Punkers, modellen en bankiers samen op de dansvloer, en over de speakers klinkt Depeche Mode of Afrika Bambaataa, maar ook Siouxsie & The Banshees en Soft Cell. In 1981 opende house-godfather Eddy de Clercq – ver voordat hij de RoXY begon – De Koer, een piepkleine discotheek waar alles mogelijk was. Ik was nog niet eens geboren toen de club in '83 alweer de deuren sloot, maar de verhalen erover spreken enorm tot de verbeelding. Aanstaande zaterdag in VLLA presenteert De Clercq (61) de cassette De Koer '81 én nieuwe muziek van de jonge Amsterdamse producer Raderkraft op zijn eigen label Testlab, dat hij na bijna twee decennia weer nieuw leven inblies.
Omdat ik razend benieuwd ben naar zijn verhalen over De Koer en hoe hij die met het hier en nu wil verbinden, ging ik langs bij De Clercq. "Wat een tragisch nieuws, hè?", zegt hij al voordat ik kan gaan zitten in zijn muziekkelder aan de Keizersgracht. "Het overlijden van David Mancuso raakt me diep, daardoor begon ik opeens te denken aan mijn eigen geschiedenis in die dagen. Ik heb altijd clubs geopend en feesten georganiseerd om de meest perfecte omgeving te creëren waar mensen muziek kunnen horen, voelen en beleven, op de manier zoals ik die in mijn hoofd heb. Mancuso was op dezelfde manier bezig. Weliswaar niet in een club, maar in zijn gigantische huiskamer, in een loft zo groot als een New Yorkse loft maar zijn kon. Ik ben er één keer geweest. Het was geen club waar je kon betalen om binnen te komen, het was op uitnodiging. Er was ook geen alcohol, maar wel een geluidssysteem voorbij perfectie. Dat het zo'n legendarische status heeft verkregen, is ook door zijn compromisloze aanpak geweest. De man ging niet voor het geld, alleen maar voor kwaliteit en wat hij belangrijk vond, bij mij is het identiek."
In je boek las ik al over De Koer, een club die misschien wel net zo vrij was als The Loft. Het klonk als een fantastische plek.
Eddy de Clercq: Dat was het ook. Het was de beste club die ik ooit geopend heb. Beter dan de RoXY, veel beter. Waarom? Omdat het veel kleiner was, er paste maar 150 à 200 man in, het was heel obscuur en underground. Ik had twee partners: de ene deed de horeca en de ander de zaken. Ik was artistiek leider en had de totale controle, zonder bemoeienis van staf of medewerkers. Ik hoefde nooit de commercie op te zoeken. Op het moment dat iets commercieel werd, was ik meestal weg. Want ik haat commercie. Er waren avonden dat ik zware punk en new wave draaide, en dat mixte met een liveoptreden van een Egyptische buikdanseres en een Marokkaans orkest, die ik had gevonden in het restaurant aan de overkant. Stond er opeens een buikdanseres tussen allerlei zware punks met hanenkammen, en dat vonden de mensen nog bijzonder leuk ook. Dat heeft toch met de tijd te maken: in het begin was er wel wat wrijving van discobezoekers die clashten met de punks, maar al gauw werd het een hele organische mix.
En donderdagavond was de 'Zelfkant van de Cassette'-avond. Wat hield die in?
Ik bood het publiek de gelegenheid om zelf cassettes aan te zetten, heel democratisch eigenlijk. Een band als Soviet Sex is een paar keer langs geweest, ze kwamen met een volledige overrompeling van de avond. Ze wilden met gitaar jammen over een cassette en gingen er met heel veel feedback overheen. Dat was heel experimenteel. Het was geen dansavond maar een luisteravond. Sommige cassettes stonden vol met poëzie, klankexperimenten of eigen demo's. Er zat natuurlijk ook rotzooi bij, maar dat hoorde bij het democratische proces. Er moest wel veel gebeuren in De Koer voordat mensen zich lieten wegjagen, het experiment kon niet ver genoeg gaan. Dat was echt wel een bijzondere tijd, dat is niet meer op dezelfde manier mogelijk.
