Story
Alle foto's door Billie van K.
Muziek

EXCLUSIEF: undercover tussen de sterren op het Story Muziekfeest

In een afgelegen hotel bij Schiphol spotte ik onder meer Dries Roelvink in een innige omhelzing met Catherine Keyl.
Tim Fraanje
Amsterdam, NL

Laatst maakte ik een typefout tijdens het internetten, en kwam ik toevallig op de website van ‘entertainment-blad’ Story terecht. Zo ontdekte ik dat het tijdschrift dit weekend zijn eerste muziekfeest organiseerde. Het was alleen via de Story zelf gepromoot, en zou een intiem en glamoureus onderonsje voor de trouwe lezers moeten worden. Eindelijk zouden ze naar hartelust kunnen roddelen over de sterren zonder dat ze hoefden te liegen dat ze het boekje toevallig bij de kapper hadden gelezen. Toch was het in de praktijk iets minder onder de radar, want ik ging er ook heen, voor een onthullende reportage.

Advertentie
1554294597603-Story_Muziek_Feest_Billie_van_K-12

De Story van 27 maart 2019.

Ik zal het maar meteen opbiechten: ook ik lees de Story weleens. Ze hebben natuurlijk al lang geen monopolie meer op smeuïg nieuws over de sterren, nu die zelf via Instagram een continue stroom ongefilterde publicitaire diarree menen te moeten produceren. Maar voor liefdevol opgeklopte sensatieverhalen moet je toch echt bij de pro’s van Story zijn. Bovendien had dit feest eigenlijk alle ingrediënten die ik graag heb op een feest: muziek, een select publiek, een jetset-ambiance (de skybar van het Corendon Village Hotel, met uitzicht op Schiphol) en allerlei bereikbare celebs. Ik wilde dan ook graag een gezellig verslagje van de dag schrijven. Pers was alleen niet welkom, dus er zat niets anders op dan gewoon een kaartje te kopen en undercover te gaan.

Om niet te veel op te vallen, heb ik mijn outfit aangepast op het beeld dat ik van Story-lezers heb. En als ik uit de lift stap, blijkt dat een schot in de roos: er is inderdaad erg veel dierenprint en goud. Het enige dat me onderscheidt van de massa is dat ik mijn haar niet omhoog heb geföhnd, en niet tachtig jaar oud ben.

1554294669078-Story_Muziek_Feest_Billie_van_K-3

Proost!

Ondanks mijn vrijwel perfecte dekmantel word ik al snel bij mijn mouw gegrepen door niemand minder dan Guido den Aantrekker himself, de hoofdredacteur van de Story. Aan de ene kant vind ik het erg zuur dat ik nu al gepakt ben, aan de andere kant ben ik gevleid: ik word toch maar mooi herkend door dé autoriteit op het gebied van BN’ers. Dus dan ben ik er zelf ook één, vind ik.

Advertentie

“Ik had al verwacht dat je toch zou komen.” Guido weet duidelijk hoe dit werkt. “En dat mag natuurlijk, ik hoop dat je een leuke middag hebt. Dat willen de mensen hier ook, dus ik zou het op prijs stellen als je ze niet gaat lastigvallen met vragen. Anders zal ik je moeten verzoeken om weg te gaan.” Hij klinkt niet per se dreigend, eerder juist alsof hij op zijn hoede is. “Ik zou het leuk vinden als je hier een beetje respectvol over schrijft.” Dat zullen we nog weleens zien.

Ik heb op zich erg veel respect voor Guido, vooral nadat hij twee jaar geleden een prachtig openhartig stuk over zichzelf schreef in de Volkskrant, waarin hij de roddel verspreidde dat hij ging stoppen als verslaggever bij Story omdat hij er “cynisch en gevoelloos” van werd. Nu is hij er hoofdredacteur. Blijkbaar is het toch moeilijk om uit dit wereldje te stappen waarin er, zo citeert hij Rudi Carrell, alleen maar “slechte en hele slechte mensen” zijn. Ik vind dat Guido zichzelf tekortdoet, want hij lijkt me erg charmant. Ik zou graag al mijn geheimen aan hem vertellen en zo in de Story terechtkomen, maar daar heb ik nu geen tijd voor. Vandaag moet ik andermans geheimen ontrafelen.

