Ik ging terug naar mijn vorige leven om erachter te komen waarom ik een piep in mijn oren heb

Deze week besteedt Broadly aandacht aan bijgelovigheid, alternatieve geneeswijzen en de stand van de sterren. We spraken met mensen die antwoorden zoeken – en vinden – buiten het aardse bestaan, en we verkeerden zelf ook in hogere sferen. Ook als je een bezoekje wil brengen aan een ver en internetloos verleden, is Google je beste vriend. Reïncarnatie, wedergeboorte en teruggaan naar een vorig leven lijkt misschien alleen iets voor boeddhisten en Jomanda-aanhangers, maar met hulp van wikiHow kan elke doodnormale sterveling terug in de tijd.

Zelf raakte ik geïnteresseerd in het onderwerp toen een vriendin van mijn moeder een keer vertelde over regressietherapie: een vorm van therapie waarbij de oorzaak van een klacht wordt gezocht in het verleden. Dat kan gisteren zijn, maar ook tien jaar terug of zelfs in een vorig leven. De therapeut brengt je in trance en vervolgens terug naar het moment waarop er iets gebeurde in je (vorige) leven, wat te maken heeft met de klacht of kwaal die je nu hebt. Zo zou je kunnen begrijpen waar een klacht vandaan komt, waardoor je het misschien zelfs kan oplossen.

Ik heb sinds drie jaar een piep in mijn oren – iets wat voor mij onverklaarbaar is, want ik lette altijd goed op met harde muziek in clubs en in mijn oordopjes. De diagnose van de KNO-arts is dat ik ermee moet leren leven. Dat ik nooit meer zal weten hoe stilte klinkt heb ik inmiddels wel geaccepteerd, maar misschien kan ik nog een oplossing voor mijn tinnitus vinden in de alternatieve geneeskunde – of in ieder geval een verklaring waarom het mij is overkomen.

Daarom besloot ik een bezoek te brengen aan de regressiepraktijk van Jeanette Gouka. Jeanette is een vrouw van 62 die de driejarige opleidingregressietherapie heeft gedaan bij het Tasso Instituut. "Toen ik aan de opleiding begon was ik 57, en ik merkte dat het fijn was dat ik al wat levenservaring had, dat kwam namelijk wel van pas," vertelt ze.

Ik vertel Jeanette over mijn tinnitus en dat ik graag wil weten waar het vandaan komt. Het enige wat ik weet was dat ik op een nacht wakker werd, ik was zestien, en ineens een piep in mijn rechteroor hoorde. Wat ik ook deed, slikken, gapen, het ging niet weg. Dat was al beangstigend, en een half jaar later kreeg ik het ineens ook in mijn linkeroor. Ik heb het inmiddels dus wel geaccepteerd, maar ik heb nooit begrepen waarom ik het heb.

Jeanette noteert wat ik vertel en daarna stellen we samen een hoofdvraag voor deze sessie: wat is de oorzaak van mijn tinnitus?

Voordat we beginnen, vraag ik haar of trance te vergelijken is met hypnose. "Zo zou je het kunnen noemen, maar bij hypnose denken mensen altijd dat ze diep in slaap zijn, en jij moet gewoon wakker blijven om te begrijpen wat er gebeurt. Hypnose of trance heeft verschillende dieptes. Als je straks in trance bent, ben je met je innerlijk bezig; wat je voelt, wat je ziet. Je hoort nog geluiden van buitenaf, maar die zijn op de achtergrond," vertelt ze.

Ook vraag ik haar of de oorzaak van een klacht altijd in een vorig leven ligt. "Het kan een groter thema zijn in je leven, en dat kan dan bij een vorig leven begonnen zijn. Als het daar niet goed is afgerond, komt het in je volgende levens net zo lang terug totdat je het verwerkt hebt. Maar het kan ook zo zijn dat het iets met je kindertijd te maken heeft en nu ineens naar boven komt. Een klacht wordt altijd ergens door getriggerd, het ontstaat niet zomaar. Maar als je zometeen inderdaad in een vorig leven terechtkomt, leggen we altijd de link naar je huidige leven."

Dan is het zover: ik moet me voorstellen dat ik op een comfortabele plek lig, dus denk ik aan mijn bed. "Stel je voor dat het een mooie zomerdag is, en je ligt daar op je bed gewoon een beetje niks te doen. Je voelt de warmte van de zon door het raam naar binnen schijnen en je wordt steeds loomer. Voel dat eens," zegt Jeanette met een zachte en vriendelijke stem.

Vervolgens moet ik me voorstellen dat het nacht is, en ze vraagt me uit mijn lichaam te stappen en naar mijn slapende ik te kijken. "Stel je voor dat je een licht om jezelf heen ziet. Welke kleur is het?" vraagt ze. Ik zie een gouden gloed, maar ik heb er wel moeite mee. Op dit punt vraag ik me af of ik niet gewoon probeer te zien wat ze me opdraagt, en of ik hier toch niet te nuchter voor ben.

Ik zet me over mijn twijfels heen en ga door met wat Jeanette vraagt: 'Zie je ergens een onderbreking in dat gouden licht?' Na een paar minuten zie ik dat er geen licht om mijn voeten zit. Ze vraagt "welk lichaam er aan die voeten vast zit", en ik zie inderdaad spierwitte benen, een witte nachtjapon en dan een meisje met lang, bruin golvend haar dat met gesloten ogen op bed ligt. Ik ken haar niet, maar ik zie haar tot in detail. Jeanette vraagt me om haar eens aan te tikken. Het meisje schrikt wakker en kijkt me aan. "Waarom ben je bij me?" moet ik haar vragen. "Ik kon je niet alleen laten," hoor ik het meisje zeggen. "Weet je wel dat je dood bent?" vraag ik op verzoek van Jeanette, en ze antwoordt van wel.

