Mensen laten de outfits zien waarmee ze hun innerlijke femme openbaarden

Voor queers en mensen die zich niet in de geconformeerde genders thuis voelen, kan femme een bron van kracht en bevestiging zijn – een herwinning van vrouwelijkheid, iets wat zo vaak door de wereld tegen ons wordt gebruikt. Maar femmeheid heeft niet per se te maken met het dragen van stereotypische vrouwenkleding – de populariteit van de Futch Scale laat nog maar eens zien dat femmeheid van persoon tot persoon kan verschillen. Wat voor de een ontzettend femme is, is voor de ander futch (femme-butch). Het gaat meer om je gemoedstoestand die tot uitdrukking komt op allerlei verschillende manieren, en niet alleen door de manier waarop je je kleedt.

Broadly vroeg aan queer, gender-non-conformerende mensen en mensen die zich identificeren als femme om ons de eerste outfit te laten zien waarmee ze hun innerlijke femme omarmden en openbaarden.

Hoe omschrijf jij jezelf?
Femme.

Welke outfit droeg je om voor het eerst om je innerlijke femme uit te dragen?
Een zwart kanten bodysuit, boyfriend jeans, sokken met de tekst “Bitches get stuff done”, mijn gebloemde Dr. Martens, en paarse lippenstift.

Hoe voelen deze kleren voor jou?
Ik heb altijd lol gehad in het uitdagen van normatief denken rondom genderbinariteit, en mijn kleding laat ik dat zien. Kant wordt misschien gezien als lieflijk, maar wanneer ik dit draag voel ik me sexy en krachtig. De spijkerbroek is oversized, dus heb ik de ruimte om te bewegen, te dansen en me comfortabel te voelen. En het is een reminder dat ik geen partner nodig heb om te krijgen wat ik wil. Ik sta een beetje bekend om mijn gekke sokken, dit paar kreeg ik van een goede vriendin. Ik word vrolijk van het idee dat ik ze draag, ook al zien anderen ze misschien niet eens. En bloemen worden vaak gezien als schattig, maar ik hou van de kleurigheid ervan. Mijn schoenen laten die kant van mij ook zien. En mijn paarse lippenstift is gewoon wie ik ben, ik draag geen andere kleuren.

Waar droeg je deze outfit voor het eerst?
Naar een fotoexpositie van een vriendin in Londen, waarna we gingen dansen.

Hoe voel je je erin?
Krachtig en sexy, en dat ik het verdien om in dit lichaam te zijn.

Hoe omschrijf je jezelf?
Ik ben queer, een parapluterm die een hoop andere dingen over mijn identiteit omvat. Ik gebruik ‘hij’ en ‘they’ uitwisselbaar, dus ik zie mezelf niet echt als man of als vrouw. Ik zit er ergens tussenin.

Kun je iets vertellen over de eerste outfit die je droeg om je femme-identiteit uit te dragen?
Het is een roze satijnen nachtjapon, vintage van La Senza. Ik ben mijn innerlijke femme constant aan het herontdekken. Het is een aanhoudende metamorfose waarin ik steeds dichter bij mezelf kom en steeds beter in mijn vel kom te zitten. Ik vond deze jurk niet zo lang geleden in een vintagewinkel, net voordat ik mijn haar afschoor. Toen ik ‘m daarna droeg, zonder haar, viel het vrouwelijke aspect van de jurk me nog meer op. Ik vind het contrast mooi.

Waar droeg je het voor het eerst?
Vorige zomer, toen ik wat met een vriendin ging drinken. Het wapperde prachtig in de wind. Maar toen ik het aantrok nadat mijn haar eraf was – dat was echt een gedenkwaardig moment. Ik keek in de spiegel en dacht: yes! Alles viel op z’n plek.

Hoe voel je je wanneer je dit draagt?
Mooi. Ik hou ervan om femme te zijn, om zachte kleding en mooie kleuren te dragen. Ik heb er niet heel goed voor gezorgd dus er zitten wel wat vlekken in, maar ik draag het zoveel omdat het zo goed voelt. Ik draag het naar ieder vies feestje, naar ieder park. Het is zo comfortabel. Ik voel me vrij als ik het aan heb.

Hoe noem jij jezelf?
Ik identificeer me als non-binair of genderqueer met een trans-femme expressie.

Vertel eens over je eerste outfit waarin je je femme voelde.
Dat was deze geruite jurk. Ik was supernerveus en het duurde best lang voordat ik het zelfvertrouwen had om zoiets buiten te dragen. Ik had geen ervaring met zogenaamde vrouwenkleding, en geen idee welke vormen bij mijn mannenlichaam pasten. Maar in deze outfit kon ik mezelf voor het eerst wijsmaken dat anderen misschien niet door zouden hebben dat ik er anders uitzag. Ik voelde me hier toen comfortabel in, en ik was minder bang om lastiggevallen te worden in de metro.

Wanneer droeg je deze outfit?
Toen ik voor het eerst naar een supportgroep ging voor transgenders. Ik dacht dat dat de uitgelezen kans was om mijn ware gender-uiting te laten zien. Dat wilde ik al jaren, en nu was ik eindelijk zover.

