Ik werk als levende tafel bij Indiase bruiloften, omdat ik blank ben

Weinig verbazingwekkende berichtjes van mijn werkgever.

“Ik heb een universitair diploma, weet je,” zeg ik tegen de groep besnorde mannen om me heen, maar het lijkt ze niet te boeien. “En ik krijg 10.000 roepies betaald voor dit werk.” Ineens kijken ze allemaal wel erg geïnteresseerd. “Maar dat is best veel geld,” zeggen ze. En dat klopt. Waarom zou ik anders dit werk doen?

Ik zou bijna willen dat ik stripper was. In plaats daarvan bereid ik me voor op mijn rol als 3D-stilleven. Vanavond ga ik aan de slag als levende tafel met een glow-in-the-dark brandweerhelm op mijn hoofd.

Zo ziet het er ongeveer uit als je verkleed bent als tafel.

Welkom in de bizarre wereld van blankemeisjesbanen in India. Iedere backpacker die de straten van Mumbai heeft bewandeld is weleens die te vriendelijke jongemannen tegengekomen die hun best doen om reizigers te ronselen voor rolletjes in de nieuwste Bollywoodfilm. Dat is niet nieuw: in bijna elke dans- of clubscene in Bollywoodfilms zie je een groepje blanke mannen of vrouwen tussen de professionele cast een beetje verward om zich heen kijken.

Tegenwoordig is er weer een hele nieuwe trend gaande binnen de Indiase middenklasse. Men is begonnen met het betalen van westerse meisjes om op bruiloften en andere feesten de meest gênante dingen te doen, alleen maar omdat westerse meisjes westers en blank zijn. Zo kun je niet alleen verkleed als melkmeisje de gasten begroeten, maar word je ook ingezet om te paard een bruiloftsprocessie te leiden of om levend standbeeld te spelen.

Ik mocht dit keer verkleed als tafel drankjes uitdelen om de daaropvolgende uren te wachten op alle lege glazen die weer op me werden neergezet. Dat is echt precies zo interessant en gênant als het klinkt.

De luxeartikelen op deze bruiloft zijn een ongekookte kalkoen en een kreeft.

Hoe dan ook: het betaalt goed en dat is natuurlijk waar het om gaat. Maar het is onmogelijk om de oncomfortabele raciale en postkoloniale ondertoon van de situatie te negeren. Welvarende Indiërs zijn bereid om flink geld neer te tellen voor mensen met een witte huid, en het is dus ook een behoorlijk statussymbool als je op je bruiloft levend meubilair met een lichte huid kan veroorloven.

Toen India nog een Britse kolonie was, durfden koloniale Indofielen zich niet te vertonen zonder eigen harem van Indiase entertainers. Van slangenbezweerders tot sitarspelers – imperialisten hielden ervan zich te omringen met wat voor hen exotisch was. Vandaag de dag zijn de rollen omgedraaid – de ironie daarvan drong goed tot me door terwijl ik daar beladen met drankjes heel stil stond te staan.

Blijkbaar kon de wedding planner verder niks meer bedenken om geld tegenaan te smijten.

Het bleek van begin tot eind een helse ervaring. Allereerst ontving ik een telefoontje van een draak van een Oost-Europese vrouw die de foto’s en afmetingen van de werknemers goedkeurt en de afspraken maakt. Ik werd geacht op een station buiten de stad klaar te staan: “Om vijf uur, anders betalen we je niks! Ik meen het, geen minuut later!”

Ik stond netjes om vijf uur op de afgesproken plek maar er was nog niemand. Een uur later kwamen er wat meer meisjes opdagen en nog een uur later arriveerde de man die ons op zou pikken. Hij heette Pinky, zei hij, en hij had net WhatsApp geïnstalleerd – of hij me mocht toevoegen?

Voordat ik het wist werd ik samen met hem en nog acht meisjes in een witte Toyota Innova gepropt met “TOURIST” op de zijkant. Ik had geen idee wat er ging gebeuren of waar we heengingen. Ik dacht dat we ongeveer twee of drie uur onderweg zouden zijn, maar zeven uur later arriveerden we in Ludhiana, Punjab.

Bij aankomst hing ik wat rond in de Green Room terwijl ‘De Cliënt’ (wiens identiteit bijna nooit wordt onthuld) een paar gelukkige werknemers uit onze groep uitkoos. Terwijl dat proces gaande was, werden we bedolven onder de aandacht van een paar Punjabi rappers. “Ze wonen in Canada,” werd ons meerdere malen verzekerd. “Ze zijn erg beroemd.”

Een paar beroemde Punjabi rappers die uit Canada komen.

De meeste meisjes liepen stage of studeerden in Delhi en probeerden ondertussen de eindjes aan elkaar te knopen. Een van hen zei dat ze “niet kon geloven” waar ze terecht was gekomen: “Na drie jaar zwoegen aan Oxford zit ik nu hier, met een tulband op mijn hoofd te doen alsof ik viool speel en de saxofoonmuziek op de achtergrond blèrt”.

Sommige andere meisjes, voornamelijk Russisch, werken fulltime op contractbasis. Ze worden minstens 80.000 roepies per maand betaald (ongeveer 1000 euro, wat best veel is voor Indiase begrippen), en hun huur en andere kosten worden vergoed. Daar staat tegenover dat ze zelfs de meest verschrikkelijke opdrachten niet kunnen weigeren. De meeste van hen vinden het prima, maar ik vind het nogal bizar.

Het podium, waar strippers op dansen en mensen Hindikaraoke zingen. En vast nog veel meer.

Ik mag natuurlijk niet klagen dat ik door mijn blankheid uitgebuit word in een land waar miljoenen mensen iedere dag echt worden uitgebuit omdat ze de ‘verkeerde’ huidskleur hebben. Ik kreeg meer dan 100 euro voor maar twee uurtjes werk, wat in India een enorm hoge vergoeding is. Het grootste onrecht is dan ook niet iets dat mij werd aangedaan, of de jongens die er flink wat geld tegenaan moesten gooien om te mogen dansen met een paar blanke chicks op hitjes als "Yaariyan Sunny Sunny". Het grootste onrecht was dat ik ruim twee keer meer betaald kreeg dan de Indiase meisjes die hetzelfde werk deden op dit evenement. En waarom? Omdat ik westers ben, en blank.