Zo voelt het om het wereldrecord koekhappen te verbreken

De laatste keer dat ik heb gekoekhapt (koekgehapt?) moet op een spelletjesdag van de basisschool zijn geweest. Dezelfde spelletjesdag waarop ik weigerde mee te doen aan spijkerpoepen omdat ik dat vernederend vond.

Maar afgelopen zondag mocht ik weer. Het evenement Heel Deventer Hapt vond plaats, waar het wereldrecord koekhappen verbroken zou worden. Een obscuur beetje folklore waarbij ik en drieduizend andere mensen een plak koek van een touwtje zouden kauwen.

De drijfveer van de organisatoren blijkt duidelijk uit de omschrijving op hun Facebookpagina: "Deventer is natuurlijk dé koekstad van de wereld. Hoe is het mogelijk dat het wereldrecord koekhappen niet op naam van Deventer staat?" Inderdaad, HOE IS HET MOGELIJK? Den Haag heeft zijn hopjes en Den Bosch zijn bollen, laat Deventer zijn koek hebben!

Ik sta op de Brink, het plein waar het wereldrecord straks verbroken moet worden. We belanden in een stoet uitgelaten kinderen en hun snerpende stemmen komen als stroomstootjes binnen in mijn hoofd.

LEES OOK: Ik werd laatste op het wereldkampioenschap snertkoken in Groningen

Ik krijg net als de andere deelnemers een koekpakket in handen gedrukt en loop het plein op. Daar zijn allemaal koorden over gespannen om straks de koeken aan te hangen. Uit mijn pakket haal ik een ontbijtkoek dat al aan een touwtje hangt en de spelregels.

Een kleine greep uit de regels: "happen doe je met je handen op je rug!", "Let op: de koek moet volledig intact zijn voordat je aan je poging begint!", en "Binnen het afgezette gebied wordt iédereen geacht mee te happen!". Het aantal uitroeptekens op dit stuk papier doet me vermoeden dat het verbreken van het wereldrecord koekhappen een serieuze zaak voor serieuze mensen is. Mensen om me heen beginnen alvast zonder koek in de lucht te happen om te oefenen.

Uit de laatste regel spreekt een ongebreideld optimisme: "Nadat de steward alles heeft geregistreerd en hij of zij het signaal geeft klaar te zijn, kan je weer verder genieten van deze prachtige dag." Het begint te regenen.

We moeten lang wachten voor het startsignaal, dus ik maak even een praatje de man naast me. Leon komt net als bijna iedereen hier uit Deventer. Hij is met zijn voltallige gezin uitgerukt voor dit evenement en ze hebben zich allemaal geschminkt als Koekiemonster. "Dat ziet er goed uit," zeg ik. "Wacht maar tot je me straks hoort grommen", antwoordt Leon.

Om het wachten een beetje op te leuken, worden we onophoudelijk toegesproken door een enthousiaste man op het podium. De wachttijd geeft hem de gelegenheid om al zijn voorbedachte grapjes uit te proberen. "Accepteren jullie zo wel allemaal even de cookies?", vraagt hij. Een man naast me legt de grap uit aan zijn vrouw. Ze verrekt geen spier.

De beste man op het podium legt ons elke tien minuten uit wat we moeten doen bij een noodsituatie. Terwijl iedereen begripvol knikt, vraag ik me af wat er gebeurt als hier een aanslag wordt gepleegd. Hoe moeten buitenlandse media uitleggen dat er op het moment van het drama drieduizend mensen op een plein stonden te wachten totdat ze een stuk ontbijtkoek dat aan een touwtje voor ze hing mochten opeten?

We moeten vijf minuten lang koekhappen. Als ik naar het bescheiden stukje koek dat we hebben gekregen kijk, vind ik vijf minuten ruim. Maar ook daarover heeft de organisatie nagedacht. Mocht de koek al binnen de aangegeven tijd zijn opgehapt dan moet de deelnemer in de lucht blijven happen. Anders tel je niet mee voor de recordpoging. Luchthappen lijkt me zo mogelijk nog vernederender dan spijkerpoepen, dus ik neem mezelf voor om zo traag mogelijk met mijn mond naar koek te happen.

Inmiddels sta ik al een uur met een kneuterig soort spanning naar het bungelende stukje koek te kijken. Voor het startsein moeten we wachten op de burgemeester en op Joekie 't Koekie, de mascotte van het evenement. Als Joekie eindelijk de Brink komt opgelopen, gaat er een golf van opwinding door het publiek. Heel veel mensen willen iets van de uitzendkracht die voor de gelegenheid in een pak werd geduwd: op de foto, een handje of gewoon even bij hem in de buurt zijn. "We hebben hem in ieder geval even gezien", hoor ik een vrouw ernstig zeggen, meer tegen zichzelf dan tegen haar treurig kijkende dochtertje.

Na lang wachten komt eindelijk het sein van Joekie 't Koekie. Er mag gehapt worden. Omdat iedereen tegelijk begint met happen, slingeren de koeken heen en weer en verzandt de recordpoging in een nogal kolderieke bedoening.

Je zou denken dat ik me zo happend met de handen op de rug als een volstrekte idioot voelde, maar ook ik ging op in de collectieve pret die iedereen aan het beleven was.

Al snel ontwikkelde ik een techniek die het happen makkelijker maakt. Ik noem 'm De Specht: eerst kijken, dan snel je hoofd naar voren rammen en hard happen, zodat de koek geen kans heeft om te ontsnappen.

Ik zou de hele koek nu snel kunnen opeten, maar omdat ik al een aantal mensen om me heen zie luchthappen, hap en kauw ik traag en gecontroleerd.

Als de vijf minuten voorbij zijn, voel ik een warme trots door mijn lijf stromen. Het gejuich stijgt op van de Brink en iedereen loopt angstaanjagend blij tussen de afgekloven touwtjes door. Ik geef mijn buurman Leon een ferme, welgemeende handdruk. Dit is een grote dag voor Deventer! Hier werd zojuist een wereldrecord verpulverd.