De cassette van De Koer 1981 is samengesteld uit bandjes die De Clercq in die tijd kreeg. Dit is Janu van Motel Bokassa, een razendsnelle trommeltrack met twee keer opeens een paranoïde keyboardpartij. Verder gaat de cassette alle kanten op: van postpunk tot vreemde minimal synth en progressieve disco. "Je kunt erop dansen, maar het is eigenlijk niet bedoeld om op te dansen: het is met een hele andere mentaliteit gemaakt. Dat was met De Koer een hele duidelijke opdracht aan mezelf: vind de platen die niet direct bedoeld zijn als dansmuziek, maar wel heel swingend zijn."
De RoXY was ook een hele mooie club, maar... wat was er mis met de RoXY? Het was te groot, te commercieel. Het was dan wel dé housetempel toen het eenmaal doorbrak, maar de tijden waren heel anders. Bij De Koer had ik geen stress om er meteen een succes van te maken, geen geldschieters of lening bij de bank. Er zat alleen maar eigen spaargeld in, daardoor kon ik precies doen wat ik wilde. Kwam er iemand of niet? Het zal me een worst wezen, de ingang was het eerste halfjaar niet eens te vinden! Die zat in een piepklein steegje. Dat is toch geweldig?
Hoe wisten mensen het dan toch te vinden?
Het was gewoon hip, een van de meest controversiële clubs van het moment met een deurbeleid van heb ik jou daar. Dat werkt beter dan flyers met 'twintig procent korting voor vrouwen en bier is één euro', vanzelfsprekend. Ik kan me nog herinneren dat ik binnenkwam, en ik zie Blixa Bargeld van Einstürzende Neubauten en later ook Nick Cave aan de bar staan kletsen met John Lurie, een belangrijke experimentele jazzmuzikant van The Lounge Lizards. Terwijl ik dat zie, loop ik punkpoëet Lydia Lunch tegen het lijf. Dat soort figuren kwamen in de club, dat is een enorme bevestiging van waar je mee bezig bent. Ik heb ze nooit uitgenodigd, ze stonden niet op de gastenlijst, maar die gelijkgestemden wisten hun weg wel te vinden.
(Tekst gaat door onder de foto)
(Foto door Ari Versluis)
Waarom is De Koer ooit gestopt?
Het werd opeens agressief en ook heel crimineel, en er kwam een hele duistere periode in 1982, 1983. Mijn partners kregen knallende ruzie en gingen uit elkaar. Ik heb toen gezegd: Luister, als jullie niet kunnen samenwerken en ik het in mijn eentje moet doen? Dan stop ik ermee en verkoop ik de boel. Dat is heel snel zo gegaan.
Wat zonde dat zoiets zo snel kan verdwijnen.
Nee joh! Dat is mijn filosofie ook: een legendarische club blijft twee à drie jaar open, dan is het afgelopen. Dat was bij Mancuso ook zo. Paradise Garage is ook maar vijf jaar open geweest, Studio 54 ook maar drie jaar. De RoXY is veel te lang doorgegaan.
Hoe bedoel je? Je kunt zo'n club niet vernieuwen, maar kunt beter iets nieuws beginnen?
Zie het net als een muzikaal hoogtepunt, of een hoogtepunt in je leven. Je kunt dat niet eeuwig doorzetten. Je werkt naar iets toe, en dan kan er een hoogtepunt ontstaan. In de RoXY was mijn filosofie: ik wil geen zinkend schip achterlaten. Ik heb in 1991 een hele succesvolle club achtergelaten. Dat kun je nalezen in alle boeken, en daar ben ik heel trots op. Maar op dat moment kon ik het overdragen.
Laten we vooruit spoelen naar het hier en nu. Waarom wilde je de muziek van Raderkraft zo graag uitbrengen dat je Testlab weer tot leven hebt gewekt? Ging je ernaar op zoek, of diende hij zich opeens aan?
