Ik was getrouwd met een pedofiel

“Voordat ik het wist stond het hele huis vol politieagenten,” vertel Kate aan de telefoon. “Ze kwamen regelrecht de slaapkamer binnen terwijl ik mijn make-up aan het doen was, en ze zeiden dat ze al mijn elektronische apparaten nodig hadden.” Kate’s telefoon lag op het bed, haar iPad en laptop ergens anders in huis. “Ik had geen idee wat er allemaal gebeurde.”

Een agent vroeg of ze even plaats kon nemen op de bank in de woonkamer. Voordat Kate ging zitten, belde ze haar werk op om te zeggen dat ze waarschijnlijk niet op tijd zou zijn. Ze was zo aangeslagen dat ze vergat op te hangen, en later zou ze ontdekken dat het hele gesprek wat daarna volgde op de voicemail van haar baas stond.

“Alex zat op een stoel en kon niet stil zitten,” gaat Kate verder. Toen hij begon te praten, voelde Kate de grond onder haar voeten wegzakken. “Ik ben geen pedofiel, ik ben geen pedofiel, ik ben geen pedofiel,” zei hij tegen zichzelf. “Van de agenten mochten we niet apart met elkaar praten, en Alex kon me dus op geen enkele manier geruststellen en bleef maar die ene zin herhalen.”

De woorden van haar levenspartner waren Kate’s enige houvast. Ze vertrouwde er maar op dat het waar was wat hij zei, en hoopte dat alles misschien wel één groot misverstand was.

Twaalf uur later zou Kate aankomen op het politiebureau waar haar echtgenoot naartoe was gebracht. Ze zou met hem in een kamer zitten en hij zou opbiechten dat hij, jarenlang, op internet naar illegale kinderporno had gekeken.

“Toen hij die bekentenis deed, veranderde alles,” zegt Kate. “Ik had hem tot aan dat moment verdedigd, ik was zelfs kwaad geworden op de politieagenten. Maar ineens werd het duidelijk voor me dat ik aan de verkeerde kant stond. Toen ik me realiseerde dat hij had gelogen, wist ik dat ons huwelijk voorbij was. Ik wist dat we hier niet doorheen zouden komen.”

Twee jaar zijn verstreken sinds de dag waarop Kate’s leven is veranderd, en haar verhaal werd deze week uitgezonden in een documentaire, waar zij zelf aan meewerkte, op Channel 4.

Dit gesprek met Kate hebben we telefonisch gedaan om haar anonimiteit te waarborgen. Kate’s naam is niet echt Kate, en hoewel de geluidsopnames die gebruikt zijn in de film echte opnames zijn, hebben acteurs de gesprekken nagespeeld. De documentairemakers hebben Kate – en een andere vrouw met een soortgelijke ervaring – maandenlang gevolgd, om te laten zien hoe deze families proberen overeind te blijven in hun plotselinge onzekere wereld en onzekere toekomst.

In verhalen over seksueel misbruik van kinderen, ligt de focus logischerwijs op de daders en de slachtoffers. Maar Kate wilde haar verhaal delen met regisseur Collette Camden, om te laten zien dat er ook nog andere mensen slachtoffer kunnen worden: de gezins- en familieleden van de daders.

“Er gaat terecht veel aandacht uit naar slachtoffers van zedendelicten en kinderporno,” gaat Kate verder. “Dat is ook het belangrijkste. Daarnaast is er veel aandacht voor de – vermeende – daders, en voor de vraag waarom dit gebeurt en hoe het voorkomen kan worden. Maar niemand lijkt echt te denken aan de derde groep mensen, aan ons. Onze levens staan plotseling volledig op z’n kop, het is heel verwoestend.”

Kate vertelt dat ze de agent opbelde die haar man had gearresteerd; ze was alleen achtergebleven en had geen idee wat ze moest doen. Ze vroeg aan hem waar ze terecht kon voor hulp. De agent stelde voor dat ze slachtofferhulp zou contacten, maar hij zei ook dat ze niet echt een slachtoffer was. “Hij noemde ons ‘bijkomende schade’,” vertelt Kate gefrustreerd. “Niemand dacht aan mij of mijn dochters.”

