Ook jouw mensenrechten kunnen worden geschonden

Bij mensenrechtenschendingen denk je waarschijnlijk vooral aan vreselijke dingen die gebeuren in Libië, Syrië, of Myanmar, maar ook jij hebt mensenrechten! En omdat ook jouw mensenrechten hier in Nederland geschonden kunnen worden, is er in Nederland het College voor de Rechten van de Mens dat opkomt voor de mensenrechten van mensen zoals jij en ik.

Het College voor de Rechten van de Mens werd in 2012 opgericht, en bestaat precies vijf jaar. Om dat te vieren heeft het College een set felicitatiekaarten ontworpen, die je naar je vrienden en familie kunt sturen om iemand te feliciteren met een verjaardag, een nieuwe baan, de geboorte van een kind of iets anders vrolijks. De verschillende thema's van de kaarten zijn gelinkt aan verschillende mensenrechten.

Want misschien denk je wel: oké, maar wat kan het College voor de Rechten van de Mens voor mij doen? Nou, als alles goed gaat, en jouw mensenrechten niet geschonden worden, in principe niet zoveel. En dat is maar goed ook, want mensenrechtenschendingen zijn niet oké. Bij die mensenrechten moet je niet alleen denken aan discriminatie om wat voor redenen dan ook. Het College houdt zich bijvoorbeeld ook bezig met bescherming van het recht op arbeid en privacy en kwesties als armoede en ouderenzorg, door onderzoeken te doen en adviezen te geven aan overheden en organisaties.

Het kan gebeuren dat je met dit soort kwesties te maken krijgt, en dan is het College er voor je. Als je een klacht hebt over discriminatie, dan kan het College onderzoeken of je gelijk hebt. Het College spreekt er dan een oordeel over uit. Ook kan je een melding doen over een schending van mensenrechten. Als het College veel meldingen binnenkrijgt over een kwestie, dan kan het daar onderzoek naar doen.

Wij spraken met drie mensen die dachten: hé, hier klopt iets niet. Zij stapten naar het College, dat hen in het gelijk stelde. Dit zijn hun verhalen.

Sophie is slechtziend en werd met haar blindengeleidehond geweigerd in een eetzaal

Sophie: Ik ging met mijn man een nachtje naar een hotel aan zee, met mijn blindengeleidehond. De overnachting ging goed. Ze wisten bij het hotel dat ik een blindengeleidehond bij me had, dat had ik ook van tevoren aangegeven. 's Morgens wilden we gaan ontbijten in de ontbijtzaal, en toen werd mij de toegang geweigerd, omdat ik mijn hond bij me had. Ik heb toen aangegeven dat het niet zomaar een hond was. Mijn hond liep ook in de beugel, en ik had mijn taststok bij me. Toch bleven ze me de toegang weigeren. Dat hebben we natuurlijk niet geaccepteerd, maar ook de manager wilde mij niet in de ontbijtzaal toelaten met mijn hond.

Toen ik thuiskwam ben ik gaan uitzoeken wat we hieraan konden doen. Via de begeleider die mijn hond voor me heeft geregeld zijn we toen bij het College voor de Rechten van de Mens terechtgekomen.

Het College heeft me het advies gegeven er een zaak van te maken. Ze hebben brieven gestuurd over wat we allemaal moesten doen, en zij hebben ook contact opgenomen met het hotel.

Toen die zaak diende wisten ze bij het hotel zogenaamd opeens niet meer dat mijn hond een blindengeleidehond was. Ik zou dat ook allemaal niet aangegeven hebben, ze ontkenden opeens alles. Ik was des duivels, en heb toen ook gezegd dat ik die mensen leugenaars vond. Ik vond het niet eerlijk. Je kunt wel een fout maken, dat vind ik prima, maar om dan tegen mij te zeggen dat ik het allemaal niet duidelijk genoeg had gemaakt, dat stoorde mij enorm. Ze wisten er gewoon van. Later heeft het hotel uit coulance mij een gratis overnachting mét ontbijt aangeboden, omdat ze zelf ook wel vonden dat ze in gebreke waren gebleven, en het niet zo hadden bedoeld. Het is allemaal dus wel goed gekomen, maar het had niet gehoeven.

