Een verzameling oerdomme opmerkingen waar mensen direct spijt van hadden

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.

Misschien ben je het vergeten omdat dit moment uit schaamte ergens diep in je brein hebt weggestopt, maar het is een keer gebeurd dat je op school in een verhitte discussie met een lerares verzeild raakte, en haar in al je jeugdige enthousiasme “mama” noemde in plaats van “mevrouw.” Soms zeg je dingen die ervoor zorgen dat je het liefst ter plekke zou overlijden, om niet met de diepe schaamte te hoeven dealen van de domme woorden die je zegt. Als je weleens met het vliegtuig reist is de kans groot dat je de grondstewardess die je een fijne vlucht toewenste weleens “jij ook” hebt geantwoord, terwijl die mevrouw helemaal nergens naartoe ging.

Dit zijn niet de beste momenten uit je leven, maar zoals vaker kun je troost putten uit het feit dat het allemaal nog veel erger kant. Wij gingen op zoek naar de ongemakkelijkste verhalen van mensen die er iets zeer doms uitflapten, en zichzelf daarna het liefst door de grond zouden hebben zien zakken.

Ik was met vier vrienden op de weg terug van onze roadtrip door Europa. We reden in een busje dat helemaal volgepakt was met campingspullen en tassen. Het was een typische laatste vakantiedag. De reis was lang en warm, en we wilden allemaal vooral graag naar huis. Toen we in Duitsland bij de grensovergang aankwamen, stond overal politie. Er was wegens terreurdreiging een strenge controle. Wij hadden pech en werden eruit gepikt. Ik zat achter het stuur, en om één of andere reden werd ik enorm zenuwachtig van de situatie. Mijn handen begonnen te trillen en ik begon te zweten. We werden aangesproken door een groep strenge agenten. Toen ik mijn raampje open draaide zei een van hen: “Hallo mannen, waar komen jullie vandaan?” Het bleef even stil en ik voelde de ogen van mijn vrienden in mijn rug branden, zo van: “Gast, zeg gewoon dat we niks te verbergen hebben en naar huis willen.” Maar ik trok de spanning niet. “Nou, we zijn in Berlijn begonnen, reden toen verder naar Krakau en zijn via Boedapest en Ljubjana weer hier beland.” De man keek me streng aan. “Gaan we bijdehand doen?” vroeg hij. Ik wilde alles behalve bijdehand doen, mijn hersenen snapten de vraag gewoon even niet. “Nee meneer agent, sorry. We komen uit Nederland, daar gebruiken ze heel veel drugs, maar wij niet hoor. Mijn handen trillen, kijk maar. Maar dat komt niet van drugs hoor!” Hij keek me nog bozer aan. Waarom zei ik dit? Ik hoorde mijn vrienden geërgerd zuchten. Ik had ons zojuist zeer verdacht gemaakt. De agent keek zijn collega’s aan en gebaarde ons uit het busje te stappen. Ik moest een uur lang meewerken aan drugstests, terwijl mijn vrienden chagrijnig op de vangrail zaten en onze bus werd leeggetrokken. Een uitstekend eind van onze vakantie.

Toen ik 14 was ontmoette ik op school een nieuw meisje, Kim. Al snel werden we beste vriendinnen en kwam ik regelmatig bij haar over de vloer. Dat was altijd een bijzondere ervaring, want haar huis stond vol met foto’s en kaarsjes ter nagedachtenis aan haar zus, die drie jaar daarvoor plotseling was overleden. Omdat ik zo vaak bij hen thuis was, leerde ik haar ouders goed kennen en bouwden we een goede band op. Toen ik een paar jaar later met mijn eigen ouders op vakantie ging, belde ik Kim op om lekker bij te kletsen. Haar vader nam de telefoon op en zei: “Met Bas.” In alle spontaniteit reageerde ik, “Halloooooo, met jullie verloren dochter!” Het werd stil. Toen besefte ik wat ik net gezegd had. Ik hing ik op en begon keihard te huilen.

