Een flard uit het bizarre leven van DJ Dano

Het beste boek over Nederlandse dance sinds Mary Go Wild komt volgende week vrijdag uit: Wat de fok ouwe, het bizarre leven van DJ Dano. Het is geschreven door Mary Go Wild-eindredacteur Arne van Terphoven. In een kleine vierhonderd pagina's vertelt hij het leven van Daniël Leeflang alias gabberlegende DJ Dano. Het is een waanzinnig verhaal dat aan elkaar hangt van pillen, coke, drank, seks en héél veel klassiekers van platen. Je leest niet alleen hoe Dano zich als dj en familieman staande probeert te houden, maar ook hoe de dance-industrie om hem heen volwassen wordt en Dano eigenlijk uitgroeit tot een van 's werelds eerste dj-supersterren. Helaas nog niet zo georganiseerd dat hij er echt wat aan overhield: hij onderhoudt zijn gezin nu als bouwvakker. Er worden verbanden gelegd waar ik als 27-jarige fan het bestaan niet van wist, en dat maakt het minstens zo leerzaam als vermakelijk. Om je alvast warm te maken, is hier een voorpublicatie uit het boek. Dano is net met zijn gezinnetje naar zijn ouders in Huizen verhuisd in de hoop daar enige rust te vinden. In alle eerlijkheid neemt hij contact op met de Belastingdienst, om maar eens aangifte te doen. In april 1996 valt er vervolgens een blauwe envelop op de mat: 340.000 gulden schuld, opgebouwd uit achterstallige belasting en boetes.

HAKKEEH !

Al stort in Huizen de wereld even in, de gabbertrein rijdt op volle snelheid. Ook al is geld vanaf dat moment een groot issue in Dano's leven en kampt hij met zijn drank- en drugsverslaving, er is maar één optie: doorgaan.

In de zomer van 1995 is TMF (The Music Factory) gelanceerd, de Nederlandse tegenhanger van het toonaangevende MTV. De zender, die het grootste deel van de dag enkel videoclips uitzendt, is een groot succes. Om in te spelen op de gabberhype lanceert TMF samen met ID&T in 1996 het programma Hakke & Zage, dat later verandert in Hakkeeh!, met registraties van feesten, videoclips, interviews met gabbers en vaste rubrieken zoals 'FF ouwehoeren met Drokz' – waarin terror dj Drokz kijkerspost behandelt – en de 'Gabberkruk'. Hakkeeh! is met grote afstand het populairste programma dat ooit op TMF te zien is geweest. Ligt het kijkersaantal van de ultieme zapzender normaal gesproken zo tussen de 40.000 en 70.000, tijdens Hakkeeh! stemmen er zomaar 300.000 mensen af. Dano wordt gevraagd enkele afleveringen te presenteren. Iets wat hem soepel afgaat.

'Het programma van TMF gaf maar weer eens aan hoe groot de hardcore was. Dat had ik de helft van de tijd niet door. Wij zaten in het oog van de orkaan. In het programma kon ik vertellen wat ik leuk vond en delen waar ik mee bezig was. Dat vond ik heerlijk. Ik heb het een keer of vijf, zes gedaan. Sietse van Daalen, beter bekend als Da Mouth Of Madness, heeft ook ontzettend veel voor dat programma gedaan. En Miles Stutterheim. Het presenteren ligt mij wel, ik zou het wel weer willen doen voor een radiostation. Ik ben ook wel een beetje mediageil.'

Naast TMF kent Nederland nog een muziekzender: The Box. Kijkers kunnen bellen en later sms'en om een videoclip te kiezen. In 1996 is Rob Gee's Ecstasy, You've Got What I Need maandenlang de populairste clip op de zender. Hij scoort er een top 40-hit mee, en niet alleen in Nederland. In alle landen met een hardcorescene wordt de track een enorme hit. 'Een mazzeltje,' zegt Rob Gee,'Ik krijg er nu nog royalty's van.'