Toen ik terugkwam voor die gratis overnachting heb ik ook tegen de manager gezegd: "Je ziet hoe het gaat, niemand heeft er last van." De manager heeft dat toegegeven, en zijn excuses aangeboden. Ze hebben er daar ook wel van geleerd. Het personeel heeft nu nieuwe instructies gekregen over hoe ze moeten omgaan met dit soort situaties.

Yolande werd door haar werkgever op straat gezet toen ze zwanger werd

Yolande: Ik werkte als office manager bij een bedrijf dat software ontwikkelt voor ziekenhuizen. In principe ging het werk daar goed. Ik was net teruggekomen van vakantie, en wist pas net dat ik zwanger was. Ze waren daar ook heel blij dat ik weer terug was van vakantie, ik heb toen nog heel lang gezeten met mijn bazin om even bij te praten. Twee weken later heb ik gemeld dat ik zwanger was, ik wist dat toen ook nog niet zo lang. Ik zou bijna een vast contract krijgen, en dat zou geen probleem zijn.

Ik ben gewoon lekker door gaan werken, maar op een gegeven moment duurde het allemaal wel erg lang met dat contract. Een paar dagen voordat mijn contract afliep kwam mijn bazin naar me toe. Zij bood me toen zes weken zwangerschapsverlof aan. Ik dacht nog dat ze 'zes weken voor de bevalling' bedoelden, maar ze hadden het over zes weken in totaal. Dat mag helemaal niet volgens de wet. Toen ik daar niet mee akkoord ging werd het gesprek afgekapt. Twee dagen later ging het gesprek verder, met de andere directeur erbij. Die zei toen meteen: "Ik zal met de deur in huis vallen. Je functioneert niet, je kunt je spullen pakken en vertrekken."

Ik heb toen de rechtsbijstand ingeschakeld, maar die zeiden dat ze niets voor me konden betekenen. Omdat ik het er niet bij wilde laten zitten ben ik toen op internet gaan zoeken wat voor andere opties ik had. Zo ben ik bij het College voor de Rechten van de Mens beland. Ik vulde online een formulier in waarin ik mijn situatie uitlegde, en toen werd ik al vrij snel teruggebeld. Ze zagen er wel een zaak in. Toen moest ik stukken aanleveren, en ik moest mijn verhaal doen, en mijn oud-werkgever moest zijn verhaal doen. Uiteindelijk was die zitting. Zij kwamen daar met een advocaat aanzetten. Ik was inmiddels hoogzwanger. Toen heeft het College mij in het gelijk gesteld. Mijn oud-werkgever heeft niet kunnen aantonen dat ik niet functioneerde. Er waren geen verslagen van functioneringsgesprekken, en daarbij hadden ze toegegeven dat ze inderdaad maar zes weken zwangerschapsverlof hadden aangeboden. Die zaak heb ik toen gewonnen.

Sanaz* werd vanwege haar buitenlandse naam niet uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek.

Sanaz: Ik solliciteerde voor een bijbaantje bij een restaurant-hotel in mijn woonplaats. Ik had op internet gezien dat er een vacature was, en stuurde een motivatiebief. Mijn moeder heeft die nog nagekeken, er stonden geen gekke dingen in, en geen spelfouten. Nadat ik die brief opstuurde kreeg ik een afwijzing. Ze hadden al iemand gevonden, en hadden mij niet meer nodig. De volgende dag zag ik dat die vacature nog steeds online stond. Mijn moeder vond dat erg raar, en heeft toen vrijwel dezelfde motivatiebrief en cv opgestuurd, maar dan met een Nederlandse naam in plaats van mijn buitenlandse, en met een foto van blond meisje. Toen werd ik opeens wel uitgenodigd voor een gesprek. Dat is natuurlijk een raar verhaal. Naar aanleiding daarvan heeft mijn moeder contact opgenomen met het College voor de Rechten van de Mens.

Op de zitting zeiden ze bij het hotel-restaurant natuurlijk dat er helemaal geen sprake was van discriminatie, maar het College heeft ons gelijk gegeven. Ik ben uiteindelijk in een restaurant naast het hotel-restaurant dat me niet wilde hebben gaan werken. Daar heb ik superleuke mensen ontmoet, dus ik ben blij dat ik daar uiteindelijk niet ben gaan werken.

Wil je meer weten over het College voor de Rechten van de Mens, check dan mensenrechten.nl.