De eerste keer dat iemand me betaalde voor seks

My First Time is een column en podcastserie waarin seksualiteit, gender en kinkyness onderzocht worden, vanuit een nieuwsgierig en maagdelijk perspectief. Een “eerste keer” kan over zoveel meer gaan dan je ontmaagding. Van experimenteren met kinky dingen tot het uitproberen van iets nieuws en wilds: iedereen ervaart duizenden “eerste keren” tussen de lakens – dat is hoe seks leuk blijft, toch? Hier kun je je abonneren op de podcast in iTunes . Als je iets anders gebruikt, kun je met deze RSS-link de podcast toevoegen aan elk ander platform. Wil je de podcast direct downloaden, klik dan hier . Je kan ons ook volgen op Snapchat . Schrijf een recensie over de podcast, zeker op iTunes . Dat helpt ons echt.

–– Ik heb in mijn leven af en aan in de seksindustrie gewerkt. Ik begon als tiener en deed het zes jaar, daarna stopte ik voor twaalf jaar. Toen dacht ik niet dat ik het ooit nog zou doen. Op dit moment heb ik een freelancebaan ernaast, maar het grootste deel van mijn inkomen komt van sekswerk. Ik ben opgegroeid in een klein Engels plattelandsdorpje. Ik zou zeggen dat ik vanaf ongeveer mijn dertiende ontspoorde: ik was dol op gratis feestjes en drugs en ik vond mezelf een feestbeest – soms nam ik zelfs drugs op school. Ik heb niet alles verwerkt wat er in die tijd gebeurde, maar ik denk dat als er toentertijd meer bewustzijn over geestelijke gezondheid was geweest, mijn leven er nu anders uit had gezien. Ik verhuisde met een paar vrienden naar Amsterdam toen ik 17 was. We waren zo jong en wilden alles meemaken – de hele wereld was een feest en we konden ons de hele tijd bezatten. Ik denk niet dat ik mijn eigen drugs heb gekocht totdat ik ongeveer 25 was; mensen betaalden het altijd gewoon voor mij. Ik kreeg een baan als au pair en ik woonde bij een familie die eigenlijk niets wist over wat ik allemaal uitspookte. Ik ging soms de hele nacht uit en sloop om acht uur 's ochtends naar binnen. Dan zat ik een paar minuten op mijn bed, ging ik naar beneden, deed ik alsof ik net wakker was en maakte ik ontbijt voor de kinderen. Hoe dan ook, nadat ik daar een paar maanden had gewerkt – volgens mij was ik op dat moment 18 geworden – stond ik op een dag bij de tramhalte te wachten. Ik herinner het me zo goed, ook al is het bijna twintig jaar geleden. Ik herinner me zelfs nog wat ik aanhad: een gestreept T-shirt, een wijde broek en Adidasschoenen. Mijn lange bruine haar droeg ik met een scheiding recht in het midden. Ik werd door een koppel in een Smart ingehaald en ze keken me aan. Meteen begreep ik wat er ging gebeuren. De man stapte uit zijn auto en liep op me af. Hij zei: “We keken naar je en je ziet er leuk uit, je past overal bij.” Hij vroeg hoeveel ik verdiende en ik vertelde hem dat ik ongeveer honderd gulden (45 euro) per week verdiende, wat niet heel veel geld is. Hij zei: “Als je meer wil verdienen is hier mijn kaartje.” Toen pakte hij een briefje van honderd gulden en gaf het aan mij. Later die dag stapte ik een telefoonhokje binnen en belde ik het nummer dat op het biljet geschreven stond. Ik sprak af met een vrouw die werkte voor het escortbureau in een hotel, en ik weet nog dat ik haar de meest glamoreuze persoon vond die ik ooit had ontmoet. Ze had geweldige nagels, was heel mooi en ze vertelde me dat ze ook een escort was geweest, totdat ze verliefd werd op haar pooier. Nu helpt ze het escortbureau beheren. Ze vertelde me wat ik moest doen bij een boeking: je stapt de kamer in, trekt mooie lingerie aan en stelt dan voor om in bad te gaan met de klant. Na het gesprek stal ik wat lingerie uit een winkel en ging ik naar mijn eerste afspraak. Het was met een jonge Engelsman in een heel goedkoop hotel achter het centraal station. Ik zou 100 gulden per uur verdienen, wat toen een enorme hoeveelheid geld leek. Ik kwam de kamer binnen en het voelde heel ongemakkelijk. Ik dacht aan wat de vrouw van het escortbureau had gezegd en stelde voor in bad te gaan. Dus we gingen de badkamer in, maar het was veel te klein. We klommen allebei in het mini-badje en zaten met onze knieën tot aan onze borst, en ik kon zien dat hij geamuseerd was. Het voelde niet sexy, maar gewoon belachelijk. Na een tijdje stapten we eruit en ik kan me de seks eigenlijk niet meer herinneren, maar ik weet dat het gebeurd is. In die tijd had je nog een chauffeur die buiten het hotel op je wachtte en je naar je volgende klant bracht. Dus verliet ik het hotel en werd naar een ander hotel gebracht, en nog een, en nog een, en we bleven gaan tot het donker werd. Ik wist niet dat je het mocht zeggen als je wilde stoppen, maar uiteindelijk zei ik: "Kunnen we alsjeblieft naar huis gaan?" De chauffeur zei: "Natuurlijk" en reed me naar huis. Eerlijk gezegd was ik op dat punt behoorlijk gebroken, maar ik had naar mijn mening een fortuin