ROYAL KABUL

Ook al is Dano wars van de happy hardcore, hij verschijnt wel in de videoclip van 'Have You Ever Been Mellow', de monsterhit van de Party Animals in 1996. De video wordt opgenomen in hotel Royal Kabul aan de Oudezijds Voorburgwal. Hier is Dano kind aan huis. Jeroen Flamman organiseert al jaren feesten in Royal Kabul, in club Amnesia.

Dano: 'Het was heel klein. Ik denk dat er 150 man in konden. Maar alles mocht daar. Het was totale seks, drugs en rock-'n- roll. Een gekkenhuis, dat werd beheerd door een Egyptenaar - Rushdie, een supercoole kerel. Je wist dat als je in Royal Kabul moest draaien, je knetterstoned thuiskwam. Er waren daar altijd voorraden voor handen.

Rushdie was ook zo gek op mij dat hij zei: "Daan, waar ga je naartoe op vakantie?" "Naar Spanje." "Ik ga met je mee." En dan ging hij ook gewoon mee. Of als ik moest draaien in Italië, dan vloog hij gewoon mee. Op een gegeven moment had ik een vakantie betaald voor Bobbie en Wim. Toen mocht ik

Rushdie's BMW-cabrio lenen om op vakantie te gaan. "Neem maar mee, geen probleem." Zo'n gast was dat.

Mijn vijfentwintigste verjaardag vierde ik daar. Ik nam net een snuifje achter de draaitafels toen ik door twee vrouwelijke agenten werd opgepakt. Dat was een striptease. Nou, dat wilde ik absoluut niet. Voor een volle zaal met twee wijven. Dat doe ik dan liever privé. Ik ben 'm op mijn eigen verjaardag gewoon gepeerd, en naar huis gelopen.

In de Royal Kabul werkte Debby achter de bar. Daar ben ik nog eens mee in bed beland. Ze woonde een paar grachten verderop. Ik had 'm er net uitgehaald bij Debby toen Sandra belde. "Waar ben je?" Toen zei ik: "Ik ben nog op een after daar en daar." Maar ineens begon de Westertoren te klingelen. Sandra zegt: "Dat kan niet, want ik hoor de Westertoren." Toen moest ik alles wel opbiechten.'

Dano's vriend Wim rijdt hem regelmatig naar optredens. Dat gaat prima, ook al heeft Wim geen rijbewijs. Als Dano op Koninginnedag in Royal Kabul moet draaien, zet Wim hem daar af.

Wim: 'Ik had net een pilletje getikt, dus ik was niet meer helemaal scherp. Sta ik ineens met die auto midden op de Dam! Tussen het dronken volk. Wordt zo hóp die auto de lucht in. Met auto en al opgetild. Toen werd ik helemaal para.'

IK BRENG DE KINDEREN WEL NAAR SCHOOL

Dano is onverminderd succesvol. Zes boekingen in een weekend blijft de normaalste zaak van de wereld. Thunderdome draait voluit en de cd's worden nog steeds per strekkende meter verkocht. Op radio en tv is men in de ban van de gabber. De gigs in het buitenland nemen toe. Eigenlijk zijn de perspectieven eind 1996 helemaal niet zo slecht. Maar de tropenjaren die achter hem liggen beginnen hun tol te eisen. Het jarenlange drank- en drugsgebruik, het gebrek aan slaap, de mentale druk; hij heeft er al drie levens opzitten. De nanciële ona ankelijkheid die binnen handbereik leek is ver te zoeken.

Hij is bijna 27 jaar en zijn gedrag wordt grilliger. Lang leve de lol blijft de hoofdzaak, maar steeds vaker komen angst, twijfel en ontevredenheid om de hoek kijken. In plaats van pas op de plaats te maken geeft hij, zoals altijd, extra gas. 'Ik wilde het gewoon zo goed mogelijk doen.' Maar de realiteit is: meer drank, meer drugs en een handvol keiharde, grimmige platen.

Tijdens een weekend in München loopt het uit de hand.