Ik ben nergens naar op zoek gegaan. Ik werd geboekt door Club Lederhosen in Canvas, dat zou een new beat-avond worden. Dat is een deel van mijn verleden, natuurlijk, en het spreekt mensen nog altijd aan. Voor mij speelde Raderkraft. Ik zat te wachten tot ik aan de beurt was, en... ik wist echt niet wat ik meemaakte. Ik vond het geniaal hoe de man begon met een hele rustige ambient klankomgeving op te bouwen, wat zo prikkelend en geweldig stimulerend was. Elk onderdeeltje dat hij erbij bracht, gaf een volwaardig gevoel van 'ja!'. De zaal ging compleet maar dan ook compleet uit z'n dak. Die man wilde ik nog eens spreken, dacht ik. Daarna draaide ik zelf, en dat ging naadloos in elkaar over. Op dat moment had ik wel een aha-erlebnis. Dit is nieuwe muziek die ik meteen wilde delen, en dat van jonge mensen aan wie ik me muzikaal verwant voel. Met een gedrevenheid!
Het valt mij wel op dat je tegelijkertijd iets nieuws en ouds wilde uitbrengen.
Voor mij heeft dat heel veel met elkaar te maken. Ik zie dat de sound van jonge producers naadloos op die van De Koer aansluit. Het is dezelfde soort energie, hoewel de muziek nu veel meer techno is, toen was het meer hoekig, niet rollend of elektronisch, en met echte drummers. Toch heeft het een enorm fysiek en spiritueel verband. Dat wilde ik laten zien: hoe dansmuziek van 1981 kan versmelten met de muziek van 2016. Ik wil de grenzen ermee opzoeken van wat dansmuziek eigenlijk is.
Hoe kijk je naar de muziek van nu, eigenlijk?
Als je Raderkraft zou moeten boeken, zou ik dat op Le Guess Who doen, op de vooruitstrevende avant-garde festivals. Is Pitch nog vooruitstrevend? Nee, eerder iets in Rotterdam, dat is over het algemeen een stuk avontuurlijker dan hier. In Amsterdam zit men toch een beetje in een bubbel. Ik hoor heel vaak van de mensen achter de balie in Rush Hour dat iedereen dezelfde platen wil draaien. Luister eens een keer wat verder, denk ik dan. Maar ik luister nog veel nieuwe muziek, hoewel ik dan voor de avontuurlijke avant-garde kant ga. Ken je bijvoorbeeld Mikael Seifu? Hij combineert house met ambient en Ethiopische folk, als je dat hoort weet je niet hoe je het moet omschrijven.
Ik vind het overigens wel jammer dat ik soms niet herkend wordt door de mensen binnen de scene of de industrie, dat ik niet gevraagd wordt voor festivals om hetzelfde te laten horen als wat ik zaterdag ga laten horen. Ik denk dan: dat zou perfect zijn voor Dekmantel, Le Guess Who of Pitch. Ik ga niemand benaderen, hoor. Men komt maar naar mij toe. Ik bedoel: als mensen nu nog steeds niet weten wat mijn legende inhoudt, of wat mijn waarde als dj of producer is? Ik ga dat niet uitleggen.
Waarschijnlijk weten ze wel van jouw status, maar beseffen ze zich niet dat je dat nog zou willen. Misschien denken ze, om het te chargeren: "Oh, die Eddy wil alleen nog maar kunstzinnige projecten doen."
Tja, misschien heb je daar wel gelijk in. Maar het is geen arrogantie, hè? Ik heb geen manager of boeker en dat wil ik ook helemaal niet. Ik ben een selfmade man, en kan niet afhankelijk zijn van een manager, dat gaat tegen mijn principes in. Ik wil ook niet in een stal zitten van dj's die uitgeleend worden voor een of ander feest, dat heb ik al lang achter de rug. Maar goede, nieuwe muziek: dat blijft me mateloos boeien en dat zal nooit meer stoppen.
Eddy De Clercq presenteert aanstaande zaterdag Testlab Records in VLLA, met ook optredens van Raderkraft, Plus Instruments, The Helmettes en Mick Ness.
