om genuanceerd over mezelf te schrijven.

Toen je bekendmaakte dat je hiv-positief bent, kreeg je toen veel gedoe uit de muziekindustrie?
Er is een bekende producer, die veel met beroemde artiesten werkt, die me steunde toen ik net begon met Mykki Blanco. Ik zag hem in het vliegtuig naar Zwitserland en hij gedroeg zich alsof hij letterlijk weg van me wilde rennen. Hij keek me aan met een blik van: "Waarom reis jij in godsnaam naar een ander land?" Daarna was het zo van: "Oh, je ziet er eigenlijk best gezond uit."

Mensen waar ik waarschijnlijk nooit mee had moeten werken – of waar ik nooit meer mee ga werken – zullen zich van mij distantiëren. Ik sta nooit meer op hun radar, en dat is geweldig, want dat maakt ruimte voor mensen die mij echt tof vinden. Soms werd ik depressief van het feit dat de rapwereld misschien wel nooit klaar zal zijn voor een rapper die vrouwenkleren draagt. Maar de steun die ik krijg van mensen in de industrie geeft me hoop. Dit album is het beste wat ik ooit gemaakt heb, en zolang ik maar dichtbij de cultuur blijf en ervoor zorg dat mijn teksten goed zijn, heeft mijn muziek de potentie om een breder publiek te bereiken dan ooit tevoren. We gaan het zien.

Mykki komt uit op Dogfood Music op 16 september.