In de serie HEARTBREAKERS nemen we de smartlappen van de dansvloer onder de loep, de tracks die je avond speciaal maken. Elektronische muziek heeft de kracht om je hart te breken en in deze rubriek gaat het om de waardering voor dit soort tranentrekkers. Deze keer vroegen we aan de Braziliaanse meester van de techhouse-klaagzang en vaste man bij Kompakt Records, Gui Boratto, om ons alles te vertellen over het nummer dat bij hem de tranen doet opwellen.Ik ben geboren in 1974 dus gelukkig heb ik de glorietijden van eind jaren tachtig nog meegemaakt. Tegen die tijd was ik de klassieke bandopstelling helemaal zat; de combinatie van een steady drummer, een uitsloverige bassist, een stoere gitarist en een zanger was niet meer genoeg voor mij. Ik begon Kraftwerk erg leuk te vinden en ik kocht mijn eerste sequencer, een Roland MC-500, en een sampler, een ENSONIQ EPS. Dat was mijn uitrusting.Toen ik zestien was, gebruikte ik een neppe ID-kaart om in de beste undergroundclub van São Paulo binnen te kunnen komen, de Rose Bom Bom. In die tijd hoorde je tijdens een avondje uit gegarandeerd technopop. Ik vond het geweldig. Dat was nog voordat alles werd opgedeeld in genre's als trance, deephouse en progressive. Als muzikant moet ik toegeven dat ik de eenvoud van die tijd mis, toen alles nog gewoon technopop was.Eén van mijn beste herinneringen uit die periode is het voor het eerst horen van Pump Up the Volume van MiAiRiRiS. Ik werd gehypnotiseerd door de drums, en hoe goed is die piano!Maar dat is niet het nummer waarover ik het wil hebben. Diezelfde avond draaide de dj een ander nummer dat diepe indruk op me heeft gemaakt. Ik heb staan huilen op de dansvloer. Het had een soortgelijk ritmisch karakter als Pump Up the Volume, maar dan verwerkt in rijke, prachtige strings. Om het nog mooier te maken volgde daarna de perfecte vocals. Dit nummer was Unfinished Sympathy van Massive Attack, een nummer dat steevast in mijn top tien tracks allertijden staat.De dag erna ging ik als de wiedeweerga naar de platenzaak om Blue Lines te kopen. Sinds die dag ben ik toegewijd fan van Massive Attack. Toen ik tientallen jaren later gevraagd werd om een remix te maken van één van hun tracks, Paradise Circus, was ik enorm vereerd. Je kunt je wel voorstellen hoe ik me voelde toen ze een paar jaar later vroegen of ik ook Unfinished Sympathy wilde remixen. De tranen stroomden over mijn wangen toen ik de losse segmenten van dit nummer toegestuurd kreeg. Toen ik de track los hoorde, alleen de strings, de ongeëvenaarde stem van Shara Nelsons, die kleine scratches en samples van Mahavishnu Orchestra, en John McLaughlins Planetary Citizen – het was gewoon prachtig. Ik kan het gewoon niet uitleggen.Unfinished Sympathy is in de afgelopen dertig jaar voor mij een van de meest mooie, geweldigste nummers gebleven, uit welk genre of welke stijl dan ook. Dat gevoel wanneer je een film hebt gezien, een boek hebt gelezen of een nummer hebt gehoord en je denkt: wauw, ik zou willen dat ik dit gemaakt had. Zo'n track is het. Een nummer waar ik nooit of te nimmer genoeg van krijg.
Advertentie