1554294905941-Story_Muziek_Feest_Billie_van_K-8

Het uitzicht van het Corendon Village Hotel stelt niet teleur.

“Dit zijn nou de Story-lezers,” zegt een man die zich voorstelt als de manager van onder anderen Irene Moors. Hij is hier met zijn zoontje en geeft mij en mijn undercoverfotograaf gul een rondje witte wijn, op kosten van de Story, en vraagt hoe we hier terecht zijn gekomen. “We wilden graag Dries Roelvink zien optreden,” zeg ik, wat een smoesje is, omdat ik van Guido niet de journalist mag uithangen. “Ah! Jullie zijn fans van Dries?”, vraagt de manager. “Nou, we willen hem graag een keer zien optreden,” herhaal ik, omdat ik eerlijk gezegd niet één hit van Dries zou kunnen noemen. Ik gooi het maar op professionele interesse: “Ik zing zelf ook, maar ben nog niet zo beroemd.”

Advertentie

Voordat de manager van Irene Moors me verder kan uithoren, wordt gelukkig de eerste zangeres aangekondigd: Donna Lynton, een disco-legende die de soundtrack van Charlie’s Angels schijnt te hebben ingezongen. Om het beter te kunnen zien, en van die lastige vragen af te zijn, ga ik een stukje naar voren. Daar heb ik voor het eerst interactie met wat Story-lezeressen. “Ken je een beetje naar achter? Ik zie zo niks.” Een andere lezeres trekt me aan mijn arm weg. Het beeld dat ik van de doelgroep had blijkt aardig te kloppen: de Story-lezer gaat over lijken om maar niks te hoeven missen van de celebs. Ik druip weer af naar mijn plekje aan de bar.

1554294980514-Story_Muziek_Feest_Billie_van_K-4

Donna Lynton.

Daar zie ik dat het vooraan toch erg gezellig is, zolang je niet in de weg staat. Een hele batterij aan Story-lezeressen op stoelen klapt gezellig mee (op de eerste tel) met oude discoknallers. Alle door rookrimpels verkreukelde gezichten staan op vrolijk. De uitgever van Story, die naast me staat, vindt het vertederend. “Het zijn zulke lieve mensen.” Ik heb inderdaad zelden zo’n positieve vibe gezien op een feestje. Al dat plezier, al dat geluk; het lijkt bijna alsof iedereen aan de xtc zit. Ik speel met het idee om het feest als een drugsparty te beschrijven, maar kan het niet over mijn hart verkrijgen.

Donna Lynton wordt afgelost door ene Quincy, die de Big Brother-soundtrack schijnt te hebben ingezongen. “Kent u hem?” vraag ik aan een vrouw in een panterprint blouse, die ook bij de bar staat. “Of ik hem ken? Ik heb vroeger nog op zijn vrouw gepast!” zegt ze, en ze haalt een stuk of zestien drankmuntjes uit haar zak. In mijn hoofd zie ik weer een ronkende kop: “Heeft de oude oppas van Quincy’s vrouw een drankprobleem?”

Advertentie

Als Quincy klaar is met optreden krijgt hij bloemen, waarvan pauze-dj Bert zegt dat ze waarschijnlijk toch wel bij een tankstation in een vaas gaan belanden. Ook de volgende zangeres, Ria Valk, wordt aangekondigd met een bijpassende roddel. Als Guido haar aan de hand neemt om het podium op te gaan zegt ze “dat ze dat zelf ook wel kan”, waarop Guido een toespeling op haar lenigheid maakt: “Ik hoorde dat jij nog weleens je benen in je nek legt.” Gezellig nihilisme alom.

