Misschien denk je bij het zien van de bovenstaande video, ‘Washing Machine Brick Bouncing on Trampoline’ in eerste instantie:  wéér zo’n lulhannes die een baksteen in een wasmachine stopt en filmt hoe het apparaat rammelend en stuiterend aan zijn einde komt. Online filmpjes van mensen die een baksteen in hun wasmachine stoppen zijn namelijk niet bepaald nieuw. Het internet staat er vol mee.

En toch is deze video anders. Het filmpje laat zien hoe je binnen dit uitgekauwde thema blijkbaar toch nog iets kunt maken dat je blik vangt. In tegenstelling tot de nihilistische willekeur van zijn broertjes op YouTube – die nooit verder komen dan: zet een wasmachine in je verlopen tuin, doe er een stuk steen in, zet de knop aan en film het – schuilt in deze video een weloverwogen perfectie. Hij levert scherpe kritiek op de voyeuristische tijdsgeest van deze eeuw. Het is het ultieme PopArt-meesterwerk, waar Andy Warhol van zou zeggen: strik eromheen en niks meer aan doen.

Laat me je uitleggen waarom.

Ten eerste staat deze wasmachine niet op de grond of op een stuk hout, maar op een trampoline. Dit is niet zomaar een willekeurige variatie, maar een gerichte uitvergroting van het hele concept van de Dansende Wasmachine. Net zoals Warhol zijn soepblikken eindeloos herhaalde en uitvergrootte, zoomt Washing Machine Brick in op de kern van de wasmachinevideo’s, en blaast deze op tot in het groteske. Het bestaansrecht van de wasmachine op YouTube ligt in de gekke sprongetjes die hij maakt, en deze wasmachine op een trampoline is de springerigste van ze allemaal.

Ook qua compositie en kleurgebruik zit Washing Machine Brick Bouncing on Trampoline uitzonderlijk sterk in elkaar. Alles in dit werk richt je blik op de machine in het midden. Kijk bijvoorbeeld eens naar de verticale lijnen die van het beeld een evenwichtig geheel maken. Aan de rechterkant langs het hout, precies in het midden in de muur, en aan de linkerkant langs de planten, lopen kaarsrechte, statische lijnen die perfect contrasteren met de chaos van het stuiterende stuk witgoed op de voorgrond. Tegelijkertijd wordt de actie nog eens op speelse wijze extra ingekaderd door de lijnen die je vanuit de pootjes van de trampoline kunt trekken.

Ook wat betreft het kleurenpalet lijkt het hele werk zorgvuldig gecomponeerd om al je aandacht te leiden naar het lijden op de voorgrond. Het felle lichtgroen van het gras en de contrasterende oranje muur, bijvoorbeeld, delen het geheel op in twee vlakken, met de doodsstrijd van de wasmachine prompt in het midden. Ondertussen vormt de oranje-blauwe trampoline (een contrast dat in Hollywood wel vaker gebruikt wordt als er ergens dramatisch over gedaan moet worden) een ovale omlijsting van het drama dat zich erbovenop afspeelt. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het contrast tussen het zwart van het trampolinevel en de witte machine die erop staat. Het werkt allemaal om je aandacht vast te houden, en nooit meer los te laten.

Verder is de wasmachine het enige witte (in veel culturen traditioneel de kleur van de dood) object in het beeld, wat geen enkele twijfel overlaat over waar je je ogen op moet richten in deze compositie. Op de achtergrond zie je overigens wel nog een wit object, maar dat is de deksel van dezelfde wasmachine – een stille getuige van de schending van de integriteit van de wasmachine, en een subtiele voorbode van zijn uiteindelijke noodlot.

Als je wel eens eerder een video hebt gezien van een wasmachine met een baksteen erin, weet je precies wat het lot is dat de machine te wachten staat. In het kort: de wasmachine komt er niet goed vanaf in dit verhaal. Het dansje van de wasmachine is geen vreugdedans, maar een macaber mechanisch Zwanenmeer. Op het moment dat Washing Machine Brick begint, kun je nergens aan zien wat er precies aan de hand is. Maar je weet het. En Washing Machine weet het ook.

De doodsdans van de machine begint direct, en het is een gewelddadige strijd. Een strijd die netjes ingekaderd midden op het toneel plaatsvindt, recht in het gezicht van de toeschouwer. Je weet precies wat er gaat komen en waar je je blik op moet richten. Als een sadistische gluurder kijk je naar wat je weet dat de laatste momenten van het leven van deze wasmachine zijn. Misschien kan je niet wegkijken, maar in elk geval wil je dat ook niet – je wil zien hoe het afloopt.

Maar dan, net op het moment dat je denkt dat het voorbij is, steekt Washing Machine een laatste, onverwachte middelvinger naar je op terwijl hij hortend en stotend het beeld uit rammelt, om zijn laatste doodsreutel in privacy uit te proesten. Het is over. Je wilde gewoon even een wasmachine zien sterven, maar in plaats daarvan sta je nu plotseling oog in oog met je eigen voyeurisme. Het heeft de vorm van een druilerige tuin zonder dode wasmachine erin.