Alienjagers zochten een eeuw lang naar de geheimzinnige Black Knight-satelliet

In 1899 had Nikola Tesla contact met aliens.

De radiopionier had een enorme toren gebouwd bij zijn huis in Colorado Springs om met draadloze stroom te experimenteren, maar zou wel eens de eerste mens geweest kunnen zijn die een boodschap uit de ruimte kreeg.

"Ik ben er heilig van overtuigd dat er zeer intelligent leven bestaat op Mars," zei Tesla in 1923 tegen een journalist van de Albany Telegram. "Tijdens mijn experimenten in Colorado ontving ik uitzonderlijk bewijs dat er leven op Mars bestaat. Ik had net mijn ongekend gevoelige draadloze ontvanger af, toen ik signalen ontving die ik kan vertalen als '1--2--3--4.' Volgens mij gebruiken de Marsbewoners cijfers om mee te communiceren, omdat die universeel zijn."

Ondanks Tesla's diepe overtuiging waren zijn tijdgenoten behoorlijk pissig over de theorie, omdat ze dachten dat Tesla bezig was met een publiciteitsstunt. Desondanks is Tesla's vermoeden sindsdien aangehaald door een hoop mensen. Zijn fanclub, de Tesla Society, denkt dat hij misschien radiogolven uit de ruimte opving, of dat de signalen werden veroorzaakt door stormen op Jupiter.

Dat is misschien niet zo spannend als een telefoontje van E.T., maar in de loop van de twintigste eeuw ontstond een nieuwe theorie dat Tesla in werkelijkheid een boodschap had ontvangen van een 13.000 jaar oud buitenaards voorwerp, dat zich in een baan rond de aarde zou bewegen. Het ding staat tegenwoordig bekend als de Black Knight-satelliet.

De legende van de Black Knight is eigenlijk een samenvoegsel van verschillende verhalen, die allemaal gaan over een onbekend voorwerp dat zich in een baan om de aarde beweegt. Behalve de naam hebben de verhalen weinig gemeen. Zoals het een goede legende betaamt, weet niemand precies wanneer de legende van de Black Knight is ontstaan, of wie ermee begon. Feit is wel dat het internet dol is op de zwarte ruimtevriend en webfora puilen uit met informatie, ruimteroddels en fotografisch 'bewijs'.

Volgens mensen die geloven dat een mysterieus buitenaards voorwerp zich schuilhoudt in ons zonnestelsel, deed de Black Knight in 1927 nog een poging om contact op te nemen met de aarde. De ontvanger zou deze keer de Noorse technicus Jørgen Hals zijn. Terwijl Hals in Eindhoven aan het experimenteren was met radiosignalen, merkte hij dat sommige signalen een paar seconden later terugkwamen. Deze 'long delayed echoes' waren blijkbaar zo'n absurd en onverklaarbaar fenomeen dat er nu zelfs een complete Wikipediapagina aan is gewijd. En niets is zo fijn voor wilde theorieën als een loslopend onverklaarbaar fenomeen.

In 1973 schreef science fiction-schrijver Duncan Lunan in een artikel voor Spaceflight Magazine dat een 13.000 jaar oud buitenaards object dat rond de maan zweefde wel eens verantwoordelijk zou kunnen zijn voor de echo's. Liefhebbers van de Black Knight halen dit artikel vaak aan als bewijs voor het bestaan van het ruimtevoorwerp, al noemde Lunan geen één keer de naam 'Black Knight' in zijn artikel. De populariteit van zijn artikel onder de Black Knight-fanatici ging zo ver dat Lunan zich gedwongen voelde keihard te ontkennen dat hij iets te maken had met het ontstaan van de Black Knight-theorie.

De volgende keer dat de Black Knight gespot werd was in de vroege jaren zestig, toen een artikel verscheen in TIME over een onbekend voorwerp dat zich in een polaire baan rond de aarde bewoog. Dat was nogal vreemd, omdat de Amerikaanse en Russische satellieten zich ook allemaal in een baan rond de evenaar bevonden. Een paar weken later liet het Amerikaanse ministerie van Defensie weten dat het ging om een brokstuk van de Discoverer-satelliet.

De uitleg van de Amerikaanse overheid werd argwanend ontvangen door de liefhebbers van de Black Knight en ze zagen de mysterieuze 'duistere' satelliet jarenlang als bewijs voor het bestaan van hun buitenaardse vriend. Hun argwaan bleek later gegrond, toen bleek dat het voorwerp onderdeel was van het Amerikaanse

CORONA-project

, dat als doel had de Russische raketinstallaties in de gaten te houden. Helaas was daarmee ook bewezen dat het niet ging om de Black Knight.

In de jaren zestig en zeventig bestond er dus nauwelijks bewijs voor het bestaan van de Black Knight, waarmee het verhaal zelf een echo werd van de legende van weleer. Dat veranderde toen de spaceshuttle Endeavor in 1998 tijdens vlucht STS-88 beelden maakte van een zwart voorwerp dat onheilspellend boven onze thuisplaneet dwarrelde.

Helaas bleek het zwevende voorwerp later weer geen Black Knight te zijn, maar het resultaat te zijn van een ruimteblunder. Endeavor had als opdracht warmtedekens te installeren op het kersverse internationale ruimtestation ISS, maar tijdens de installatie schoot één van de dekens los. Op de video waarop het voorwerp te zien is, hoor je de crew discussiëren over of ze de losgeraakte ruimtedeken nog terug kunnen halen. Dat bleek onmogelijk. De ruimtedeken zweefde nog een week lang door de ruimte, werd nog een paar keer gefotografeerd en verbrandde tenslotte in de atmosfeer.

Daarmee komt een einde aan de legende van de Black Knight, een verhaal dat honderd jaar lang in stand bleef en grotendeels gevoed werd door de hysterische paranoia rond de Koude Oorlog. En hoewel het belangrijkste bewijs voortdurend werd weerlegd door NASA, zal de losgeslagen warmtedeken eeuwig voort blijven leven in NASA's archief als 'Item 25570' en als de mysterieuze Black Knight-satelliet in de wondere wereld van het web.