Zonovergoten foto’s van het leven op Coney Island
Foto's door Mark Hartman

FYI.

This story is over 5 years old.

Fotografie

Zonovergoten foto’s van het leven op Coney Island

Fotograaf Mark Hartman besloot tijdens de laatste zomerdagen de bewoners van de excentrieke kustlijn vast te leggen.

Dit artikel verscheen eerder op i-D Nederland.

Fotograaf Mark Hartman werd onlangs 35. In plaats van zich in een midlifecrisis te storten en op een extravagante vakantie te gaan, nam hij zijn camera mee naar de pier van Coney Island. "Ik legde mezelf een aantal regels op," vertelt hij ons over de telefoon, vlak voor de herfst haar intrede doet. "Ik mocht maar één camera gebruiken, met één lens, geen statief, en geen flitser." De zonovergoten portretten die hij die dag schoot, bleken het begin te zijn van een nieuw project dat Hartman zowel afleidde van zijn eigen problemen, als hem ermee confronteerde.

Advertentie

De foto's van de lusteloze lichamen, half ondergedompeld in het water, en jonge geliefden in omhelzing op het warme zand zijn doordrenkt met het gevoel dat iets aan zijn einde komt en een nieuwe periode begint. Nadat Hartman jarenlang beelden heeft geschoten voor modebladen en reiswebsites wilde hij spontaner te werk gaan. Zo kwam hij bij de kleurrijke, opvallende kust van Coney Island terecht. We spraken met de fotograaf over wat hem aantrekt aan de buurt en haar eigenaardige inwoners.

Waarom besloot je te fotograferen op Coney Island, in plaats van een andere buurt van New York?
Daar waren een paar verschillende redenen voor. Ten eerste vind je er een enorm multiculturele groep mensen. Allerlei mensen voelen zich tot de buurt aangetrokken, waardoor ik er veel diverse onderwerpen vond om mee te werken. Daarnaast houd ik van het mystieke gevoel dat de buurt heeft. Toch heb ik er bewust voor gekozen om die iconografie van Coney Island niet in de fotoserie te laten zien. Alles wat je ziet is zand, lucht, of water. Zelfs wanneer ik op de pier aan het schieten was, richtte ik de camera naar het water. Ik wilde niet dat het om de plek ging, maar om de mensen en het gevoel. Voor ik met de serie begon, ging ik door een moeilijke tijd heen, dus wilde ik me volop kunnen focussen op een project. Ik ben onlangs 35 geworden, dus ik heb nu een andere kijk op mijn leven. Vandaar dat ik tijdens het project veel bezig was met metaforen voor die rite de passage.

Advertentie

Zie je die metaforen terug in alle portretten?
Sommige zijn heel letterlijk, andere niet. De letterlijke zijn bijvoorbeeld de foto's van de koppeltjs - het idee van prille liefde, en hoe de betekenis van die liefde met de tijd kan veranderen. Maar ook de foto's van de ouders met hun kinderen. Je ziet daar het verband tussen volwassen zijn en een nieuwe fase van je leven in gaan. De minder letterlijke portretten zijn de foto's met het water. Het fotograferen van mensen in het water is een spirituele metafoor. Wanneer je uit het water komt, verandert je bewustzijn. Veel verschillende religies hebben verhalen over uit het water komen. De foto's met de kinderen in de kuilen hebben te maken met de onderdelen van opgroeien die je alleen moet doorstaan. Andere foto's draaien meer om gevoelsmatige verbeeldingen, waarbij ik simpelweg emoties probeer vast te leggen die ik niet in woorden kan uitdrukken. Het zijn beelden waar mensen zich in kunnen herkennen zonder woorden nodig te hebben. Dat maakt een foto in mijn ogen succesvol.

Naar welke eigenschappen van mensen ging je op zoek? Zijn er bepaalde uiterlijke kenmerken die je aantrekken als fotograaf?
Ik liep dagenlang dezelfde route langs de kust. Ik probeer altijd zoveel mogelijk uit mijn brein te halen, dus mediteerde ik voor ik naar het strand ging. Ik ging op zoek naar mensen met wie ik een connectie voelde, of waarbij een vonk oversprong. Dat kan bijvoorbeeld komen door iets wat ze dragen, zoals een bepaalde kleur of stijl, of juist hun handen of lichaam. Ik sprak met de mensen over wat ze deden, en bood aan de foto's met ze te delen zodat zij er ook iets aan overhielden. Het waren echt samenwerkingen met elkaar. Het is belangrijk dat de mensen die voor je camera staan, zich op hun gemak voelen. Ik bepaal de poses, dus het is belangrijk dat je elkaar vertrouwt.

Advertentie

Je hebt veel foto's geschoten voor nieuws-, reis- en modebladen. Hoe verhoudt dat zich tot de portretten op Coney Island?
De portretten stelden me in staat iets te creëren dat voortkwam uit een gedeelde ervaring. Het is minder bedacht en een stuk spontaner, waardoor ik veel vrijer te werk kon gaan. In mijn andere werk is alles heel stilistisch. Met dit project wilde ik mezelf juist los kunnen laten en teruggaan naar de basics - geen statief, een lens, een camera, en natuurlijk licht. Ik werkte met wat ik had, en probeerde het beste te halen uit de situatie. Wat dat betreft lijkt het wel op redactionele shoots - soms is de situatie niet waar je op had gehoopt.

Zijn er andere buurten in New York waar je zulke persoonlijke portretten had kunnen schieten?
Die zijn er wel, maar ik voel me nu eenmaal enorm aangetrokken tot Coney Island. Ik houd van de energie en de coole geschiedenis van de buurt. Ik had deze foto's overal kunnen nemen, maar deze serie heeft ook te maken met de tijd en plaats, met de seizoenen, en waar ik persoonlijk doorheen ging destijds. Ik wilde al een tijdje iets doen met New York. Ik benijdde mijn vrienden die projecten in New York hadden gedaan, maar ik vertelde mezelf altijd dat alles daar al was gedaan en ik ergens anders heen moest voor mijn persoonlijke werk. Maar dat is niet waar - je kan overal doen wat je wil. Ik gaf mezelf deze specifieke plek om mijn eigen verhaal te vertellen, het verhaal van de inwoners te vertellen, en me te verbinden met de mensen die ik daar tegenkwam.

Meer werk van Mark Hartman vind je op zijn website.