Eddy de Clercq: Dat was het ook. Het was de beste club die ik ooit geopend heb. Beter dan de RoXY, veel beter. Waarom? Omdat het veel kleiner was, er paste maar 150 à 200 man in, het was heel obscuur en underground. Ik had twee partners: de ene deed de horeca en de ander de zaken. Ik was artistiek leider en had de totale controle, zonder bemoeienis van staf of medewerkers. Ik hoefde nooit de commercie op te zoeken. Op het moment dat iets commercieel werd, was ik meestal weg. Want ik haat commercie. Er waren avonden dat ik zware punk en new wave draaide, en dat mixte met een liveoptreden van een Egyptische buikdanseres en een Marokkaans orkest, die ik had gevonden in het restaurant aan de overkant. Stond er opeens een buikdanseres tussen allerlei zware punks met hanenkammen, en dat vonden de mensen nog bijzonder leuk ook. Dat heeft toch met de tijd te maken: in het begin was er wel wat wrijving van discobezoekers die clashten met de punks, maar al gauw werd het een hele organische mix.
Ik bood het publiek de gelegenheid om zelf cassettes aan te zetten, heel democratisch eigenlijk. Een band als Soviet Sex is een paar keer langs geweest, ze kwamen met een volledige overrompeling van de avond. Ze wilden met gitaar jammen over een cassette en gingen er met heel veel feedback overheen. Dat was heel experimenteel. Het was geen dansavond maar een luisteravond. Sommige cassettes stonden vol met poëzie, klankexperimenten of eigen demo's. Er zat natuurlijk ook rotzooi bij, maar dat hoorde bij het democratische proces. Er moest wel veel gebeuren in De Koer voordat mensen zich lieten wegjagen, het experiment kon niet ver genoeg gaan. Dat was echt wel een bijzondere tijd, dat is niet meer op dezelfde manier mogelijk.
Punkers, modellen en bankiers samen op de dansvloer, en over de speakers klinkt Depeche Mode of Afrika Bambaataa, maar ook Siouxsie & The Banshees en Soft Cell. In 1981 opende house-godfather Eddy de Clercq – ver voordat hij de RoXY begon – De Koer, een piepkleine discotheek waar alles mogelijk was. Ik was nog niet eens geboren toen de club in '83 alweer de deuren sloot, maar de verhalen erover spreken enorm tot de verbeelding. Aanstaande zaterdag in VLLA presenteert De Clercq (61) de cassette De Koer '81 én nieuwe muziek van de jonge Amsterdamse producer Raderkraft op zijn eigen label Testlab, dat hij na bijna twee decennia weer nieuw leven inblies.
Omdat ik razend benieuwd ben naar zijn verhalen over De Koer en hoe hij die met het hier en nu wil verbinden, ging ik langs bij De Clercq. "Wat een tragisch nieuws, hè?", zegt hij al voordat ik kan gaan zitten in zijn muziekkelder aan de Keizersgracht. "Het overlijden van David Mancuso raakt me diep, daardoor begon ik opeens te denken aan mijn eigen geschiedenis in die dagen. Ik heb altijd clubs geopend en feesten georganiseerd om de meest perfecte omgeving te creëren waar mensen muziek kunnen horen, voelen en beleven, op de manier zoals ik die in mijn hoofd heb. Mancuso was op dezelfde manier bezig. Weliswaar niet in een club, maar in zijn gigantische huiskamer, in een loft zo groot als een New Yorkse loft maar zijn kon. Ik ben er één keer geweest. Het was geen club waar je kon betalen om binnen te komen, het was op uitnodiging. Er was ook geen alcohol, maar wel een geluidssysteem voorbij perfectie. Dat het zo'n legendarische status heeft verkregen, is ook door zijn compromisloze aanpak geweest. De man ging niet voor het geld, alleen maar voor kwaliteit en wat hij belangrijk vond, bij mij is het identiek."
In je boek las ik al over De Koer, een club die misschien wel net zo vrij was als The Loft. Het klonk als een fantastische plek.
