Ik stuurde een onschuldige man naar de gevangenis

Ik kan me Kia nog precies voorstellen. Hij zat een beetje ingezakt in de rechtszaal, en kladderde wat op een notitieblokje. Ik las zijn lichaamstaal, hij scheen zich niet zoveel aan te trekken van wat er aan de hand was. Ik dacht: als het hem niks kan schelen, waarom ons wel? Zijn gedrag verraadde zijn schuld.

Het was de eerste keer dat ik werd opgeroepen voor mijn juryplicht. Ik was 31, had twee banen en deed een master. Het was 2009, New Orleans stond bol van de criminaliteit. Ik kan me herinneren dat ik onderdeel wilde uitmaken van gerechtigheid. Tijdens het selecteren van de jury vroegen de aanklagers of ik iemand zou veroordelen op basis van de verklaring van één ooggetuige. Ik zei dat dat, in theorie, zou kunnen.

Het was een kort verhoor. Het slachtoffer heette Bryant Craig, en een vriend van hem was de getuige. Vier jaar geleden reden ze samen rond, tot ze bijna een voetganger raakten. De voetganger schoot Craig uiteindelijk dood, en de vriend van Craig was er zeker van dat het de 17-jarige Kia Stewart was. Het verhaal van die vriend bleef onveranderd. Hij stotterde niet. Ik dacht: als ik mijn vriend vermoord zou zien worden, zou ik me wel kunnen herinneren wie het was.

De verdediging sloeg nergens op. Het was een groepje rechtenstudenten en hun docent. De studenten deden hun best, maar er was weinig bewijs om te presenteren. Ze hadden een opname van 911, en merkten op dat Stewart niet werd genoemd. Hun argument sneed geen hout. Ik dacht: is dit een grap?

Twee juryleden waren advocaten, en terwijl we het bespraken vroegen ze ons wat we ervan dachten. Ik weet nog dat ik dacht dat de advocaten het wel zouden weten, als de aanklagers een fout zouden hebben gemaakt. Ik ben doorgaans geen meeloper, maar het voelde alsof ze wisten wat ze deden, en zij dachten dat hij schuldig was.

Er was een zwarte vrouw die zich niet liet overhalen om 'schuldig' te stemmen. Volgens haar hadden de aanklagers te weinig bewijs. He was een oudere vrouw, en ik kan me herinneren dat ik me afvroeg of zij zich afvroeg: wat als het mijn kind was? Maar haar stem maakte niet zoveel uit, want in Louisiana heb je bij de meeste zaken maar tien van de twaalf stemmen nodig om iemand te veroordelen.

Toen het eenmaal gebeurd was, dacht ik dat ik de familie van de overledene gerechtigheid had gegeven. Dat ik mijn steentje had bijgedragen om misdaad tegen te gaan. Maar ik was ook onvoldaan: ik wilde het rechtssysteem in haar volle glorie zien, met indrukwekkende aanklagers en verdediging die het zouden aanvechten. Ik had het gevoel dat deze rechtszaak me dit had ontnomen.

Ik was ook een beetje bang, omdat ik langs Stewart’s familie moest lopen richting de uitgang.

Op een dag in 2014 was ik thuis – ik was een paar jaar na mijn rechtszaak verhuisd naar de omgeving van Houston – toen er op de deur werd geklopt. Ik keek uit het raam en zag een man en een vrouw staan. Ze zagen er apart uit, dus ik deed alsof ik niet thuis was. Toen belde mijn neef, die vertelde dat ze eerder bij hem langs waren geweest om mij op te sporen. Ze wilden met me praten over mijn jurydienst.

Toen ik ze binnenliet, legden ze uit dat ze onderzoekers waren van het Innocence Project in New Orleans. Er was iets aan de hand met Stewarts veroordeling, zeiden ze. Het leek erop dat hij onschuldig was.

Ik voelde me alsof ik langzaam zonk. Ze hadden andere getuigen gevonden die niet bij het proces aanwezig waren. Volgens het nieuwe bewijs sliep Stewart op het moment dat het misdrijf gepleegd werd. Een man die Antonio Barnes heet zou de echte dader zijn (hij was later gedood toen hij een overval probeerde te plegen.) De onderzoekers zeiden dat mijn aannames over de betrouwbaarheid van de getuigen niet klopte. Als je getraumatiseerd bent, zoals veel mensen die getuige zijn van een misdrijf, vertroebelen je herinneringen, zeiden ze. Als je op zoek bent naar gerechtigheid kan het zijn dat je geheugen minder helder is dan je denkt.

Ik begon mijn herinneringen aan de zaak in een nieuw licht te zien. Misschien kwam de ooggetuige zo zelfverzekerd over omdat hij zijn getuigenis zo vaak in zijn hoofd had herhaald. En ik zag ineens in hoe ik Kia’s lichaamstaal had ingeschat. Het was niet zo dat het hem niets uitmaakte – hij had waarschijnlijk het idee dat hij geen schijn van kans had. Hij moet zich verslagen hebben gevoeld.

Ik tekende een verklaring waarin stond dat ik niet had gestemd voor een veroordeling als ik had geweten van het aanvullende bewijs. Ik hoorde er niets meer over tot afgelopen september, toen ik hoorde dat Kia vrij was gekomen. Hij had bijna tien jaar vastgezeten. Ik was uit het veld geslagen, en voelde me vreselijk verdrietig over Kia. Daarnaast was ik laaiend: ik heb sindsdien veel gelezen over het juridische systeem, en ik kan niet geloven dat onze overheid zulke onervaren, waardeloze advocaten toelaat in zo’n belangrijke zaak. Dit gaat om mensenlevens.

Nu ik ouder ben kijk ik door een andere bril naar de wereld. Ik heb nu twee zoons, en ik vrees voor hun veiligheid. Ik ben naar Houston verhuisd omdat ik niet wilde dat zij in aanraking zouden komen met de criminaliteit die in New Orleans heerst. Nu ik twee zwarte jongens opvoed, zie ik wat voor vooroordelen mensen hebben, en wat voor tragische resultaten dat kan hebben, zoals bij Kia Stewart gebeurde. We proberen ze in een veilige omgeving op te laten groeien, maar je weet nooit hoe het loopt.

Ik zou Kia graag eens ontmoeten zodat ik kan zeggen dat het me spijt, en dat ik heb gedaan wat ik heb gedaan door de beperkte kennis die we van de zaak hadden. De beste jaren van zijn leven zijn van hem afgenomen, en die krijgt hij nooit weer terug. Ik hoop dat hij er ooit bovenop komt, en dat ik nooit meer in zo’n situatie terechtkom.

D’Shean Kennedy was een van de tien juryleden die Kia Stewart veroordeelden.