Nederlanders en Belgen vertellen over de liedjes die ze nooit meer kunnen horen

Ik ben een gevoelig zieltje als het neerkomt op muziek. Sommige nummers kan ik niet meer loskoppelen van een bepaalde associatie of herinnering. Love van John Lennon geeft me elke keer weer liefdesverdriet, en I Heard it Through the Grapevine van Marvin Gaye doet me denken aan die keer dat ik voor de hele school moest zingen om vervolgens de tekst te vergeten. Ook stond er op een huisfeestje een keer de tien uur lange versie van What’s Going On van He Man op. Als ik nu What’s Up van 4 Non Blondes hoor, krijg ik spontaan koortsdromen.

Muziek kan dus als geen ander onder je vel kruipen, je onderbewustzijn pijnigen en je zelfs fysiek onwel maken. Ik vroeg een stel Nederlanders en Belgen welke muziek zo onuitstaanbaar voor ze is geworden dat ze het nooit meer kunnen beluisteren.

Rick (26) – ‘Toxic’ van Britney Spears
Ik was met een groepje vrienden gaan dansen in een of andere club waar vooral hitjes van begin 2000 gespeeld worden en waar Britse toeristen komen om vrouwen lastig te vallen. Die bewuste avond was er een Mexicaans themafeestje en bij elk tequila-shot dat je kocht, kreeg je er eentje gratis. Na anderhalf uur was ik straalbezopen en als een halve gare aan het breakdancen op de dansvloer.

Dat had een goed moment geweest om naar huis te gaan of een paar liter water te drinken, maar ik besloot toch een joint op te steken. Op dat moment speelde Toxic van Britney Spears. De combinatie van tequila, wiet en de hele indringende, hoge schelle viool van het nummer, maakte me kotsmisselijk. Ik begon agressief te projectielkotsen op iedereen die rond me stond.

Ik kreeg een paar verontwaardigde blikken en een groep meisjes begon te huilen en te roepen omdat ik – denk ik – in hun haar had gekotst. Ik had me graag even afgezonderd, maar ik was te veel aan het kotsen om te bewegen. Op de achtergrond hoorde ik Britney “the taste of your lips, I’m on a ride” zingen en het idee van kussen en in een auto zitten, zorgde ervoor dat ik nog de laatste restjes van mijn maaginhoud op mijn schoenen liet druipen.

Telkens als ik nu Toxic van Britney Spears hoor, keert mijn maag om. Het is een soort voedseltrauma, maar dan in muziekvorm.

Rosalie* (26) – ‘Sunny Days in June’ van Jamiroquai De dag dat ik op reis zou gaan met mijn vriendje, hoorde ik dat hij me bedrogen had. De reis werd afgelast, mijn vrienden waren op reis en mijn familie zat in Napels. Ik voelde me vreselijk slecht en bovendien helemaal alleen op de wereld. Daarom besloot ik halsoverkop een lastminute-vliegticket te boeken naar mijn familie in Italië.
Toen ik met een knalrode huilkop op de luchthaven aankwam, besefte ik pas te laat dat mijn ouders mijn paspoort mee hadden in hun koffer, waardoor ik nergens heen kon. Mijn ex voelde zich zo schuldig dat hij me dit had aangedaan, dat hij – zonder portefeuille en dus rijbewijs bij hem – besloot in de auto te springen en me af te zetten in Napels.

Een helse autorit van drie dagen volgde. De auto hield er meerdere keren mee op en uiteindelijk moesten we twee nachten in de wagen schuilen voor een storm. Ik sliep in een auto met mijn ex en hield hem al die tijd wakker met mijn gehuil. Toen we uiteindelijk aankwamen op de bestemming, was ik een emotioneel wrak. Mijn vriend knuffelde me nog een uurtje en vertrok met zijn auto, terug naar Nederland.

Er was nog maar weinig van me over daarna. Die avond sleepte ik mezelf toch even naar de bar in het hotel, waar een man Sunny Days in June van Jamiroquai zong. Het is een nummer dat mij normaal intens vrolijk maakt, maar op dit moment wilde ik nog liever een auto-ongeluk krijgen dan blijven leven met zulk liefdesverdriet. Ik dacht: als ik van zulke vrolijke muziek niet meer kan genieten, zal ik van geen enkele muziek meer gelukkig kunnen worden. Zoveel jaren later voel ik me een stuk beter, maar zodra ik dit nummer hoor, voel ik me weer volledig leeg en hopeloos. Ik kan het niet verdragen.

Lisa* (25) – ‘Kiss My Trance’ van The Subs

Ik was zestien toen ik voor het eerst blowjobs en dronken zoenbeurten ontdekte. Die zomer liet ik me dus ook even gaan: om de twee dagen zoende ik met iemand anders – ik hoefde zijn of haar naam niet eens te weten, zolang ik maar plezier had.