Eddy de Clercq: Dat was het ook. Het was de beste club die ik ooit geopend heb. Beter dan de RoXY, veel beter. Waarom? Omdat het veel kleiner was, er paste maar 150 à 200 man in, het was heel obscuur en underground. Ik had twee partners: de ene deed de horeca en de ander de zaken. Ik was artistiek leider en had de totale controle, zonder bemoeienis van staf of medewerkers. Ik hoefde nooit de commercie op te zoeken. Op het moment dat iets commercieel werd, was ik meestal weg. Want ik haat commercie. Er waren avonden dat ik zware punk en new wave draaide, en dat mixte met een liveoptreden van een Egyptische buikdanseres en een Marokkaans orkest, die ik had gevonden in het restaurant aan de overkant. Stond er opeens een buikdanseres tussen allerlei zware punks met hanenkammen, en dat vonden de mensen nog bijzonder leuk ook. Dat heeft toch met de tijd te maken: in het begin was er wel wat wrijving van discobezoekers die clashten met de punks, maar al gauw werd het een hele organische mix.
En donderdagavond was de 'Zelfkant van de Cassette'-avond. Wat hield die in?
Ik bood het publiek de gelegenheid om zelf cassettes aan te zetten, heel democratisch eigenlijk. Een band als Soviet Sex is een paar keer langs geweest, ze kwamen met een volledige overrompeling van de avond. Ze wilden met gitaar jammen over een cassette en gingen er met heel veel feedback overheen. Dat was heel experimenteel. Het was geen dansavond maar een luisteravond. Sommige cassettes stonden vol met poëzie, klankexperimenten of eigen demo's. Er zat natuurlijk ook rotzooi bij, maar dat hoorde bij het democratische proces. Er moest wel veel gebeuren in De Koer voordat mensen zich lieten wegjagen, het experiment kon niet ver genoeg gaan. Dat was echt wel een bijzondere tijd, dat is niet meer op dezelfde manier mogelijk.
De cassette van De Koer 1981 is samengesteld uit bandjes die De Clercq in die tijd kreeg. Dit is Janu van Motel Bokassa, een razendsnelle trommeltrack met twee keer opeens een paranoïde keyboardpartij. Verder gaat de cassette alle kanten op: van postpunk tot vreemde minimal synth en progressieve disco. "Je kunt erop dansen, maar het is eigenlijk niet bedoeld om op te dansen: het is met een hele andere mentaliteit gemaakt. Dat was met De Koer een hele duidelijke opdracht aan mezelf: vind de platen die niet direct bedoeld zijn als dansmuziek, maar wel heel swingend zijn."
De RoXY was ook een hele mooie club, maar... wat was er mis met de RoXY? Het was te groot, te commercieel. Het was dan wel dé housetempel toen het eenmaal doorbrak, maar de tijden waren heel anders. Bij De Koer had ik geen stress om er meteen een succes van te maken, geen geldschieters of lening bij de bank. Er zat alleen maar eigen spaargeld in, daardoor kon ik precies doen wat ik wilde. Kwam er iemand of niet? Het zal me een worst wezen, de ingang was het eerste halfjaar niet eens te vinden! Die zat in een piepklein steegje. Dat is toch geweldig?
Hoe wisten mensen het dan toch te vinden?
Het was gewoon hip, een van de meest controversiële clubs van het moment met een deurbeleid van heb ik jou daar. Dat werkt beter dan flyers met 'twintig procent korting voor vrouwen en bier is één euro', vanzelfsprekend. Ik kan me nog herinneren dat ik binnenkwam, en ik zie Blixa Bargeld van Einstürzende Neubauten en later ook Nick Cave aan de bar staan kletsen met John Lurie, een belangrijke experimentele jazzmuzikant van The Lounge Lizards. Terwijl ik dat zie, loop ik punkpoëet Lydia Lunch tegen het lijf. Dat soort figuren kwamen in de club, dat is een enorme bevestiging van waar je mee bezig bent. Ik heb ze nooit uitgenodigd, ze stonden niet op de gastenlijst, maar die gelijkgestemden wisten hun weg wel te vinden.
(Tekst gaat door onder de foto)
(Foto door Ari Versluis)
Waarom is De Koer ooit gestopt?
