Ik besloot een voetbalreis te maken van mijn carrière

Vincent Weijl (28) was als tiener een groot talent in de jeugdopleiding van AZ en speelde in de jeugdselecties van Oranje. In 2008 vertrok Vincent naar Liverpool. Hij brak daar niet door, maar het was wel het startschot van een carrière vol avonturen in Engeland, de Verenigde Staten, Roemenië, Hongkong, Spanje, Maleisië, Denemarken, Georgië en IJsland.

We spraken Vincent over het moment waarop hij besloot een grote reis van zijn voetbalcarrière te maken. Dit is zijn verhaal.

Daar stond ik opeens, op een veld in Compton, Los Angeles. Die buurt ken je vast wel. Het is een berucht deel van Los Angeles, doordat er veel gangs zitten. In het voorjaar van 2013 stond ik midden in die wijk een potje te voetballen op een kunstgrasveldje, met een team vol latino’s. Zo hoopte ik een contract bij een profclub in de Verenigde Staten te verdienen.

Een paar maanden voorafgaand aan dat partijtje in Compton zat ik nog in Friesland, bij Cambuur Leeuwarden. Ik stond daar onder contract, maar kreeg er helaas niet zoveel speelminuten in het eerste elftal. Toen ik ook nog eens mijn sleutelbeen brak, ben ik er weggegaan. Ik had daarvoor ook al niet heel geslaagde periodes bij Eibar, Helmond Sport en het tweede elftal van Liverpool achter de rug. In die jaren ging het met mijn voetbalcarrière niet zoals het zou moeten gaan.

Ik besefte dat mijn voetbalcarrière het niet werd op de plekken waar ik wou zijn. Dan moet je op een gegeven moment gewoon in de spiegel kijken. Een topclub als Barça werd hem niet voor mij. De eredivisie zou ik kunnen halen, maar dan moest ik onderaan beginnen. Ik besloot dat dit het moment was om voor mezelf te kiezen. Ik ben toen bewust ver weg gegaan, om te voetballen in landen waar ik zelf echt graag heen wilde. Het ging me niet langer om de status van de competitie, maar om de bestemming. Ik dacht: we gaan er iets moois van maken nu. Het is tijd.

Met het geld dat ik had ben ik begin 2013 naar Amerika gevlogen. Daar ben ik een jaar lang op zoek gegaan naar een contract bij een club uit de MLS. Ik kende toevallig iemand in Los Angeles. Daar kon ik verblijven bij een Mexicaanse man, die een vrachtwagenbedrijf had. Die man had een tuinhuisje waar ik in kon slapen, dus dat was super. Het klinkt misschien heel vaag, maar je moet ergens beginnen. Van daaruit heb ik me via connecties omhoog gewerkt, totdat ik bij MLS-teams op proef kon. Ik ben met binnenlandse vluchten het hele land doorgevlogen, echt om te proberen om het op eigen houtje te voor elkaar te krijgen.

Het was allemaal wel shady in het begin, omdat ik niet wist wat voor mensen ik voor me had. Het begon allemaal met een vriendenteam van die Mexicaanse man waar ik in het tuinhuisje sliep. Hij organiseerde wedstrijden met allemaal latino’s in Compton. Die wijk is levensgevaarlijk. Daar speelden we op een kunstgrasveldje. Ik was, omdat ik uit Europa kwam, wat beter dan de rest. Toevallig stond de keeperstrainer van Chivas USA, een club die toen in de MLS zat, een keer te kijken. Die man kende weer iemand die voor Chicago Fire werkte. Hij tipte me daar voor een proefperiode. Zo is het balletje gaan rollen.

Ik ben dat jaar uiteindelijk op stage geweest bij Chicago Fire, Golden State Missioners, San José Earthquakes, Seattle Sounders en Columbus Crew. In veel proefwedstrijden heb ik gescoord, dus ik dacht er wel ergens een contract te krijgen. Maar zo makkelijk werkt het niet in de Verenigde Staten, omdat het moeilijk is er een werkvisum te krijgen. Ik was bijvoorbeeld heel dichtbij een contract bij Columbus Crew. Daar heb ik een maand stage gelopen, tegen het einde van het seizoen aan. Uiteindelijk boden ze me een contract aan, heel minimaal, met een zwak salaris.

Maar voor mij maakte dat niet uit. Ik dacht: ik ben in de MLS, ik ga dit doen, hier wil ik zijn. Om alle papieren voor het werkvisum in orde te maken, vloog ik terug naar Nederland. Bij de Amerikaanse ambassade vroeg ik met spoed gesprekken aan. De medewerkers gingen er keihard aan de slag, maar het duurde een tijdje om de papieren in orde te krijgen. Op een gegeven moment waren er nog maar acht wedstrijden te gaan in de MLS. Toen had het geen zin meer voor Columbus Crew om mij erbij te halen voor die laatste weken van het seizoen. Het ging niet door.

Ze hebben me nog wel doorgestuurd naar Seattle Sounders. Daar zaten spelers als Clint Dempsey, Obafemi Martins en Mauro Rosales. Dat is voor de MLS echt een grote club. Ze spelen in het stadion van het NFL-team van Seattle, waar 50.000 man in past. De fancultuur is allemaal een beetje nep daar, wat eigenlijk niet bij voetbal hoort. Maar ik vond het toch wel echt vet. In Seattle was ik, moet ik eerlijk zeggen, gewoon niet goed genoeg. Dat team was zó goed. Dit keer had het niks met visums te maken dat ik geen contract kreeg. Dat lukte gewoon puur op voetballende kwaliteiten niet.

Die stage bij Seattle Sounders was mijn laatste in de VS. Uiteindelijk is het me dus niet gelukt om een contract in dat land te verdienen. Maar ik ben toch heel trots op dat lege jaar op mijn cv, alleen al omdat het me gewoon gelukt was om op proef te komen bij al die clubs. Dat is een heel belangrijk moment geweest in mijn leven, een keerpunt voor mij als persoon. Dat is het jaar geweest dat ik echt volwassen ben geworden. Ik wist dat dit de weg was die ik wilde bewandelen als profvoetballer.”

Dit is een anekdote uit de podcast die we met Vincent hebben opgenomen. Na deze periode in de VS had Vincent als profvoetballer nog avonturen in Hongkong, Spanje, Denemarken, Maleisië, Georgië en IJsland.In onze podcast spreken we Vincent over zijn leven als voetbalavonturier. De aflevering is hieronder te luisteren:

Of hier bij Apple: