Ik at alles van het kerstmenu bij Wetherspoons

Niets straalt meer kerst uit dan aardappelkroketjes naast je alcoholistische tante eten en na het toetje een bordspel spelen.

Als dit soort taferelen zich niet in jouw familie afspelen, wees dan niet getreurd: er is altijd nog Wetherspoons. Wat Wetherspoons is? Een pubketen in Groot-Brittannie waar ze geen muziek draaien, waar je wel kunt drinken maar geen refills krijgt en je hoeft je niet netjes aan te kleden. Het is zo'n plek waar je steevast op donderdag curry kunt eten en op woensdag kip, en dat kost je samen met een biertje zo'n zeven euro.

En ze hebben een kerstmenu. Natuurlijk hebben ze een kerstmenu.

Toen ik op mijn weg naar huis langs Wetherspoons kwam (in Baxter's Court in Oost-Londen mocht je het willen weten) zag ik voor het eerst de poster: Vier jij Kerstmis bij Wetherspoons? Probeer me maar tegen te houden, vriend!

Mijn fantasie sloeg op hol. Zou ik het hele Wetherspoons kerstmenu in één keer kunnen opeten? Drie voorgerechten, twee hoofdgerechten en twee puddingen?

Het besluit was genomen. Ik was er helemaal klaar voor.

Ik zou mezelf trakteren op een bezoek aan The Coronet, een enorme Wetherspoons op Holloway Road. Het was ooit een bingohal maar is nu de thuisbasis van een paar van de meest kleurrijke dronkaards van het noorden van Londen.

Achter de bar stond een vrouw met haar in de kleur en vorm van een cheese string. Ze had er net 23 minuten over gedaan om een kopje koffie te zetten voor de kleine, naar nicotine ruikende vrouwen naast me. Die schreeuwden dat dit in hun pub niet zou gebeuren. Ik bestelde een klein flesje prosecco en vroeg naar de kerstreservering die ik via de telefoon had gemaakt.

Ik wist eigenlijk niet eens dat reserveren kon in zo'n pub. Maar ik kon meteen mijn hele maaltijd bestellen, van voorgerechten tot pudding, tien uur voordat ik het ging eten.

De tafel was geweldig, op slechts enkele meters bij de nooduitgang vandaan. Ik had vanaf hier goed zicht op de magnetronpuddinkjes. Mijn tafel was versierd met paars papier, een tafelkleed met gouden sterren en een goud satijnen afwerking in het midden. Iemand had een snoer met blauwe lichtjes over de leuning naast me gespannen.

Helaas bleek dat ondanks mijn telefonische reservering van tien uur geleden, dat het eten niet besteld was. Ik moest gewoon naar de bar om te bestellen, net als iedereen. Ik vond het niet erg, want aan de bar zat een man ter grootte van een dumpling die weigerde te betalen omdat zijn bier een schuimkraag had van 1,5 centimeter. Hij was niet van plan "om te betalen voor lucht, zoals andere eikels." Ook zaten er twee mannen in glanzende zwarte pakken aan een biertje. Als twee tieners leken ze niet te kunnen wachten om elkaars genitaliën aan te kunnen raken.

Over bier gesproken, toen ik met een tweede flesje prosecco terugkwam bij mijn tafel zag ik dat de man naast mij door zijn telefoon zat te scrollen met een duimbeweging groter dan die van iemand die de bankkluis open maakt. Ook hij dronk een biertje en deed zich ondertussen tegoed aan een groot bord curry. Op dit punt had ik zoveel honger (ik had de lunch overgeslagen om ruimte te bewaren voor het volledige kerstmenu) dat ik door de aanblik van de curry in tranen uitbarstte boven mijn gouden tafelkleed.

Gelukkig bracht mijn ober – stijf van de adrenaline, liefde voor zijn werk of gewoon een flinke snuif cocaïne van de gelamineerde vloer – eindelijk de voorgerechten. Alledrie tegelijkertijd.

Mijn god.

Er was een paté met de kleur van een beenprothese die een beetje smaakte naar hondenvoer. De tomatensoep was letterlijk een kom met verbrandde passata geserveerd met een half wit stokbrood. Het laatste gerecht was een salade met gerookte zalm, maar leek ook erg veel op een sandwich van een tankstation, zonder het brood dan.