Het werd opeens agressief en ook heel crimineel, en er kwam een hele duistere periode in 1982, 1983. Mijn partners kregen knallende ruzie en gingen uit elkaar. Ik heb toen gezegd: Luister, als jullie niet kunnen samenwerken en ik het in mijn eentje moet doen? Dan stop ik ermee en verkoop ik de boel. Dat is heel snel zo gegaan.
Wat zonde dat zoiets zo snel kan verdwijnen.
Nee joh! Dat is mijn filosofie ook: een legendarische club blijft twee à drie jaar open, dan is het afgelopen. Dat was bij Mancuso ook zo. Paradise Garage is ook maar vijf jaar open geweest, Studio 54 ook maar drie jaar. De RoXY is veel te lang doorgegaan.
Hoe bedoel je? Je kunt zo'n club niet vernieuwen, maar kunt beter iets nieuws beginnen?
Zie het net als een muzikaal hoogtepunt, of een hoogtepunt in je leven. Je kunt dat niet eeuwig doorzetten. Je werkt naar iets toe, en dan kan er een hoogtepunt ontstaan. In de RoXY was mijn filosofie: ik wil geen zinkend schip achterlaten. Ik heb in 1991 een hele succesvolle club achtergelaten. Dat kun je nalezen in alle boeken, en daar ben ik heel trots op. Maar op dat moment kon ik het overdragen.
Laten we vooruit spoelen naar het hier en nu. Waarom wilde je de muziek van Raderkraft zo graag uitbrengen dat je Testlab weer tot leven hebt gewekt? Ging je ernaar op zoek, of diende hij zich opeens aan?
Ik ben nergens naar op zoek gegaan. Ik werd geboekt door Club Lederhosen in Canvas, dat zou een new beat-avond worden. Dat is een deel van mijn verleden, natuurlijk, en het spreekt mensen nog altijd aan. Voor mij speelde Raderkraft. Ik zat te wachten tot ik aan de beurt was, en... ik wist echt niet wat ik meemaakte. Ik vond het geniaal hoe de man begon met een hele rustige ambient klankomgeving op te bouwen, wat zo prikkelend en geweldig stimulerend was. Elk onderdeeltje dat hij erbij bracht, gaf een volwaardig gevoel van 'ja!'. De zaal ging compleet maar dan ook compleet uit z'n dak. Die man wilde ik nog eens spreken, dacht ik. Daarna draaide ik zelf, en dat ging naadloos in elkaar over. Op dat moment had ik wel een aha-erlebnis. Dit is nieuwe muziek die ik meteen wilde delen, en dat van jonge mensen aan wie ik me muzikaal verwant voel. Met een gedrevenheid!
Het valt mij wel op dat je tegelijkertijd iets nieuws en ouds wilde uitbrengen.
Voor mij heeft dat heel veel met elkaar te maken. Ik zie dat de sound van jonge producers naadloos op die van De Koer aansluit. Het is dezelfde soort energie, hoewel de muziek nu veel meer techno is, toen was het meer hoekig, niet rollend of elektronisch, en met echte drummers. Toch heeft het een enorm fysiek en spiritueel verband. Dat wilde ik laten zien: hoe dansmuziek van 1981 kan versmelten met de muziek van 2016. Ik wil de grenzen ermee opzoeken van wat dansmuziek eigenlijk is.
Hoe kijk je naar de muziek van nu, eigenlijk?
Als je Raderkraft zou moeten boeken, zou ik dat op Le Guess Who doen, op de vooruitstrevende avant-garde festivals. Is Pitch nog vooruitstrevend? Nee, eerder iets in Rotterdam, dat is over het algemeen een stuk avontuurlijker dan hier. In Amsterdam zit men toch een beetje in een bubbel. Ik hoor heel vaak van de mensen achter de balie in Rush Hour dat iedereen dezelfde platen wil draaien. Luister eens een keer wat verder, denk ik dan. Maar ik luister nog veel nieuwe muziek, hoewel ik dan voor de avontuurlijke avant-garde kant ga. Ken je bijvoorbeeld Mikael Seifu? Hij combineert house met ambient en Ethiopische folk, als je dat hoort weet je niet hoe je het moet omschrijven.