Even later staat dj Bert partyknallers als Let’s Twist Again te draaien, en er wordt inderdaad vaardig getwist door de aanwezige senioren. “Vind je het nog leuk?”, vraagt Guido aan mij. Ik ben grondig aantekeningen aan het maken op mijn telefoon. Daardoor lijkt het misschien of ik me verveel, maar ik vind het geweldig. “Je komt voor Dries, hoor ik net, en je zingt zelf ook?”, gaat Guido verder. Alles wordt hier blijkbaar gefactcheckt, dus ik ben blij dat ik niet écht gelogen heb. Ik zing in een synthpopduo en zou me op zich wel enigszins kunnen redden als ik straks op het podium gestuurd word voor een duet met Dries. Gelukkig wil Guido me alleen maar even een interviewtje gunnen. Lief.

1554295071292-Story_Muziek_Feest_Billie_van_K-6

Een zaal in vervoering.

Net voor het optreden van Dries Roelvink komt de manager van Irene Moors gedag zeggen, want hij gaat met zijn zoontje naar Ajax. “Manager van Irene Moors ontzegt zijn zoontje een optreden van Dries Roelvink,” schiet door mijn hoofd. “Manager Irene Moors laat weten: afscheid is nabij.”

Advertentie

Dries zelf staat ondertussen tegenover me een drankje te bestellen, en stuurt het terug omdat er niet genoeg ijs in zit. Een echte diva. Met recht overigens, blijkt als hij gaat optreden: Dries zingt goed, en werkt sommige nummers subtiel om tot odes aan de Story-lezer. Mijn persoonlijke hoogtepunt is een cover van Ramses Shaffy’s Laat me, gezongen over een tropische housebeat.

Ik las ooit dat Dries van zijn imago als feestzanger af wil om een serieuze crooner te worden, en nu ik dit optreden gezien heb, snap ik zijn ambities volledig: hij is een charismatische showman met een goede stem. Toch is de clubtour waarmee Dries zijn droom wilde waarmaken laatst uitgesteld. Is dat echt “wegens drukte”, of wil hij liever nog even blijven dromen van zijn comeback, voordat hij zich er echt aan waagt? Is hij stiekem bang om te falen bij het grote publiek en hij voor altijd in dit circuit zal blijven hangen? Of aarzelt hij om zijn fans van het eerste uur, hier aanwezig, de rug toe te keren? Op de Story-lezers kan hij tenminste rekenen, want die gaan helemaal uit hun plaat. De vele oorbellen deinen mee op de maat en glinsteren in het zonlicht dat overvloedig de skybar binnenvloeit. Een magisch moment.

Na zijn optreden loop ik naar Dries toe, om hem te bedanken en hem naar zijn clubtour te vragen, maar presentatrice Catherine Keyl, die er blijkbaar ook is, snijdt me de pas af. Ze vliegt Dries om zijn nek. Oké, ze hebben dan wel allebei een column in de Story, maar het lijkt toch alsof ze meer zijn dan slechts collega’s. Wat zit hierachter? Dries wil na zijn intieme moment met Catharine wel met mij op de foto, maar niet mijn vragen beantwoorden. Dat zegt genoeg.

1554295110732-Story_Muziek_Feest_Billie_van_K-9

Dries en ik.

Terwijl de meeste aanwezige Story-lezers aanschuiven bij het onbeperkte buffet in het Corendon Village Hotel (een combideal met het Story-ticket: van 27,50 voor 25 euro), ga ik er maar weer eens vandoor. Ik zeg doei tegen Guido den Aantrekker. “Het is makkelijk om hier badinerend over te doen, maar dit is wat onze lezers leuk vinden, en wij dus ook,” concludeert hij over zijn feest. Hij meent het oprecht, zo lijkt het. Misschien werkt hij ondanks zijn plannen om uit het roddelmilieu te breken nog altijd hier, omdat er bij Story nog ouderwetse samenhang en kritiekloze gezelligheid heerst.

Guido zegt dat er zeker nog een volgende editie van het muziekfeest komt, maar niet wanneer dat dan is. Jammer, want ik wil nog wel een keer. Naast dat het gezellig was, waren er goede muziekmomentjes, en ik voelde me ook een beetje een ster. Ik vraag hem of ik al beroemd genoeg ben om in de Story te komen. “Er zijn vandaag foto’s gemaakt,” zegt hij. “Dus wie weet sta je er woensdag in.” Teleurstellend genoeg was dit niet het geval.

Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.