Hoe voel je je hierin?
Ik heb het al bijna 18 maanden niet meer gedragen. Maar terugdenken aan die periode, dat voelt goed. Het was een lange weg die ik heb afgelegd naar waar ik nu ben, maar ik ben zo blij dat mensen nu mijn ware ik zien.

Hoe omschrijf jij jezelf?
Ik noem mezelf genderqueer, genderfluïde en non-binair. Hoewel non-binair op dit moment te pas en te onpas wordt gebruikt. Ik wil het graag uniek houden, dus ik ga voor genderqueer.

Hoe zag de eerste outfit waarmee je je femme uitdrukte eruit?
Een hoop pluizig nepbont, mesh en ontbloot bovenlijf. Het is lastig om een kledingstuk te vinden dat mij dat femme-gevoel geeft. Het zit meer in je hoofd. Als je je niet comfortabel voelt met wie je bent dan is het effect minder groot. Toen ik dit jasje kocht was ik op slag verliefd. Ik zei tegen de verkoopster: “Ik hoop dat het me giftig gaat maken”. Ze snapte niet wat ik bedoelde, dus ik legde uit dat ik gewoon hoopte dat het me krachtig zou laten voelen, alsof niemand me wat kon maken. Dat is waar femme zijn voor mij omdraait; de leiding hebben over je vrouwelijkheid.

In welke context droeg je het voor het eerst?
Ik ging naar Latinx-avond georganiseerd door vrienden. Een klein feest dat de Latinx-gemeenschap vierde. Ik had net mijn haar laten doen en droeg het jasje en kreeg de hele avond complimenten. Wat ook wel mocht trouwens voor het geld dat het had gekost.

Hoe voel je je in deze outfit?
Het is voor mij nu meer een vorm van drag, iets wat ik draag als ik hyper-femme wil zijn. Op dit moment probeer ik uit te vogelen wat femme zijn eigenlijk voor me betekent. Soms draag ik liever dingen die er niet mee geassocieerd worden, dan wil ik zo neutraal mogelijk zijn. Het past dus niet echt meer bij hoe ik me voel nu. Maar als ik een keer wil uitpakken voor een feestje zou ik het zeker dragen.

Hoe noem jij jezelf?
Op dit moment herken ik mezelf in geen enkele term, vooral omdat mijn relatie tot mijn gender constant verandert. Ik weiger het label ‘vrouw’ niet omdat ik me er niet oncomfortabel bij voel, maar ik denk dat de definitie die het dichtste bij komt ‘genderloos’ is.

Wat was de eerste outfit die je droeg om je uit te drukken als femme?
Dat waren een paar verschillende outfits die ik droeg rond mijn vijftiende en zestiende. Ik was toen redelijk geobsedeerd door de vrouwelijke pin-up stijl uit de jaren dertig, omdat dat als een alternatieve femme identiteit voelde waarin ik mijn lichaamsvorm goed vond passen. Dat gevoel had ik niet bij androgyne mode. Dus omarmde ik het tegenovergestelde: een over de top, hyper-geseksualiseerde vrouwelijkheid.

Als ik naar feestjes ging of moest optreden droeg ik korsetten, korte v-hals t-shirts, tulle rokken en hele hoge hakken. En een halsband die ik in een dierenwinkel vond. Ik droeg een enorme rode roos in mijn haar en bandanas, haarnetjes, dat soort dingen. Zelfs op school droeg ik veel eyeliner en experimentele make-up – ik denk vanaf dat ik twaalf was ongeveer.

Maar ik zag dit nooit als een manier om sexy te zijn – eigenlijk was het het tegenovergestelde. Mensen zeiden tegen me “niemand vind dat mooi, het is lelijk, jongens vinden het niet leuk, het is te extreem.” Maar de mening van anderen heeft me nooit geboeid. Ik doe het niet voor iemand anders. Wat jongens van me vinden maakt me niet uit.

In welke context droeg je het voor het eerst?
Tijdens mijn schooltijd. Ik voelde me daar niet gelukkig, maar wist nog niet goed hoe ik dat gevoel onder woorden moest brengen. Ik knipte al best jong, toen ik tien was, mijn haar af, en vanaf dat moment begonnen mensen hardop te twijfelen aan mijn seksuele geaardheid. Ik weet dus niet echt meer hoe het is om niet als ‘anders’ te worden gezien.

Ook over mijn lichaam, mijn borsten en dijen, maakten mensen al toen ik jong was opmerkingen. Daardoor voelde ik me heel oncomfortabel, niet alleen omdat het aandacht was die ik niet wilde, maar ook omdat ik niet echt wist wat ik er mee aanmoest. Ik wilde niet aantrekkelijk gevonden worden, vooral niet door mannen. Niet buiten mijn optredens.

Tegelijkertijd hield ik van punkmuziek, maar iedereen in die wereld was super dun. Ik niet. Het was een verademing toen ik het pin-upmerk Suicide Girls vond, en vrouwen zag met hetzelfde lichaam als ik. Ze werden misschien nog steeds als ‘anders’ gezien, maar dat kon ik zo omarmen. En zoals tieners vaker doen, begon ik het te kopiëren.