Ik vind het overigens wel jammer dat ik soms niet herkend wordt door de mensen binnen de scene of de industrie, dat ik niet gevraagd wordt voor festivals om hetzelfde te laten horen als wat ik zaterdag ga laten horen. Ik denk dan: dat zou perfect zijn voor Dekmantel, Le Guess Who of Pitch. Ik ga niemand benaderen, hoor. Men komt maar naar mij toe. Ik bedoel: als mensen nu nog steeds niet weten wat mijn legende inhoudt, of wat mijn waarde als dj of producer is? Ik ga dat niet uitleggen.
Waarschijnlijk weten ze wel van jouw status, maar beseffen ze zich niet dat je dat nog zou willen. Misschien denken ze, om het te chargeren: "Oh, die Eddy wil alleen nog maar kunstzinnige projecten doen."
Tja, misschien heb je daar wel gelijk in. Maar het is geen arrogantie, hè? Ik heb geen manager of boeker en dat wil ik ook helemaal niet. Ik ben een selfmade man, en kan niet afhankelijk zijn van een manager, dat gaat tegen mijn principes in. Ik wil ook niet in een stal zitten van dj's die uitgeleend worden voor een of ander feest, dat heb ik al lang achter de rug. Maar goede, nieuwe muziek: dat blijft me mateloos boeien en dat zal nooit meer stoppen.
Eddy De Clercq presenteert aanstaande zaterdag Testlab Records in VLLA, met ook optredens van Raderkraft, Plus Instruments, The Helmettes en Mick Ness.
Het was gewoon hip, een van de meest controversiële clubs van het moment met een deurbeleid van heb ik jou daar. Dat werkt beter dan flyers met 'twintig procent korting voor vrouwen en bier is één euro', vanzelfsprekend. Ik kan me nog herinneren dat ik binnenkwam, en ik zie Blixa Bargeld van Einstürzende Neubauten en later ook Nick Cave aan de bar staan kletsen met John Lurie, een belangrijke experimentele jazzmuzikant van The Lounge Lizards. Terwijl ik dat zie, loop ik punkpoëet Lydia Lunch tegen het lijf. Dat soort figuren kwamen in de club, dat is een enorme bevestiging van waar je mee bezig bent. Ik heb ze nooit uitgenodigd, ze stonden niet op de gastenlijst, maar die gelijkgestemden wisten hun weg wel te vinden.(Tekst gaat door onder de foto)
(Foto door Ari Versluis)
Het werd opeens agressief en ook heel crimineel, en er kwam een hele duistere periode in 1982, 1983. Mijn partners kregen knallende ruzie en gingen uit elkaar. Ik heb toen gezegd: Luister, als jullie niet kunnen samenwerken en ik het in mijn eentje moet doen? Dan stop ik ermee en verkoop ik de boel. Dat is heel snel zo gegaan.Wat zonde dat zoiets zo snel kan verdwijnen.
Nee joh! Dat is mijn filosofie ook: een legendarische club blijft twee à drie jaar open, dan is het afgelopen. Dat was bij Mancuso ook zo. Paradise Garage is ook maar vijf jaar open geweest, Studio 54 ook maar drie jaar. De RoXY is veel te lang doorgegaan.
Zie het net als een muzikaal hoogtepunt, of een hoogtepunt in je leven. Je kunt dat niet eeuwig doorzetten. Je werkt naar iets toe, en dan kan er een hoogtepunt ontstaan. In de RoXY was mijn filosofie: ik wil geen zinkend schip achterlaten. Ik heb in 1991 een hele succesvolle club achtergelaten. Dat kun je nalezen in alle boeken, en daar ben ik heel trots op. Maar op dat moment kon ik het overdragen.Laten we vooruit spoelen naar het hier en nu. Waarom wilde je de muziek van Raderkraft zo graag uitbrengen dat je Testlab weer tot leven hebt gewekt? Ging je ernaar op zoek, of diende hij zich opeens aan?