Nadat Alex vrijgelaten werd uit zijn hechtenis, bracht Kate hem naar huis. De hele rit zeiden ze niks tegen elkaar. Bij thuiskomst vroeg ze hem om direct zijn moeder bellen; Kate had gedurende de dag contact met haar gehad, en ze wilde dat Alex zelf aan haar zou vertellen wat er aan de hand was, zodat zij het niet hoefde te doen. “Eigenlijk wilde ik hem daarmee ook een beetje straffen,” vertelt ze. “Daarna belde ik mijn zus – zij kon het allemaal niet bevatten. Ze zei dat ik weg moest uit ons huis, dat ik daar niet moest blijven.” Die nacht sliep Kate boven, terwijl Alex alleen op de bank lag. “Ik probeerde wel met hem te praten, maar vond het heel moeilijk. Toen besloot ik om een tijdje bij mijn zus te gaan wonen. De volgende ochtend haalde ze me op, en toen ik een paar weken later weer thuis kwam, was Alex voorgoed vertrokken.

In die tijd las Kate alles wat ze vinden kon over pedofilie. “Ik moest weten hoe en waarom hij dit gedaan had,” legt Kate uit. Alex werkte als leraar op een school en samen hebben ze twee kinderen. Ze kon de vraag of Alex ook echt kinderen had aangeraakt dan ook maar niet uit haar hoofd zetten. “Voor lange tijd zat dat me echt dwars. En nog steeds eigenlijk,” vertelt ze. “Ik weet bijna zeker dat hij dat niet gedaan heeft, en nooit zou doen, maar er zijn ook genoeg verhalen van mensen die het wel zo ver laten komen.”

Kate heeft haar leven inmiddels weer opgepakt. Ze heeft zelf geen contact meer met Alex, maar weet dat hij hun twee dochters nog wel spreekt. Kate is verhuisd en heeft een nieuwe partner gevonden. Ze vertelt dat het maken van deze documentaire niet makkelijk was en dat het heel wat nare emoties en herinneringen naar boven haalde, maar ze denkt wel dat het de moeite waard was.

“Er doen veel verhalen de ronde over familieleden en partners van zedendelinquenten. En meestal wordt gesuggereerd dat ze heus wel wisten wat er aan de hand was," zegt Kate. “Omdat een echtgenote intiem is met haar partner, gaan mensen ervan uit dat ze wist dat er iets gaande was, of dat ze op z’n minst een vermoeden had. Maar de waarheid is dat – in de meeste gevallen – de vrouw pas iets weet op het moment dat er op de deur wordt geklopt en de politie binnenstormt.

Kate hoopt dat de documentaire Married to a Paedophile dat beeld kan veranderen.

“Ook wil ik laten zien dat er hulp beschikbaar is voor mensen die zich in een vergelijkbare situatie bevinden. Je kunt bijvoorbeeld aankloppen bij de prijzenswaardige Lucy Faithfull Foundation,” zegt ze over de liefdadigheidsinstelling die hulp biedt aan de families van daders. Elk jaar worden er in de UK 5400 mannen gearresteerd voor het downloaden van kinderporno – dat zijn dus waarschijnlijk een heleboel vrienden en families die zich gestigmatiseerd, verward en geïsoleerd voelen en hulp nodig hebben. “De stichting doet echt goed werk en wil mensen in mijn positie helpen,” vertelt Kate. "Ik hoop dat deze film vrouwen helpt die in vergelijkbare situaties zitten."

Ik vraag aan Kate hoe ze zich nu voelt, als ze terugkijkt op de laatste twee jaar. “Ik ben verdergegaan met mijn leven, dus ik probeer er nu niet meer zoveel over na te denken,” zegt ze. “Als ik mijn dochters zie, speelt het wel door mijn hoofd. Ik ben door een hele reeks emoties heengegaan. Er is nog steeds behoorlijk veel woede, maar ook medelijden. Ik weet dat hij geen fijn leven leidt. Hij is zijn baan kwijtgeraakt, zijn huis, mij. Ik heb ook het idee dat hij het nog niet heeft kunnen accepteren. Het zal lastig voor hem zijn om toe te geven dat hij foto’s van jonge kinderen gebruikte voor zijn eigen lusten. Hij beweert nog steeds dat hij er niet door werd bevredigd, maar dat vind ik moeilijk te accepteren.”

“Dat gezegd hebbende, mijn verhaal loopt wel redelijk goed af. Ik leef nu een fijn en gelukkig leven. Ik hoop dat dit vrouwen zoals ik hoop geeft, en ze steun geeft als ze het niet meer zien zitten en denken dat er nooit meer betere tijden aan zullen breken.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Vice UK