Dano: 'Het was een topfeest, een dikke rave in een grote hal. Ik vroeg aan de organisatie of ze een snuifje coke hadden. Vervolgens legt die gast een lijn van een meter. Of laat het 80 cm zijn, maar korter zeker niet. Bleek het ketamine te zijn! Toen ben ik drie dagen helemaal van de kaart geweest. Ik weet er nauwelijks nog wat van. Dan werd ik weer wakker bij de soundengineer thuis, dan weer bij fans thuis. Ik heb drie vliegtuigen gemist. Ik kwam op zondagavond heel laat terug en zei tegen Sandra: "Ik breng de kinderen wel naar school." 's Ochtends stond ik in de douche en kreeg ik een black-out. Ik stuiterde zo met m'n hoofd op de badrand. Helemaal onder het bloed. Sandra is naar de buurman gerend, een fysiotherapeut, en die heeft me naar het ziekenhuis gebracht. Ik was zo oververmoeid dat ik gewoon in elkaar ben gezakt. Toen woonden we net een jaartje in Huizen.'

Rob Gee: 'Dano en ik zijn even oud. Ik had altijd al die artiesten in gedachten die op hun 27ste zijn overleden. Jimi Hendrix, Jim Morrison, recentelijk Amy Winehouse. Het klinkt misschien gek, maar ik geloof dat je lichaam er op die leeftijd klaar mee is. Je organen zijn volgroeid ofzo – er is in ieder geval een reden voor dat al die lui op hun 27ste overleden. Toen ben ik ermee gestopt. Het was iedere dag losgaan. Maar als iedereen om je heen hetzelfde doet, realiseer je je niet dat je wellicht een probleem hebt. Ik heb Dano ook geadviseerd: denk er nou eens goed over na.'

Maar dat is aan dovemansoren gericht.

Dano voelt zich onstabiel en gefrustreerd. Zijn ongenoegen richt zich voor een deel op ID&T. Het zijn financieel barre tijden en dus laat hij zijn accountant de contracten eens uitpluizen. Die berekent dat er uiteindelijk 2,5 procent overblijft, terwijl hij in de veronderstelling is dat hij 12 procent had moeten verdienen.

'Ik verdiende wel veel geld, maar volgens mij moest ik nog veel meer geld verdienen. Toen ging hij de contracten analyseren. Het begon op 12 procent, maar na alle aftrek van dit en dat en zus en zo bleef er nog maar 2,5 procent over. Daar was ik woest over. Ik dacht: ik ben eigenlijk gewoon in mijn reet genaaid door die gasten. We betaalden zelfs voor het inpakken van de hoezen, overal werd wat vanaf gesnoept. Dat zijn gewoon wurgcontracten. Als er 12 procent staat hoort het 12 procent te zijn en niet nog vellen vol kleine lettertjes. Dan staat er straks ineens: Arcade heeft nog koffie nodig, dus dat betaal je dan ook maar even, als artiest.

Inmiddels kan ik het wel relativeren. De omstandigheden waren voor iedereen hetzelfde. Ik had die contracten ook eerst moeten lezen en niet blind moeten ondertekenen. Maar weet je, ze kwamen bij me thuis. Vroegen hoe ze een feest moesten geven. Het was gewoon broederliefde. Ik dacht: we gaan dit gewoon even doen met z'n allen. Daarom heb ik dat getekend. Achteraf is dit allemaal mijn probleem, ik kan ze niks kwalijk nemen. Maar toen was ik zo kwaad, het moest eruit. Dat werd 'Fukem All'. Ze hadden het zelf niet door, maar deze plaat was een rechtstreekse boodschap aan ID&T.' 'Fukem All' is een van de hoogtepunten uit Dano's repertoire. Een keiharde plaat met een sample waarin Al Pacino de oorlog verklaart aan het establishment: 'Those guys, the fucking bankers, politicians. Fuk em all'.

Dano: 'Ik kreeg vorige week nog een statement van BMG, want daar zit mijn publishing. Die stond in de min. Ik was toen zo populair dat alle aasgieren, die publishers, voor de deur stonden te wachten met een aanbod: teken hier dan krijg je twintig ruggen voorschot. Dat deed ik. Ik zei overal ja op. Tuurlijk, doen we. Ik vond alles prachtig. Zo ging dat gewoon. Als ik er nu op terugkijk, zou ik dat heel anders aangepakt hebben.'