Jeanette draagt me op om samen met het meisje naar een plek te gaan waar we een overzicht hebben over haar leven. Plotseling zijn we op de top van een heuvel en kijken we uit over een stadje, en Jeanette zegt dat ik haar moet vragen of ze me "een impressie van haar leven" kan laten zien. Ik zie een houten huisje, en even denk ik dat ik op de set van Little House on the Prairie beland – het is de Amerikaanse pionierstijd.

In het volgende beeld zie ik mezelf. Ik ben een schattig meisje van ongeveer twaalf jaar met twee blonde, opgerolde vlechtjes, dat vrolijk en zingend terugloopt van school. Terwijl ik op de bank lig voel ik plotseling een drukkend gevoel in mijn rug, dat past bij het beeld wat ik dan voor me zie: er komt een paard en wagen aangestormd, maar het meisje – ik dus – heeft het niet door. Een groot, zwart paard duwt haar omver. Ze valt en het wiel van de wagen rijdt over haar rug. Ze gilt en ik zie haar op de grond liggen met haar ogen dicht, ze beweegt niet meer.

"Die gil, hoe klinkt dat?" vraagt Jeanette. Het was oorverdovend. "Kijk nog eens naar jezelf vanaf boven, als de Aysha van nu." Ik zie het meisje met gesloten ogen op de grond liggen. Haar lichtblauwe jurk zit onder het stof. Omstanders rennen naar haar toe en schrikken. Ze is dood.

Ik, de Aysha die op de bank ligt, begin te huilen. Jeanette geeft me een zakdoek. Ineens begrijp ik het: mijn eigen gil was het laatste wat ik gehoord heb voor mijn veel te jonge dood. "Inderdaad," zegt Jeanette, "je eigen gil kwam zo hard bij je binnen, het heeft zich in je oren vastgezet." In het beeld daarna zie ik mijn graf. Onder een boom staat een kruis, gemaakt van twee dikke takken. Daarop zie ik mijn naam: Rosemary.

Als ik een beetje ben bijgekomen van het huilen gaan we verder. "Kijk eens hoe de ziel van het meisje, Rosemary, het lichaam verlaat," zegt Jeanette. "Heeft ze wel door dat ze dood is?" Ik vraag het haar, en ze zegt van niet. Jeanette en ik komen tot de conclusie dat de ziel van Rosemary al die tijd over de aarde heeft gezworven, en op de nacht in 2014 (toen de piep in mijn oren begon), besefte ze dat ze rust wil.

Ik krijg als laatste de opdracht van Jeanette om Rosemary en haar beste vriendin – het meisje in de witte nachtjapon met wie ik op de heuvel stond – te vertellen dat hun tijd hier op aarde erop zit, en dat ze mij allebei los moesten laten.

Het antwoord op de vraag die Jeanette en ik aan het begin van de sessie hebben vastgesteld, komt neer op het volgende: Rosemary is een deel van mij, en ik was de enige die haar kon helpen om rust te vinden, maar dat deed ik niet. Daarom kreeg ik de piep in mijn oren. "Het is niet erg als een hoofdstuk soms droevig eindigt. Sluit het af en begin aan een nieuw hoofdstuk," zeg ik tegen Rosemary.

Als laatste vraagt de therapeut of ik nog op bezoek bij mezelf kan, op het moment dat ik de piep voor het eerst hoorde – toen het paard en wagen me overreed. "Leg de Aysha van toen uit wat er gebeurd is, ook al zal ze het waarschijnlijk grotendeels al weten," zegt Jeanette. Daarna is het tijd om weer wakker te worden – mijn doel is bereikt.

Zo gauw ik weer helemaal bij ben, ga ik op de bank zitten. Het heeft me veel energie gekost, al die indrukken. Jeanette en ik praten over wat ik gezien heb en dat het kwartje nu gevallen is. Ik vraag me hardop af of ik niet gewoon heb gezien wat ik wilde zien. "Dat vragen mensen zich altijd af: 'heb ik dit niet verzonnen?'. Maar jouw ziel geeft beelden aan die bij jouw doel passen," vertelt ze.

Als ik op de bus naar huis zit te wachten, denk ik nog eens na over wat ik zojuist allemaal heb ervaren. Ineens voelt het heel anders dan tijdens de sessie zelf. Aan de ene kant wil ik dolgraag geloven dat Rosemary bestaan heeft, want het voelde zo echt en het maakte toch niet voor niets zoveel in me los? Aan de andere kant voelt het ook onwerkelijk, ondanks het feit dat ik wel op de therapeutische vaardigheden van Jeanette vertrouw. Ze heeft er ten slotte drie jaar voor gestudeerd.

Of ik nou werkelijk mijn vorige leven heb gezien, of dat het gewoon mijn creatieve hersenspinsels waren die zich een beeld vormden, zal ik nooit zeker weten. Het enige wat ik kan doen om die eerste optie als waarheid te zien, is erin geloven. Of mijn piep minder wordt, moet de tijd uitwijzen, maar ik denk toch dat het enige wat me daar ooit van kan verlossen de wetenschap is.

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.