Ik ben nergens naar op zoek gegaan. Ik werd geboekt door Club Lederhosen in Canvas, dat zou een new beat-avond worden. Dat is een deel van mijn verleden, natuurlijk, en het spreekt mensen nog altijd aan. Voor mij speelde Raderkraft. Ik zat te wachten tot ik aan de beurt was, en… ik wist echt niet wat ik meemaakte. Ik vond het geniaal hoe de man begon met een hele rustige ambient klankomgeving op te bouwen, wat zo prikkelend en geweldig stimulerend was. Elk onderdeeltje dat hij erbij bracht, gaf een volwaardig gevoel van 'ja!'. De zaal ging compleet maar dan ook compleet uit z'n dak. Die man wilde ik nog eens spreken, dacht ik. Daarna draaide ik zelf, en dat ging naadloos in elkaar over. Op dat moment had ik wel een aha-erlebnis. Dit is nieuwe muziek die ik meteen wilde delen, en dat van jonge mensen aan wie ik me muzikaal verwant voel. Met een gedrevenheid!
Voor mij heeft dat heel veel met elkaar te maken. Ik zie dat de sound van jonge producers naadloos op die van De Koer aansluit. Het is dezelfde soort energie, hoewel de muziek nu veel meer techno is, toen was het meer hoekig, niet rollend of elektronisch, en met echte drummers. Toch heeft het een enorm fysiek en spiritueel verband. Dat wilde ik laten zien: hoe dansmuziek van 1981 kan versmelten met de muziek van 2016. Ik wil de grenzen ermee opzoeken van wat dansmuziek eigenlijk is.Hoe kijk je naar de muziek van nu, eigenlijk?
Als je Raderkraft zou moeten boeken, zou ik dat op Le Guess Who doen, op de vooruitstrevende avant-garde festivals. Is Pitch nog vooruitstrevend? Nee, eerder iets in Rotterdam, dat is over het algemeen een stuk avontuurlijker dan hier. In Amsterdam zit men toch een beetje in een bubbel. Ik hoor heel vaak van de mensen achter de balie in Rush Hour dat iedereen dezelfde platen wil draaien. Luister eens een keer wat verder, denk ik dan. Maar ik luister nog veel nieuwe muziek, hoewel ik dan voor de avontuurlijke avant-garde kant ga. Ken je bijvoorbeeld Mikael Seifu? Hij combineert house met ambient en Ethiopische folk, als je dat hoort weet je niet hoe je het moet omschrijven.Ik vind het overigens wel jammer dat ik soms niet herkend wordt door de mensen binnen de scene of de industrie, dat ik niet gevraagd wordt voor festivals om hetzelfde te laten horen als wat ik zaterdag ga laten horen. Ik denk dan: dat zou perfect zijn voor Dekmantel, Le Guess Who of Pitch. Ik ga niemand benaderen, hoor. Men komt maar naar mij toe. Ik bedoel: als mensen nu nog steeds niet weten wat mijn legende inhoudt, of wat mijn waarde als dj of producer is? Ik ga dat niet uitleggen.Waarschijnlijk weten ze wel van jouw status, maar beseffen ze zich niet dat je dat nog zou willen. Misschien denken ze, om het te chargeren: "Oh, die Eddy wil alleen nog maar kunstzinnige projecten doen."
Tja, misschien heb je daar wel gelijk in. Maar het is geen arrogantie, hè? Ik heb geen manager of boeker en dat wil ik ook helemaal niet. Ik ben een selfmade man, en kan niet afhankelijk zijn van een manager, dat gaat tegen mijn principes in. Ik wil ook niet in een stal zitten van dj's die uitgeleend worden voor een of ander feest, dat heb ik al lang achter de rug. Maar goede, nieuwe muziek: dat blijft me mateloos boeien en dat zal nooit meer stoppen.Eddy De Clercq presenteert aanstaande zaterdag Testlab Records in VLLA, met ook optredens van Raderkraft, Plus Instruments, The Helmettes en Mick Ness.