Dano zegt: 'We hadden bij ID&T een wurgcontract. Ze hebben ons daar uitgeknepen.'
Duncan Stutterheim: 'Nou, dat vind ik absoluut niet fair. Vergeet niet: Arcade was de grote vis. Die hebben echt gelachen. Maar de afspraak met hun was duidelijk. Ik kon en durfde niet even voor een miljoen aan reclame op tv te pompen. Die power hadden zij wel. Wij zaten erin voor een royaltydeal en kregen 24 procent van de opbrengst. Hiervan tikten we de helft door naar de artiesten en de andere helft was voor ons. Het waren Thunderdome-cd's en wij waren het merk Thunderdome. Het was niet dat de cd van één artiest was. Nee, het was een Thunderdome-cd met heel veel artiesten. Om dat allemaal draaiende te houden hadden wij twintig mensen in dienst. Die leefden daar ook van.'

Hebben jullie daar over gesproken?
Duncan: 'In de tijd met die belastingaanslag wel, toen kwamen er van Dano wel wel wat verwijten. Maar dat was niet onze taak. Dat hij al dat geld erdoorheen heeft gejaagd en geen belasting heeft betaald, is toch niet mijn schuld? Die dj's jongen, per track… Dat was echt veel geld. Ik heb Dano tonnen uitgekeerd, jaar in jaar uit. Tonnen!'

In wat voor tempo ging dat? Bij ieder feest een cd?
Duncan: 'De cd's hadden hun eigen ritme, iedere drie maanden eentje. In topjaren verkochten we een miljoen cd's per jaar. In totaal hebben we vierenhalf miljoen Thunderdome-cd's verkocht. Nu realiseer je je pas hoe mega dat was. Toen vonden we dat doodnormaal. De dj's ook, we waren niet anders gewend. Kwam er een afrekening van Arcade: weer een miljoen verkocht. Nou, hop, wij de helft, dj's de helft. Dat was waanzinnig.'

Genoeg om nooit meer te hoeven werken.
Duncan: 'In principe wel, ja. En ik moet erbij zeggen dat we hem – en ook een aantal anderen - ook best lang de hand boven het hoofd hebben gehouden. Dat we moesten zeuren: "Is de track af?" Die was dan niet of net af. Toen hebben we er maar wat op gezet, soms zelfs zonder te luisteren. Dat slaat natuurlijk nergens op, even een track in elkaar flansen voor een cd waarvan je weet dat er een paar honderdduizend van worden verkocht. Het Dreamteam zetten we er standaard op, dat waren gewoon onze jongens. Soms zei Denis Doeland, die de cd's samenstelde: "Het is niet goed genoeg." Maar dan zeiden we: "Kom op, dit is onze ploeg." Maar het was tegen het einde van de jaren negentig simpelweg lang niet altijd goed genoeg. Zo zijn we er met z'n allen debet aan dat het allemaal minder werd.'

Raakt het je, na al die tijd?
Duncan: 'Ik vind het heel jammer, ja. Zo'n grote jongen, zo'n ontzettende held verdient het eigenlijk om er eeuwig de vruchten van te plukken. Hij was wat nu Martin Garrix is of Sven Väth of Richie Hawtin. Dat was hij. Toch waren Sven en Richie ook partygangers en mijn vrouw Lisca en ik ook. Maar blijkbaar hebben we onze kop er iets beter bij gehouden. Daan is eigenlijk de Bennie Muller (Ajax-held uit de jaren zestig, die net niet geprofiteerd heeft van de stijgende salarissen voor voetballers in de jaren zeventig, Avt) van de muziek geworden. Hij heeft ook het nadeel dat zijn muziek echt niche is. Het was toen gewoon een enorme hype. Dat is moeilijk om nu te erkennen. Maar we moeten reëel zijn: die hele gabberperiode is ook een beetje een luchtbel geweest.'

Wat de fok ouwe, het bizarre leven van DJ Dano verschijnt op 30 september via Mary Go Wild en wordt die avond gepresenteerd met een groot feest in de Westerunie.