Ik lag op een ochtend in mijn bed. Het was de dag na het schoolfeest en ik had de hele avond gestaard naar de dansende, onbereikbare Emma, waar ik smoorverliefd op was. Mijn beste vriend kon er die avond niet bij zijn, dus stuurde ik hem een SMS om te vertellen hoe het was geweest. Ik besloot het stoere verhaal te vertellen dat ik intiem met Emma had staan dansen, en dat zij me had gezegd hoe leuk ze me vond. Dat was natuurlijk onzin, maar ik wilde hem laten geloven dat ik geen sukkel was geweest. Ik verstuurde het berichtje en kreeg nog geen 30 seconden later antwoord: “Wtf zeg jij nou weer?” Ik kon wel door mijn matras heen zakken. Ik had het onzinverhaal per ongeluk naar Emma gestuurd. Sinds die dag heb ik haar nooit meer aan durven kijken.

Tijdens mijn eerste bijbaantje als serveerster, werkte ik op een avond op een trouwfeest. Ik liep de hele avond gestresst rond met dienbladen vol rode wijn. Ik was heel geconcentreerd, want ik wilde niks laten vallen. Ik manoeuvreerde me behendig langs dansende ooms en tantes, maar toen iemand opeens zijn arm naar achter zwiepte, liet ik mijn dienblad vallen en kletste de rode wijn over de rug van een man. Zijn hele shirt was doorweekt. Toen hij zich omdraaide om te kijken wie dit fiasco had aangericht, riep ik geschrokken: ”Oh nee! Sorry van uw gezicht meneer!” Zijn vrienden begonnen keihard te lachen. De man in kwestie had inderdaad een rode vlek op zijn gezicht, maar die kwam niet door de drank die ik zojuist had laten vallen. Pas toen ik twee keer keek zag ik dat het een enorme wijnvlek was.

Ik was een jaar of 17 toen we op kamp waren met school. Het was een kamp zoals alle anderen: veel sport, spel en activiteiten. Rond lunchtijd hadden we pauze en ik zat naast naast mijn gymleraar – Meneer Everts – te eten. We waren gezellig in gesprek over de activiteiten die we die ochtend gedaan hadden. Toen we onze lunch ophadden en weer verder gingen met het programma, zei ik: “Nou Meneer Everts, zullen we maar weer van bil gaan dan?” Ik was blijkbaar nog niet zo thuis in de Nederlandse spreekwoorden, want ik was in de veronderstelling dat ik voorstelde om weer te beginnen met sporten. Hij keek me nogal raar aan en ik wist dat ik iets doms had gezegd. Ik beende zo snel mogelijk mijn tent in en Googelde het spreekwoord. Het heeft even geduurd voordat ik mijn tent weer uit durfde.

Ik woonde met mijn vriend Ivan in een studentenhuis, waar we vaak samen op de bank hingen in onze gemeenschappelijke huiskamer. Toen ik op een avond thuis kwam en de kamer inliep, zag ik hem op de bank zitten met zijn vriendin. Ze waren aan het overleggen over wat ze die avond zouden gaan eten. Hij was gek op zijn vriendin, maar ik was de enige die wist dat hij regelmatig vreemd ging met een ander meisje die hij ook leuk vond, Marieke. De dag daarvoor had hij me verteld dat hij weer eens goede seks met haar had gehad. Toen ik hem en zijn vriendin over het eten hoorde praten, floepte ik eruit: “Hé Ivan, wat at je gisteravond ook alweer? Marieke toch?” Direct na mijn opmerking vroeg ik me af wat mij in hemelsnaam bezielde. Het viel helemaal stil. Ivan draaide zich om en keek me aan met vuur in zijn ogen. Ik ben naar boven gevlucht en heb mezelf toen de rest van de avond opgesloten in mijn kamer. Ivan en ik zijn nog steeds vrienden, maar het is inmiddels uit met zijn vriendin. Ik ben bang dat ik daar misschien wel een rol in heb gespeeld.