Ik kon het gewoon niet geloven. Ik hou van Wetherspoons en als ik eerlijk ben, heb ik een aantal van mijn beste maaltijden gegeten in het stiltegedeelte van de keten. Ik hou er, net als alle Britten, van om een pub af te zeiken. Maar hier ging iets gigantisch mis. Ik ging nog een keer naar de bar om een flesje prosecco te halen, maar op dit punt overwoog ik serieus om gewoon een grote fles te bestellen zodat ik niet meer naar de bar hoefde.

Maar misschien zouden de hoofdgerechten beter zijn, dat moest wel. Terwijl ik wachtte op mijn bestelling, vroeg ik aan de vrouw achter de bar hoe het was om hier tijdens Kerstmis te werken. Zou ze hier op eerste kerstdag ook staan?

"Ik hoop het niet," zei ze, terwijl haar gezicht nauwelijks bewoog. Ondertussen schopte ze een lege glaslade terug de vaatwasser in. Ik probeerde het nog een keer. "Wat voor soort mensen kom hier met kerst?"

Ze keek me aan en glimlachte. "Iedereen komt hier, lieverd." En op dat moment liep een man met een leren cowboyhoed en jeans met glitterstenen erop langs en hij had een enorme zak chips bij zich.

Om alle opties te proberen, bestelde ik naast de kalkoen ook de vegetarische optie. Ik zat al best vol door mijn voorgerechten, al kwam dat misschien ook wel omdat ik het halve stokbrood had gebruikt als lepel voor mijn soep en de salade.

Twee kerstdiners was best te doen, geen probleem. En, tot op zekere hoogte had ik gelijk. De uitdrukking 'alles erop en eraan' kwam niet in me op toen ik keek naar het bord met erwten, aardappelen, wortelen en een Yorkshire-pudding met de grootte van een anticonceptiediafragma.

Het vegetarische hoofdgerecht dat werd geserveerd met kaas en een champignontaartje was zonder twijfel het beste van het hele menu. Oh zeker, het had vast lang genoeg in de magnetron gezeten om radioactief te zijn, maar het smaakte naar kaas en was boterachtig en soms is dat het enige dat belangrijk is

De kalkoen werd geserveerd met, nou ja, een paar plakjes kalkoen. Geen vulling, geen worstenbroodjes en geen cranberrysaus. Ze hadden een nogal handig trucje uitgehaald met de aardappelen, waardoor ze allemaal een andere consistentie hadden en natuurlijk vindt iedereen het heerlijk om zijn gebakken aardappelen in aardappelpuree te dippen.

Maar een warm en fijn kerstdiner was dit niet.

Op dit moment zat ik al twee uur in Wetherspoons. Ik had al twee series en het nieuws gekeken via een tv die zonder geluid aan stond achter de bar. In een hoekje zat een man een boek te lezen terwijl hij een kopje koffie dronk. Ik zag een vrouw zowaar in een echte salwar kameez de curry bestellen. Ik staarde naar de wijnen en naar het tapijt met appelgroene wervelingen. Ik zag werkelijk alles wat er gebeurde. Ik ging me zelfs afvragen waarom er een lichtsnoer was bevestigd bij een raam.

Kortom, ik was dronken, mijn maag was vol en toch was ik net zo tevreden als een 14-jarig meisje dat werd gevingerd met op repeat op de achtergrond.

Maar toen was er nog pudding. Ik was een beetje los gegaan en had de kerstpudding met custard besteld en een zogenaamde 'kerstreep'. Maar toen de ober het bracht zei hij of "dit is alles wat we hebben" of "dit is wat je krijgt."

Ik wist het niet zeker, maar wat ik wel wist was dat ik alleen de pudding kreeg. Ik zal waarschijnlijk nooit weten wat een kerstreep is.

Drie uur en ongeveer dertig euro (zonder drankjes) later, was ik verveeld, prikkelbaar, had ik jus aan mijn mouw en werd ik ziek van het geluid van andere mensen die zaten te eten. Ik moest naar de wc, wilde mijn broek uitdoen en was een beetje misselijk van al dat goud om me heen.

Met andere woorden, het was in elk opzicht een typisch kerstdiner.

De rol van mijn moeder werd gespeeld door een schreeuwende vrouw in een turquoise trui, mijn opa was de oude man in een grijze broek die het concept van schuim niet begreep en mijn broers en zussen waren vervangen door kinderen op fietsjes. Gewoon een kerst met mijn familie.

Ik denk dat dat is waar Wetherspoons voor staat. Het is een thuis ver van huis. Het is een familie zonder bloedband. Het is een woonkamer met teveel luchtverfrissers. Het eten is niet lekker, het het tapijt twijfelachtig en het bedrijf idem dito.

Vrolijk kerstfeest.