verdiend. Veel sekswerkers spreken over de eerste keer dat je betaald wordt voor seks alsof ze een grens moesten overschrijden. Het is een oversteek, en als je het eenmaal hebt gedaan kun je niet meer terug. Je draagt het stigma van de maatschappij voor de rest van je leven met je mee. Hoewel ik sekswerk zelf zie als een baan, en niet als een identiteit, ziet de maatschappij het niet op die manier – het is niet iets wat je zomaar kunt doen en dan achter je kunt laten. Als ik terugkijk op die tijd voel ik me er behoorlijk droevig over. Voordat ik escort werd, had ik maar zo’n drie keer seks gehad – ik was praktisch nog maagd. Het is jammer dat zoveel van mijn seksuele primeurs mijn klanten waren. Ik had bijvoorbeeld mijn eerste orgasme met een klant. Dat vind ik best jammer. Ik heb er geen last van, maar het is niet waar ik voor had gekozen als ik het perfecte leven had mogen ontwerpen. Nu maak ik deel uit van een activistische groep voor sekswerkers, maar in die tijd had ik geen enkele steun. Het was een enorm geheim en ik ben er pas recentelijk over gaan praten. Mijn familie weet het nog niet en niemand van mijn vrienden deed het, dus het was een groot blok aan mijn been dat ik lang met me mee heb gedragen. Ik bleef werken in Amsterdam tot ik een man tegenkwam met wie ik een vreselijke, gewelddadige relatie kreeg. We rookten heel wat crack en we smokkelden koffers met wiet en pillen in en uit Zuid-Afrika. Ik stopte met sekswerk voor hem – hij walgde ervan – ook al was het verreweg niet het gevaarlijkste dat ik op dat moment deed. Ik was een vreselijke escort. Ik kreeg altijd klachten, maar het boeide me niet. Ik wist niet eens hoe ik moest pijpen en ik voelde me onzeker over mijn lichaam. Ik zou nog geen vijf minuten overleven als ik het nu zou doen, met alle mogelijkheden om dingen te beoordelen op het internet. Ik had ooit een klant – ik was ongesteld en had niets over sponzen geleerd – en er zat letterlijk overal bloed op het laken. Hij zei: "Je doet dit nog niet lang, of wel?" Ik dacht: oh god, ik ben echt waardeloos. Nadat ik vertrok uit Amsterdam werkte ik zes jaar op verschillende plekken in de wereld – Sydney, New Orleans, Fort Lauderdale, Londen. Ik vind normale banen heel moeilijk vanwege mijn mentale gezondheid, dus het fijne aan sekswerk was dat ik niet vaak hoefde te werken. Zelfs als het vreselijk was met een klant wist je dat je daarna twee weken niet hoefde te werken, dus werd ik gewoon dronken. Ik zag sekswerk niet als iets negatiefs, maar het had wel veel invloed op mijn leven. Liegen tegen je familie is een ding, maar liegen tegen je romantische partners is iets heel anders – het geeft je het gevoel dat je een schandelijk geheim hebt, dat je niet eens kunt delen met mensen. Zelfs nu, nu ik veel voldoening haal uit sekswerk, en ik trots ben op hoe goed het gaat, kan ik het mijn familie nog steeds niet vertellen, en dat vind ik frustrerend. Vooral heteroseksuele cismannen hebben doorgaans een probleem met sekswerk, met name full-service-sekswerk. Het is net alsof je iets wordt afgenomen, als je wordt gepenetreerd met een penis. Je wordt als besmet gezien, ook al verkoop je een handeling, en niet jezelf. Ik heb een hekel aan die opvatting, en hoewel er veel mis is met de seksindustrie, zijn er problemen met de meeste industrieën – dat is gewoon hoe het kapitalisme in elkaar zit. De samenleving zou zichzelf een enorme dienst bewijzen als ze net zo nauwkeurig lette op andere vormen van werk als ze doet op sekswerk. Toen ik 26 was stopte ik een tijdje met sekswerk, omdat ik verliefd werd. Ik kreeg een baan in een bar. Barvrouw zijn was veel moeilijker. Ik herinner me dat ik achter de bar stond, en alle grip op de realiteit verloor. Het leek zelfs alsof ik niet meer echt in de kamer was, maar ik moest nog acht uur door. Het was een marteling. We waren vier jaar samen en nadat het uitging, dacht ik niet dat ik ooit nog terug zou gaan naar de seksindustrie. Maar ik ontmoette een paar sekswerkers en leerde de activistische scene kennen. Ik dacht: ik geef het een kans. Het ging heel goed, en ik ben oprecht trots op het bedrijf dat ik nu aan het opbouwen ben – ik werk niet meer voor escortbureaus, ik verdien goed en ik kan sparen. De media beeldt sekswerk uit op twee manieren: de gelukkige hoer, die superkrachtig is en veel geld verdient en van seks houdt, en het misbruikte slachtoffer. De meeste mensen, inclusief mijzelf, passen niet in een van deze hokjes. Er moet meer nuance zijn. En uiteraard hebben we decriminalisering nodig om sekswerkers te beschermen – de wetgeving rondom sekswerk is belachelijk. Ik hoop dat deze baan op een dag hetzelfde zal worden behandeld als elke andere vorm van arbeid, en dat de mensen die in de seksindustrie werken zich kunnen organiseren en zo kunnen werken als ze willen, met elementaire arbeidsrechten.