Op een strandfestival had ik weer eens te veel gedronken. Het was de laatste dag van de vakantie, dus ik had aan alles schijt. Ik had wat flirterig oogcontact met een oudere jongen van mijn school. Hij was een beruchte drugsdealer, een vreselijk irritante herrieschopper en eigenlijk totaal niet boeiend. Maar die avond vond ik hem wel interessant, dus we begonnen wat te dansen. Ik had geen zin in kussen, maar plots begon The Subs te spelen, een Belgische electroband. Ik werd zo geil van de combinatie muziek en drank, dat we als een gek begonnen te zoenen. Uiteindelijk besloten we verder te friemelen onder het podium, waar het zand bewoog door het gedreun van het nummer Kiss my trance. Daar gaf ik hem een pijpbeurt van drie seconden, want ik had het snel gehad met hem.

De volgende dag op school, wist iedereen echter al wat er gebeurd was. Ik kreeg meteen een afschuw voor die jongen en ook een beetje voor het feit dat ik mezelf zo hard liet gaan die zomer. Telkens als ik het nummer hoor, krijg ik rillingen van diepe schaamte.

Hanne (23) – ‘Too Afraid to Love You’ van The Black Keys

Ik had enkele jaren geleden een relatie met een hele lieve jongen, tot ik besefte dat ik helemaal niet meer verliefd was. Het enige probleem was dat de seks zo ongelooflijk goed was. Toch wist ik dat ik het moest beëindigen, dus de laatste weken van de relatie was ik telkens aan het wachten op een goed moment om het uit te maken.

De laatste week was ik, misschien door de emotionele stress, pokkegeil. En hij ook, trouwens. Toen The Black Keys – muziek die ik heel sexy vond – begon te spelen, besloot ik er nog een laatste keer voor te gaan, We begonnen te vrijen, en plots stak hij zijn vinger heel diep in mijn kont. Een wereld ging voor me open – ik vond het zo fucking lekker. De hele nacht werd ik anaal gevingerd, gelikt en dat was het begin van mijn anale fixatie.

Kort hierna kon ik nooit meer Too Afraid to Love You van The Black Keys horen, omdat ik me dan bedacht dat ik nooit meer zulke lekkere seks zou gaan hebben. Ik kan nog steeds niet luisteren naar dat nummer, want ik krijg spontaan de drang om iets in mijn anus te stoppen. En ik word er ook nog triest van, omdat ik nog geen goede vervanger heb gevonden.

Gwen (27) – ‘You’ve Got a Friend In Me’ van Randy Newman

Mijn moeder is gestorven toen ik 22 jaar was. Op haar crematie lazen al haar kinderen een tekst voor en liet iedereen een liedje horen. Ik koos voor You’ve Got a Friend in Me van Randy Newman. Het nummer gaat voor mij over de relatie die ik met mijn moeder had: we waren beste vrienden en we waren er altijd voor elkaar. Na mijn heftige speech kon ik al mijn emoties de vrije loop laten tijdens dat nummer.

De begrafenis was eind juli, mijn broertje was vervolgens jarig op 8 augustus. Voor zijn verjaardag gingen we naar Warner Brothers Movie World. Man, wat vond ik dat afschuwelijk. Iedereen daar was euforisch, terwijl ik diep in de put zat. Schreeuwerige bezoekers aten smerige patat, ik werd omver gelopen door arrogante toeristen en ik werd bedolven onder de prikkels van schreeuwende mensen en een kakofonie van kermisgeluiden. Ik was hier helemaal nog niet klaar voor en het was volledige chaos in mijn hoofd. Ik stond op het randje van instorten, toen in de rij van een attractie plots You’ve Got a Friend in Me uit de speakers knalde. De tijd stond even stil. Ik haatte het groepje luidruchtige Duitsers, Warner Brothers Movie World en de hele wereld. Ik besefte voor het eerst heel hard dat ik alleen was en nooit meer een moeder ging hebben. Ik voelde me alleen en dat nummer confronteerde me voor het eerst met die extreme leegte die ik altijd ga voelen als ik aan mijn moeder denk.

Nu valt het nummer nog altijd zwaar. Toch zet ik het soms nog op als ik mijn moeder mis. Ik ben geen spiritueel persoon, maar ik heb het gevoel dat ze nog ergens is als ik die muziek hoor.

Laurens (27) – ‘Amanaemonesia’ van Chairlift

Vorig jaar deelde een vriendin een clipje van Amanaemonesia van Chairlift op Facebook. In de video zie je een vrouw in een klein pakje die aerobicspasjes doet. Het nummer is zo fout, en daarom een guilty pleasure. Ik had er nooit naar mogen luisteren, want het is gewoon té catchy. Telkens als ik ook maar die baslijn in het begin hoor, zit het nummer dagenlang in mijn hoofd.

Door alleen al hierover te vertellen, voel ik mezelf wegglijden in een eeuwige limbo bestaande uit dat belachelijk catchy refrein en die vrolijke beat. Ik kan niet meer slapen. Ik zie constant mensen als een gek aerobicspasjes doen, terwijl het nummer keer op keer opnieuw speelt in mijn hoofd. Na een tijdje veranderen de dansers in pesterige turners die voor mijn neus aerobics blijven doen, puur om mij te pesten. Ik beland in een slapeloze nachtmerrie over agressieve atleten en sta op zonder energie, nog steeds met dat kutnummer in mijn hoofd.

* Namen zijn aangepast en bekend bij de redactie.