Een enorme asteroïde miste dit weekend op een haartje de aarde

Afgelopen zaterdag zagen astronomen van het Steward Observatory Catalina Station, in de Amerikaanse staat Arizona, een asteroïde met 106.497 kilometer per uur richting de aarde suizen. De asteroïde had de naam 2018 GE3, en geschat wordt dat hij een diameter van 110 meter had, ongeveer de grootte van een voetbalveld. Wetenschappers berekenden dat het de volgende dag langs ons zou vliegen – dat wil zeggen: maar net langs ons zou vliegen. 2018 GE3 bleek de grootste asteroïde ooit gemeten, die zo dicht langs de aarde raasde. De laatste keer dat deze betreffende steen zelf langs ons vloog was in 1930.

Een dag later vloog-ie voorbij, gelukkig zonder problemen, maar wel op slechts 192.317 kilometer verwijderd van onze buitenste atmosfeer. Dat klinkt misschien als nog best een flinke marge, maar bedenk wel dat de ruimte in principe oneindig groot is, en dat de maan op slechts 400.000 kilometer van de aarde staat.

Oké, dus wat zou er zijn gebeurd als-ie ons had geraakt? We kunnen een aardig eindje speculeren. De meteoriet die in 1908 in een afgelegen bos in Rusland neerstortte, ook wel bekend als de Toengoeska-explosie, wordt geschat op tussen de 60 en 190 meter groot. Er kwam daarbij niemand om het leven, maar dat komt hoofdzakelijk omdat het ding neerkwam op een plek waar nagenoeg niemand woonde. Zo’n tweehonderd kilometer aan dennenbomen stonden na de inslag niet meer overeind.

De meteoroïde bij Tsjeljabinsk, die in 2013 over Rusland scheerde, had een diameter van slechts 20 meter. Volgens de staatsmedia belandden 1500 mensen door de inslag in het ziekenhuis, met name omdat mensen bedolven werden onder het glas, nadat duizenden ruiten sneuvelden door de schokgolf.

De tweede vraag is dus: hoe kan het in godsnaam dat niemand 2018 GE3 eerder opmerkte?

Volgens Livescience komt dat vooral doordat asteroïden erg donker en relatief klein zijn, terwijl de hemel natuurlijk enorm is. Het meest voorkomende soort asteroïde bestaat uit een steensoort die geen licht reflecteert, waardoor ze ontzettend moeilijk te ontdekken zijn. Een telescoop moet precies op het goede stukje hemel gericht zijn, op precies het goede moment, om een asteroïde te zien. Je hebt dus sowieso tientallen telescopen nodig die tegelijkertijd de hemel in de gaten houden.

NASA heeft een programma speciaal gericht op het opsporen van asteroïden, met de toepasselijke naam Planetary Defense. Volgens de bijbehorende website richt het programma zich op “het verzekeren van een vroege detectie van potentieel gevaarlijke objecten, asteroïden en kometen,” evenals “het leiden van de coördinatie, bij het reageren door de Amerikaanse overheid op daadwerkelijk impactgevaar.”

Het observatiestation dat 2018 GE3 detecteerde heeft NASA wel ingelicht, maar er werd bepaald dat er geen reële dreiging vanuit ging. Zoals je nu dus weet hadden ze gelijk. Dat wil zeggen: maar net gelijk.