Hoe voel je je nu je een vergelijkbare outfit als toen draagt?
Verrassend oncomfortabel. Ik denk omdat ik me nu minder zelfbewust voel over mijn borsten. Daardoor voel ik ook minder behoefte om ze, als tegenreactie, zo te laten zien. Het voelt nu juist gek omdat ik veel bloezen en pakken draag. Ik zou deze top niet meer met deze rok dragen, eerder met een broek om het wat meer in balans te krijgen. Nu weet ik welke vrouwelijke elementen ik graag draag, maar weet ik ze ook te doseren.

Hoe noem jij jezelf?
Ik denk dat ik een cis queer vrouw ben, die zichzelf als femme ziet. Hoewel ik niet altijd zo was.

Wat was de eerste outfit die je droeg om je femme identiteit te laten zien?
Dat was waarschijnlijk een jurk, die veel lijkt op het model dat ik nu aanheb. Ik was erg fan van ritsen. Een bewuste keuze, ik was eerst echt een tomboy. Wat niemand nu kan geloven omdat ik me zo meisjesachtig kleed.

Toen ik opgroeide waren er niet zoveel vrouwelijke heldinnen om tegenop te kijken. Dus ik dacht: als ik krachtig wil overkomen, dan moet ik mannelijk zijn. Naarmate ik ouder werd realiseerde ik me pas dat dit gewoon geïnternaliseerde misogynie was. Toen werd het een statement om altijd jurken en lippenstift te dragen en rond te lopen op hakken. Dat was een afgewogen en rebelse keuze, maar dat is ook wie ik ben.

Wanneer droeg je het voor het eerst?
Waarschijnlijk toen ik uitging naar gayclubs. Ik noem het clubs, maar eigenlijk waren het geheime feesten waar je via via van hoorde. Ik had het geluk in die scene te zitten toen ik rond de jaren 00 uit de kast kwam. De homomannen in de kleine LGBT-gemeenschap in Trinidad waar ik inzat moedigden dat aan. Ze zeiden: “Je hebt zulke mooie tieten, pronk ermee!” En dan gaven ze me kledingstukken om te passen. Ze hebben me geholpen om mijn vrouwelijkheid te omarmen en gaven me de ruimte om nieuwe identiteiten te ontdekken door middel van drag en kostuums. Iets wat ik zelf misschien niet zo snel had ontdekt. Ze hebben geholpen om mijn femme te vinden, en daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor.

Hoe voel je je in de outfit?
Het voelt een beetje als een harnas – vooral de make-up. Ik noem het oorlogsmake-up, omdat de keuze maken om jezelf uit te drukken op een manier die bij jou past, voelt als strijden. Het gaat erom dat je zoveel mogelijk jezelf bent en jezelf presenteert op een manier die authentiek voelt.

Hoe noem jij jezelf?
Ik ben genderqueer.

Hoe zag de eerste outfit eruit waarmee je je femme uitdrukte?
Dat was een zwarte overall. Ik droeg in die tijd veel zwarte bandanas, omdat ik net mijn haar lang niet groeien. Altijd zwart, gothic zijn geweest is hardnekkig. Die overall combineerde ik met t-shirts, een paar accessoires en sieraden.

Hoe hielp de outfit je bij het uitdrukken van je femme identiteit?
Er was op dat moment vanalles aan het veranderen in mijn leven. Dit pastte daarbij omdat het, al haat ik de term, unisex is. Het voelt androgyn, iedereen kan het dragen. Ik vond het volgens mij op de kinderafdeling van H&M. Of nee: op de meisjesafdeling, want ik moest er een rits inzetten. Gelukkig had ik toen een paar hele coole femmes om me heen die me leerden hoe dat moest. Die vrijheid om nieuwe dingen te leren van een geweldige groep femmes was voor mij heel veel belangrijk. Al maakte ik wel per ongeluk twee naaimachines kapot in de anarchistische boekenwinkel in Amsterdam. Ik probeerde alleen een lapje op de overall te naaien en de rits te maken, maar dat ging dus niet helemaal goed.

Waar droeg je het voor het eerst?
Ik was net naar Amsterdam vertrokken maar had nog geen huis gevonden, dat was nogal zwaar. Maar ik werd op sleeptouw genomen door een groep geweldige queers en femmes. Mensen die serieus mijn leven hebben gered. Er is zo’n sterke band ontstaan tussen ons, zij zijn mijn familie in Amsterdam.

Hoe voel je je nu door de kleding?
Het model is anders omdat ik de pijpen eraf heb geknipt. Ik ben een groot voorstander van het transformeren van winterbroeken in zomerbroeken. Dat is min of meer hoe ik mijn leven leidt: alles wordt op een gegeven opnieuw vormgegeven. Het maakt me nostalgisch, maar doet me tegelijkertijd ook krachtig voelen. Tuinbroeken en werkpakken zijn arbeiderskleding, en ergens voelt het alsof ik die kracht met me meedraag.